Tatyana ve Alexander - Paullina Simons

871 Pages·2007·2.75 MB·Turkish

by  Paullina Simons

TATYANA VE ALEXANDER
PAULLINA SIMONS
Türkçesi
Elçin DÖKMECİOĞLU
KELEBEK YAYINEVİ

Doksan sekiz ve doksan dört yaşlarında olan,
tüm yaşananlara rağmen hâlâ salatalık ekip çiçek
yetiştiren
büyükbabamla büyükanneme; hâlâ Rusya'da yaşayan
iyi arkadaşımız Anatoli Studenkov'un anısına...
Ay ışığının solgun gölgesinde
Atını şaha kaldırıyor.
Başı yukarıda, bir uğultu koparıyor,
Bronz Atlı takipte.
Uzun gecenin içinde
Bu çılgının hangi yola saptığı önemli değil.
Bir uğultu kopacak,
Bronz Atlı uyanacak.
Aleksandr Puşkin
GİRİŞ
Boston, Aralık 1930
ALEXANDER BARRİNGTON, AYNANIN ÖNÜNDE
durdu ve kırmızı, Cub Scout evraklarını düzeltti. Daha
doğrusu düzeltmeye çalıştı; çünkü gözlerini hüzünlü
yüzünden alamıyordu. Dudaklarını bükmüştü. Elleri
düğümlenmişti ve doğru düzgün hareket
ettiremediğinden yaptığı işi beceremiyordu.
Aynadan bir adım geri çekilerek gözlerini küçük
odanın içinde gezdirdi ve derin bir iç geçirdi. Odada,
ahşap yer döşemelerinden, tekdüze kahverengi duvar
kâğıtlarından, yataktan ve bir gece lambasından başka
bir şey yoktu.
Odanın nasıl olduğunun önemi yoktu. Burası ona ait
değildi. Eşyalarıyla birlikte kiraladığı bir odaydı ve
eşyalar alt katta oturan ev sahibine aitti. Asıl odası
Boston'da değil; Barrington'daydı ve o odada
hissettiklerini hiçbir yerde bulamamıştı. Babası iki yıl
önce evlerini satıp Alexander'ı Barrington dışına
çıkardığından beri altı ayrı odada kalmıştı.
Şimdi bu odadan da ayrılıyorlardı.
Aslına bakılırsa bunun bir önemi yoktu.
Alexander tekrar aynaya baktı. Adeta kanı beynine
fırlamıştı, sakinleşebilmek için başını aynaya yaslayarak
derin bir nefes aldı."Alexander," diye fısıldadı. "Şimdi ne
olacak?"
En yakın arkadaşı Teddy, Alexander'ın şehirden
ayrılacak olmasının hayattaki en heyecan verici şey
olduğunu düşünüyordu.
Alexander daha fazla karşı çıkamadı.
Aralık kapıdan, annesiyle babasının tartışmalarını
duydu ve umursamadı. Stres altında oldukları için
kavgaya meyilliydiler. O sırada kapı açıldı ve babası
Harold Barrington içeri girdi.
"Oğlum hazır mısın? Araba aşağıda bizi bekliyor.
Arkadaşların da sana veda etmek için aşağıdalar.
Teddy, senin yerine onu götürüp götüremeyeceğimi
sordu," diyerek gülümsedi Harold. "Ona bunun mümkün
olduğunu söyledim. Sen ne dersin Alexander? Teddy ile
yer değiştirmek, deli annesi ve ondan daha da deli olan
babasıyla yaşamak ister misin?"
"Evet, çünkü kendi ailem de deli," dedi Alexander.
Harold, zayıf ve orta boyluydu. En belirgin özelliği kare
şeklindeki çenesiydi. Kırk sekiz yaşındaydı ve grileşen
açık kahverengi saçları gürdü. Gözleri ateş saçardı ve
maviydi. Alexander, babasının ruh halinin iyi olduğu
zamanları severdi; çünkü böyle anlarda gözlerindeki
öfke kaybolurdu.
Annesi Jane Barrington, Harold'ı kenara iterek içeri
girdi. Üzerinde en iyi ipek elbisesi ve beyaz şapkası
vardı. "Harry, çocuğu rahat bırak. Hazırlanmaya
çalıştığını görüyorsun. Araba bekler. Teddy ve Belinda
da öyle." Şapkasının altındaki uzun siyah saçlarını
düzeltti. Jane'in konuşmasında, on yedi yaşından beri
Amerika'da olmasına rağmen İtalyan aksanı hakimdi.
Ses tonunu alçalttı. "Biliyor musun Belinda'yı hiçbir
zaman sevmedim."
"Biliyorum anne," dedi Alexander. "Ülkeden ayrılma
sebebimiz de bu. Öyle değil mi?" Onlara aynadan baktı.
Annesine çok benziyordu. Kişilik olarak daha çok
babasına benzemeyi tercih ederdi. Bunun sebebini
bilmiyordu. Annesi onu eğlendiriyor; babası ise kafasını
karıştırıyordu. "Ben hazırım baba," dedi.
Harold yanına yaklaştı ve kolunu Alexander'ın
omzuna attı. "Cub Scouts'a gitmeyi bir macera olarak
görüyorsun."
