Table Of ContentJohn Scalzi
KIRMIZI ÜNİFORMALILAR
Çeviren: Cihan Karamana
Kırmızı Üniformalılar şu kişilere adanmıştır:
Bir kalbin taşıyabileceği tüm sevgiyle sevdiğim Wil
Wheaton’a
Glendora Halk Kütüphanesindeki TRS-80 günlerinden
beri dostum olan Mykal Bums’e;
Ve de beni yanlarında uzaya götüren Joe Mallozzi ile Brad
Wright’a.
GİRİŞ
Asteğmen Tom Davis üstünde oturduğu iri kayadan engin
mağaranın karşısındaki ikinci ve daha iri bir kayaya tünemiş
Kaptan Lucius Abernathy’ye, Bilim Subayı Q’eeng’e ve
Başmühendis Paul West’e bakarak aklından şöyle geçirdi: İşte
şimdi hapı yuttuk.
“Borgovya Toprak Solucanları!” diyen Kaptan Abernathy,
avcuyla kayasına bir şaplak attı. “Bilmem gerekirdi.”
Bilmen mi gerekirdi? Nasıl oldu da bilemedin? diye
düşünen Asteğmen Davis, mağaranın geniş toprak zeminine
göz gezdirdi. Tozlu yüzey devasa, etobur solucanların
hareketlerini belli eden gölgeli tümseklerle kıpır kıpırdı.
“Bence oraya böyle elimizi kolumuzu sallaya sallaya
girmemeliyiz,” demişti Davis, dış görev ekibindeki diğer
mürettebat üyesi Chen’e, mağarayla ilk karşılaştıklarında.
Davis ile Chen teoride grubun güvenliğinden sorumlu
olmalarına rağmen Abernathy, Q’eeng ve West çoktan içeri
girmişlerdi.
Mürettebata yeni katılmış olan Chen gülüp geçmişti.
“Hadi ama,” demişti. “Bu sadece bir mağara. İçeride ne
olabilir ki?”
“Ayılar?” diye fikir yürütmüştü Davis. “Kurtlar? Hava
şartlarından korunmak için bir mağaraya sığınan türlü türlü iri
yırtıcı? Hiç kampa gitmedin mi?”
“Bu gezegende ayı falan yok,” demişti Chen, Davis’in ne
demek istediğini anlamazdan gelerek. “Zaten akım
tabancalarımız var. Gel hadi. Bu benim ilk gemi dışı görevim.
Kaptan nerede kaldığımı merak etsin istemiyorum.” Sonra da
subayların arkasından koşup gitmişti.
Davis bulunduğu kayadan mağara zeminindeki tozlu
lekeye baktı. Chen’den geriye kalan tek şey oydu.
Mağaradaki insanların sesine gelen toprak solucanları yeri
kazarak Chen’in altından çıkmış, geride yankılanan
çığlıklardan ve o lekeden başka hiçbir şey bırakmadan onu
yerin altına çekip götürmüştü.
Aslında bu pek doğru sayılmaz, diye düşündü Davis,
mağaranın daha ilerisindeki kopuk ele bakarak. Chen’in
yanında taşıdığı akım tabancası hâlâ o elin parmakları
arasındaydı. Silah belli ki hiçbir işine yaramamıştı.
Yerde bir kıpırdanma oldu ve el ansızın ortadan kayboldu.
Tamam, artık doğru, diye aklından geçirdi Davis.
“Davis!” diye seslendi Kaptan Abernathy. “Olduğun
yerde kal! Zemindeki herhangi bir hareket solucanları oraya
çağırır! Seni bir çırpıda yerler!”
Gereksiz ve bariz uyarın için teşekkürler mankafa, diye
düşündü Davis, fakat bunu dile getirmedi, çünkü o bir
asteğmenken Abernathy kaptandı. Bunun yerine başka bir şey
söyledi. “Emredersiniz Kaptan.”
“Güzel,” dedi Abernathy. “Boyundan büyük bir işe
kalkışıp o solucanlara yem olmanı istemem. Baban beni asla
affetmez.”
Ne? diye aklından geçirdi Davis ve ansızın Kaptan
Abernathy’nin Benjamin Franklin'deyken babasının emrinde
görev yaptığını hatırladı. Bahtsız Benjamin Franklin. Hatta
Davis’in babası o zamanlar asteğmen olan baygın durumdaki
Abernathy’yi kaçış kapsülüne atarak, sonra kendisi de peşi
sıra içeri dalıp Franklin infilak etmeden hemen önce kapsülü
fırlatarak onun hayatını kurtarmıştı. Birlikte üç gün boyunca
uzayda sürüklenmişlerdi ve ancak kapsülün içindeki
solunabilir hava bitmek üzereyken kurtarılmışlardı.
