Ruh Hırsızı - Rachel Vincent

389 Pages·2014·1.16 MB·Turkish

by  Rachel Vincent

Pegasus Yayınları: 819 Gençlik: 123
Ruh Hırsızı
Rachel Vincent Özgün Adı: My Soul To Take
Yayın Koordinatörü: Berna Sirman Editör
Pervin Salman Düzelti: Sibel Yıldız Sayfa
Tasarımı: Cansu Gümüş Kapak Uygulama: Pınar
Yıldız Film-Grafik: Mat Grafik
Baskı-CİLT Alioğlu Matbaacılık Sertifika No:
11946 Orta Mah. Fatin Rüştü Sok. No: 1/3-
A Bayrampaşa/İstanbul Tel: [phone]
1. Baskı: İstanbul, Nisan 2014 ISBN: 978-605-
343-267-8
Türkçe Yayın Hakları © PEGASUS
YAYINLARI, 2014 Copyright © Rachel Vincent,
2009
Bu kitabın Türkçe yayın hakları Harlequin
Books SA’dan alınmıştır.
Tüm hakları saklıdır. Bu kitapta yer alan
fotoğraf/resim ve metinler Pegasus Yayıncılık
Tıc. San. Ltd. Şti.‘den izin alınmadan fotokopi
dâhil, optik, elektronik ya da mekanik herhangi
bir yolla kopyalanamaz, çoğaltılamaz, basılamaz,
yayımlanamaz.
Bu kitap bir hayal ürünüdür. Eserde geçen
isimler, yerler ve olaylar yazarın hayal gücünün
ürünüdür ya da hayali olarak
tasarlanmıştır. Hayatta ya da ölmüş kişilerle,
olaylarla ya da yerlerle ilgili benzerlikler
tamamen tesadüfidir.
Yayına Sertifika No: 12177
Pegasus Yayıncılık Tk. San. Ltd. Şti.
Gümüşsuyu Mah. Osmanlı Sk. Alara Han No:
11/9 Taksim/İSTANBUL Tel: [phone]
(pbx) Faks: 0212 244 23
46 www.pegasusyayinlari.com /
[email protected]
RACHEL VINCENT

