Katıksız Mutluluk - Katherine Mansfield

893 Pages·2009·3.68 MB·Turkish

by  Katherine Mansfield

Genel Yayın: 1765
Hüm a niz ma ru hu nun ilk anl a yış ve du yuş mer hal e si, in san varl ı ğı nın en mü‐
şah has şe kild e ifa des i olan sa nat eser le ri nin be nims en me siyl e baş lar. Sa nat şu‐
bel e ri için de ede bi yat, bu ifa den in zi hin un surl a rı en zen gin ola nı dır. Bun un
için dir ki bir mill e tin, di ğer mill et ler ede bi yat ı nı kend i di lind e, dah a doğr u su
kend i id rak in de tek rar et me si; ze kâ ve anl a ma kud ret i ni o eser ler nisp et ind e
art ırm a sı, can lan dırm a sı ve yen i den yar at ma sıd ır. İş te ter cüm e faa li yet i ni, biz,
bu bak ımd an ehemm iy et li ve me den i yet dâv am ız için mü es sir bel le mek te yiz.
Ze kâs ın ın her cep hes in i bu türl ü eser le rin her türl ü sü ne tev cih ede bilm iş mil‐
let ler de dü şün ce nin en sil in mez vas ıt a sı olan yaz ı ve onun mim a ri si dem ek
olan ede bi yat, bü tün küt le nin ru hu na kad ar işl i yen ve sin en bir te sir e sa hip tir.
Bu te sir dek i fert ve ce miy et it ti sa li, za man da ve me kând a bü tün hu dut la rı de‐
lip aşac ak bir sağ lam lık ve yayg ın lı ğı gös te rir. Han gi mill e tin kü tü pan es i bu
yön den zen gin se o mill et, me den i yet âlem ind e dah a yük sek bir id rak se vi ye‐
sind e dem ek tir. Bu itib arl a ter cüm e har ek et i ni sis tem li ve dik kat li bir su ret te
ida re et mek, Türk ir fan ı nın en önem li bir cep hes in i kuv vet len dirm ek, onun
gen işl e me sin e, ilerl e me sin e hiz met et mek tir. Bu yol da bilg i ve emekl e ri ni
esir gem iy en Türk mü nevv erl e ri ne şük ranl a duy gu lu yum. Onl a rın himm et le ri
ile beş se ne için de, hiç değ ils e, devl et eli ile yüz ciltl ik, hu su si te şeb büs le rin
gayr et i ve gen e devl e tin yar dı mı ile, onun dört beş mis li fazl a ol mak üze re
zen gin bir ter cüm e kü tü pan em iz ola cak tır. Bil has sa Türk di li nin, bu emekl er‐
den el de ede ce ği bü yük fayd a yı dü şü nüp de şim di den ter cüm e faa li yet i ne ya‐
kın ilg i ve sev gi duy ma mak, hiç bir Türk oku ru için müm kün ola mıy ac ak tır.
23 Haz ir an 1941
Maar if Ve ki li
Ha san Âli Yü cel
HASAN ÂLİ YÜCEL KLASİKLER DİZİSİ
KATHERINE MANSFIELD
KATIKSIZ MUTLULUK
BÜTÜN ÖYKÜLER
özgün adı
BLISS
ingilizce aslından çeviren
OYA DALGIÇ
© türkiye iş bankası kültür yayınları, 2009
Sertifika No: 11213
editör
ALİ ALKAN İNAL
görsel yönetmen
BİROL BAYRAM
düzelti
BELGİN SUNAL
grafik tasarım ve uygulama
TÜRKİYE İŞ BANKASI KÜLTÜR YAYINLARI

1. baskı temmuz 2009, istanbul

ISBN 978-9944-88-702-1 (cilt li)

ISBN 978-9944-88-703-8 (kar ton ka pak lı)
baskı
KİTAP MATBAACILIK SAN. TİC. LTD. ŞTİ.
davutpaşa caddesi no: 123 kat: 1
topkapı istanbul
(0212) 482 99 10
Sertifika No: 0107-34-007147
Bu kitabın tüm yayın hakları saklıdır.
Tanıtım amacıyla, kaynak göstermek şartıyla yapılacak kısa alıntılar dışında gerek
metin, gerek görsel malzeme yayınevinden izin alınmadan hiçbir yolla çoğaltılamaz,
yayımlanamaz ve dağıtılamaz.
TÜR Kİ YE İŞ BAN KA SI KÜL TÜR YA YIN LA RI
istiklal caddesi, no: 144/4 be yoğ lu 34430 is tan bul
Tel. [phone]
Fax. [phone]
www.is kul tur .com.tr