Davis başını iki yana salladı. İçinde bulundukları şartlar
göz önüne alındığında Abernathy’yle ilgili tüm bu ayrıntıların
aklına gelmesi çok tuhaftı.
Abernathy de onun böyle düşünmesini bekliyormuşçasına
tam o anda ağzını açtı. “Baban bir keresinde hayatımı
kurtarmıştı.”
“Biliyo-” diye başlayan Davis toprak solucanlarının bir
anda kendilerini kayaya atarak onu sallamaları yüzünden
aşağı düşecek gibi oldu.
“Davis!” dedi Abernathy.
Davis ağırlık merkezini alçakta tutmak için kendini
kayanın üstüne yapıştırdı. Abernathy’ye bir göz attığında
onun Q’eeng ve West ile konuştuğunu gördü. Onları
duyamamasına rağmen Borgovya Toprak Solucanları
hakkındaki bilgilerini gözden geçirdiklerini ve yaratıkları
etkisiz hale getirecek bir plan kurmaya çalıştıklarını anladı.
Planları başarıya ulaşırsa mağarayı güvenle geçip
Borgovyalıların kadim Merkezi Bilgisayarını barındıran
odaya ulaşabilirler ve belki o bilge, gizemli ırkın niçin
ortadan kaybolduğuna dair bir ipucu bulabilirlerdi.
Sen asıl mevcut durumunla ilgilen, diye beyninin bir
parçası onu uyardı ve Davis başını tekrar İki yana salladı. Bu
değerlendirmeye itiraz edemezdi; beyni şu anda hiçbir işine
yaramayan bir sürü konu dışı düşünceye kapılmak için gülünç
bir zaman seçmişti.
Solucanlar, kayasını bir kez daha salladı. Davis ona
mümkün olduğu kadar sıkıca tutunurken Abernathy, Q’eeng
ve West’in sorun çözme çabalarının daha şevkli bir hal
aldığını gördü.
Ansızın Davis’in aklına bir fikir geldi. Sen güvenlik
ekibinin bir parçasısın, diyordu fikir. Yanında bir akım
tabancası var Bu şeyleri buhar edebilirsin.
Solucanlar başını kayaya çarptırarak zaten öyle yapmaya
yapmasalardı Davis alnına bir şaplak atacaktı. Tabii ya! Akım
tabancası! Silahı kılıfından çıkarmak için elini kemerine
götürdü. Öyle yaparken de beyninin başka bir parçası ortada
solucanları buharlaştırmak kadar basit bir çözüm varken
Kaptan Abernathy’nin veya diğer subaylardan birinin niye
şimdiye kadar ona böyle bir emir vermediğini merak etti.
Bugün kafamın içinde amma çok ses var, dedi Davis’in
beyninin üçüncü bir kısmı. Davis o son sese aldırış etmedi ve
kayasına doğru ilerleyen hareketli bir tümseğe nişan aldı.
Abernathy’nin, “Davis! Hayır!” haykırışı tam da ateş
ederek yerdeki tümseğe bağdaşık ve yıkıcı bir partikül akımı
yolladığı anda geldi. Tümsekten tiz bir çığlık yükseldi ve
bunu önce şiddetli bir çırpınış, sonra da meşum bir sarsıntı
izledi. Düzinelerce solucanın bir anda topraktan fırlamasıyla
birlikte mağara zemini altüst oldu.
Bilim Subayı Q’eeng’in yerde kıvranan solucanların feci
gürültüsü arasında, “Akım tabancası Borgovya Toprak
Solucanlarına karşı etkisizdir!” dediğini duydu Davis.
“Akımın frekansı onları kudurtur. Asteğmen Davis az önce
bölgedeki tüm solucanları buraya çağırdı!”
Bunu bana ateş etmeden önce söyleyemez miydin? diye
haykırmak istedi Davis. Görev brifingi verilirken, “Ah, bu
arada sakın akım tabancasıyla Borgovya Toprak
Solucanlarına ateş etmeyin.” diyemez miydin? Daha
gemideyken? Borgovya’ya -bu kahrolası yaratıkların
bulunduğu gezegene- inmeyi konuşurken?
Davis bunları Q’eeng’e bağırmadı, çünkü sesini
duyurmasına imkân yoktu. Zaten artık çok geçti. Ateş etmişti
bir kere. Solucanlar kudurmuştu. Artık muhtemelen biri
ölecekti.
Ve o kişi muhtemelen Asteğmen Davis olacaktı.
Davis gümbürtünün ve toz dumanın arasından
Abernathy’ye baktı. Kaptan da alnı endişeyle kırışmış
vaziyette ona bakıyordu. Ve Davis işte o zaman
Abernathy’nin bu görevden önce kendisiyle hiç konuşup
konuşmadığını merak etti.
