Dövmeli Adam - Peter V. Brett

695 Pages·2011·2.52 MB·Turkish

by  Peter V. Brett

DÖVMELİ
ADAM
Yayınevi
DÖVMELİ ADAM
Orijinal Adı: The Painted Man
Yazarı: Peter V Brett
Genel Yayın Yönetmeni: Meltem Erkmen
Çeviri: Mert Dengiz
Editör: İbrahim Enis Koksaldı
Düzelti: Fahrettin Levent
Düzenleme: Gülen Işık
Kapak Uygulama: Berna Özbek Keleş
1. Baskı: Ağustos 2011
ISBN: 978 9944 82-445-3
YAYINEVİ SERTİFİKA NO: 12280
© Peter V Brett 2008
Türkçe Yayım Hakkı: Anatolialit Ajans aracılığı
ile © Epsilon Yayıncılık Hizmetleri Tic. San. Ltd.
Şti.
Baskı ve Cilt: Kitap Matbaacılık Davutpaşa Cad.
No: 123 Kat: 1 Topkapı-İst Tel: [phone]
(pbx)
Fax: [phone]
Yayımlayan:
Epsilon Yayıncılık Hizmetleri Tic. San. Ltd. Şti.
Osmanlı Sk. Osmanlı İş Merkezi 18/ 4-5 Taksim /
İstanbul Tel: [phone] pbx
Faks: 252 63 98
İnternet adresi: www.epsilonyayinevi.com
e-mail: [email protected]
DÖVMELİ

