Carmina Cum Fragmentis

233 Pages·2003·4.27 MB·German

by  Bacchylides

Β I Β L I Ο Τ H E C A
SCRIPTORVM GRAECORVM ET ROMANORVM
T E V B N E R I A NA
BACCHYLIDES
CARMINA CVM FRAGMENTIS
EDIDIT
HERWIG MAEHLER
EDITIO VNDECIMA
MONACHII ET LIPSIAE
IN AEDIBVS K.G. SAUR MMIII
Bibliographie information published by Die Deutsche Bibliothek
Die Deutsche Bibliothek lists this publication in the
Deutsche Nationalbibliografie; detailed bibliographic data is available
in the Internet at http://dnb.ddb.de.
© 2003 by K. G. Saur Verlag GmbH, München und Leipzig
Printed in Germany
Alle Rechte vorbehalten. All Rights Strictly Reserved.
Jede Art der Vervielfältigung ohne Erlaubnis des Verlages ist unzulässig.
Satz, Druck und Bindung:
Druckhaus „Thomas Müntzer" GmbH, Bad Langensalza
ISBN 3-598-71116-6
PRAEFATIO1
de papyro A P· V de ceteris papyris Ρ· XVII
de librariis pap. A P· IX de Bacchylidis studiis
de papyro Β P· XII quae inveniuntur apud
de papyro C P· XIII scriptores veteres Ρ· XVII
de papyro D P-XIII de dialecto Ρ· XIX
de papyro Η P· XIV de prosodia Ρ· XXI
de papyro L P· XIV de poetis quos B. imitatus
de papyro M P· XIV est Ρ· XXIII
de papyro O P· XIV de metris Bacchylidis Ρ· XXIV
de papyro Ρ P· XV de singulis carminibus Ρ· XL
de papyro Q P· XV conspectus studiorum
de papyro R P· XVI quae in notis ad textum
de papyro S P· XVI pertinentibus
de papyro Τ P· XVI laudan tur Ρ· LVII
de papyro U P· XVII conspectus siglorum Ρ· LX
DE PAPYRIS QVIBVS BACCHYLIDIS
CARMINA CONSERVANTVR
DE PAPYRO A
Bacchylidis epinicia et dithyrambi continentur clarissimis
illis duobus voluminibus quae in sepulchro apud vicum,
') Praefationem prions editionis doctam et utilissimam a
F. Blass primo conscriptam, deinde a Β. Snell renovatam et auc-
tam immutare nolui nisi illis locis qui propter papyros aut postea
repertas aut accuratius exquisitas, in primis autem ex eorum qui
de Bacchylidis carminibus indagaverunt eiusque poeticen attin-
gere studuerunt cognitionibus retractandi esse videbantur. cete-
rum quae ipse de eius arte carminibusque cogitem uberius expli-
care conatus sum in libro qui Die Lieder des Bakchylides inscri-
bitur, cuius prima pars 1982, altera 1997 edita est.
VI PRAEFATIO
qui Meïr vocatur, prope Al-Kussîyah situm inventa1) anno
1896 in Museum Britannicum pervenerunt et nunc in
Bibliotheca Britannica asservantur2). Fridericus Kenyon,
editor princeps, ex ducentis fragmentis ita composuit Volu-
mina ut apparent in ectypo quod una cum editione prima
publici iuris factum est sub fine anni 18973). post Kenyo-
nem haud pauca perfecit F. Blass, cum parvula fragmenta
collocarci4), et postquam nonnullis frustulis J. M. Ed-
monds5) locos adsignavit, omnia fere quae in restituenda
papyro perfici poterant facta esse videbantur, sed mira
quadam fortuna duo nova fragmenta ad has papyros perti-
nentia, cum plus quadraginta annos in taberna Aegyptiaca
latuissent, in lucem prodierunt, quae Medea Norsa papyro-
loga Fiorentina invenit agnovit publici iuris fecit6), duo
autem fragmenta ab editoribus nondum recte inserta ad
carmen 14B pertinere perspexit E. Lobel cum papyrum L
huius epinici versus continentem detexisset. restant nunc
