Kule - Stephen King

979 Pages·2004·3.24 MB·Turkish

by  Stephen King

KULE

KARA KULE SERİSİ 7. VE SON KİTAP

STEPHEN KING
KÜÇÜK KIZIL KRAL
DAN-TETE

BİRİNCİ KISIM
BİRİNCİ BÖLÜM

CALLAHAN VE VAMPİRLER

1

Peder Don Callahan bir zamanlar, ismi Salem’s Lot olan ve
artık hiçbir haritada yer almayan bir kasabanın Katolik
rahibiydi. Artık umursadığı yoktu. Gerçeklik gibi kavramlar
onun için önemini yitirmişti.
Bu eski rahip şimdi elinde kâfir bir nesne, fildişinden
oyulmuş bir kaplumbağa heykeli tutuyordu. Kaplumbağanın
ağzında bir çentik, sırtında da soru işareti şeklinde bir çizik
vardı ama bunlar dışında harikuladeydi.
Güzel ve güçlü. Gücü elinde elektrik akımı gibi
hissediyordu.
“Ne kadar güzel,” diye fısıldadı yanındaki çocuğa. “Bu
Kaplumbağa Maturin mi? O, değil mi?”
Çocuk Jake Chambers’dı ve başlangıç noktası olan
Manhattan’a tekrar dönmeden önce uzun süren bir tur atmıştı.
“Bilmiyorum,” dedi. “Ona sköldpadda diyor. İşimize
yarayabilir ama içerde bizi beklemekte olan adamları
öldüremez.” Başını Dixie Pig’e doğru sallarken az önceki
cümlesinde Susannah’yı mı Mia’yı mı kastettiğini merak etti.
Bir zamanlar bunun önemli olmadığı, zira iki kadının sıkıca iç
içe geçmiş olduğu söylenebilirdi. Ancak o an önemi olduğunu
veya çok yakında olacağını düşündü.
“Yapacak mısın?” diye sordu Jake, pedere. Mücadele edecek
misin? Savaşacak mısın? Öldürecek misin, anlamındaydı
sorusu.
“Ah, evet,” dedi Callahan sakince. Bilge gözlü, sırtı çizik
fildişi kaplumbağayı, taşıdığı tabancanın yedek kurşunlarını
koyduğu göğüs cebine attı ve orada olduğundan emin olmak
için üstten şöyle bir yokladı. “Kurşunlar bitene dek ateş
edeceğim. Onlar beni öldürmeden önce biterse… tabancanın
kabzasıyla saldıracağım.”
Duraksaması o kadar kısaydı ki Jake hissetmedi bile. Ama o
duraksamada Beyaz, Peder Callahan ile konuştu. Arada
birkaç yıllık inançsızlık dönemi, onu kavrama yeteneğinin
önce azaldığı, sonra tamamen kaybolduğu zamanlar olmasına
rağmen çok eskiden, hatta çocukluğundan beri tanıdığı bir
güçtü. Artık o karanlık günler geride kalmıştı. Beyaz yine
onunla birlikteydi ve Tanrı‘ya teşekkürler, dedi.
Jake başını sallıyor, Callahan’m zar zor duyabildiği bir şey
söylüyordu. Jake’in ne dediği önemli değildi. Diğer sesin,
belki Tanrı demek için fazla yüce olan bir şeyin… sesinin
söylediği çok önemliydi.
Çocuk yola devam etmeli, dedi ses ona. Burada ne olursa
olsun, olaylar nasıl gelişirse gelişsin çocuk ilerlemeli.
Hikâyedeki rolün sona ermek üzere. Onunki daha sürecek.
Krom bir ayak üzerine yerleştirilmiş levhanın önünden
geçtiler (ÖZEL BİR FAALİYET YÜZÜNDEN KAPALIYIZ).
Jake’in özel arkadaşı Oy, dişleri sırıtırmış gibi gözler önüne
serilmiş halde ikisinin arasında yürüyordu. Jake basamakların
tepesine varınca SusannahMio’nun Calla Bryn Sturgis’den
getirdiği saz keseye uzandı ve iki tabağı çıkardı‘Rizalar.
Tabakları hafifçe birbirlerine vurdu, çıkan tok tınlama sesi
üzerine başını salladı ve, “Seninkini görelim,” dedi.
Callahan, Jake’in Calla New York’tan götürdüğü ve sonra
tekrar geri getirdiği Ruger’ı havaya kaldırdı; hayat bir
tekerlektir ve hepimiz teşekkürler deriz. Peder, Ruger’ın
namlusunu düelloya hazırlanan biri gibi bir anlığına sağ
yanağının önünde tuttu. Sonra kurşunları ve kaplumbağayı
koyduğu göğüs cebine dokundu. Sköldpadda’yı koyduğu
cebine.
Jake başını salladı. “İçeri girdikten sonra bir arada
kalacağız. Daima birlikte. Oy aramızda olacak. Üçe kadar
sayacağım. Ve bir kez başladık mı sonuna dek
durmayacağız.”
“Durmayacağız.”
“Evet. Hazır mısın?”
“Evet. Tanrı seni korusun evlat.”
“Seni de, peder. Bir… iki… üç.” Jake kapıyı açtı ve ikisi
birlikte loş ışığa ve kızarmış etin yoğun kokusuna daldı.

