Kuzey Işıkları - Philip Pullman

435 Pages·2007·1.6 MB·Turkish

by  Philip Pullman

YAYINEVİ
Karanlık Cevher Dizisi 1. Kitap / Altın Pusula -
Özgün Adı: His Dark Materials 1 / Golden Compas -
Northern Lights
İthaki Yayınları - 392
Edebiyat - 313
ISBN 975-273-156-2
1. Baskı Mart, 2005, İstanbul
© Türkçe Çeviri: Sevin Okyay, 2005
© İthaki, 2005
© , 1997
Yayıncının yazılı izni olmaksızın herhangi bir alıntı
yapılamaz.
Sanat Yönetmeni: Murat Özgül
Kapak Uygulama: Cemile Ûz
Yayına Hazırlayan: Kutlukhan Kutlu
Kapak, İç Baskı: İdil Matbaacılık
Emintaş Kazım Dinçol Sanayi Sitesi No: 81/19
Topkapı-Istanbul Tel: [phone]
İthaki™ Penguen Kitap-Kaset Bas. Yay. Paz. Tic. Ltd.
Şti.'nin yan kuruluşudur. Mühürdar Cad. llter Ertüzün Sok.
4/6 34710 Kadıköy İstanbul Tel: [phone] - 348 36
97 Faks: (0216) 449 98 34
[email protected] - www.ithaki.com.tr -
www.ilknokta.com
Karanlık Cevher Dizisi
Birinci Kitap
ALTIN
PUSULA
Çeviren: Sevin Okyay
Tarayan: Bilinmiyor
Düzenleyen: eldkaan
ÖZDEYİŞ
Bu vahşi çukura,
Tabiatın rahmine ve belki mezarına,
Denizin değil, ne de kıyının, havanın, ateşin,
Ama yüklü illetlerinde birbirine girmiştir
Bütün bunlar ve bu yüzden savaşmak zorundadırlar hep,
Kadir yaratıcı düzenlemedikçe onları
Bu karanlık cevherini' başka dünyalar yaratmak için,
İşte bu vahşi çukura ifrit sakınarak
Cehennemin kıyısında durup bir baktı,
Geldiği yolu tartarak...
John Milton: Kayıp Cennet, II. Kitap
(Çeviren: Selahattin Özpalabıyıklar)
*) Aither. Esir, yani dünyayı saran hava tabakasının
üstündeki an ve ışıklı gök. Hesiodos'a göre Aither, Erebos ile
Nyks, yani yeraltı karanlığıyla yeryüzü karanlığından
doğmadır.
BİRİNCİ
KİTAP
BÖLÜM BİR
OXFORD
1
Tokay Sürahisi
Lyra ve cini, hep aynı tarafta kalmaya ve mutfağın görüş
alanından uzak durmaya özen göstererek, kararmakta olan
Salon'dan geçtiler. Salon boyunca uzanan üç büyük masa
kurulmuştu bile, gümüşler ve camlar oradaki azıcık ışıkta
parlıyordu, uzun sıralarda konuklara hazır olsun diye geri
çekilmişti. Eski Başkanların portreleri, loş ışıkta, duvarlara
asılıydı. Lyra kürsüye ulaştı ve geriye, açık mutfak kapısına
baktı. Kimseyi görmeyince de, yüksek masanın yanına çıktı.
Buradaki servisler gümüş değil altındı, on dört kişilik oturma
yeri de meşeden yapılma sıralardan değil, kadife minderli
iskemlelerden oluşuyordu.
Lyra, Başkan'ın iskemlesinin yanında durup, en büyük
bardağa tırnağıyla yavaşça bir fiske attı. Ses, Salon'da
rahatlıkla duyulacak şekilde çınladı.
"Sen bu işi ciddiye almıyorsun," diye fısıldadı cini.
"Edebini takın."
Cinin adı Pantalaimon'du, şu sırada güve biçimindeydi.
Salon'un karanlığında gözden kaçsın diye koyu kahverengi bir
güve.
Lyra da ona fısıldayarak cevap verdi. "Mutfakta burayı
duyamayacak kadar çok gürültü ediyorlar. Sofracıbaşı da ilk
çana kadar içeri gelmez. Vıdı vıdı edip durma."
Ama gene de avucunu çınlayan kristale bastırdı,
Pantalaimon da kanatlarını çırparak ileri doğru uçup,
kürsünün öbür yanındaki İstirahat Odası'nın aralık kapısından
içeri girdi. Bir an sonra yeniden göründü.
"Burada kimse yok," diye fısıldadı. "Ama çabuk olmamız
gerek."
Lyra, yüksek masanın arkasında çömelmiş halde hızla
ilerledi, İstirahat Odası'na girdi ve doğrulup çevresine baktı.
Buradaki tek ışık şömineden geliyordu, o bakarken
şöminedeki alev almış kütükler hafifçe yerine oturarak bacaya
doğru bir kıvılcım fıskiyesi gönderdi. Hayatının büyük kısmı
Kolej'de geçmişti, ama İstirahat Odası'nı daha önce hiç
görmemişti; buraya sadece Âlimlerle konuklarının girmesine
izin verilirdi, kadınlar da asla alınmazdı. Kadın hizmetçiler
bile burada temizlik yapmazdı.
Bu sadece Kahyanın işiydi.
Pantalaimon kızın omuzuna yerleşti.
"Mutlu oldun mu? Gidebilir miyiz?" diye fısıldadı.
"Salaklaşma! Etrafa bakmak istiyorum!"
Büyük bir odaydı, üzerinde çeşitli sürahilerle bardakların
