Sonsuz Gece - Cladia Gray

303 Pages·2014·1.14 MB·Turkish

by  Cladia Gray

Claudia GRAY
Sonsuz Gece
(Evernight Akademisi)

İngilizceden Çeviren:
Sevinç Seyla Tezcan

Pegasus Yayınları
Pegasus Yayınları: 835
Gençlik: 131

Evernight Akademisi
Sonsuz Gece
Claudia Gray
Özgün Adı: Evernight

Yayın Koordinatörü: Berna Sirman
Editör: İlker Sönmez
Düzelti: Begüm Berkman Padar
Sayfa Tasarımı: Cansu Gümüş
Kapak Uygulama: Pınar Yıldız
Film-Grafik: Mat Grafik

Baskı-Cilt: Alioğlu Matbaacılık
Sertifika No: 11946
Orta Mah. Fatin Rüştü Sok. No: 1/3-A
Bayrampaşa/İstanbul
Tel: [phone]

1. Baskı: İstanbul, Mayıs 2014
ISBN: 978-605-343-275-3

Türkçe Yayın Hakları © PEGASUS YAYINLARI, 2014
Copyright © Amy Vincent, 2008

Bu kitabın Türkçe yayın hakları Akçalı Telif Hakları Ajansı aracılığıyla HarperCollins Publishers'ın alt
yayıncısı
HarperCollins Children's Books'tan alınmıştır.

Tüm hakları saklıdır. Bu kitapta yer alan fotoğraf/resim ve metinler
Pegasus Yayıncılık Tic. San. Ltd. Şti/den izin alınmadan fotokopi dâhil, optik, elektronik ya da mekanik
herhangi bir yolla kopyalanamaz, çoğaltılamaz, basılamaz, yayımlanamaz.

Yayıncı Sertifika No: 12177

Pegasus Yayıncılık Tic. San. Ltd. Şti.
Gümüşsüyü Mah. Osmanlı Sk. Alara Han
No: 11/9Taksim /İSTANBUL
Tel: [phone] (pbx) Faks: 0212 244 23 46 www.pegasusyayinlari.com / [email protected]
Giriş

