Parola - Jack Higgins

365 Pages·2014·1.19 MB·Turkish

by  Jack Higgins

Bu Dizi
Doğan Hızlan
Başkanlığında
Bir Kurul
Tarafından
Hazırlanmaktadır.
Birinci Baskı: Nisan • — 1977
Altın Kitaplar Yayınevi
JACK HIGGINS
Parola
VALHALLA EXCHANGE
Dilimize Çeviren:
Zeynep Avcı KARABEY
© Copyright: Jack Higgins — Kesim Ajansı
Altın Kitaplar — 1977
İÇİNDEKİLER
BİRİNCİ BÖLÜM
İKİNCİ BÖLÜM
ÜÇÜNCÜ BÖLÜM
DÖRDÜNCÜ BÖLÜM
BEŞİNCİ BÖLÜM
ALTINCI BÖLÜM
YEDİNCİ BÖLÜM
SEKİZİNCİ BÖLÜM
DOKUZUNCU BÖLÜM
ONUNCU BÖLÜM
ON BİRİNCİ BÖLÜM
ON İKİNCİ BÖLÜM
ON ÜÇÜNCÜ BÖLÜM
ON DÖRDÜNCÜ BÖLÜM
ON BEŞİNCİ BÖLÜM
ON ALTINCI BÖLÜM
B İ R İ N C İ B Ö L Ü M
Ö
lüler Gününde, çocuklar, dünyadan ayrılan
kişilerin mezarlarına yiyecekler, hediyeler götürüp
bırakırlar Bolivya'da. Hıristiyan ve putperest
geleneklerinin ilginç bir karışımı, olayların gelişmesine
de bakılırsa oldukça yerinde. Ama Bolivyalı köylülerin
batıl inançlara en çok saplanmış olanları bile ölünün
kalkıp da bu fırsattan yararlanmak isteyeceğine
inanmaz. Oysa ben buna inanıyordum.
La Huerta, yüksek And dağlarının tepelen arasında
gözden uzak, beş altı bin nüfuslu, maden ocakları
bulunan bir kasabaydı. Uzak ve ıssız, Peru'dan
doğrudan doğruya uçak seferleri yapılmadığı için
Lima'dan bir Amerikan maden şirketine kargo getiren
eski bir DC 3 uçağıyla geldim. Kasabaya vardığımızda
bardaktan boşanırcasına yağmur yağıyordu, ama her
nasılsa küçük terminal binasının dışında bekleyen bir
taksi vardı. Sürücüsü kalın bıyıklı, şen bir yerliydi. Sarı
muşamba bir yağmurluk giymiş, başına hasır bir şapka
takmıştı. Uçaktan bir müşterinin çıkmış olmasına hem
şaşırmış, hem sevinmişe benziyordu.
«Otele mi, senyor?» diye sordu valizimi alırken.
«Excelsior Oteli'ne,» dedim.
«Zaten başka otel yok, senyor.» Gece lam basının
aydınlığında dişleri parlıyordu. «Bir tek o var.»
Taksinin içi kokuyordu, orasından burasından sular
sızıyordu. Tepeden aşağı, kasabanın ışıklarına doğru
inerken anlaşılmaz bir sıkıntı kaplamıştı içimi. Ne
demeye buradaydım? Daha önce de birçok kez yapmış
olduğum şeyi neden yapıyordum? Doğruluğu kesin
olmayan bir öykünün peşinden koşuyordum. Ve
kasabanın, her biri merkeze giden açık kanalizasyonlu,
düz damlı, çökmeye yüz tutmuş evlerle dolu, her köşede
yoksulluk ve pisliğin göze çarptığı karmakarışık
sokaklarına vardığımızda, içimdeki sıkıntının
giderilmesinde La Huerta da bir işe yaramadı.
Bir kaç dakika sonra kasabanın merkezine ulaştık.
Tam ortada koloni günlerinden kalma oldukça ilginç,
büyük bir çeşme vardı. Su, peri heykellerinin
ağızlarından, burun deliklerinden fışkırıyordu. Hâlâ iş
görüyor olması küçük bir mucize gibi geldi bana. Otel
öteki uçtaydı. Taksiden İndiğim zaman bir takım
insanların sağımdaki kemerin altına doluşmuş
olduklarını gördüm. Bazıları karnaval giysileri
içindeydiler ve nemli havada duman kokusu vardı.
«Nedir bütün bunlar?» diye sordum.
«Azizler Yortusu, senyor. Festival zamanı.»
«Pek fazla eğleniyora benzemiyorlar.»
«Yağmur yüzünden.» Omuz silkti. «Havai fişekler
için kötü oluyor. Üstelik asık yüzlü bir festivaldir bu bizim
için. Birazdan sevdiklerini anmak için mezarlığa
gidecekler. Ölüler Günü deriz. Daha önce işitmiş
miydiniz, senyor?»
«Mexico'da da var aynı gelenek.»
Parasını verip taksiyi gönderdikten sonra
merdivenlerden çıkarak otele girdim. La Huerta'daki her
şey gibi iyi günler görmüş bir otel olduğu belliydi, ama
şimdi pembe badanalı duvarların boyaları dökülüyordu,
tavanda rutubet izleri vardı. Resepsiyon memuru telâşla
gazetesini elinden bıraktı. Bir müşterinin varlığı
karşısında taksinin sürücüsü kadar o da şaşırmıştı.
«Bir oda istiyorum.»
«Başüstüne senyor. Kaç gün için?»
«Bir gece. Sabah Peru'ya döneceğim.»
e
Y
abancıların söz konusu olduğu yerde hükümetin
direttiği deli saçmalıklarını yapabilmesi için gerekli