İngilizceden Çeviren: Beste Ersun
PEGASUS YAYINLARI
1 Numara için,
Kurgudaki her belirsiz noktanın o “fajitalar”la
çözüleceğini
kim bilebilirdi?
1
  “HAYDİ AMA!” diye fısıldadı Emma.
Kelimeler dudaklarından incecik bir buhar
eşliğinde süzülür gibi çıkıyordu. Sabırsızlığı
kapıyı açabilirmiş gibi gözlerini önümüzde duran
yıpranmış çelik panele  dikmişti. “Unuttu işte,
Kaylee. Böyle olacağım tahmin
etmeliydim.”  Zıplayarak ısınmaya çalışırken
özenle ruj sürülmüş dudaklarından  beyaz
buharlar çıkmaya devam ediyordu. Kız
kardeşlerinin birinden ödünç aldığı parlak
kırmızı ve açık yakalı bluzu,
vücudunun kıvrımlarını zar zor sarmalıyordu.
Evet, onu biraz kıskanıyordum. Fazla
kıvrımım ve ateşli giysilerini ödünç alabileceğim
bir kız kardeşim yoktu. Ama vaktim vardı. Cep
telefonuma göz attığımda dokuza dört dakika
kaldığını  gördüm. “Gelecek,” dedim. Emma
kapıyı üçüncü kez çalarken  gömleğimin önünü
düzeltip telefonumu cebime koydum.
“Erken geldik. Ona biraz daha zaman ver.”
Son cümlemden sonra ağzımdan çıkan buhar
henüz yok olmamıştı ki metal kapı büyük bir
gıcırtıyla bize doğru açılmaya başladı. Sis
perdesi arasından gelen ışığın ritmik parıltıları
ve müzik sesi,  karardık ve soğuk patikaya
sızıyordu. Emma’nın en genç ablası  Traci
Marshall, bir eliyle kapıyı tutarak karşımızda
duruyordu.
Daracık, göğüs dekolteli, siyah bir bluz
giymişti. Uzun sarı saçları yetmezmiş gibi,
bluzuyla da aileye bireyleri arasındaki benzerliği
sergilemek için de can atıyordu.
Emma, “Tam zamanında!” diye bağırarak,
paldır küldür içeriye girmeye çalıştı fakat Traci,
diğer elini kapı pervazına koyarak onu engelledi.
Beni küçük bir gülümsemeyle karşıladı, sonra
kaşlarını çatarak kız kardeşine döndü ve “Ben de
seni gördüğüme sevindim.  Şimdi bana kuralları
söyle bakalım,” dedi.
Ceketlerimizi arabamda bırakmıştık. Emma
kocaman kahverengi gözlerini açmış, soğuktan
tüyleri diken diken olmuş çıplak kollarım
ovuştururken, “Alkol, ilaç ve hiçbir türde eğlence
yok,”  dedi. Özellikle son bölümü geveleyerek
söylemiş, ben de gülmemek  için kendimi zor
tutmuştum.
“Başka?” diye sordu Traci, ciddiyetini
korumak için çabaladığı açıkça belli oluyordu.
“Birlikte gel, birlikte kal, birlikte git,” diyerek
konuşmayı ben devraldım. Traci’nin bizi gizlice
içeri aldığı zamanlarda ki bu daha  önce sadece
iki kez olmuştu, tekrarladığımız cümlelerdi
bunlar.  Kurallar çok da inandırıcı değildi ama
eski deneyimlerimden biliyordum ki bunları
söylemeden içeri giremezdik.
“Ve…”
Emma ısınmak için ayaklarını yere vuruyor,
kısa ve kalın topukları beton zemine değdikçe
tıkırdıyordu. “Yakalanırsak, seni tanımıyoruz.”
Sanki buna inanacaklardı… Marshall kızları
aynı  kalıptan çıkmış gibi uzun boylu, seksi,
şehvetli ve benim kıvrımlarımı gölgede
bırakacak yapıdaydılar.
Traci girişi engellemek için kullandığı kolunu,
kapı pervazından çekti. Belli ki duyduklarından
tatmin olmuştu. Emma içeri doğru  hamle
yapınca Traci’nin kaşları yine çatıldı. Emma’yı
koridordaki  ışığın altına doğru çekerken, “Bu
Cara’nın yeni bluzu değil mi?* diye sordu.
Emma kolunu Traci’ den kurtarmaya
çalışarak, “Benim aldığımı asla anlamayacak,”
dedi.
Traci gülerek kulübün ön tarafını, binanın
arka oda ve ofislerini saran ışık ve müziğin
kaynağını işaret etti. Artık içerideydik ve
Traci’nin onca gürültü arasında sesini bize
duyurabilmesi için  bağırarak konuşması
gerekiyordu. “Kalan ömrünün tadını çıkar çünkü
Cara seni bu bluzla gömecek.”
Emma istifini bozmadan, elleri havada,
kalçalarını müziğin ritmine uygun sallayıp dans
ederek, karanlık koridordan ana salona  doğru
ilerledi. Dans eden ilk insan topluluğunu
gördüğüm anda  cumartesi gecesi coşkusuyla
dolarak, onu takip ettim.
İnsan kalabalığı âdeta bizi yutmuştu. Müziğin
ritmine kendimizi kaptırmışken ateşli ve ilgisiz
partnerler dans etmek için bizi kendilerine
doğru çekiyordu. Terden sırılsıklam olup
nefes almakta zorlanıncaya kadar birlikte, yalnız
veya ilgisiz eşlerle dans  ettik. Emma’ya, içecek
bir şeyler almaya gideceğimi işaret ettim.  Ben
kalabalığı yararak ilerlemeye çalışırken dans
etmeye devam  ederek beni anladığını belli
edercesine başını salladı.
Traci, siyah ve dar bir tişört giymiş esmer bir
barmenle birlikte barın arka tarafında
çalışıyordu. İkisi de başlarının üzerindeki
mavi  neon ışıkta oldukça tuhaf görünüyordu.
Boşalan ilk bar taburesine oturdum. Siyahlı
adam iki büyük avucunu barın üstünde
tam önüme koydu.
Traci bir eliyle adamın koluna dokunarak,
“Onunla ben ilgilenirim,” dedi. Adam başım
salladı ve bir başka müşteriye yöneldi. Traci,
yüzüne düşmüş ve ışıkların etkisiyle hafif mavi
görünen bir  tutam saçı geriye atarak, “Ne
alırsın?” diye sordu.
Her iki dirseğimi bara dayamış halde
sırıtarak, “Viski-Cola?” dedim.
Güldü. “Ben sana sadece kola vereceğim,”
diyerek buzlu bir bardağa içeceği koydu ve
önüme itti. Bara bir beşlik koydum ve taburemde
dönerek dans pistini seyretmeye başladım.
Kalabalığı  gözlerimle tarayarak Emma’yı
görmeye çalıştım. Onu gördüğümde,  Dallas
Üniversitesi Öğrenci Birliği tişörtü giymiş, “içki
içebilir”  anlamına gelen bilezikler takmış iki
erkek tarafından sarmalanmış, ahenkle dans
ediyordu. Uyumu bozmamak için tüm
dikkatini dansa veriyordu.
Gülümseyerek içeceğimi bitirdim ve boş
bardağı barın üzerine bıraktım.
“Kaylee Cavanaugh.”
Adım söylenince sıçradım ve taburemi sola
çevirdim. Bakışlarım, o ana kadar gördüğüm en
hipnotize edici ela gözlere kilitlendi,  bir süre
öylece bakakaldım. O inanılmaz kahverengi
derinliğin  ve berrak yeşilliğin girdabında
kayboldum. Başımın üzerinden  gelen ritmik
ışıkların etkisi olduğunu bildiğim halde,
gözlerinin  kalp atışlarıma uygun şekilde ışık
saçtığını düşündüm. Gözlerimi kırpmak zorunda
kalmasam, öylece bakmaya devam
edecektim. Bir anlık göz kırpmam beni kendime
getirmişti.
İşte tam o anda kime bakmakta olduğumu
anladım.
Nash Hudson. Evet, gerçekten de oydu. Az
kalsın ayaklarımın buzlar içinde yere sabitlenip
sabitlenmediğine bakmak için başımı eğecektim
çünkü kesinlikle cehennem buz tutmuştu. Bir
şekilde  dans pistinden çıkmış ve kendimi bu
güzel gözlerin renklerle dans  ettiği garip
bölgede bulmuştum. Orada yalnızca bana
gülümsemekte olan Nash ve ben vardık.
Aniden kurumuş boğazımı ıslatmak için,
içinde son bir damla kalmış olduğunu umarak
bardağımı elime aldım. Bir yandan da
Traci’nin kolama içki katıp katmadığım merak
ediyordum. Ama sonra bardağımın düşündüğüm
gibi boş okluğunun farkına vardım.  Nash, “Bir