Uzay Düğümü - C. J. Cherryh

310 Pages·2013·1.09 MB·Turkish

by  C. J. Cherryh

Uzay Düğümü

C. J. CHERRYH

BASKAN YAYINLARI
Yazan: C. J. CHERRYH
Çeviren: YÜCEL AYDEMİR

«Brothers of Earth»

Ali Rıza Baskan
Güzel Sanatlar Matbaasında
dizilmiş ve basılmıştır.
Her hakkı mahfuzdur.
Baskan Yayınları A.Ş.
İstanbul — 1983
Birinci Bölüm

UZAY gemisi Endiyamon kor haline gelerek bir anda
sönüp kayboldu.
Kurt Morgan gözlerini uzay filikasının ekranına dikip
olayı izledi. Her şey bittikten sonra aletin yaklaştırıcısını
harekete getirip, dikkatle kendisinden başka kurtulan olup
olmadığını araştırdı.
Endiyamon’da seksen kadın ve erkek yaşıyordu. Şimdi
yetmiş dokuz kişi gemileri ile birlikte toz haline gelmişlerdi.
Güneş yönünde iki dakikalık mesafede başka bir duman
bulutu duruyordu. Bu da düşman gemisiydi.
Orada da yüz hayat gemileriyle beraber son bulmuştu. Bir
düzine dünyanın savaş gemileri birbirlerini yok etmişlerdi ve
kendi dünyalarındaki yerleşim merkezlerinin hiçbir zaman bu
çarpışmalardan haberleri olmayacaktı.
Hanan’ların planeti Aeolus birçok ışık yılı mesafede şimdi
yanmış bir küreden ibaretti. Kartian uzay gemisi Endiyamon,
başkumandanlık merkezlerine haber vermeden kendi başına
hareket ederek, Hanan’ların gemisini izlemiş ona saldırıp yok
etmişti. Bu arada kendisi de aldığı isabetlerle yok olmuştu.
Kurt Morgan bu çarpışmadan canlı kalan tek insandı, fakat
uzay filikasının yıldızlar motoru bulunmuyordu.
Ekranda ismini bilmediği bir güneş ve bunun tanınmayan
altı planetini görüyordu, ikinci planet yaşam olanağı verecek
gibi görünüyordu. Geçen yedi gün içinde daha net
göründüğünde, bunun etrafında hareketli bulutlar bulunan
mavi bir planet olduğunu anladı. Bulutlar arasından yer yer
kahverengi kısımlar göze çarpıyordu. Planetin yörüngesinde
büyük bir ay vardı. Filikanın içindeki aletlerinden yaşam
ortamının dünyadakine çok uygun olduğunu tespit etti. Bu
öylesine, bir planetti ki varlığı müttefiklerce daha önce tespit
edilmiş olsaydı, yüzlerce gemileri yok etmek pahasına da olsa
burayı ele geçirirlerdi.
Şimdi tüm planet ekranı dolduruyordu.
Kurt’un hisleri korku içinde değişiyordu. Ümitliydi çünkü
hayatta kalabilmesi için bu bir şans olabilirdi, korkuyordu
çünkü şimdi tam anlamıyla yalnız kalmıştı. Şimdiye kadar hiç
olmazsa düşmanla karşılaşacağını düşünmüş, düşman da olsa
onların yanında yalnızlıktan kurtulacağını ümit etmişti, fakat
Endiyamon yok olmadan fezanın tanınmayan bir bölgesine
transisyon olmuştu. Hananlar’da olmasaydı güneş
merkezinden burada bir tek canlı bulunmayacaktı. Bunun
manası tamamen yalnız olmaktı.

* * *

Üçgen prizma şeklindeki filika sert bir şekilde yerle temas
etti. Kor haline gelecek kadar ısınmıştı. Metal plakalar
bağlantı yerlerinden kopup fırladılar. Ani basınç artışı Kurt’un
üzerine tonlarca ağırlık getiriyormuşçasına bir etki yaptı.
Gözlerinde gri, kırmızı ve siyah halkalar dans ediyordu.
Feza boşluğuna düşmesini engelleyici emniyet
kemerlerine bağlı olarak yan tarafa doğru asılı kaldı.
Bunlardan kendini kurtarmak için epey bir mücadele vermesi
gerekiyordu. Kuvvetinin sonuna varmıştı.
Nihayet kendini emniyet kemerlerinden kurtardı ve
dışarıdaki havanın nefes almaya uygun olup olmadığını tespit
etmeye lüzum dahi görmeden filikanın çıkış kapısını açtı.
Başka da bir çaresi yoktu. Nefes alabiliyor ve yaşıyordu.
Filikayı terk ettikten sonra bir müddet etrafına bakındı,
gözleri ile ufku taradı. Başka planetlere yapmış olduğu
ziyaretlerde hiçbir zaman buna benzeyeni görmemişti. Bir
ufuktan diğerine kadar sonsuz ormanlarla kaplıydı,
dokunulmamış bir tabiat... Her tarafta hayat kaynıyordu...
Güneşe doğru gülmeye başladı. Gözlerinden akan yaşlar
esen tatlı rüzgârda kuruyordu. Taze hava, elbiselerine sinmiş
olan boğucu sıcaktan onu kurtardı.

