Koleksiyoncu - Paul Cleave

475 Pages·2013·1.56 MB·Turkish

by  Paul Cleave

Koleksiyoncu
Paul Cleave
Pegasus (2015)
Etiketler:Polisiye, Gerilim
Katiller Katillerin Peşinde
Katilleri kaçırıp koleksiyonunu yapan tehlikeli bir akıl hastası ve
hapishaneden yeni çıkan eski dedektif Tate... 
Ölümler, kundaklanan evler ve ortadan kaybolan insanlar arasında
kana bulanan yolunu aydınlatması için Tate en küçük bir ipucunu bile
atlamamalı.
"Kalbinizi sıkıştıracak bir seri katil romanı.
Şiddetin kulak tırmalayan senfonisini duyacaksınız!" 
Publishers Weekly
"Vurucu, karanlık ve bir çırpıda okunan Koleksiyoncu herkesin
içindeki o şeytani dürtüyü sorgulamasına neden oluyor ve son
sayfaya kadar okuyucuyu hipnoz altında tutuyor." 
Booklist
"Gerilimin ustası Paul Cleave korkuyu iliklerinize kadar hissettirecek.
Işığı açık bırakmadan uyuyamayacaksınız!" 
Kirkus Reviews
"Yeni Stephen King."
NDR Almanya
UL606USLARARASI BESTSELLER TEMİZLİKÇİ
KİTABININ YAZARI

KOLEKSİYONCU
Paul Cleave
GİRİŞ
Emma Green, yaşlı adamın ölmemiş olduğunu umuyor.
İnsanın umduğu şey ile olduğunu düşündüğü şeyin aynı
olmadığı o anlardan biri. Adam öldü mü ölmedi mi bilmiyor,
ama ölen bir şey varsa o da kesinlikle kafe. Son bir saatte
topu topu iki müşteri geldi, onlar da kahveden başka bir şey
ısmarlamadı. Ama kızın patronu işlerin yavaş olduğu bir
pazartesi akşamında bile kimsenin erkenden eve gitmesine
izin verecek bir tip değil. Sevecen biri olduğu da söylenemez.
Arkadaki otoparkta kızın arabası, patronunun arabası ve bir
iki araba daha duruyor. Yanda, otoparkın çıkışına doğru çöp
tenekeleri var ve önlerine süt kutuları dizilmiş. Havada çürük
lahana kokusu var. Fazla ışık yok, ama karanlık da değil. Kız,
arabanın ön koltuğunda iki büklüm oturan yaşlı adamı
görebiliyor. Adamın ağzı açık, gözleri kapalı ve başı yana
devrilmiş. Tuvalette ölü bulduklarında büyük babası nasıl
görünüyorsa öyle görünüyor İhtiyar uzun süre çıkmayınca
şüphelenip kapıyı kırmışlardı.Hiç hoş bir manzara değildi.
Kız kalkıp arabanın yanma gidiyor ve içeri bakıyor. Adamın
salyaları ağzından göğsüne akmış ve saçları o kadar seyrelmiş
ki kel bile sayılabilir.Kız,adamı tanıyor. Birkaç saat önce
geldi, kahve ve poğaça alıp köşedeki masaya geçti ve
gazetenin kare bulmacasını çözerek vakit öldürdü. Kalemini
masaya vurarak, “Şeytanın yaşadığı yer,” diye mırıldanıp
duruyordu ve cevabı bildiğini düşünen kız, adamın omzunun
üstünden bulmacaya baktığında beş harflik bir boşluk
olduğunu gördü.Christchurch’te on iki harf vardır. “Hades,”
dedi adama. Adam gülümseyip teşekkür etti; oldukça nazikti.
Uyuduğunu umarak pencereyi tıklatmak istiyor, ama
adam uyuyorsa bunu yaptığında korkup irkilebilir ve
utanacağı bir duruma düşebilir. Fakat uyumuyorsa, kalbi
sadece birkaç saniye önce durmuşsa bu sayede kalbinin
yeniden atmaya başlaması ihtimali var. Şöyle bir düşünüyor.
Hesaplar tutmuyor, çünkü adam kafeden ayrılalı en az bir saat
oldu. Yine bulmaca çözmeye çalışmadıysa neden bir saat
arabasında oturup ölümü beklesin ki? Eh, belki şeytan onu
haklamıştır. Kız gözleriyle arabayı kontrol ediyor. Uzanıyor,
ama dokunmuyor. Acaba bu işi başka birine mi bıraksa? Ama
bunu yaparsa sabahleyin yaşlı adamı şimdi olduğu gibi ölü
bulabilir. Tek bir farkla; birileri muhtemelen cebindeki
paraları ve arabanın radyosunu yürütmüş olur.Park edilmiş bir
arabada aniden ölen kendisi olsa insanların yanından geçip
gitmelerini ister miydi?