KATIKSIZ MUTLULUK - Giriş
I
Lottie’yle Kezia’ya iki parmak yer bile kalmamıştı faytonda.
Pat onları bavulların üstüne savurduğunda ne yapacaklarını
şaşırdılar; büyükannenin kucağı doluydu, çocuk yığınını
herhangi bir uzaklığa kucağında taşıması beklenemezdi Linda
Burnell’den. Onlara tepeden bakan Isabel sürücü yerinde yeni
uşağın yanına tünemişti. Yere bavullar, çantalar, kutular
yığılmıştı. “Bunlar gözümün önünden bir an bile
ayıramayacağım mutlak gereklilikler,” demişti Linda Burnell,
sesi bitkinlikten, heyecandan titreyerek.
Sarı metal çıpalı düğmeleri olan paltoları, savaş gemisi
kurdeleli küçük, yuvarlak şapkalarıyla çarpışmaya hazır,
bahçe kapısının hemen iç yanındaki çimenlik parçasında
durdu Lottie’yle Kezia. El ele, yuvarlak ciddi gözlerini
dikmiş, bir mutlak gerekliliklere, bir annelerine baktılar.
“Onları bırakmak zorunda kalacağız düpedüz. Hepsi bu.
Düpedüz onları başımızdan atmak zorunda kalacağız,” dedi
Linda Burnell. Tuhaf, küçücük bir kahkaha uçuştu
dudaklarında; düğmeli deri minderlere yaslandı, gülmekten
dudakları titrerken gözlerini yumdu. Neyse ki oturma odası
perdeleri arkasından bu sahneyi izlemekte olan Mrs. Samuel
Josephs tam o anda bahçe yolunda badi badi yürüyerek
çıkageldi.
“Niye sırf bu öğleden sonralığına çocukları bana
bırakmıyorsunuz Mrs. Burnell? Akşama geri geldiğinde yük
arabasında arabacıyla gidebilirler. Şu yolda duran şeylerin de
gitmesi gerekiyor, değil mi?”
“Evet, evin dışındaki her şey gidecek güya,” dedi Linda
Burnell, ön çimenlikte tepetakla duran masalara, iskemlelere
doğru beyaz elini savurdu. Ne tuhaf görünüyorlardı! Ya
onların öteki türlü durmaları gerekiyordu ya da Lottie’yle
Kezia’nın da tepetakla olmaları. Şöyle demek dilinin ucuna
geldi: “Tepetakla durun çocuklar, arabacıyı bekleyin.” Bu
durum gözüne öylesine gülünç göründü ki Mrs. Samuel
Josephs’le ilgilenemedi.
Şişko, gıcırdayan beden bahçe kapısına yaslandı, kocaman
pelte surat gülümsedi. “Meraklanmayın, Mrs. Burnell.
Lottie’yle Kezia benim çocuklarımla birlikte çocuk odasında
çay içerler, sonra da onları yük arabasına bindiririm.”
Büyükanne bunun üzerinde durdu. “Evet, gerçekten de
neredeyse en iyi çözüm bu. Size çok şey borçluyuz, Mrs.
Samuel Josephs. Çocuklar, Mrs. Samuel Josephs’e,
‘teşekkürler’ deyin.”
İki durgun cıvıltı yükseldi: “Teşekkürler, Mrs. Samuel
Josephs.”
“Haydi bakalım, iyi küçük kızlar olun – yaklaşın –”
ilerlediler, “sakın unutmayın Mrs. Samul Josephs’e
söylemeyi, şey istediğiniz zaman...”
“Unutmayız, büyükanne.”
Son anda Kezia Lottie’nin elini bıraktı, faytona doğru atıldı.
“Büyükannemi bir kez daha öpüp vedalaşmak istiyorum.”
Ama çok geç kalmıştı. Burnu bütün dünyaya karşı havalara
kalkmış Isabel gururla kasım kasım kasılırken, Linda Burnell
bitkinlikten parmağını kıpırdatamazken, büyükanne kızına
verecek bir şey olsun diye son anda siyah ipek örgü el
çantasına tıkıştırdığı ıvır zıvırı karıştırırken fayton yola