* * *

Kurt ormandan çıktığında arazinin meyilli olarak indiğini
fark etti. Kayalık bir yamaçta birleşen dar bir kumsal
şeridinden sonra sonsuz bir okyanus uzanıyordu.
Parçalanmış kayalar arasından sahile inen yolu bulana
kadar güneş iyice alçalmıştı. Oraya geldiğinde eşyalarını
kumların üzerine bıraktı ve hayretle denize baktı. Hayatında
böylesine bir mavi görmemişti. Ufka yakın bir yerde adalar
topluluğu vardı. Beyaz kumsal, deniz artıklan ile kaplanmıştı.
Dalgaların sahile getirdiği ağaç parçacıkları, yosun artıkları
ve pastel renkli san midye kabukları her tarafa yayılmıştı.
Bir çocuk gibi sevinç içinde denize koştu, çizmeleri ile
girdiği suya ellerini daldırıp aldığı bir avuç tuzlu suyu ağzına
götürmesiyle püskürmesi bir oldu. Deniz suyunun tadını
bilmesi gerekirdi, fakat hiç bir zaman bunu tecrübe etmemiş,
deniz havasını koklamamış, okyanus görmemişti.
Eline bir odun parçası alıp denize doğru uzaklara fırlattı ve
dalgaların onu geri getirmesini seyretti, içinde anlayamadığı
bir huzur vardı.
Hiç bir insan ayağının basmadığı bir planet! Uzayda
göçebe olarak dolaşan atalarının buna benzeyen, böyle bir
planetten geldikleri efsanesi gerçekti.
Bir süre çıplak ayakları ile zehirli bir şeye basacağı
korkusu içinde dikkatli adımlarla sığ denizde dolaştı. Eline
aldığı bir sopa ile taşların altını karıştırıp, orada gizlenmiş
küçük deniz yaratıklarını araştırdı. Fakat karanlığın hızla
bastırması onu güç durumda bıraktı ve uzaydaki yıldızlar gibi
kendini yapayalnız hissetti.
Kuşları görmüştü, fakat sevemeyeceği kadar yüksekten
uçuyorlardı. Kumlukta istiridye kabukları buldu. Kıyıda sığ
sularda küçük balıklar ve diğer küçük yaratıklar onun
varlığından ürküp kaçışmışlardı. Yüksek otlar arasında
yürürken birkaç defa küçük kara hayvanlarını da ürkütmüştü
elinde olmadan.
Gecenin sessizliği içinde, birden bire duyduğu küçük
çığlık kadar hiçbir şey onu ürkütmemişti. Birçok dünyadan
tanıdığı tehlikelerin üzerinde bıraktığı, şuuraltında kalmış
bulunan korkuların etkisi ile fanteziler kuruyor, en küçük bir
gürültüden ürküyordu. Dalgalar düzenli bir ritmle kıyıya
vuruyor ve yiyecek arayan yengeçler yaktığı ateş çemberine
kadar yaklaşıyorlardı.

