Koltuk - Benjamin Parzybok

340 Pages·2011·1.17 MB·Turkish

by  Benjamin Parzybok

Koltuk

Benjamin Parzybok

Çeviri: Algan Sezgintüredi
I. Koltuk

Yukarıdan, üç yüz metreden, bir kartalın bakışından tuhaf
bir manzara… Sirkeye kesmiş asma üstünde haddinden fazla
kalmış, çakırkeyif ve sarsak, altı bacaklı bir böcek.
Yüz elli metreye inildiğinde bir mutant, üç başlı, her başı
kendi amacına dalmış bir böcek görülüyor. Her baş gövdeyi
ayrı yöne çekme derdinde. Önce bir tarafa ilerliyor, ardından
cadı tahtası üstünde üç el misali bir o yana, bir bu yana
gidiyor.
Otuz metreden, en fazla sekiz katlı bir binanın tepesinden,
her böcek bacağı çiftinin insan başlarına sahip üç insan
bedenine bağlandığı ve bu üçlünün bir yükü birlikte taşıdığı
anlaşılıyor. Bir mobilya, galiba.
Üç metreden, koruyucu melek mesafesinden, bu öykünün
anlatılacağı bakıştansa üç kişinin bir koltuğu taşıdığı
görülüyor. Turuncu, epey büyük, dokuma bir koltuk.

Thom üç beş parça eşyasını Tree’nin yüksek tavanlı,
yetmişli yıllarda çekiciliğinden epey yitirerek elden geçtiği
belli bir yirminci yüzyıl başı yapımı dairesine taşımıştı.
Dekorasyona katkı babında kitaplarını oturma odasına
yerleştirdi ve kitaplar koydukları yerde çürüyen denizci
sandıkları misali kaldılar.
Thom, komodin, yatak ve kişinin genelde elinde
bulundurduğu diğer eşyanın yokluğunu nasıl dolduracağını
kestirmeye çabalayarak sandalyesiz masasına odasında yer
bulmaya uğraşıyordu. Ara sıra binalar arasındaki boşluğa
bakan pencereye, eylemlerini aynı anda hem gizlemeye hem
de karşı tarafta, biraz özsaygı eksikliğinden mustarip, sakar,
epey akıllı bir deve ilgi duyabilecek bekâr bir hanımın
varlığına dair uzak ihtimali düşünerek derli toplu ve ilgi
çekici kılmaya çalışarak göz atıyordu.
Biraz mı, dedi Thom’un beyni.
“Evet, biraz,” diye yanıtladı Thom sertçe. Beyin, Thom’un
sağ gözünden iki buçuk santim içeride bir yerde duran, ebadı
belirlenemez varlıktı. Baş ağrılarının kaynağı… Düş kırıklığı
yaşayan atalardan birisinin gözlerinden her hareketini
inceleyen alaycı Muppet balkon müdavimi… Yarı mantıkçı
yarı aile reisi beyin, Thom’un bilincine arka koltuktan
müdahale ediyordu.
Dizüstü bilgisayarını çıkardı, bir kablosuz sinyal yakaladı ve
e-postalarını kontrol etmek için masasının önünde diz çöktü.
Dua ediyor mübarek, dedi beyin. “Biliyorum, biliyorum,”
diye söylendi Thom.
Yeni ve biraz heyecan verici ev arkadaşıyla daha önceki üç
karşılaşmasındaki gibi, Erik kapıyı çalıp odaya daldı. Erik
yirmili yaşlarını sürüyordu ve kara saçlarına tarak
geçebilseydi yakışıklı sayılırdı.
Kralın gelişini haber verircesine, “Çörek!” dedi. Devasa bir
çörek kutusunu Thom’un göz hizasına uzattı.
“Ha,” dedi Thom. “Yiyemem ben bunlardan. İyi
görünüyorlar gerçi.”
“Yiyemez misin?”
Her seferinde kafa karıştırdığını bilerek belki milyonuncu
kez, “Buğday yiyemiyorum,” dedi. “Benim, eh, katı bir
beslenme alışkanlığım var.”
“Hayda… Kutlama bu. Sabah gidip koşarız. Bir park var
yakınlarda. Haritada gördüm ve bulacağım. Şafakla kalkar,
sağlı sollu dalarız.”
Thom ürpertisini bastırdı. “Diyet diyeti değil, mide şeyi…
Glüten dayanıksızlığı ve diğer şeyler. Buğday yiyemiyorum
işte.”
“Glüten, ha?” Erik kaşlarını kaldırdı. “Glutentag,” dedi
neşeyle. “Peki, fikrini değiştirirsen çörekler mutfakta duracak.
Odan güzel. Masayı iyi yerleştirmişsin. Ne tür oyunlar var
bunda?”
“Fazla bir şey yok pek.”
Erik enerjiyle onayladı. “Peki, kardeş, görüşürüz. Bir şey
gerekirse oturma odasındayım.”
Thom kafa salladı. Seçilmiş halktan birileriyle
oturmadığından epey emindi.

