Üç'ün Çekilişi - Stephen King

621 Pages·2004·2.14 MB·Turkish

by  Stephen King

ÜÇ’ÜN ÇİZGİLERİ
KARA KULE SERİSİ 2. KİTAP
STEPHEN KING
Bu romanımı, kitaplarımı teker teker basarak onlar
üzerinde şansını deneyen yayıncım Donald M. Grant’a
adıyorum.
Stephen King
TARTIŞMA
Üç’ün Çekilişi uzun bir destansı öykü dizisini oluşturan
Kara Kule’nin ikinci kitabıdır. Kara Kule bir dereceye kadar
ozan Robert Browning’in “Roland Adlı Çocuk Kara Kule’ye
Geldi” adlı öykü şiirinden esinlenerek yazılmıştır. Aslında
Browning’in şiirinin yazılışı da, ünlü yazar William
Shakespeare’in Kral Lear adlı oyununa borçludur.
Kara Kule dizisinin ilk cildinde son Silahşor Roland’ın nasıl
bir insan olduğu, yaşadığı ve serüvenine başladığı dünyanın
neye benzediği ve sonunda Roland’ın Karalar Giyinmiş
Adam’ı (siyahlı adam) nasıl yakaladığı anlatılmaktaydı.
Roland büyücülük yapan bu adamı uzun süre izlemişti. Bu
sürenin ne kadar olduğunu henüz bilmiyoruz. Karalar
Giyinmiş Adam, Walter adlı kişiliğe bürünmüş ve uzun yıllar
önce Roland’ın babasıyla arkadaşlık ettiği yalanını öne
sürmüştü.
Roland’ın tek hedefi bu yarı insan olan yaratık değil, Kara
Kule’ydi. Karalar Giyinmiş Adam ve onun bildiği şeyler,
Roland’ın Kara Kule denilen gizemli yoldaki ilk adımıdır.
Tam anlamıyla Roland kimdi? Serüvenine başladığı dünya
nasıl bir yerdi? Kule neydi ve neden Roland, Kule’nin
peşindeydi? Bu konularda bölük pörçük, eksik yanıtlara
sahibiz: Roland bir Silahşordu, bir şövalye idi. Dünyayı sevgi
ve ışık içinde tutmakla yükümlü şövalyelerden biriydi.
Annesinin Marten adlı adamın metresi olduğunu öğrendiği
zaman Roland’ın erken yaşta bir erkeklik deneyimi yaşadığını
biliyoruz. Marten, Walter’den daha yaman bir büyücü idi. Ve
Marten ile Walter arkadaştılar. Annesiyle ilişkilerini
Roland’ın öğrenmesini Marten kendisi planlamış, genç yaşta
onun başarısızlığa düşüp Batı‘ya gönderileceğini ummuştu.
Böyle bir sınav sonunda Roland’ın başarı kazandığını
biliyoruz.
Daha başka neler bilmekteyiz? Silahşor’un dünyası
bütünüyle bizimkine benzememektedir. İnsan eliyle yapılmış
benzin pompaları gibi bazı el ürünleri ile kimi şarkılar, kimi
gelenek ve dinsel törenler günümüzün romantik Batı
Amerika’sının görüntülerini anımsatmaktaydı.
Ve bizim dünyamızla Roland’ın dünyasını her nasılsa
birbirlerine bağlayan bir göbekbağı bulunmaktaydı. Orada
uçsuz bucaksız, Tanrı‘nın bile varlığını unuttuğu bir çölün
üzerindeki yolda, bir fayton arabası durağında Roland bizim
dünyamızda ölmüş Jake adlı bir oğlanla karşılaşmıştı. Bu
çocuk dünyamızda büyük bir kentte bir sokağın köşesinde
durup karşıya geçmeyi beklerken karalar giyinmiş bir adam,
her yerde hazır ve nazır bulunan bir günahkar tarafından
arabaların önüne itilmişti. Çocuğun kendi dünyasından,
(bizim dünyamızdan) anımsadığı son şeyler okula gitmek
üzere yola çıktığı, bir elinde okul çantası, öbür elinde öğle
yemeği paketini taşıdığı ve Cadillac markalı bir otomobilin
altında kalarak öldüğüydü.
Karalar Giyinmiş Adam yakalanmadan önce Jake bir kez
daha öldü. Bu kez, Roland yaşamındaki ona en çok eziyet
veren seçeneklerle yüz yüze gelmiş ve bu simgesel çocuğu
feda etmek zorunda kalmıştı. Kule ile çocuk (olasılıkla
lanetlenme ile kurtuluş) arasında seçim yapması istenince
Roland, Kule’yi seçmişti.