UCU ALEVLİ BİR OK DUVARA SAPLANDI.
Yangın. Toplantı evinin eski ve kupkuru ahşaplan bir anda
tutuştu. Ciğerlerimi tırmalayan, nefesimi kesen, karanlık,
yağlı bir duman bütün odayı kapladı. Yeni arkadaşlarım
silahlarına sanlıp canlan pahasına savaşmaya girişmeden önce
dehşet çığlıklan attılar.
Hepsi benim yüzümden...
Oklar art arda havayı delip geçiyor, alevleri iyice
körüklüyordu. Küllerin neden olduğu pusun arasında Lucas'ın
gözlerini bulmak için umutsuzca çabalıyordum. Beni, ne
pahasına olursa olsun koruyacağım biliyordum ama o da
tehlike altındaydı. Beni kurtarmak için uğraşırken Lucas'a bir
şey olursa kendimi asla affetmezdim.
Kurumla ağırlaşan hava yüzünden öksürerek Lucas’ın elini
sımsıkı tuttum ve onu kapıya doğru çektim. Ama onlar bizi
karşılamaya çoktan hazırlardı.
Toplantı evinin girişinin az ötesinde, gölgeleri alevlere
vuran, yan yana sıralanmış koyu renkli, korkutucu karaltılan
duruyordu. Görünürde silahlan yoktu. Zaten tehditlerini
açıkça sezdirmek buna hiç ihtiyaçlan yoktu. Benim için
gelmişlerdi. Ve kurallan çiğnediği için Lucas'ı
cezalandırmaya. Buraya öldürmeye gelmişlerdi.
Bütün bunlar benim yüzümden oluyor. Lucas ölürse, bütün
suç benim olacak.
Gidecek hiçbir yer, kaçılacak bir sığmak yoktu. Burada
çevremizi saran, daha şimdiden tenimi acıtacak kadar ısman
yangının ortasında da kalamazdık. Tavamn üstümüze çökmesi
ve bizi ezmesi an meselesiydi.
Dışarıdaysa vampirler bekliyordu.
Birinci Bölüm
OKULUN İLK GÜNÜ, YANİ KAÇMAK İÇİN SON
ŞANSIMDI.
Hayatta kalmamı sağlayacak malzemelerle dolu bir sırt
çantam, kendime herhangi bir yere uçak bileti almak için
kullanacağım dolu bir cüzdanım ya da beni kaçırmak için
yolun aşağında, bir arabanın içinde hazır bekleyen bir
arkadaşım yoktu. Kısacası, aklı başında pek çok insanın
"plan" olarak adlandıracakları şeye sahip değildim.
Ama önemli değildi. Ne olursa olsun, Karanlıklar
Akademisinde kalmayacaktım.
Ben kot pantolonumu ve beni sıcak tutan siyah kazağımı
üzerime geçirirken -sabahın bu saatinde, hele bu yükseklikte
eylül bile soğuk olurdu-, sessiz sabah güneşi gökyüzüyle
henüz buluşuyordu. Uzun, kızıl saçlarımı öylesine bir topuzla
topladım ve yürüyüş botlanmı ayağıma geçirdim. Her ne
kadar annemin ve babamın uyanmasından endişe etmem
gerekmese de, sessiz olmam çok ama çok önemliydi. Kısaca
şöyle diyelim, ikisi de sabah inşam değildi. Saatin alarmı
duyulana kadar ölü gibi uyurlardı ve zilin çalmasına daha
birkaç saat vardı.
Bu bana zaman kazandıracaktı.
Yatak odamın penceresinin dışında, sevimsiz suratı bir çift
köpek dişiyle tamamlanan, çirkin bir yaratık heykeli bana
bakıyordu. Kot ceketimi kaptım ve heykele dil çıkardım.
"Belki de Lanetliler Kalesi'nde takılmak hoşuna gidiyordur,"
diye mırıldandım. "Keyfine bak, ben sana mâni olmayayım."
Çıkmadan önce yatağımı topladım. Normalde bunu yapmak
için bir yığın dır dır dinlemem gerekirdi ama bugün kendi
isteğimle işe koyulmuştum. Bugün annemle babamı yeterince
dehşete düşüreceğimi biliyordum; yatak örtüsünü düzeltmek,
küçük de olsa bir telafi olabilirdi. Büyük olasılıkla onlar böyle
görmeyeceklerdi ama durmadım. Yastıkları kabartırken, dün
gece gördüğüm rüya o anki kadar canlı bir şekilde gözlerimin
önüne geldi:
Kan rengi bir çiçek.
Rüzgâr çevremi saran ağaçların arasında âdeta kükrüyor,
dalları dört bir yana savuruyordu. Bulutlarla karman çorman
bir hal almış gökyüzü âdeta kaynıyordu. Rüzgârın yüzüme
düşürdüğü saçları elimle düzelttim. Tek isteğim çiçeğe
bakmaktı.
Çiçeğin yağmur damlacıklarıyla süslü yapraklarının her biri