koyuldu. Güneş ışığının, incecik altın tozların içinde tepenin
üstüne ve ardına doğru parıldadı fayton. Kezia dudaklarını
ısırdı, ama Lottie, önce özenle mendilini bulup feryadı
koyverdi.
“Anne! Büyükanne!”
Samuel Josephs, koskoca sıcacık siyah ipekten çaydanlık
kılıfı gibi sarmaladı onu.
“Bir şey yok, canım. Cesur çocuk ol bakalım. Gel de çocuk
odasında oyna!”
Hıçkıran Lotti’ye sarıldı, uzaklaştırdı. Mrs. Samuel
Josephs’in, her zamanki gibi çözük olan, arasından iki uzun
pembe korse danteli dışarı sarkmış etek beline suratını
buruşturarak peşlerine takıldı Kezia...
Merdivenleri çıkarken Lottie’nin gözyaşları dindi, ama onun
şiş gözlerle, kabarmış burnuyla çocuk odası kapısındaki
görünümü, Amerikan bezi örtülü, üstünde kocaman ekmek ve
içyağı tabakları, belli belirsiz dumanı tüten iki kahverengi
sürahi duran uzun masanın iki yanındaki sıralara oturmuş S.
J.’nin çocuklarını çok mutlu etti.
“Selam! Ağlıyordun demek!”
“Haah ha! Gözlerin kan çanağına dönmüş.”
“Burnu ne gülünç değil mi.”
“Kıpkırmızı, pençe pençe olmuşsun.”
Lottie başarı kazanmıştı. Bunu hissetti, ürkekçe
gülümseyerek şişindi.
“Git de Zaidee’nin yanına otur, ördekçik,” dedi Mrs. Samuel
Josephs, “sen de Kezia, uca, Moses’ın yanına geç.”
Moses sırıttı, otururken bir çimdik attı; ama oralı değilmiş
gibi yaptı. Oğlanlardan nefret ediyordu.
“Hangisinden istersin?” diye sordu Stanley, büyük bir
kibarlıkla masanın üstünden eğilip gülümseyerek. “Hangisiyle
başlamak istersin – çilek ve kaymak mı yoksa ekmekle iç yağı
mı?”
“Çilekle kaymak, lütfen,” dedi kız.
“Hah, hah, haa.” Nasıl da güldüler hepsi, çay kaşıklarıyla
masayı dövdüler. Nasıl da kandırmışlardı ama! Görmüştü işte!
Enayi yerine koymuştu! Ağzına sağlık Stan!
“Anne! Sahi sandı.”
Sütle su dolduran Mrs. Samuel Josephs bile gülümsemekten
kendini alamadı. “Son günlerinde takılmayın onlara,” diye
hırıldadı.
Oysa Kezia içyağlı ekmeğinden büyük bir ısırık aldı, sonra
da ekmeği tabağına diklemesine koydu. Üstünde ısırıkla bir
tür küçük güzel kapı olmuştu. Pöööh! Umurunda değildi! Bir
damla gözyaşı yanaklarından yuvarlandı, ama ağlamıyordu.
Bu rezil Samul Josephs’lerin önünde ağlayamazdı. Başı
önüne eğik oturdu, gözyaşı ağır ağır süzülürken dilinin usulca
ufacık dokunuşuyla yakaladı, içlerinden biri görmeden yuttu
onu.
II
Çaydan sonra Kezia kendi evlerine geri döndü. Ağır ağır
arka merdivenleri çıktı, bulaşıkhaneyi geçip mutfağa girdi.
Mutfak camının bir köşesinde kumlu sarı sabun
yumrusundan, ötekinde de mavi torba gibi lekeli fanila
parçasından başka hiçbir şey kalmamıştı içeride. Ocak
çerçöple tıka basa doluydu. Karıştırdı ama üstüne kalp resmi
boyanmış hizmetçi kızın saç tokasından başka şey bulamadı.
Onu bile yerinde bıraktı, uzun dar geçitten süzülüp oturma
odasına girdi. Jaluzi indirilmişti ama kapatılmamıştı.
Aralarından uzun uzun kalemden güneş ışıkları parıldıyordu,