Jake onu bir kararsızlık cehenneminin önüne iterken,
“Öyleyse git. Bundan başka dünyalar da var” demişti.
Roland ile Walter’ın son kez karşı karşıya gelmeleri
kemiklerin çürüdüğü toz toprak içindeki bir eza cefa çekme
yeri olan Golgotha’da gerçekleşti. Orada, Karalar Giyinmiş
Adam eski zamanların iskambil destesi olan Tarot kartlarını
açıp Roland’ın falına bakarak onun geleceğini söyledi: Bu
kartlarda Hükümlü (Mahkum) adlı bir erkeği, Gölgelerin
Kadını adlı bir bayanı ve Ölüm’ü simgeleyen karaları görmüş,
“Ama, bu ölüm senin için değil” demişti. Ancak bunlar ikinci
cildin (Üç’ün Çekilişi) konusunu ve Roland’ın Kara Kule’ye
giden uzun, güç yoldaki ikinci adımını oluşturan önbilgilerdir.
Dizinin birinci cildi Roland’ın Batı Denizi’ndeki bir
kumsalda oturup güneşin batışını seyredişi ile sona eriyordu.
Karalar Giyinmiş Adam ölmüştü ve Roland’ın geleceği
belirsizlikler içindeydi.
İşte o noktada ve yedi saat sonra Üç’ün Çekilişi başlar.
GİRİŞ
Silahşor tek bir görüntüyü içeren karmaşık düşünden
uyandı. Düşünde, geçmiş zamanların yirmi iki kağıtlık resimli
iskambil destesinin Gemici’si olan karalar giyinmiş bir adam,
Silahşor’un feryat ve figanlarla dolu geleceğiyle ilgileniyor ya
da ilgileniyormuş gibi görünüyordu.
Karalar giyinmiş adam, Oğlan boğuluyor Silahşor!
Boğuluyor diyor ve kimse cankurtarma halatı atmıyordu.
Oğlan çocuğu, Jake’ti.
Ancak, gördüğü bir karabasan değildi. İyi bir düştü. Çünkü
boğulan yalnızca kendisiydi. Ve bunun anlamı, onun Roland
değil Jake oluşuydu. O bunda bir rahatlama nedeni bulmuştu.
Çünkü Jake olarak boğulmak; kendi benliği içinde soğuk
düşler gören ve kendisine inanan kişilere ihanet etmiş biri
olarak yaşamını sürdürmesinden daha iyiydi.
Denizin kükreyişini dinleyerek, iyi, pekiyi ben boğulacağım
diye düşündü. Bırakın beni boğulayım. Oysa, duyduğu açık
denizlerin sesi değil, gırtlağına dek taşlar dolu bir suyun
çıkardığı şakırtılı seslerdi. O, Gemici miydi? Eğer öyleyse
kara neden bu kadar yakındı? Ve gerçekte o karanın üzerinde
değil miydi? Kendisini sanki karadaymış gibi duyumsadı.
Buz gibi soğuk su çizmelerine doluyor, bacaklarına ve
kasıklarına doğru yükseliyordu. O anda gözlerini açtı ve aklı
başına geldi. Birdenbire ceviz gibi küçüldüğünü duyulmadığı
hayalarıyla (!) bir düşte olmadığını anladı. Ansızın sağ
tarafında gördüğü korkutucu yaratığı değil, silahlarını
düşündü… Silahlarını ve daha önemlisi kurşunlarını aklına
getirdi. Islanmış silah kolayca sökülebilir, kurulanır ve monte
edilebilirdi. Islanmış kurşunlar, tıpkı ıslak kibritler gibi ya
kullanılabilir ya da kullanılamazdı.
O anda gördüğü korkutucu şey, dalga tarafından karaya
vurulan sürüngen bir yaratık olmalıydı. Islak, parıldayan
bedenini kumsal boyunca işgüzarca sürüklüyordu. Bir metre
kadar boyunda ve sağ tarafta dört metre uzağındaydı. Bitki
saplarının üzerinden soğuk bakışlarla Roland’a bakıyordu.
Testere dişli uzun gaga biçimli ağzı açıktı ve insan
konuşmasına benzer tuhaf, yakınan bir sesle konuşuyor ve
hatta yabancı bir dilde umutsuz sorular soruyor gibiydi: “Did-
e-çik? Dam-e-çam? Dad-e- çam? Ded-e- çek?” gibi sesler
çıkarıyordu.