* * *
Ayağa kalkıp bir kucak odunu ateşe attıktan sonra,
mümkün olduğu kadar ateşe yakın bir yerde battaniyesine
sarınıp uzandı ve kısa bir süre sonra yorgunluktan uyuya
kaldı. Çakıl taşlarının birbirine sürtünmesinden meydana
gelen ses ve kumların hışırtısı ile uyanarak başını kaldırdı,
sönmek üzere olan ateşin son parıltıları gözlerini kamaştırdı.
Arkasında, suyun üzerinde dalgalarla sağa sola sallanan bir
ejderha başı vardı.
Derhal ayağa fırlayıp silâhına davrandığı anda bir kaç
adam tarafından yere yıkıldı. Ona hücum edenler
büyüklükleri ve şekilleri itibarı ile insana benzeyen son
derece kuvvetli, canlı yaratıklardı. Ağzına dolan kumları
tükürdü, onlardan kurtulmak için çırpınıp sağa sola yumruklar
sallayıp kurtulmağa çalışırken başına indirilen kuvvetli bir
darbeyle kendini kaybetti. Yarı baygın durumda, kalın bir
halatla bağlandığını ve suyun içinde çekilerek götürüldüğünü
hissetti. Yuttuğu tuzlu suyla boğulacak gibi olup tamamen
kendini kaybetti.
Kendine geldiğinde, sert tahtalar üzerinde sırılsıklam
durumda yatmakta olduğunu fark etti. Birden yerinden
fırlamak istedi ama derhal yatırıldı. Ayaklarından zincirle
kalın bir ağaç direğe bağlanmıştı. Başını çevirip baktığında,
karma karışık halatlar gördü, biraz ilerde parlak ay ışığında
keskin hatlarıyla bir ejderha başı duruyordu. Yelkenli bir
gemide bulunduğunu anlamıştı.
Küreklerin ritmik olarak suya batarken çıkardığı sesler
arasında, kuvvetli erkek sesleri duydu. Geminin yalpalaması
dört köşeli yelkenlerinin açılmasıyla yavaşlarken, büyük
yelkenler de rüzgârla doldu. Rüzgârın gemiye yol vermesiyle
güverte üzerindeki durgunluk onda rahatlatıcı bir etki
yapmıştı. Karanlıkta yediği bir darbeyle ona ayağa kalkması
işaret edildi. Kurt Morgan, ayaklarından zincirlerle yelken
direğine bağlı olduğundan, güçlükle doğruldu. Etrafında
birçok adam duruyordu. Yıldızların saçtığı hafif ışık altında
kendisini merakla seyredenlerin yüzlerine baktı. Yüz hatları
birbirine benzeyen bu kimselerin geniş şakak kemikleri basık
ve güzel şekilli burunları, koyu renkli iri gözleri, geniş alınları
vardı. Vücut yapıları dünyalılar gibi uzun boylu, ince yapılı
ve adaleli idi. Kurt’a dokunmadan sadece onu seyrediyorlardı.
Sonra içlerinden biri otoriter sesiyle bir şeyler söyleyince onu
yalnız bıraktılar. Tahtalar üzerine tekrar oturduğunda
korkudan ve sinirlerinin bozukluğundan her tarafı titriyordu.
Adamlardan biri geri dönüp, Kurt’un üzerine kalın bir örtü
attı. Kaba bir kumaştan yapılmış olan bu örtüye sıkıca sarınıp
ısındı, ancak gözüne bir türlü uyku girmedi.
Yeni günün ilk ışıkları etrafı renklendirmeye başlamasına
kadar hiç kimse onunla ilgilenmedi. Daha sonra adamlardan
biri büyük bir kapla bir tası yanı başına tahtalar üzerine
koydu. Kurt minnettarlık içinde sıcak çorbayı yemeye, şekerli
kaynar çayı yudumlamaya başladı. Etrafın iyice aydınlanması
ile gemideki adamların hiç de sevimsiz olmadıklarını fark etti.
Derileri kahverengiden altın sarısına çalan bir renkte, saçları
ise lacivert siyahtı. Daracık gemi içinde birbirlerine karşı son
derece saygılı bir şekilde davranıyor, bu sebeple özgür bir
rahatlık içinde bulunuyorlardı.
Sık sık güldüklerini görüyor, konuşmalarında dostluk ve
samimiyet sezinliyordu. Kurt onlardan bazılarını ayırt etmeye
başlamıştı. Ona yemek getiren, iri yapılı yaşlı bir adamdı. Bu
adam çekik gözlü genç subaydan aldığı emirleri tayfalara
duyuruyordu. Ayrıca herkesten emir alan oraya buraya koşan
bir genç vardı. Bunlar temiz, gururlu bir ırkın mensuplarıydı
ve gemilerini çok iyi durumda bulunduruyorlardı. Kurt
onların insan olup olmadıklarım bilmiyordu, fakat kendi
emrinde bulunan homosapien ırkından gelme guruplardan çok
daha iyi bir topluluk oldukları anlaşılıyordu. Karnı doymuş,
sabah güneşinin ışıklarıyla ısınmış olarak içinde bulunduğu
duruma razı olmuştu. Genç subay yanına gelerek onu yelken
direğine bağlayan zincirleri çözdü. Kurt herhangi bir
düşmanlık belirtisi göstermemeye dikkat ederek yavaş yavaş
doğruldu. Genç subay başıyla tavanı basık, küçük kaptan
kamarasını işaret etti.
Kurt dar bir basamaktan inerken genç subay kapıyı açtı.
Alçak bir yazı masasının arkasında başka bir genç subay
oturuyordu. Oturduğu tabure o kadar alçaktı ki ayaklarını
çapraz tutmak mecburiyetinde kalmıştı. Kurt’un refakatçisine
bir şeyler söyledi, o da bunun üzerine kamaranın kapısını
arkasından kapayarak dışarı çıktı. Masa başında oturan adam
Kurt’a oturması için işaret, etti. Ortada herhangi bir sandalye
veya tabure bulunmadığından Kurt, üzerinde durduğu elle
dokunmuş kırmızı halı üzerine oturdu.
— Ben bu geminin kumandanıyım, diye Hanan lisanı, yani
Kurt’un düşmanlarının lisanı ile söze başlayan adam isminin
Kta t’Elas u Nym olduğunu söyledi.
— Seni gemiye getiren ikinci kaptanım Bel t’Osanef’ti,
dedi.
O değişik bir lehçe ile konuşuyor, konuşması çok zor
anlaşılıyordu. Hangi lehçe ile konuştuğunu bilmemesine
rağmen Endiyamon gemisi Kominikasyon subayı olması