Kader Kapısı - Agatha Christie

263 Pages·2009·0.94 MB·Turkish

by  Agatha Christie

Agatha Christie

Cinayetler Kapısı

Altın Kitaplar
Çeviren: Gönül Suveren
Mayıs 1986
Düzenleme: ORXXAN
Cinayetler Kapısından Geçenler
Tuppence ve Tommy Beresford: Gençliklerinde bir
hayli esrarlı maceraya karışmış yaşlı bir çift.
Albert: Beresford'ların yanına gençlik yıllarında girmiş
sadık uşak.
Anibal: Sahiplerini korumasını iyi bilen
Beresford'larıni köpeği.
Isaac Bodlicott: Geçmişteki olaylar hakkında bilgisi
olan yaşlı bahçıvan.
Henry Bodlicott: büyük babası Isaac'dan bazı şeyler
duymuş cilan torunu.
Clarence: Tuppence'a yardım edebileceğini sanan
Henry'nin arkadaşı.
Robinson: Para işlerinden iyi anlayan esrarlı bir
adam.
Plkeaway: Bir zamanlar haber almada çalışmış olan
zeki bir ihtiyar.
Bayan Griffin: Köydeki eski aileleri tanıyan yaşlı bir
kadın.
Bayan Muffins: Köyün eskilerinden çirkin bir ihtiyar
kız.
Bayan Norton: Karı kocanın tehlikeye atılmalarını
istemeyen müfettiş.
Tuppence'la Tommy'nin Elinde Şu İpuçları Vardı
Oxford ve Cambridge
"Grin - Hen - Lo" Sözcüğü
Bir çocuk kitabı
Kay - Kay
Mathilde adlı oyuncak at
Küçük bir çocuğun şifresi
Bir mezar taşı
Bir Doğum Günü Defteri
Eski bir köşk
Bir zehirlenme olayı
Tuppence'la Tommy Esrarı Çözebilmek İçin Şu
Soruları Yanıtlamak Zorundaydılar
Mary Jordan kimdi?
Çocuk, "İçimizden biri..." sözcüğüyle kimi kastetmişti?
Gerçekten köşkte eskiden bir cinayet işlenmiş miydi?
Mary Jordan bir düşman ajanı mıydı?
Bay Robinson bu konu hakkında ne biliyordu?
Küçük Alexander da bir cinayete mi kurban gitmişti?
Eski sırrın ortaya çıkmasını kimler istemiyordu?
Yaşlı bahçıvan neler duymuştu?
O üç heceli sözcük ne anlama geliyordu?
Tommy'le Tuppenoe'ın hayatı gerçekten tehlikede miydi?
Şam kentinin dört büyük kapısı verdir...
Kader Kapısı, Çöl Geçidi,
Felaket Mağarası, Korku Kalesi...
Ey Kervan, bunlardan geçme,
Ya da şarkı söyleyerek geçmekten sakın.
O sessizliği duydun mu?
Kuşların ötmüş olduğunu,
Ama yine de bir şeyin kuş gibi cıvıldadığı O
sessizliği...
Birinci Bölüm
I