kıpkırmızı, incecik ve bıçak gibiydi; hani şu tropik orkide
türleri gibi. Ancak çiçek aynı zamanda gösterişli ve dolgundu
ve dalına, bir gül misali sımsıkı tutunmuştu. Bu çiçek
gördüğüm en egzotik, en büyüleyici şeydi. Ve benim
olmalıydı.
Bu anı beni neden ürpertiyordu? Sonuçta sadece bir
rüyaydı. Derin bir nefes aldım ve dikkatimi topladım. Gitme
zamanı gelmişti.
Askılı çantam zaten hazırdı; bir önceki gece içini
doldurmuştum. Sadece birkaç parça eşya: bir kitap, güneş
gözlüğüm ve bu civarda medeniyete en yakın yer olan
Riverton'a kadar gitmem gerekmesi ihtimaline karşılık, bir
miktar nakit. Bu beni o gün için idare ederdi.
Gördüğünüz gibi, kaçmıyordum. Yani kaçıp da yeni bir
kimliğe büründüğünüz, ya da ne bileyim, bir sirke falan
katıldığınız anlamda değil. Hayır, ben bir mesaj veriyordum.
Ailemin Karanlıklar Akademisi'ne onların öğretmen, benimse
öğrenci olarak gelmemizi ilk önerdikleri andan beri bu fikre
karşıydım. Bütün hayatım boyunca aynı küçük kasabada
yaşamıştık ve beş yaşımdan beri aynı insanlarla birlikte
okumuştum. Bunun böyle kalmasını istiyordum. Yabancılarla
tanışmaktan keyif alan, kolayca sohbete girişen ve dostluk
kuran insanlar vardı elbette ama ben hiçbir zaman onlardan
biri olmamıştım. Hiç alakam yoktu.
İnsaniann sizden "utangaç" diye bahsederken
gülümsemeleri çok gariptir. Utangaçlık, bebek dişleriniz
döküldüğünde sırıtışınızda açılan gedikler gibi, büyüdüğünüz
zaman kurtulacağınız şirin ve bir anlamda komik bir
alışkanlıkmış gibi. Bu duygunun midenizi nasıl
düğümlediğini, avuçlarınızı nasıl terlettiğini ya da anlamlı bir
şeyler söylemenize nasıl engel olduğunu bir bilseler... Hiç
ama hiç şirin değildir.
Oysa annem ve babam, bunu söylerken hiç
gülümsemezlerdi. Bunu yapmayacak kadar zekiydiler ve on
altı yaşımda, buna artık bir son vermem gerektiğine karar
verdikleri güne kadar, beni anladıklarını sandım. Bunu
yapmak için yatılı okuldan daha uygun bir yer olabilir miydi?
Hele kendileri de bu yolculukta bana eşlik etmek üzere
oradayken...
Bu fikre nereden kapıldıklarım anlayabiliyordum ya da
anlıyor sayılırdım. Yine de, bu sadece bir teoriydi. Karanlıklar
Akademisinin araç girişine girdiğimiz ve bu büyük, insana
tepeden bakan taştan Gotik canavan ilk gördüğüm anda, okula
burada devam etmemin imkânsız olduğunu anlamıştım.
Annem ve babam beni dinlememişlerdi. Dinlemelerini
sağlamak zorundaydım.
Parmak ucunda, ailemin son bir aydır yaşadığı, öğretim
görevlilerine ayrılmış dairenin kapısına yürüdüm. Yatak
odalarının kapalı kapısının ardından annemin usul usul
horladığını duyabiliyordum. Çantamı omzuma astım, kapının
tokmağını yavaşça çevirdim ve merdivenleri inmeye
başladım. Akademi kulelerinden birinin en tepesinde
yaşıyorduk. İnanın, bu sanıldığı kadar cazip değil. Bu,
neredeyse iki yüzyıl önce, yani yıpranıp bozulmalarına
yetecek kadar uzun süre önce oyulmuş, döner taş basamakları
inmem anlamına geliyordu. Uzun, sarmal biçimli merdivende
sadece bir iki pencere vardı ve ışıklar henüz yanmadığı için
beni karanlık ve zorlu bir yolculuk bekliyordu.
Çiçeğe uzandığım anda, çit oluşturan çalılarda bir hışırtı
oldu. Rüzgâr, diye düşündüm ama değildi. Hayır, çalılar gözle
görülür bir hızla büyüyordu. Yaprakların arasından, arapsaçını
andıran bir karmaşayla, asmalar ve böğürtlen çalıları
fışkırıyordu. Ben kaçmaya fırsat bulamadan, çalılar beni
dalların, yaprakların ve dikenlerin arasına hapsedecek şekilde
etrafımı kuşattılar.
O an için son ihtiyacım olan şey kâbuslarımdan anlık