dışarıda bir çalının dalgalanan gölgesi, altından şeritlerin
üstünde oynaşıyordu. Şimdi kıpırtısızdı, şimdi yine
çırpınmaya başlıyordu, şimdi de neredeyse ayaklarına kadar
uzanmıştı. İleri! İleri! Mavi kurt sineği tavana çarptı; halı
çivilerinin üstüne yapışmış küçük kırmızı havlar vardı.
Yemek odası penceresinin her köşesinde renkli camdan
kareler bulunuyordu. Biri maviydi, öteki sarı. Kezia, bahçe
kapısının önünde yetişen mavi zambaklarla mavi çimenliğe,
sarı zambaklarla, sarı çitle sarı çimenliğe bir kez daha bakmak
için eğildi. O bakarken küçük Çinli Lottie çimenliğe çıktı,
önlüğünün ucuyla masaların, iskemlelerin tozunu almaya
başladı. Bu gerçekten Lottie miydi? Sahici camdan bakıncaya
kadar pek emin olamadı Kezia.
Üst katta, anne babasının odasında, dışı parlak siyah, içi
kırmızı, içinde bir pamuk parçası bulunan ilaç kutusu geçti
eline.
“Bunun içinde kuş yumurtası saklayabilirim,” diye karar
verdi.
Hizmetçi kızın odasında, döşemenin çatlağına sıkışmış yaka
düğmesi, başka çatlakta birkaç boncuk, uzun bir iğne vardı.
Büyükannesinin odasında hiçbir şey olmadığını biliyordu;
bavulunu toplarken izlemişti onu. Pencereye gitti, ellerini
cama bastırarak yaslandı.
Kezia camın önünde böyle durmayı severdi. Sıcak
avuçlarında soğuk, parlak camın duyumunu severdi, cama
sımsıkı yapıştırdığında parmaklarında çıkan gülünç beyaz
tepecikleri izlemeyi severdi. Orada dururken gün titreşerek
çekildi, karanlık bastırdı. Karanlıkla birlikte inleyerek,
uluyarak rüzgâr süzüldü içeri. Boş evin pencereleri sarsıldı,
duvarlardan, döşemelerden çatırtı yükseldi, çatıda yerinden
sökülmüş demir parçası yalnız ve umutsuz çarpıp durdu. Fal
taşı gibi açılmış gözlerle, dizleri birbirine yapışık büsbütün
kıpırtısız durdu ansızın. Korkmuştu. Lottie’ye bağırmak
istedi, koşarak merdivenleri iner, evden çıkarken durmadan
bağırmak istedi. Ama O tam arkasındaydı, kapıda bekleyerek,
merdivenlerin başında, merdivenlerin dibinde, geçitte
saklanarak, arka kapıdan fırlamaya hazır. Oysa Lottie de arka
kapıdaydı.
“Kezia!” diye seslendi neşeyle. “Arabacı burada. Her şey
arabaya yüklendi, hem de tam üç tane at, Kezia. Mrs. Samuel
Josephs sarınalım diye kocaman bir şal verdi bize,
paltolarımızı iliklememizi söylüyor. Astımı yüzünden dışarı
çıkmayacak.”
Lottie çok önemliydi.
“Haydi bakalım, ufaklıklar,” diye seslendi arabacı. Kocaman
başparmaklarını çocukların kollarının altına kanca gibi soktu,
havaya savruldular. Lottie “en güzel biçimiyle” şalı
yerleştirdi, arabacı eski battaniye parçasının içine ayaklarını
soktu.
“Neşelenin bakalım. Keyfiniz yerinde ya.”
Bir çift genç midilliydiler sanki. Yükünü tutan ipleri yokladı
arabacı, tekerlekten fren zincirini çıkardı, ıslık çalarak
yanlarına savruldu.
“Bana sokul,” dedi Lottie, “çünkü yoksa şalı benden
çekersin, Kezia.”
Oysa Kezia arabacının yanına yaklaştı. Yanında dev gibi
koskoca yükseliyordu, fıstık ve yeni tahta kutular gibi
kokuyordu.
III