ADAM

Peter V. Brett

Çeviri: Mert Dengiz

eldkaan
KISIM I

TIBBET DERESİ

Dönüşten Sonra
319
1
Sonrası
D.S. 319
Büyük borunun sesi duyuldu.
Arlen yaptığı işe ara verdi, gün doğumunda eflatuna
boyanmış gökyüzüne baktı. Sabah sisi hâlâ havaya tutunuyor,
nemiyle birlikte bir hayli tanıdık olan keskin bir tat
getiriyordu. Sabahın durgunluğunda bunun sadece kendi
hayal gücünün bir ürünü olduğunu umar ve beklerken, içinde
ketum bir korku birikti. On bir yaşındaydı.
Boru bir kez daha çalındı, bu İkincisinin sesi daha uzun ve
belirgindi. Arlen’in arkasında evin kapısı açıldı, annesinin iki
eliyle ağzını kapatmış orada öylece durduğunu çok iyi
biliyordu. Annesinin tepkisini bu kadar net bir şekilde
kafasında canlandırabildiğine göre, aynı şey geçmişte kim
bilir kaç defa daha meydana gelmişti?
Bir duraksama oldu, sonra boru iki kez hızlıca üflendi. Bir
uzun ve iki kısa, güney ve doğu demekti. Orman Boyu Evleri.
Babasının, Cutterlar arasında arkadaşları vardı.
Arlen işine geri döndü, acele etmesi gerektiğinin
söylenmesine ihtiyacı yoktu. Bazı günlük işler bir gün
bekleyebilirdi ama sürünün hâlâ yemlenmesi ve ineklerin
sağılması gerekiyordu. Hayvanları ahırda bırakıp saman
ambarını açtı, domuzları yemledi ve tahta süt kovasını gidip
getirmek için koştu.
Annesi ineklerden ilkinin altına çömelmişti bile. Yedek
tabureyi kaptı ve kendisi de işe koyuldu; beraberce işlerini
yaparlarken bir ahenk oluştu, sağılan sütün tahtaya vururken
çıkardığı tıkırtı sesi bir cenaze marşı gibiydi adeta. Sıradaki
diğer iki ineğe geçerlerken, Arlen, babasının en güçlü atlarını
arabalarına doğru çekiştirdiğini gördü; beş yaşında, kestane
rengi, Missy adında bir kısraktı bu. Babasının yüzü haşindi.
Bu kez ne bulacaklardı acaba?
Çok geçmeden, at arabasının sallantısı eşliğinde, Orman
Boyu Evleri’ne yaklaşıyorlardı. Orası tehlikeliydi, bir sonraki
muhafazalı[1] olan yapıya en az bir saatlik koşu
mesafesindeydi ama keresteye ihtiyaç vardı. Eski püskü şalına
sarınmış olan Arlen’ın annesi, oğlunu sıkıca yanında
tutuyordu.
“Anne artık kocaman oldum,” diye sitem etti Arlen. “Bana
bebekmişim gibi sarılmana ihtiyacım yok. Korkmuyorum
ben.” Bu tam olarak doğru değildi, ancak gidecekleri yere
yaklaşırlarken diğer çocukların onu anneciğine sıkı sıkı
sarılmış halde görmeleri de olmazdı. Onunla yeterince dalga
geçiyorlardı zaten.
”Ben korkuyorum,” dedi annesi. “Sarılmaya ihtiyacı olan
ya bensem?”
Bir anda göğsü kabaran Arlen, annesine tekrar sokuldu. O,
Arlen’ı hiçbir zaman kandıramazdı ama yine de ne söylemesi
gerektiğini daima çok iyi bilirdi.
Daha diğerlerine ulaşmalarına çok vardı ama ileride göğe
doğru bir sütun halinde yükselmekte olan yağlı dumanlar,
onlara bilmek istediklerinden fazlasını anlatıyordu. Ölüleri
yakıyorlardı. Herkesin gelip dua etmesi için beklemek yerine
bu işe erkenden başlamış olmaları ise, ölülerin sayısının fazla
olduğuna işaretti. Zira ölen her insan için dua edilecek olsa,
işin gün batımından önce tamamlanması imkânsız olurdu.
Arlen’ın babasının çiftliğiyle Orman Boyu Evleri’nin arası
beş milden fazlaydı. Geldiklerinde, son birkaç kulübe yangını
da söndürülmüştü, gerçi işin aslına bakılacak olursa geriye
yanacak pek az şey kalmıştı. On beş ev. Hepsi moloz ve kül
yığınına dönüşmüş on beş ev.
“Kereste yığınları da yanmış,” dedi Arlen’in babası. Kesim
mevsiminden artakalan kararıp kömürleşmiş keresteleri
çenesiyle gösterdikten sonra arabanın kenarından yere
tükürdü. Arlen ise, çiftliklerindeki kırık dökük çitlerin
ağıldaki hayvanları içeride tutmaya bir sene daha nasıl
dayanacağını düşününce yüzünü ekşitti ama bunu yaptığı için
bir anda kendini suçlu hissetti. Ne de olsa sorun sadece
tahtaydı.
At arabası durmak için yanaşırken köy sözcüsü onlara
doğru yaklaştı. Uzun boylu, ince yapılı, derisi meşine
benzeyen, yaşlı ama çetin bir kadındı Selia. Arlen’in annesi
ondan bahsederken bazen Çorak Selia da derdi. Kırlaşmış
uzun saçlarını sıkı bir topuz yapmıştı ve şalını üzerinde bir
makam işareti gibi taşıyordu. Arlen’ın onun sopası sayesinde
birden fazla kez öğrendiği üzere, Selia’nın hiçbir zırvaya
tahammülü yoktu, ancak bugün onun varlığı Arlen’a rahatlık
veriyordu. Nedense Selia’nın yanında güvende hissediyordu,
tıpkı babasının yanında da olduğu gibi. Hiç çocuğu
olmamasına rağmen Selia, Tibbet Deresi köyündeki herkese
evladıymış gibi davranırdı. Onun bilgeliğine pek az, inadına
ise çok daha az insan erişebilirdi. Eğer Selia’nın gözüne
girmişseniz, onun yanındayken dünyanın en güvenli
yerindesiniz demekti.
“İyi ki geldin Jeph,” dedi Selia, Arlen’ın babasına.
“Silvy’yi ve küçük Arlen’ı yanında getirmen iyi olmuş,” diye
devam etti, onlara başıyla selam vererek. “Her türlü yardıma
ihtiyacımız var. Ufaklığın bile yardımı dokunabilir.”
Arlen’in babası arabadan homurdanarak indi. “Aletlerimi
getirdim,” dedi. “Nereden başlayacağımı söyle, yeter.”
Arlen, babasının sözünü ettiği değerli aletleri arabanın
arkasından toparladı. Tibbet Deresi’nde metal az bulunurdu
ve babası sahip olduğu iki küreği, kazması ve testeresiyle
gurur duyardı. Bugün aletlerden her birine çok iş düşecekti.
“Yirmi yedi,” dedi Selia, Arlen’ın anne ve babasının
sormaya korktuğu sorunun cevabını vererek. Silvy’nin nefesi
kesildi, elini ağzına götürdü, gözleri dolu dolu olmuştu. Jeph
tekrar tükürdü.
“Kurtulan var mı?” diye sordu.
“Birkaçı,” diye cevap verdi Selia. Ölülerin yakıldığı odun
yığınına gözünü ayırmadan bakan küçük bir çocuğa sopasının
ucunu doğrultarak, “Manie...” dedi. “Gecenin karanlığında ta
benim evime kadar koşmuş.”
Silvy bir an nefessiz kaldı. Şimdiye kadar hiç kimse
kaçarak kurtulamamıştı. “Brine Cutter’ın evindeki
muhafazalar gece uzun süre dayanmış,” diye devam etti Selia.
“Brine ve ailesi her şeyi izlemiş. Diğerlerinden birkaçı
nüveliklerden[2] kaçıp onların imdadına yetişmiş, fakat
alevler yayılıp çatıyı tutuşturmuş. Kirişler çatlamaya
başlayıncaya kadar evin içinde bekleyip şafağa dakikalar kala
şanslarını dışarıda denemişler. Nüvelikler Brine’ın karısı
Meena ile oğulları Poul’u öldürmüş ama diğerleri kurtulmuş.
Yanıklar iyileşir, çocuklar da zamanla düzelir ama diğerleri...”
Cümleyi bitirmesine gerek yoktu. Bir iblis saldırısından
kurtulanları kısa sürede ölmek gibi bir kader beklerdi. Belki