2

Jake akıbetinin ölüm olacağından şüphe duymadığı savaşa
girerken gerçek babası Roland Deschain’in iki sözünü
hatırladı. Beş dakika süren savaşlar, binlerce yd yaşayan
efsaneler yaratır. Ve ecel geldiğinde mutlu ölmek zorunda
değilsin ama tatmin hissi duyarak ölmelisin, zira hayatını
başından sonuna dek yaşamış olacaksın ve daima ka’ya
hizmet edildiğini bileceksin.
Jake Chambers, Dixie Pig’i tatmin dolu gözlerle inceledi.

3

Aynı zamanda kusursuz bir berraklıkla. Duyuları o kadar
keskinleşmişti ki sadece kızaran etin değil, sıvandığı
biberiyenin de kokusunu alıyor; nefesinin sakin ritmini
duymakla kalmıyor, boynunun bir tarafından beynine çıkıp
diğer tarafından kalbine inen kanının mırıltısını da
duyuyordu.
Ayrıca Roland’ın en kısa savaşın bile içinde yer alanlar için
ilk atıştan son ceset yere yığılana dek uzun göründüğünü
söylediğini de hatırlıyordu. Zaman esniyor, yokluğun
sınırlarına dek uzanıyordu. Jake o zaman anlamadığı halde
anlıyormuş gibi başını sallamıştı.
Artık anlıyordu.
İlk düşüncesi, sayılarının çok fazla olduğuydu… çok çok
fazla. Çoğunluğunu pederin “sığ adamlar” dediği yaratıkların
oluşturduğu yüze yakın düşmanla karşı karşıyaydılar.
(Bazıları sığ kadınlardı ama Jake prensibin aynı olduğundan
emindi.) Aralarında, etraflarında mavi auralarla, kül gibi
benizlere sahip ve bazıları eskrim kılıçları gibi ince olan
vampirler vardı. Alçak sesle hırlayan ve dişlerini gösteren Oy,
Jake’in ayağının dibinde duruyordu. Kokusu havayı saran
kızarmış etin, domuz eti olmadığı muhakkaktı.

4

Aramızda daima üç metrelik mesafe olmalı, peder, demişti
Jake kaldırımda konuşurlarken ve Callahan, şef garsonun
masasına yaklaşırlarken aralarına gereken mesafeyi koymak
için Jake’in sağına doğru seğirtmeye başlamıştı bile.
Jake, ona ayrıca olabildiğince uzun süre avazı çıktığı kadar
bağırmasını da söylemişti. Callahan tam bunu yapmak için
ağzını açmıştı ki Beyaz’ın sesi içinde yine yükseldi. Tek bir
kelime söyledi ama bu kadarı yeterliydi.
“Sköldpadda,” dedi.
Callahan Ruger’ı sağ yanağının yanında tutuyordu. Sol
eliyle göğüs cebine uzandı. Duyuları yanındaki çocuğunki
gibi en yüksek seviyeye ulaşmamıştı ama yine de çok fazla
şeyi görebiliyordu: duvarlardaki turuncumsu kızıl elektrikli
şamdanlar; masaların üzerinde daha canlı, Cadılar Bayramı‘nı
hatırlatan cam hazneler içine konan mumlar; katlanmış
peçeteler. Yemek salonunun solunda, uzun bir ziyafet
masasının etrafına oturan şövalyelerin ve leydilerin
resmedildiği bir perde vardı. İçeriye, (Callahan bunu neyin
tetiklediğinden emin değildi, sinyaller fazlasıyla belirsizdi)
heyecanlı bir olayın ardından tekrar normal düzenlerine
dönmekte olan insanların havası hâkimdi; belki bir mutfak
yangını veya caddede bir trafik kazası.
Ya da bir kadının doğum yapması, diye düşündü Callahan
parmakları kaplumbağanın üzerine kapanırken. Ana yemeğe
geçmeden önce biraz ara vermek daima iyidir.
“Bakın hele, Gilead’ın kamai’l&ri gelmiş!” diye bağırdı
heyecanlı, tedirgin bir ses. Callahan bu sesin bir insana ait
olmadığından emindi. İnsan sesi olamayacak kadar
vızıltılıydı. Callahan salonun uzak köşesindeki korkunç
kuşinsan karışımını gördü. Yaratığın üzerinde boru paça kot
pantolon ve düz beyaz bir gömlek vardı ama gömleğin
yakasından çıkan kafa koyu sarı tüylerle kaplıydı. Gözleri,
dökülmüş sıvı zift damlaları gibiydi.
“Haklayın!” diye bağırdı bu korkunç derecede aptal yaratık
ve bir peçeteyi kenara fırlattı. Peçetenin altında bir tür silah
vardı. Callahan bunun bir tabanca olduğunu düşündü ama
Uzay Yow’ndakilere benziyordu. Ne deniyordu onlara?
Ayrıştırıcılar? Sersemleticiler?
Fark etmiyordu. Callahan’ın çok daha etkili bir silahı vardı
ve onu herkesin gördüğünden emin olmak istiyordu. En yakın
masanın üzerindekileri yere fırlattıktan sonra örtüyü gösteri
yapan bir sihirbaz gibi çekti. İstediği son şey, en kritik anda
masa örtüsüne takılıp sendelemekti. Sonra, bir hafta önce bile
inanmayacağı bir çeviklikle önce sandalyelerden birine,
oradan masanın üzerine çıktı. Çıkar çıkmaz gövdesinin
altından tuttuğu sköldpadda’yı herkesin görebileceği şekilde
havaya kaldırdı.
Bir şarkı mırıldanabilirdim, diye düşündü. Belki “Moonlight
Becomes You” veya “I Left My Heart in San Francisco”
Tam olarak otuz dört saniyedir Dixie Pig’in içindeydiler.

