Hayvan Yemek - Jonathan Safran Foer

1483 Pages·2012·2.26 MB·Turkish

by  Jonathan Safran Foer

Hayvan Yemek

Jonathan Safran Foer

Çeviren: Garo Kargıcı
Hayvan Yemek
Jonathan Safran Foer

Yayın Yönetmeni: Sanem Sirer
Yayın Danışmanı: Erol Aydın
Çeviren: Garo Kargıcı
Düzelti: Tülin Er
Kapak Tasarım: gray318
Kapak Uygulama: Nazlım Dumlu
İç Tasarım: Adem Şenel

Siren Yayınları - Aykırı Metinler
Sertifika No: 16232

Eating Animals
© Jonathan Safran Foer, 2009.
Bu kitabın Türkçe yayın hakları, Anatolialit Ajans aracılığıyla Siren Yayınları'na
aittir. Kaynak gösterilerek yapılacak kısa alıntılar haricinde yayıncının izni
olmaksızın hiçbir surette kullanılamaz.

Asmalı Mescit Mah. Ensiz Sokak No. 9/312
Beyoğlu-İSTANBUL
t (212) 243 45 65 f (212) 251 05 32
www.sirenyayinlari.com
[email protected]
sireninsesi.blogspot.com
Jonathan Safran Foer
1977 yılında, ABD'nin Washington DC şehrinde dünyaya
geldi. 25 yaşındayken yayımlanan ilk romanı Her Şey
Aydınlandı ile tanındı; ardından gelen Aşırı Gürültülü ve
İnanılmaz Yakın ile çağdaş Amerikan edebiyatının en güçlü
sesleri arasında anılmaya başlandı. Princeton
Üniversitesi'nden mezun olan Foer, Bruno Schulz'un Krokodil
Sokağı adlı kitabından yola çıkarak yarattığı, tasarımsal
kurmaca çalışması Tree of Codes ile de ilgi toplamıştır.
Jonathan Safran Foer, Zoetrope Öykü Ödülü'ne, kurmaca
dalında New York Kütüphanesi Young Lions Ödülü'ne ve Her
Şey Aydınlandı ile The Guardian'ın İlk Kitap Ödülü'ne layık
bulunmuştur. Granta'nın 2007 tarihli 'En İyi Genç Amerikan
Yazarlar' seçkisinde yer alan, The New Yorker'ın on yılda bir
derlediği ve gelecek vaat eden edebiyatçılara işaret ettiği '40
yaşın altındaki 20 yazar' listesindekilerden biri olan Foer; The
Rolling Stone ve Esquire gibi mecraların, 'Yılın Adamı'
listelerinde de karşımıza çıkar. New York Üniversitesi'nin
yaratıcı yazı bölümünde ders veren Foer, Amerikan
edebiyatının en çok ilgi çeken, özgün kalemlerinden biridir.
Hayvan Yemek, vejetaryen olan yazarın çağdaş dünyada
tüketilen etin öyküsünü anlattığı ve endüstrinin sarsıcı
gerçeklerini yansıttığı çalışmasıdır. ABD ve Avrupa'da geniş
yankılar uyandıran Hayvan Yemek'ten yola çıkan ve
prodüksiyonunu Natalie Portman'ın üstlendiği bir belgeselin
yapım aşamasında olduğu da duyurulmuştur.
Jonathan Safran Foer, New York şehrinde yaşamaktadır.
Garo Kargıcı
1978 doğumlu, İstanbul'da yaşıyor. Yayımlanmış
çevirilerinden bazıları: Eğrisi Doğrusu, Woody Allen; Tüysüz,
Woody Allen; Beat Kuşağı, Jack Kerouac.
Yayıncının notu: Jonathan Safran Foer, romanlarıyla öne çıkan bir yazar.
Hayvan Yemek, Foer'in kendi öyküsünü gerçekler ışığında aydınlattığı ve
tabaklarımızdakileri sorguladığı bir metin. Detaylar yöresel farklılıklar
gösteriyor elbette, ancak benzerlikler de mevcut. Küreselleşen bir dünyanın
sakinleri olarak, kendi öykülerimizi anlatırken bu kitabın bizlere yol
göstereceğini umuyoruz.
Öyküler Anlatmak