Kime: [email protected]
Kimden: [email protected]
Konu: kötü haber
Selam, Thom.
Haberler kötü. ShopStock, bugünkü ekonomik ortamda yerel bir marketin
internette yer almasının uygun kaçmadığına karar verdi. Ehem. Sanki
bilmiyorduk. Yani web geliştirme ekibinin işine derhal son verme kararı
aldılar.
Üzgünüm. Para işine yarardı, biliyorum. E-postayla bildirmek hoş değil
ama seni tanıdığımdan böylesi daha iyi diye düşündüm. Sana iş bakmaya
devam edeceğim. Daire avı nasıl gidiyor? Bir ara biralayalım ve
spamcıların Dante’nin Cehennemi’nin neresine uyacağını konuşalım.
Richard

Thom başını ellerinin arasına aldı. Son üç ayda yaşamı, elini
azıcık tutunabildiği her sağlam daldan koparmaya niyetli
görünen bir burgaca dönüşmüştü. En azından başını sokacak
bir yer bulmuştu. Midesi bulandı. Web sitesini açtı ve yeni
özgürlüğünü “işten atıldı” okunmayacak şekilde yazmanın
yolunu düşündü. “Artık serbest çalışmaya müsaidim ;-)”
yazdı, ardından salak sırıtma işaretini sildi. Ardından tümünü
sildi.
Kayıtlı bulunduğu birçok iş bulma ağı şebekesinden birine
kendisini tanıtan özeti nasıl yazması gerektiğine takıldı.
Düşünürken parmaklarını meşgul etmek amacıyla,
“Profesyonelim (hâlâ dişlerim sağlam!)” yazdı, “yerim belli
(artık otelde kalmıyorum!), işimin ehliyim (çekip giden kız
arkadaşının kodunu hâlâ çözememiş bir kung-fu1
kodlamacıyım) ve motiveyim (bataklık devleri kadar iri ve iki
kat zekiyim).” Derken migreni devreye girdi ve yazdıklarını
kaydetmeden bilgisayarını kapadı.