5

Bir sınıfta veya okul toplantısında büyük bir grup öğrenciyle
karşı karşıya gelmiş lise öğretmenleri size ergenlerin, daha
yeni duş alıp temizlenmiş bile olsalar vücutlarının üretmekle
çok meşgul olduğu hormonlar yüzünden leş gibi koktuğunu
söyleyecektir. Stres altındaki her insan grubundan buna
benzer kötü bir koku yayılır. Duyulan aşırı derecede
keskinleşen Jake aynı kokuyu yemek salonunda da alıyordu.
Şef garsonun masasını (babası bu masalara Şantaj Merkezleri
derdi) geçtikleri sırada Dixie Pig’de yemek yiyenlerin kokusu
hafifti, havaya telaşlı bir ortamdan çıkıp rahatlamakta olan
insanların kokusu hâkimdi. Ama Jake uzak köşedeki
kuşyaratık bağırdığında sürekli müşterilerin kokusunu daha
iyi hissetti. Metalik bir aromaydı, öfkesini ve duygularını
ateşlemek için kan kadar etkiliydi. Evet, Kuş Tweety’nin
masanın üzerindeki peçeteyi bir kenara bıraktığını gördü;
evet, altındaki silahı gördü; evet, masanın üzerinde dikilen
Callahan’ın kolay bir hedef olduğunu gördü. Jake için bu,
Kuş Tweety’nin ağzı olan harekete geçirme silahını etkisiz
hale getirmekten daha önemsizdi. Callahan kaplumbağayı
havaya kaldırdığı sırada Jake on dokuz tabaktan ilkini
fırlatmaya niyetlenerek sağ kolunu geriye atmıştı.
İşe yaramayacak, burada olmaz, diye düşündü Jake ama bu
fikir daha zihninde tam olarak şekillenemeden işe yaradığını
gördü. Kokularından anlamıştı. İçindeki saldırganlık yok
olmuştu. Masalarından kalkmaya niyetlenmiş olan birkaçı
(sığ adamların alinlarindaki kırmızı delikler, hiç kırpılmayan
gözler gibiydi; vampirlerin etrafındaki mavi auralar sanki
gerilemiş ve yoğunlaşmıştı) kaslarını kontrol
edemiyormuşçasına sertçe yerlerine oturdu.
“Öldürün, Sayre’ın söylediği onlar…” Sonra Tweety sustu.
Sol eli (öylesine çirkin bir pençeye el denebilirse) ileri
teknoloji ürünü silahının kabzasına dokunduktan sonra yanma
düştü. Gözlerindeki parlaklık kaybolmuş gibiydi. “Sayre’ın
geleceklerini söylediği… SSSayre’m…” Bir başka duraksama
oldu. Sonra, “Ah sai, elinizdeki o harikulade şey nedir?” diye
sordu kuşyaratık.
“Ne olduğunu biliyorsunuz,” dedi Callahan. Jake’in hareket
ettiğini fark edince çocuk, Silahşor’un dışarıda söylediklerini
hatırlayarak (Ne zaman sağıma baksam yüzünü görebileyim)
masadan indi ve kaplumbağayı havada tutarak ilerlemeye
başladı. Salondaki sessizliği neredeyse tadabiliyordu ama…
Ama bir başka salon daha vardı. Sert kahkahalara ve neşeli
haykırışlara bakılırsa yakınlarda bir yerde bir parti vardı. Sol
tarafta. Şövalyeler ve leydilerin yemek yerken resmedildiği
perdenin gerisinde. Orada bir şeyler oluyor, diye düşündü
Callahan. Ve muhtemelen bir poker partisi değil.
Oy’un kusursuz bir küçük motor gibi kesintisizce hırladığını
duydu. Ve bir şey daha. Alçak ve süratli bir tıkırtı ile sert bir
şıkırtı. Bu iki sesin birleşimi Callahan’ın dişlerini kamaştırdı
ve tüylerini ürpertti. Masaların altma saklanan bir şey vardı.