Camı tıklatıyor, ama adam kıpırdamıyor. Yeniden
tıklatıyor. Çıt yok. Kapının koluna uzandığında midesi
düğümleniyor. Kilitli değil. Kapıyı açıp parmaklarını adamın
boynuna koyduğunda çenesinden akan salyalar kızın koluna
bulaşıyor. Adamın teni ılık, ama nabzı atmıyor, en azından
kızın dokunduğu yerde. Parmaklarını biraz daha kaydırıyor
ve...Adam inleyip geri çekiliyor ve kendine gelmek için
gözlerini kırpıştırırken, “Ne var, ne oluyor?” diye bağırıyor
“Hey, hey ne yaptığını sanıyorsun?”
“Ben...”
“Seni kahrolası hırsız fahişe!” Sesi hiç de büyük babasının
Alzheimer'a yakalanmadan önceki sesi gibi nazik değil.
Elinden tutup kızı sertçe kendine doğru çekiyor “Sen beni
soymaya mı...”
“Sandım ki..."
Adam, “Fahişe!” diye bağırıp kızın suratına tükürüyor
Yaşlı adamın teninin, yediklerinin ve giysilerinin kokusu
kızın burnuna doluyor. Kemikli parmaklarıyla kızın kolunu
sımsıkı kavrıyor ve kurtulamıyor. Midesi bulanıyor. O açıyla
durmak belini ağrıttı, geçen yıl geçirdiği trafik kazasından
beri hangi açıyla durursa dursun beli ağrır zaten. Adamın elini
ittirmeye, parmaklarından kurtulmaya çalışıyor.
“Beni soymaya çalışıyordun!”
Kız, “Hayır, hayır, ben... Şeyde çalışıyorum...” diyor, ama
cümlesi hıçkırıklarla bölünüyor. “Kahve ve poğaça almıştınız
ve ben sandım ki...” Bu kadar yakındayken adamın nefesi
kızın makyajının akmasına yol açacak kadar sıcak ve nemli.
Kız sözünü tamamlayamıyor.Adam kızı bırakıp suratına bir
tokat atıyor. Sert bir tokat. Kızın on yedi yıllık hayatında
yediği tüm tokatlardan daha sert. Kızın kafası yana
savruluyor. Yanağı alev alev. Ardından adamın elleri kızın
göğsüne kayıyor. Başlangıçta adamın kendisini ellemeye
çalıştığını sanıyor, ama adamın niyeti kızı itmek. Bunu
yaptığında kız yere yuvarlanıyor ve birden gözleri kararınca
sırt üstü yere düşüyor. Ellerini son anda arkaya almayı
başararak düşüşün hızını hafifletiyor.Arabanın kapısı çarparak
kapanıyor ve motor çalışıyor. Adam arabayı uzaklaştırmadan
önce camı indirip bir şeyler daha söylüyor, ama hem motorun
gürültüsünden hem de kan beynine sıçradığı için adamın ne
dediğini duymuyor. Adam hızla çıkışa gidip duvarın
fazlasıyla yakınından geçtiği için çöp tenekesinin kenarına
çarpıyor. Çarptığı yer içe gömüldüğü için kız adamın aracı
çekip kendisine biraz daha bağıracağını zannediyor, ama öyle
olmuyor Son hız sokağa daldığında başka bir arabanın fren
sesleri duyuluyor ve biri, “Orospu çocuğu,” diye bağırıyor.
Kız öfkeden ağlayarak yerde oturuyor; çantası yanı
başında, içindekiler yere saçılmış. Önce içeri dönüp
patronuna olanları anlatmayı düşünüyor, ama adam hepsinin
kızın hatası olduğunu söyleyecektir. Patronunun bir diğer
özelliği de her zaman, her şeyin başkalarının hatası olduğunu
düşünmesi. Herhalde kızın bir şekilde kendisini suçlamaya
çalıştığını zannedip hemen savunmaya geçecektir. Ayağa
kalkıyor ve avuçlarına bakıyor. Sağ avucu soyulmuş ve derisi
balon gibi gerilmiş. Fakat kanamamış.Ilık rüzgâr yüzüne
çarpıp avuçlarındaki yaralan acıtırken gözyaşlarını silip,
“Orospu çocuğu,” diye fısıldıyor. Kız çantasını yerden alıp
anahtarlarını arıyor, ama anahtarlar orada değil. Yere
çömeliyor. Otoparka giderken anahtarları eline almamış
mıydı? Emin değil. Ama etrafa bakındığında anahtarların
külüstür Toyota’nın tekerleğinin arkasına yuvarlanmış
olduğunu görüyor. O tarafa gidip yere çömeliyor ve
anahtarlara uzanıyor. Yaklaşan ayak sesleri. Başını
kaldırdığında lambanın ışığında bir adamın siluetini görüyor.
Neyse ki biri ona yardıma geldi.