Ah, mutlaka konuşmuş olmalıydı - o ve Davis’in babası
Franklin'in patlamasından sonra sıkı fıkı olmuşlardı.
Birbirleriyle dosttular. Hem de iyi dost. Hatta Abernathy’nin
Davis’i küçüklüğünden beri tanıması ve torpil yaparak
dostunun oğluna Gözüpek'te, yani Evrensel Birlik’in amiral
gemisinde bir yer ayarlamış olması bile mümkündü. Kaptan
elbette Davis’le beraber vakit geçiremezdi -personel arasında
adam kayırmak bir kaptana yakışmazdı- fakat mutlaka
konuşmuş olmaları gerekirdi. Orada burada iki çift laf ederler,
belki Abernathy ona babasının halini hatrını veya diğer dış
görevler hakkında sorular sorardı.
Yine de Davis’in aklına hiçbir şey gelmiyordu.
Gümbürtüler ansızın kesildi. Solucanlar kudurdukları
hızla toprağa girip ortadan kaybolmuş gibi gözüktüler. Toz
bulutu yere çöktü.
“Gittiler!” kelimesinin ağzından çıktığını duydu Davis.
“Hayır,” dedi Abernathy. “Bundan daha zekiler.”
Davis kendisinin, “Mağara girişine ulaşabilirim!” dediğini
işitti.
“Olduğun yerde kal Asteğmen!” dedi Abernathy. “Bu bir
emirdir.”
Fakat Davis kayasından aşağı atlayıp mağaranın girişine
doğru koşmaya başlamıştı bile. Beyninin bir parçası bu
mantıksız davranışı yüzünden ona bağırıp çağırsa da,
benliğinin geri kalanı o parçaya aldırış etmiyordu. Davis
harekete geçmeye mecbur olduğunu biliyordu. Bu âdeta bir
dürtüydü. Sanki başka bir seçeneği yoktu.
Abernathy neredeyse yavaş çekimde, “Hayır!” diye
bağırırken Davis katetmesi gereken mesafeyi yarılamıştı.
Sonra bir yarım daire şeklinde dizilmiş toprak solucanları
topraktan fırlayıp Davis’in üstüne uçtular.
İşte o zaman, kendini geriye atarken yüzünde şaşkın bir
ifade bulunmasına rağmen Asteğmen Davis’in kafasına bir
şey dank etti.
Bu hayatının dönüm noktasıydı. Varolma sebebiydi. Daha
önce yaptığı, olduğu, söylediği veya istediği her şey onu tam
bu âna taşımıştı. Borgovya Toprak Solucanları havaya fırlayıp
üstüne çullanırken kendini geriye atması onun kaderiydi. Bu
onun alınyazısıydı.
Asteğmen Tom Davis toprak solucanlarının evrimsel
bakımdan şüphe uyandırıcı döner çenelerindeki iğne
sivriliğinde dişlere bakarken ansızın geleceği gördü. Bu
yaşananların hiçbiri aslında Borgovyalıların gizemli
kayboluşuyla ilgili değildi. Bu andan sonra hiç kimse bir daha
Borgovyalılardan bahsetmeyecekti.
Asıl mesele kendisiydi - daha doğrusu yaklaşan ölümünün
şimdi bir amiral olan babasını nasıl etkileyeceği. Aslında
ölümünün Amiral Davis ile Kaptan Abernathy arasındaki
ilişkiyi nasıl etkileyeceği demek daha uygun olurdu.
Abernathy’nin amirale oğlunun ölümünü söylediği sahne
Davis’in hayalinde canlandı. Davis hayretin öfkeye
dönüştüğünü, iki adam arasındaki dostluğun kaybolduğunu
gördü. Amiralin yerleştirdiği sahte delillere dayanarak
Evrensel Birlik askeri inzibatlarının ihmal sonucu ölüme
sebebiyet verme suçlamasıyla kaptanı tutukladıklarını gördü.
Sonra askeri mahkemeyi ve Abernathy’nin avukatlığını
yapan Q’eeng’in tanık kürsüsündeki amirale şiddetle
yüklendiğini, ona tüm bunlara oğlunu kaybetmenin yol
açtığını itiraf ettirdiğini gördü. Davis babasının dramatik bir
edayla elini uzatıp asılsız yere suçladığı adamdan özür
dilediğini ve ardından tutuklandığını gördü. Kaptan
Abernathy’nin hemen oracıkta, mahkeme salonunun orta
yerinde yelkenleri suya indirdiği yürek parçalayıcı barışma
sahnesini gördü.
Bu harika bir öyküydü. Harika bir dramdı.