Amerikalılar, dünyada bilinen yenebilir gıdaların
%0,25'inden daha azı ile beslenmeyi tercih ediyor.[1]
Soyağaçlarının Meyveleri
Küçükken hafta sonlarını çoğunlukla büyükannemin evinde
geçirirdim. Cuma akşamı kapıdan girdiğim sırada beni
kucaklayıp havaya kaldırır, boğarcasına sarılırdı. Ve pazar
günü öğleden sonra çıkarken tekrar havaya kaldırılırdım.
Tartılmakta olduğumu, aradan yıllar geçtikten sonra fark
ettim.
Büyükannem savaştan sağ çıkmıştı; yalınayak, başkalarının
artıklarından (çürük patatesler, atık et ve deri parçaları,
kemiklerin, çekirdeklerin kenarlarındaki lokmalar ile)
beslenerek. Bu yüzden, kuponları kesim yerlerine dikkat
ederek kestiğim sürece, çizgilerin dışını boyamama
aldırmazdı. Otellerin açık büfelerinde bizler kahvaltılıklarla
Altın Buzağılar[1] dikerken, o öğlen yemeği için sandviç
üstüne sandviç hazırlayıp peçetelere sarar, bunları çantasına
zulalardı. Tek bir çay poşeti ile kaç kişi içecekse hepsine
yetecek kadar çay demlenebileceğini ve elmanın her yerinin
yenebileceğini büyükannemden öğrendim.
Büyükannemin derdi para değildi. (Kestiğim kuponların pek
çoğu, asla satın almayacağı yiyecekler içindi.)
Derdi sağlık değildi. (Kola içmem için yalvarırdı.)
Büyükannem, aile yemeklerinde asla sofraya oturmazdı.
Yapacak iş kalmadığı zamanlarda, doldurulacak bir çorba
kâsesi, karıştırılacak bir tencere ya da kontrol edilecek bir
fırın kalmadığında bile, kulesinde tetikte duran bir gardiyan
(ya da mahkûm) gibi mutfakta beklerdi. Anladığım kadarıyla,
yaptığı yemeklerle beslenmesi için yemesi gerekmiyordu.
Avrupa'nın ormanlarında, yiyecek bulabildiği zamanlarda,
karşısına çıkacak bir sonraki fırsata değin hayatta kalmak için
yemişti. Elli yıl sonra Amerika'da bizler, canımız ne çekiyorsa
onu yiyorduk. Mutfak dolaplarımız anlık heveslerle satın
alınmış yiyecekler, pahalı gurme ürünler ve ihtiyacımız
olmayan gıdalar ile doluydu. Üstelik son kullanım tarihleri
geçtiğinde onları koklamadan atıverirdik. Kayıtsızca
yiyorduk. Bu hayatı bizler için olası kılan büyükannemdi.
Ama o, çaresizliğini bir türlü üstünden atamamıştı.
Küçükken, kardeşlerim ve ben büyükannemizin gelmiş
geçmiş aşçıların en iyisi olduğu kanısındaydık. Bunu bu
şekilde ifade ederdik; yemek masaya geldiğinde, ilk lokmayı
yediğimizde ve yemeğin bitiminde kelimesi kelimesine şöyle
derdik: "Sen gelmiş geçmiş aşçıların en iyisisin." Gelmiş
Geçmiş Aşçıların En İyisi'nin (havuçlu tavuktan) farklı
yemekler de pişirebilmesi gerektiğini ve En İyi Yemekler'in
çoğu için ikiden fazla malzeme lazım olduğunu bilecek kadar
aklı başında çocuklardık üstelik.
Koyu renk gıdalar doğal olarak açık renk gıdalardan daha
sağlıklıdır ya da vitaminlerin çoğu kabukta veya deridedir
dediğinde neden hiç soru sormadık? (Hafta sonu
ziyaretlerimde yediğim sandviçler, çavdar ekmeği
somunlarının uçlarından yapılırdı.) Bizden büyük hayvanların
çok faydalı olduğunu, bizden küçük hayvanların faydalı
olduğunu, balığın (ki hayvan değildir) faydalı olduğunu;
sonra tonbalığının (ki balık değildir), sonra sebze, meyve,
kek, kurabiye ve gazozun faydalı olduğunu söylerdi.
Yiyeceklerin hiçbiri zararlı değildi. Yağ sağlıklıydı - yağın her
çeşidi, her zaman, miktarı ne olursa olsun. Şeker çok
sağlıklıydı. Bir çocuk ne kadar kiloluysa o kadar sağlıklıydı -