Sadece, “Teşekkürler...” diyebiliyor ve bunu derken
adamın ona saldırmasıyla beraber ikinci bir panik dalgası
bütün vücudunu sarıyor.
Neler olduğunu anlamıyor Adamla mücadele etmeyi
denediğinde adam kızın kafasına o kadar sertçe vuruyor ki
gözleri kararıyor. Kız bayılmak üzere olduğunu hissediyor.
Mücadele ettiğini sanıyor, ama artık emin değil çünkü kendini
bir rüyanın kollarına bırakmış vaziyette. Kıza gülümseyen
büyükbabası, kahvesini yere döken ve patronu tarafından
dışarı atılan arabadaki yaşlı adam, geceyi onunla geçirmek
isteyen erkek arkadaşı. Şeytanın Christchurch’te yaşadığını,
oraya yerleştiğini ve arkadaşlarını şehre saldığını düşünüyor.
Bunların gerçek olamayacağını düşünüyor, ama gerçek. Tüm
umutları kaybolup gidiyor.Yeniden gözlerini açtığında ne
kadar zaman geçtiği konusunda hiçbir fikri yok. Tıpkı geçen
yıl kaza geçirdiği zamanki gibi. O zaman da araba çarpmıştı,
ama hiçbir şey hatırlamıyordu. Ne kaza saatini, ne de ertesi
günü. Bu sefer hatırlıyor. Kaçıran kişi onu bir tür şilteye
yatırmış, ama yana yuvarlandığında şilte sona ermiyor. İp
olduğunu sandığı bir şeyle arkadan bağlanan bilekleri çok
acıyor. Bacakları da bileklerini bir arada tutan her neyse
onunla bağlanmış. En kötüsüyse baş ağrısı. Gözlerinin
arkasındaki baskı o kadar şiddetli ki herhalde dışarı
fırlamalarını engelleyen tek şey kızın gözlerini sardıkları bez.
Susuz ve aç. İçerisi sıcak ve havasız. En az 32 derece ve
karanlık. Kız ağlamaya başlıyor Burası hastane değil. Onu
sıcaktan pişmesi için bağlayıp fırını andıran bir odaya
hapsetmişler.Ayak sesleri. Parkeler gıcırdıyor: Önce kilit
açılıyor, sonra da kapı. Biri ona yaklaşıyor ve kız adamın
soluklarını duyuyor. Konuşmaya çalışıyor, ama konuşamıyor
Ailesini, arkadaşlarını ve erkek arkadaşını düşünüyor
Kafedeki yaşlı adamı düşününce buradan canlı kurtulursa bir
daha hiç kimseye yardım etmeyi denemeyeceği konusunda
kendi kendine söz veriyor.
İç.”
Erkek sesi. Ağzındaki baskı azalmış. Kendisini bu
durumdan kurtaracak bir şeyler söylese? Adamın onu
bırakmasını sağlayacak bir şeyler.
Ağlayarak, "Lütfen, lütfen,” diyor. “Lütfen beni incitme.
Ölmek istemiyorum, lütfen, yalvarırım,” diyor ve gözyaşları
yanaklarını ıslatıyor. Daha önce hiç bu kadar ağlamamış ve
hiç bu kadar korkmamış. Bu adam ona kötü şeyler yapacak.
Kız hayatının sonuna dek adamın ona yaptıklarıyla yaşamak
zorunda kalacak, anılan kızın peşini bırakmayacak ve
sonunda onu delirtecek. Nasıl sonuçlanırsa sonuçlansın kız bu
olaydan sağ çıkamayacak ve bir parçası ölüp gidecek.
Ama bunu atlatacak. Hayatta kalacak. Hayatta kalacağını
biliyor, çünkü... Bunun onun başına gelmemesi gerekirdi.
Hayatı böyle bitmemeli. Bitemez. Çok anlamsız. Sarsıla
sarsıla ağlıyor.
“Lütfen,” diyor yeniden ve plastik bir şişenin ucu
dudaklarına değiyor.
“Su,” diyor adam. Şişeyi hafifçe kaldırıyor ve su kızın
ağzına akıyor. Adamdan nefret etse de susuzluk çok güçlü.
İçeceği kabul ediyor. Ama adam, kız birkaç yudum aldıktan
sonra daha fazlasını içmesine müsaade etmeden şişeyi
çekiyor.
“Birazdan daha fazla içe bileceksin.”
“Kimsin sen? Bana bunu neden yapıyorsun?”
Adam, “Soru sormak yok,” diyor. Ağzında tekrar bir
baskı, bir tür bant. Kıza, “Gücünü korumalısın,” diyor. “Senin
için özel şeyler planladım, önümüzdeki hafta çok eğleneceğiz.
Bunlara ihtiyacın olmayacak.” Bir bıçak kızın giysilerinin
altına doğru ilerliyor. Adam giysileri keserek çıkarıyor.