Silahşor daha önce de ıstakozları görmüştü. Gördüğü tüm
yaratıklar içinde yalnızca ıstakozları belli belirsiz
anımsatmasına karşın bu yaratık bir ıstakoz değildi. Üstelik
yaratık kendisinden hiç korkmuyordu. Silahşor yaratığın
tehlikeli olup olmadığının bilmiyordu. Şu anda kafasının
karmakarışık oluşuna, nerede olduğunu ve buraya nasıl
geldiğini geçici olarak anımsamayışına, karalar giyinmiş
adam tarafından gerçekte ele geçirilip geçirilmeyişine ya da
olayın bir düş olup olmayışına hiç aldırış etmiyordu. Tek
bildiği, kurşunlarını ıslatmadan önce sudan uzaklaşması
gerektiğiydi.
Suyun şişip kabarırken ve kumlan oyarken çıkardığı sesi
işitti ve bakışlarını yaratıktan kaldırıp yeni gelen dalgaya
baktı. Yaratık şimdi olduğu yerde durmuş, pençelerini
yukarıya doğru kaldırmıştı. Bu duruşuyla kendisini tutup
havaya doğru dikmiş, susta duran bir bokser köpeğine
benziyordu. Cort, bokser köpeklerine bu duruşu öğretir ve
Onur Duruşu diye adlandırırdı.
Silahşor, yaratık dalgayı işitiyor diye düşündü.
Bu yaratık her ne ise, kulaklara ya da bir işitme organına
sahipti. Adam ayağa kalkmaya çalıştı. Ama, bacakları
duyularını yitirmiş gibi büküldüler.
Şimdi de düş görüyorum diye düşündü. Ancak bu, kafası
karışmış durumda bile gerçekten güç bir düşünceydi. Bir kez
daha ayağa kalkmayı denedi. Az daha başarıyordu. Sonra
geriye doğru düştü. Dalga üzerine çatlamak üzereydi. Zaman
kalmıyordu. Aynen sağ tarafındaki yaratık gibi hareket etmek
zorundaydı. İki eliyle kumu eşeledi ve dalgadan uzaklaşmak
üzere yere tutunup poposunu çekerek sürüdü.
Dalgadan tümüyle sakınacak kadar uzaklaşmamıştı. Ama,
bu amaçla epey gidebilmişti. Gelen dalga çizmelerini sular
altında bıraktı. Dizlerine kadar ilerledi ve sonra geri çekildi.
Silahşor, belki de ilk dalga düşündüğüm yere kadar gelemedi
diye düşündü. Belki…
Gökyüzünde yarım ay vardı. Zar gibi ince bir bulut ayı
örtüyor ama gene de ay adamın silahlarını görmesine yeterli
ışığı yayıyordu. Silahları biraz ıslanmıştı. Durumun ne denli
kötü olduğunu, silahlarının namlularında, şarjörlerinde ya da
kütüklüklerindeki kurşunların ıslanıp ıslanmadıklarını
söylemek olanaksızdı. bunları kontrol etmeden önce sudan
uzaklaşmalıydı.
“Dod-a-çok?” ses daha yakınından geldi. Silahşor suya
karşı duyduğu endişe sırasında dalgaların fırlattığı yaratığı
unutmuştu. Çevresine bakındı ve onu şimdi yalnızca bir metre
uzağında gördü. Pençelerini, çakıllar ve deniz kabuklarını
örten kuma gömmüş belki de bedenini çekerek ileri itiyordu.
Etli, testere dişlisi gibi görünen bedenini kaldırdı ve bir an
için akrebi andırdı. Oysa Roland, yaratığın arka uçunda
sokucu organı göremedi.
Bir kez daha şakırtılı ses ama daha yüksek olarak geldi.
Yaratık hemen durdu ve pençelerini havaya kaldırarak tuhaf
görünümlü Onur Duruşu’na geçti.
Gelen daha büyük bir dalgaydı. Roland eğimli kıyı
şeridinde kendisini yukarıya doğru çekmeye çalıştı. Ancak
elini ileri uzatır uzatmaz yaratık daha önceki hareketlerini hiç
de akla getirmeyecek bir hızla davrandı.
Silahşor sağ elinde yaman bir acı dalgası duyumsadı. Ama
şimdi bunu düşünecek zamanı bulunmuyordu. Islak
çizmeleriyle kumu iterek, elleriyle yeri tutup çekerek
dalgadan uzaklaşmayı başardı.
“Did-e-çik?” sesi çıkaran yaratık yakınır gibi soruyordu:
“Bana yardımcı olacak mısın? Kötü durumda olduğumu
görmüyor musun?” Roland sağ elinin ilk ve ikinci parmağının
uçlarının yaratığın testereye benzer gagasında kaybolduğunu
gördü. Yaratık hamle etti ve Roland kanayan sağ elini kalan
iki parmağını kurtarmak üzere tam zamanında havaya
kaldırdı.
“Did-e-çam?” Ded-e-çek?”