evrakımı uzattım. Giriş kaydımı yaparken, «Burada
işiniz mi var, Senyor?» diye sordu. «Belki maden
şirketiyle?»
Cüzdanımı açarak on dolar çıkartıp dikkatle kayıt
defterinin yanına, tezgâhın üstüne bıraktım. Yazmayı
kesti. Kara gözleriyle yaptıklarımı izliyordu.
«Lima gazetelerinin birinde Pazartesi günü burada
birinin öldüğü yazıyordu. Alanda, tam kapınızın önünde
yere düşüp ölmüş. Söz: konusu edilmesinin nedeni
polisin, bavulunda 50.000 dolar ve değişik adlar altında
üç pasaport bulmuş olması.»
«A evet. Senyor Bauer. Arkadaşı mısınız, Senyor?»
«Hayır, ama görürsem tanıyabilirim belki.»
«Ölü kaldırıcısının yanında. Bu gibi durumlarda
cesedi bir hafta kadar tutar, akrabalarını ararlar.»
«Bana da öyle söylediler.»
«Bu olayla ilgili kişi Polis Şefi Teğmen Gomez'dir.
Polis karakolu meydanın öteki yakasında.»
«Böyle durumlarda polisin yardımcı olduğunu hiç
görmedim.» İlkinin yanına bir on dolar daha koydum.
«Ben gazeteciyim. Bir öykü çıkabilir bunun altından. Bu
denli basit.»
«Şimdi anlıyorum. Bir gazetecisiniz.» Gözleri
parladı. «Size nasıl, yardımcı olabilirim?»
«Bauer hakkında bana ne anlatabilirsin?»
«Çok az, senyor. Geçen hafta Sucre'den geldi. Bir
arkadaşıyla buluşacağını söyledi.»
«Buluştu mu kimseyle?»
«Bildiğim kadarıyla hayır.»
«Nasıl bir adamdı? Tarif et.»
«Altmış beş yaşlarında, belki daha fazla. Evet, daha
yaşlı olabilir, ama kesin söylemek güç. Her zaman hayat
dolu olduğu izlemini uyandıran tip adamlardan. Boğa
gibi birisi.»
«Neden böyle diyorsun?»
«Güçlü yapılı. Uzun boylu değil, anlatabiliyor
muyum, ama geniş omuzlu.» Kollarını gerdi. «Kalın,
güçlü bir boyun.»
«Şişman mıydı?»
«Hayır, şişman denilemez. Ancak sağlam bir kişi,
güçlü bir görünüş. Alman aksanıyla çok iyi İspanyolca
konuşuyordu.»
«Bunu farkedebilir misin?»
«Evet, Senyor. Buraya bir dolu Alman mühendis
gelir.»
«Giriş kaydını görebilir miyim?»
Göstermek için defteri bana doğru çevirdi. Adımın
yazılı olduğu satırın bir üstündeydi kaydı. Pasaportuyla
ilgili bilgiler ve yanında Bauer'in imzası vardı. Tarih
atmış, Avrupalılar gibi yedi rakamını çizgili olarak
kullanmıştı. Başımı sallayarak paraları resepsiyoncuya
doğru ittim.
«Teşekkür ederim.»
«Senyor.» Yirmi doları alarak göğüs cebine tıkıştırdı.
«Size odanızı göstereyim.»
Saatime baktım. On biri biraz geçiyordu. «Ölü
gömücüye gitmek için çok geç oldu.»
«Hayır, senyor, gece nöbetçi bulunur. Burada
gelenekler, ne olur ne olmaz düşüncesiyle üç gün, gece
gündüz gözlenir ölü.»
«Bir yanlışlık yapılmasın diye mi?»
«Evet, senyor.» Üzgün gülümsedi. «Ölümden
sonrası yoktur artık, insan emin olmak ister. Soldaki ilk
sokağa sapın, ölü gömücü o yolun, sonunda.
Gözünüzden kaçmaz. Kapının üzerinde mavi bir lamba
yanar. Nöbetçinin adı Hugo'dur. Ona sizi Rafael
Mareno'nun gönderdiğini söyleyin.»
«Çok teşekkürler,» dedim resmiyetle.
«Her zaman emrinizdeyim, senyör. Dönüşünüzde
birşeyler yemek isterseniz, hazırlayabilirim. Bütün gece
görevdeyim.»
e
G
azetesini eline aldı ve ben holü geçerek dışarı
çıktım. Karnaval yürüyüşü başlamıştı. Maxico'da
gördüklerim gibiydi. En önde cehennem ve ölüm
tanrılarını temsil eden giysiler içindeki, bir kaç kişi
ellerinde yanan meşaleler taşıyorlardı. Ardından
ellerinde mum tutan, daha şimdiden yağan yağmurla
sırılsıklam olmuş çocuklar geliyordu. En geride büyükler,
sepetler içinde yiyecek ve meyve taşıyorlardı. Birisi
alçak sesle, dokunaklı bir biçimde flüt çalmaya başladı.
Bir trampet ona eşlik etmeye başladı. Bunun dışında
tam bir sessizlik içinde yürüyorlardı. Yolumuz aynıydı,
ben de yağmurluğumun yakasını kaldırarak peşlerine
takıldım. Ölü gömücünün yeri hemen göründü,
Mareno'nun söylediği gibi kapısının üstünde mavi bir
ışık yanıyordu. Biran durup kalabalığın yürüyüşünü
izledim. Flütün ve trampetin sesi garip bir biçimde