“Thom!” dedi Erik. “Otur bakalım, koca adam.”
Thom koltuğa, Erik ile Tree’nin arasına oturdu. Koltuk
mucizevî genişlikteydi ve üçünü, Thom’un kişisel alan
gereksinimini hiç zorlamadan alıyordu. Üstüne bir de rahattı.
İnsanı içine çekiyor ve sürekli bir batma duygusu yaratıyordu.
Televizyonda The Simpsons vardı ve reklam arasına kadar hiç
konuşmadılar. The Simpsons varken konuşulmazdı.
Tree uzun bir tutam saçı kulağının arkasına sıkıştırdı ve
yerdeki balya teli makarasını aldı. Biraz kesti ve bir
kargaburunla bükmeye başladı. İncecik elleri müthiş bir
beceriyle hareket ediyor, telin düzlüğünü hızlı büküşlerle bir
kütleye dönüştürüyordu. Derken avucunu açtı ve Thom’un
şaşkın bakışları altında eksiksiz biçimlenmiş, upuzun
boynuzlu yedi santimlik bir at ortaya çıktı. Bir tekboynuz.
Thom, Tree’nin teli saklayarak atı bir yerden çıkarıp
çıkarmadığını görmek için koltukta göz gezdirdi.
Gülümseyerek beğenisini gösterdi ama Tree oralı
görünmüyordu.
Tree aynı makaradan bu sefer bir hortum kasırgası yaptı ve
dik durabilmesi için ucunu yeşil halıya sapladı. Halı
ovalarında bir hortum. Tekboynuzu da halıya, boynuzu
hortumu ortadan delecek şekilde yerleştirdi. Minyatür bir
çarpışma…
“Yel değirmenlerine saldırmak misali,” dedi Thom, Tree’yi
irkiltmeye yetecek yükseklikte bir sesle.
Erik yapıta baktı. “Eh,” dedi. “Buyuz biz.” Coşkuyla
bıyığını sıvazladı.
“Evet,” dedi Tree.
“İşte buyurun,” dedi Erik.
Thom, sessizliğe beyninin eşek anırması misali salabileceği
sözcüklere karşı savunma babında diliyle dişlerini saydı.
Yirmi yedi? Sahiden tek sayı olabilir miydi?
“İşsiz kaldım,” dedi pantolonundan bir iplik çekerek. “Az
önce e-posta geldi.”
“Olsun, kardeş!” Erik, Thom’un omzuna usandırıcısından
bir yumruk indirdi. “Hoş geldin aramıza. Sabah koşusundan
sonra İş Hazır’a2 gidelim mi? Günlük garanti ödeme; daha
iyisi can sağlığı. Senin gibileri severler.”
“Koşma kısmından emin değilim pek.”
“Otur kalk yaparız o zaman.”
“Hazır İş kısmından da emin değilim.”
“Çalışmayı sevmem ben pek,” dedi Tree. Dizlerini ince
bedenine çekip kollarıyla sardı.
Erik ve Thom, Tree’ye baktılar.
“Çim biçme dışında.”
“Kış ortasındayız, amigo. Daha beş ay biçecek çim
bulamayacaksın.”
Tree düşünceli görünüyordu. “Bir şey çıkar belki.”
“Zengin kız arkadaş bul. Esas bilet o,” dedi Erik.
“Kız arkadaş” lafını duymak Thom’un karnını ağrılarla,
güneş altında fazla kalıp katılaşmış, üstünden metan tüten bir
yığınla doldurdu. Karnını tutarak, “Kız arkadaşım terk etti
beni,” deyiverdi.
Hiçbirinin ne diyeceğini bilemediği uzun bir sessizlik anı
yaşandı.
“Benim hiç kız arkadaşım olmadı,” dedi Tree.
“Ne acınası kerizleriz ama!” dedi Erik.
Thom kıkırdadı. Kıkırtı ivme kazanarak gülüşe döndü;
derken karnını tutup katılarak gülmeye başladı ve diğer ikisi
bir anlık şaşkınlığın ardından kahkahaya katılıp katılarak ta
ciğerlerinin dibinden, gözlerinden yaşlar boşanarak gülmeye
başladılar.

Birisi tutup dairenin giriş kapısından itibaren trafik akışının
grafiğini çizmeye kalksaydı ortaya, aşağı doğru inen ve
haftanın sonunda kapının başlangıçtan iki kat az kullanıldığını
gösteren bir eğri çıkardı.
Dairenin çekim kuvveti üçlüyü muazzam bir kara delik
misali içine çekiyordu. Her ileri gidiş öncekinden daha
zorlaşıyor, daha fazla başarısızlığa uğruyordu. Birbirlerine
alışmaları arttıkça ve dış dünyada önemli bir amaç
kalmadıkça asgari direncin yolları iyice dairenin
koridorlarında kaldı.

Pazartesi sabahı Thom’u Portland sokaklarında, parlak
giysileri içinde ve elinde, Ruby, Python, Perl, XML, PHP,
SQL, C++ gibi teknik terim ve moda laflarla dolu
özgeçmişiyle buldu. Kentin koridorlarında ya hepten
kapanmış, ya kent dışına taşınmış ya da “fırtınayı atlatmaya
çalışan” İnternet sağlayıcılardan yerleşik teknoloji şirketlerine
kadar her yeri dolaştı. Gelişecek, büyüyecek yeri
bulunduğundan şüphelendiği firmalar bile aşırı bol pantolon
giyen, iki lafı bir araya getiremeyen ve hepsine tepeden bakan
ShopStock eskilerini değil, diğer müflis teknoloji
şirketlerinden çıkma ağzı laf yapan, sıkı görünüşlü tipleri
arıyorlardı. İrkilerek sarf edilen, “Burada İngiliz Edebiyatı
mastırı yaptığınız yazıyor; maalesef biz Bilgisayar’da uzman
birisini arıyoruz,” cümlesi bir seferden fazla kullanıldı. Çoğu
üniversitede şirketlerin gereksindiği becerilerin hâlâ
öğretilmemesi bir yana, Thom’un becerileri bizzat yazılımı
yaratan hareketin bir parçası olmasından geliyordu. Thom
bunu söyleyecek tiplerden değildi. Yaptığı ve bilgisayar
uzmanlığını kuşkuya yer bırakmadan kanıtlayacak azıcık
yasadışı şeyle ilgili bir takım yasal zorluklar yaşadığından da
bahsetmedi.