Tuppence, "Kitaplar!" diye bağırdı. Öfkeli bir
patlayıştan farksızdı bu. Tommy, "Ne dedin?" diye
sordu.
Tuppence odanın köşesinden kocasına baktı.
"Kitaplar!" dedim. Thomas Beresford, "Ne demek
istediğini anlıyorum," diye mırıldandı.
Tuppence'ın önünde üç büyük ambalaj kutusu
duruyordu. Hepsinden birtakım kitaplar çıkarılmıştı, ama
kutuların büyük bir bölümü hâlâ doluydu.
Tuppence, "İnanılacak gibi değil," dedi.
"Kitapların kapladığı yeri mi demek istiyorsun?"
"Evet."
"Hepsini rafa mı dizmeye çalışıyorsun?"
Tuppence, "Ne yapmaya çalıştığımı ben de
bilmiyorum," dedi. "İşin kötü yanı da bu ya. İnsan hiçbir
zaman ne yapmak istediğini tam anlamıyla bilmiyor."
İçini çekti. "Öf... " Kocası, "Açıkçası bunun, kişiliğine hiç
uymayan bir şey olduğunu sanıyorum," diye cevap
verdi. "Sen ne istediğini çok iyi bilirsin. Aslında bütün
derdin de bu zaten."
Tuppence, "Ben şunu kastediyorum," dedi. "Sen ve
ben yaşlanıyoruz artık. Vücutlarımızı romatizma
sarmaya başladı. Bu gerçeği kabul etmek zorundayız.
İnsan bir yere uzanırken bu durumu daha iyi anlıyor. Ne
demek istediğimi biliyorsun. Uzanıp, bir kitabı yerine
koyarken ya da raftan bir şey alırken... Ya da alt rafa
baktıktan sonra yerinden kalkmakta biraz zorluk çektiğin
zaman... "
Tommy başını salladı. "Evet, evet. Genel dertlerimizi
iyi saydın. Başlangıçta anlatmak istediğin de bu
muydu?"
"Hayır, bunu söylemeyecektim. Anlatmak istediğim
şuydu: İnsanın yeni bir ev satın alabilmesi çok hoş bir
şey. Tam istediği gibi bir yer bulabilmesi. Burası tam
hayalimizde canlandırdığımız ev. Tabii biraz değişiklik
yapmak gerekti, o da başka." Tommy, "Evet," dedi.
"Odaları aralarındaki duvarları yıktırarak birleştirdik.
Senin 'veranda', yapı ustasının 'taraça' dediği yeri
yaptırdık. Ama ben oraya 'teras' demeyi tercih
ediyorum." Tuppence kesin bir tavırla, "Orası pek güzel
olacak," diyerek başını salladı.
Tommy, "Her şey tamamlanınca evi
tanıyamayacağım," dedi. "Bunu mu söylemek
istiyorsun?"
"Ne münasebet. Değişiklikler sona erince pek
sevinecek ve karının çok zeki, marifetli, sanat yanı güçlü
bir kadın olduğunu söyleyeceksin."
Tommy, "Pekala," diyerek gülümsedi. "Uygun sözleri
hatırlayıp söyleyeceğim." Tuppence, "Hatırlamana gerek
yok ki," dedi. "İçinden gelecek."
Tommy, "Bütün bunların kitaplarla ne ilgisi var?" diye
sordu.
"Şey... Yanımızda iki üç sandık kitap getirdik. Pek
fazla sevmediğimiz kitapları sattık, elden çıkarmaya
dayanamayacağımız eserleri buraya taşıdık. Tabii sonra
'bilmem kimler' ...şimdi adları aklıma gelmedi... Bize bu
evi satan aile yani... evdeki eşyaların hepsini alıp
götürmek istemiyordu. Bize birtakım eşyalarla birlikte
kitaplarını da satacaklarını söylediler. Buraya gelip
etrafımıza bakındık."
Tommy, "Ve onlara beğendiğimiz şeyler için fiyat teklif
ettik," dedi.
"Evet. Ama umdukları kadar çok eşya seçmedik.
Özellikle mobilyaları ve süsleri pek korkunçtu. Neyse ki,
onları almak zorunda değildik. Ama buraya gelince
kitapları gördüm... Bildiğin gibi, bazı çocuk kitapları
vardı. İçlerinde pek sevdiğim birkaç kitabın da
bulunduğunu fark ettim. Onları satın almamızın güzel bir
şey olacağını düşündüm. Örneğin Androcles ve Aslan'ı.
O kitabı sekiz yaşındayken okumuştum. Çok iyi
hatırlıyorum."
"Sahi mi. Tuppence? Sekiz yaşındayken kitap
okuyacak kadar zeki miydin?" Tuppence, "Evet," dedi.
"Beş yaşındayken kitap okumaya başladım. Benim
çocukluğumda herkes böyle yapardı. Hatta okumayı
öğrenmek zorunda da kalmazdın pek. Yani biri sana