görüntülere kapılmaktı. Derin bir nefes aldım ve zemin
kattaki büyük hole varana kadar, inmeye devam ettim. Burası,
ilham vermek ya da en azandan etkilemek için inşa edilmiş,
gösterişli bir alandı; mermer zeminler, yüksek kemerli
tavanlar, yerden kirişe kadar uzanan, tam ortadaki düz şeffaf
cam dışmda, her biri farklı bir kalaydeskop deseninde vitray
pencereler. O günün faaliyetleri için hazırlıklar bir gece
önceden tamamlanmış olmalıydı; müdirenin günün ilerleyen
saatlerinde okula giriş yapacak öğrencileri selamlayacağı
podyum hazır bekliyordu. Benden başka herkes uyuyor
olmalıydı ki bu beni durduracak hiç kimsenin olmadığı
anlamına gelirdi. Ağır, oymalı dış kapıyı sertçe ittim ve işte,
özgürdüm.
Ben bahçede ilerlerken, sabah sisi, mavi-gri bir örtü gibi
dört bir yanı kaplamıştı. 1700'lerde, Karanlıklar
Akademisinin inşa edildiği dönemde, bu bölge tamamen
ıssızmış. Şimdi artık, uzaktan küçük benekler gibi görünen
kasabalar olsa da, hiçbiri
Akademi'ye çok yakın sayılmazdı ve dağ manzarasına ve sık
ormanlara rağmen, hiç kimse yakınlara ev yapmamışta.
Buraya yakın olmak istemedikleri için onları kim
suçlayabilirdi ki? Arkama, okulun her biri çarpık canavar
suratlarıyla süslü iki yüksek kulesine baktım ve ürperdim.
Birkaç adım daha uzaklaşınca, sisin içinde kaybolmaya
başladılar.
Akademi, arkamda bütün heybetiyle yükseliyordu. Yüksek
kulelerinin taş duvarları, dikenlerin aşamayacağı tek engeldi.
Dönüp okula kaçmalıydım ama kaçmadım.
Akademidikenlerden kat kat tehlikeliydi; dahası çiçeği
arkamda bırakmayacaktım.
Kâbusum gerçekliğin kendisinden daha gerçek görünmeye
başlamıştı. Huzursuzlanarak okula sırtımı döndüm, hızlı
adımlarla ormana daldım.
Ağaçlann diplerindeki çalılıkların arasında, kınk çam
dallarını ayaklarımın altında ezerek hızla ilerlerken yakında
her şey sona erecek, diye düşündüm. Ön kapıyla aramdaki
mesafe sadece birkaç yüz metreydi ama çok daha uzak
görünmeye başlamışta. Koyu sis yüzünden ormanın
derinliklerine çoktan ulaşmışım gibi hissediyordum. Annem
ve babam uyanacaklar ve gittiğimi fark edecekler. Buna
katlanamadığımı, bana bunu yaptıramayacaklarını sonunda
görecekler. Peşime düşecekler ve tamam, onları korkuttuğum
için deliye dönecekler ama anlayışla karşılayacaklar. Sonunda
hep anlayış göstermiyorlar mı? Sonra hep birlikte buradan
gideceğiz. Karanlıklar Akademisinden uzaklaşacağız ve asla
geri dönmeyeceğiz.
Kalbim daha da hızlı çarpmaya başlamışta. Karanlıklar
Akademisi'nden uzaklaştıkça korkum azalacağına artıyordu.
Daha önce, bu plam ilk tasarladığımda, iyi bir fikir gibi
gelmişti. Asla başarısız olmayacak bir plan gibiydi. Ve şimdi,
plan gerçeğe dönüşürken ve ben ormanın orta yerinde,
bilmediğim bir yabaniliğe doğru koşarken, artık o kadar emin
değildim. Belki de bir hiç uğruna kaçıyordum. Belki de ne
olursa olsun, beni sürükleyerek geri getireceklerdi.
Fırtına gümbürdüyor; kalbim daha da hızlı çarpıyordu.
Akademi'ye son kez sırtımı döndüm ve dalında titreyen
çiçeğe baktım. Rüzgâr tek bir taç yaprağını alıp götürmüştü.
Ellerimle dikenleri iterken, tenimde hissettiğim ince sızıya
rağmen kararlı adımlarla yürümeye devam ettim.
Parmak ucumla dokunur dokunmaz, yaprakları tek tek
solup kurumaya başlayan çiçek, bir anda kararıverdi.
Akademi'yle aramdaki mesafeyi olabildiğince açmak için
doğuya doğru son hızla koşmaya başladım. Kâbusum beni
rahat bırakmayacaktı: Her şeyin nedeni orasıydı; beni
korkutan, ürküten ve içimi boşaltan. Oradan uzaklaşabilirsem
iyi olacaktım. Ne kadar yol aldığımı görmek için nefes nefese
arkama baktım.