Cub Scouts bana çok fazlaydı. "Baba," dedi aynada
kendine bakarak. "Eğer orada yapamazsak, geri döner
miyiz? Geri dönüp..." Birden sustu. Babasının, sesinin
çatallaştığını duymasını istemiyordu. Derin bir nefes
alarak, "Amerika'ya döner miyiz?" diye sordu.
Harold cevap vermeyince Jane, Alexander’ın yanına
geldi. Alexander ayağındaki topuklu ayakkabılarla
babasından birkaç santimetre uzun görünen annesiyle,
kendisinden biraz daha uzun olan babası arasında
duruyordu. "Ona doğruyu söyle Harold. Bunu bilmeye
hakkı var. Anlat ona. Yeterince büyüdü."
Harold, "Hayır Alexander. Geri dönmeyeceğiz.
Sovyetler Birliği'ne orayı sonsuza kadar evimiz yapmak
için gidiyoruz. Amerika'da bize yer yok."
Alexander, Amerika’da onun için bir yer olduğunu
söylemek istedi. Teddy ve Belinda ile üç yaşından beri
arkadaşlardı. Barrington, küçük, beyaz tahta ve siyah
panjurlu evlerle dolu, üç çan kuleli kiliseleri ve tek ana
caddesi olan bir kasabaydı. Alexander, Barrington'ın
yakınındaki ormanlarda çok mutlu bir çocukluk
geçirmişti. Ama babasının bunları duymak istemediğini
bildiği için hiçbir şey söylemedi.
"Alexander, annen ve ben bunun ailemiz için en
doğru karar olduğuna inanıyoruz. Komünizmin
ideallerine artık seyirci kalmayacağız. Konfor içinde
yaşarken değişim istemek kolay, öyle değil mi? Artık
inandığımız şeyler doğrultusunda yaşayacağız. Bunun
bütün hayatım boyunca mücadele verdiğim şey
olduğunu biliyorsun. Beni sen de, annen de gördü."
Alexander başını salladı. Onları görmüştü. Annesi ve
babası ilkeleri uğruna tutuklanmıştı. Babasını
hapishanede ziyaret etmiş ve Barrington halkı
tarafından dışlanmıştı. Okulda herkes ona gülmüştü.
Zaman zaman babasının prensipleri uğruna kavgaya
karışmıştı. Annesinin, babasının yanında durduğunu ve
itirazlarda bulunduğunu görmüştü. Üçü Beyaz Saray
önündeki komünist gösterilerine katılmak için
Washington D.C.’ye gitmişti. Orada da tutuklanmışlardı.
Alexander yedi yaşındayken bir geceyi çocuk
tutukevinde geçirmişti. Ancak işin iyi yanı,
Barrington'dan Beyaz Saray'a gelen tek çocuk
olmasıydı.
Bütün bunların; sekiz nesildir Barringtonlara ait olan
evi terk etmenin; sosyalist dünyaya uyum sağlamak için
Boston'daki bu pis küçük odada kalmanın yeterince
büyük özveriler olduğunu düşünmüştü.
Görünüşe bakılırsa öyle değildi.
Açıkçası, Alexander, Sovyetler Birliğine
taşınacaklarını öğrendiğinde şok olmuştu. Ama
babasının inancı sonsuzdu. Sovyetler Birliğinin onlar
için uygun olduğuna; orada kimsenin Alexander'a
gülmeyeceğine ve güzel bir şekilde karşılanıp takdir
göreceklerine inanıyordu. Orada hayatları anlam
kazanacaktı. Yeni Rusya'da güç, çalışanın elinde
olacaktı ve çalışkanlar, kısa sürede krallık tahtına
oturacaktı. Babasının inançları Alexander için yeterliydi.
Annesi boyalı dudaklarıyla Alexander'ın alnına bir
öpücük kondurdu ve bıraktığı lekeyi silmeye çalıştı.
"Babanın, senin doğru yolu öğrenmeni ve iyi bir şekilde
yetişmeni istediğini biliyorsun değil mi canım?"
Alexander biraz alıngan bir şekilde, "Bunun benimle
bir ilgisi yok anne..." dedi.
"Hayır!" Harold'ın ses tonu sertti. Kolunu
Alexander'ın omzundan hâlâ çekmemişti. "Her şey senin
için Alexander. Şu anda sadece on bir yaşındasın; ama
yakında büyük bir adam olacaksın. Sovyetler Birliğine iyi
bir adam olmak için gidiyoruz. Oğlum, sen benim bu
dünyadaki tek mirasımsın."
"Amerika'da da birçok adam var baba," dedi
Alexander. "Herbert Hoover. Woodrow Wilson. Calvin
Coolidge."
"Evet; ama iyi adamlar değiller. Amerika açgözlü,
bencil, kibirli ve intikam duygusu taşıyan adamlar
yetiştiriyor. Ben senin böyle biri olmanı istemiyorum."
"Alexander," dedi annesi. "Biz senin Amerika'daki
insanların sahip olmadığı avantajlara sahip olmanı