durduğu, cilalı gül ağacından oval bir masası, pipo ayaklığıyla
gümüş bir ayaklı kül tablası vardı. Yakındaki bir büfenin
üstünde de, alttan ısıtmalı küçük bir kap ile bir haşhaş
kelleleri sepeti duruyordu.
"Kendilerine iyi bakıyorlar, değil mi, Pan?" dedi usulca.
Yeşil deri koltuklardan birine oturdu. Öyle derindi ki,
kendini neredeyse uzanmış yatıyor buldu, ama yeniden
doğruldu ve duvardaki portrelere bakmak için bacaklarını
altına çekti. Yine eski Âlimlerdi, herhalde: cüppeli, sakallı ve
kasvetli, çerçevelerinden dışarı onaylamayan ciddi bakışlar
atıyorlardı.
"Neler hakkında konuşuyorlar sence?" dedi Lyra, ya da
demeye koyuldu, çünkü daha sorusunu bitiremeden kapının
dışından sesler duydu.
"İskemlenin arkasına -çabuk!" diye fısıldadı Pantalaimon
ve Lyra bir an sonra şimşek gibi koltuktan fırlamış,
iskemlenin arkasında çömeliyordu. Doğrusu, arkasına
saklanmaya en uygun iskemle değildi: odanın tam ortasındaki
iskemleyi seçmişti ve eğer sahiden çıtı çıkmadan durmazsa...
Kapı açıldı, odadaki ışık değişti: içeri girenlerden biri,
elindeki lambayı büfeye koydu. Lyra onun koyu yeşil
pantolonlu ve parlak siyah ayakkabılı bacaklarını görüyordu.
Bir hizmetkardı bu.
Sonra derinden gelen bir ses, "Lord Asriel gelmedi mi
daha?" dedi.
Başkandı. Lyra soluğunu tutarken, hizmetkarın cininin (bir
köpekti, tıpkı bütün hizmetkarların cinleri gibi) kısa ve hızlı
adımlarla içeri girdiğini ve sessizce onun ayaklarının dibinde
oturduğunu gördü ve sonra her zamanki o eski püskü
ayakkabılarla, Başkan'ın ayakları da göründü.
"Hayır, Sayın Başkan," dedi Kahya. "Aerodock'tan da
haber yok."
"Geldiğinde acıkmış olur bence. Onu bekletmeden Salon'a
al, olur mu?"
"Başüstüne, Sayın Başkan."
"Onun için özel Tokay'dan da biraz koydun, değil mi?"
"Evet, Sayın Başkan. Sizin buyurduğunuz gibi, 1898'den.
Lord Hazretleri, hatırladığım kadarıyla, ona düşkündür."
"İyi. Şimdi beni yalnız bırak, lütfen."
"Lambaya ihtiyacınız var mı, Sayın Başkan?"
"Evet, onu da bırak. Yemek sırasında fitili düzeltmek için
bir uğrarsın, değil mi?"
Kahya hafifçe eğildi, gitmek üzere dönerken, cini de
itaatkar bir şekilde kısa ve hızlı adımlarla arkasından
yürüyordu. Lyra, pek de matah olmayan saklanma yerinden,
Başkan'ın odanın köşesindeki büyük meşe bir gardroba
gitmesini, cübbesini bir askıdan almasını ve zahmetle
giymesini izledi. Başkan, vaktiyle güçlü bir adammış, ama
artık yetmişini aşkındı, hareketleri pek ve ağırdı. Başkanın
cini, kuzgun biçimindeydi ve o cüppesini giyer giymez
gardıroptan aşağı atladı, onun sağ omuzunda, her zamanki
yerine yerleşti.
Lyra, Pantalaimon'un, çıtı çıkmasa da endişeyle tüylerinin
nasıl kabardığını hissediyordu. Ona gelince, içini hoş bir
heyecan sarmıştı. Başkan'ın sözünü ettiği ziyaretçi, hem
hayran olduğu hem de çok korktuğu bir adam, amcası Lord
Asriel'di. Yüksek politikaya, gizli keşiflere, uzaklardaki
savaşlara bulaştığı söylenirdi, Lyra onun ne zaman ortaya
çıkacağını asla bilmezdi. Çok öfkeliydi: şimdi onu burada
yakalasa Lyra şiddetle cezalandırılırdı, ama buna tahammül
edebilirdi.
Ancak, birazdan gördükleri her şeyi tümüyle değiştirecekti.
Başkan cebinden katlanmış bir kağıt alıp masanın üstüne,
şarabın yanma koydu. İçinde güzel, altın rengi bir şarabın
olduğu bir sürahinin ağzındaki tıpayı çıkardı, kağıdın katlarını
açtı, sürahiye ince bir şerit halinde beyaz bir toz döktü, sonra
da kağıdı buruşturup ateşe attı. Derken cebinden bir kalem
çıkartıp, toz eriyene kadar şarabı onunla karıştırdı, tıpayı
yerine koydu.
Cini yumuşak, kısa bir viyaklama koyuverdi. Başkan yavaş
sesle cevapladı ve içeri girdiği kapıdan çıkmadan önce,
kapakları şiş, bulutlu gözleriyle çevreyi süzdü.
Lyra, "Gördün mü, Pan?" diye fısıldadı.
"Elbette gördüm! Hadi, çabuk ol, yoksa Sofracıbaşı
gelecek!"