Tree Pazartesi günü, muhtemelen Neden Buradayız
sorusuna yanıt amacıyla veya yaradılışçılığa karşı evrimle
uğraşmak adına telleri kullanarak maymundan balığa ve
hominidlere uzanan figürler yapıp halıya yerleştirdi. Hepsini
belli mesafe ve açılardan seyretti ve ardından içine
sinmeyince kendi telinden tel balık çıkaran sıranın başına
insanımsı bir şekil daha ekledi. Yatak odasında plastik kaplı
İncil’ini aldı, ardından ambalajını açmadan yerine bıraktı.
Ardından koltuğunun altından çılgınca yapılmış kurşunkalem
karalamalarıyla dolu, spiral telli bir defter çıkardı.
Karalamaları yazıların kendine ait ve gündüz kullandığı el
yazısından ne denli farklı olduklarına her zamanki gibi
şaşarak inceledi. Son beş düşü okudu ve tekrar okudu. Önceki
yüz küsur düşün hiçbiri son birkaç bin yılda geçmemişti ve
şimdi bunlar çıkmıştı. Defteri kapadı ve ne yaptığını
hatırlamayacağı sonraki bir saati sabit bir noktaya bakarak
geçirdi. Birkaç giysi katladı, ardından senaryolar kurup ev
arkadaşlarını ekleyerek tel heykellerden birkaçını düzenledi.
Bulaşığı yıkadı, ardından koca bir tencere dolusu bezelye
çorbası pişirip Erik ve Thom’un eve gelmelerini beklemeye
koyuldu. Telefon üç kez çaldı ve Tree’nin her açışında karşı
taraftaki konuşmadan kapadı.

Erik günün ilk saatini içinden çıkanların sahiden içinden
nasıl çıkabildiklerine hâlâ şaşarak doğaçlama aletlerle —
ıspatula, sirke (hiç işe yaramış mıdır sirke?) ve bir soya sosu
şişesi— tıkalı tuvaleti açmaya çalışarak geçirdi.
Ardından hazırlandı. Bıyıklarını kesti, elli şınavın üstüne
hatırlayabildiği tüm Tai Chi hareketlerini yaptı, laftan
anlamaz saçlarını bir beysbol kepiyle örttü, ipek bir gömlek
giydi ve ne çıkacak bakalım düşüncesiyle gözde Otuz Üçüncü
Cadde’ye yöneldi. Otuz Üç ile Flanders’ın köşesinde,
ekilmişlik ihtimaline sahip genç bir kadın duruyordu; Erik
durumu kendini tanıtma ve yön bulma hizmetlerini sunma
fırsatı saydı. Çok geçmeden genç Wisconsin’liyle kahve
içiyor ve Latin Amerika’ya özel vurgu eşliğinde Üçüncü
Dünya ülkelerinde havayollarının güvenliğinden
bahsediyordu. Saat dördü bulduğunda Erik’in çenesinde ruj
izleri ve cebinde, kızın, mutlaka beraber görmeleri gerektiğini
söylediği “üç günlük yemekli tiyatro performansı” biletleri
için verdiği elli sekiz dolar vardı.
Yalnız kaldığında Forest Park’a gitti ve yılanlığı için
kendini cezalandırmak amacıyla ıslak toprakta tökezleyerek
bağıra çağıra çalılara koştu. Ayakkabılarına ve pantolonuna
çürük yapraklar yapıştı. Yüzü çalılarda yeterince çizildikten