tria fragmenta minima (frr. 14 et 16a et 9K.) quae in hac
editione post c. 21 inveniuntur in p. 70 (frr. a, b, c).
Sunt igitur nunc quidem duae partes magnae, quarum
altera paginas triginta septem complectitur, si quidem
recte initii ambitum definivit Blass lacunasque carminis
12 subtiliter ad cálculos vocavit Snell, altera paginas
decern, quae illa continentur, omnia sunt carmina epinicia,
quorum unum volumen antiquitus fuisse e veterum aucto-
') Ε. A. Wallis Budge, By Nile and Tigris 2, 345-355.
2) H. J. M. Milne, Catalogue of the Literary Papyri in the Bri-
tish Museum (1927) no. 46, inv. no. 733.
3) F. G. Kenyon, Bacchylides (London 1897).
4) Cf. quae ipse disserit in editione sua Bacchylidis secunda
p. Illsq. et quae apparent ex indice p. 126 huius editionis affixo.
5) J. M. Edmonds, CR 37 (1923) 148sq.
6) M. Norsa, Annali della R. Scuola Normale Superiore di Pisa
10 (1941) 155-163; cf. Β. Snell, Hermes 76 (1941) 208; C. Galla-
votti, RFClass. 20 (1942) 34; PSI12 no. 1278 ed. A. Setti.
PRAEFATIO VII
ram commemorationibus apparet. ubi enim ex his carmini-
bus afferunt, simplici formula utuntur Βακχυλίδον
επινίκων. contra legimus εν Ίσθμιονίκαις Πινδάρου,
Σιμωνίδης εν Πεντάθλοις. in Pindari epiniciis disponen-
dis praecipuam differentiam faciebat locus ludorum, in
Simonidis genus certaminum; at in Bacchylidis epiniciis
ñeque loci ñeque generis ad ordinem constituendum ulla
ratio habetur, sed acute et sollerter Kenyon monstravit et pri-
mum carmen quod nunc est cum ratione quadam primum
locum tenere (patriae enim insulae Cei antiquitates omnes
poeta eo Carmine diligenter persecutus est), et ultimum quod
nunc est (c. 14) non immerito in eum locum esse detrusum;
solum enim victoriam célébrât non sacris ludis qui vocaban-
tur partam, sed Petraeis Thessalicis adhuc piane ignotis. post
haec quatuordecim epinicia non minus duas paginas perisse
patefactum est papyro L (v. p. XIV) quae finem carminis
cuiusdam (c. 14A) et initium carminis sequentis (c. 14B)
servavit. quod carmen non victoriam ludis quibusdam par-
tam sed magistratum munus ineuntem celebrare videtur ad
instar carminis Pindari Nemeaei undecimi; ut hoc carmen
ultimum libri Nemeaeorum fuit, ita Bacchylidis carmen
14B libri epiniciorum ultimum fuisse verisimile est.
E fragmentis autem, quae ex epiniciis Bacchylidis no-
minatim afferuntur, unum restât (fr. 1) quod respuitur nu-
meris horum carminum, quos quidem cognitos habemus,
sed potuit locum habere in c. 12 aliqua epodo aut in car-
mine 14A vel 14B aut in carmine deperdito. haec autem
carmina continebantur uno volumine versuum non minus
mille trecentorum. Pindari libri tres priores (quartus enim
extrema parte truncatus est) usque ad singula milia sesce-
nos plus minus extenduntur; sed etiam mille trecentos uni
volumini satis superque fuisse e longitudine voluminum
ex Aegypto servatorum1) facile computatur.
') Cf. F. G. Kenyon, Books and Readers in Greece and Rome
(Oxford 21951) 53-54.
Vili PRAEFATIO
In altera papyri A parte ab eadem manu scripta et una
cum priore reperta dithyrambos Bacchylidis conservatos
esse etiam e Servio statim apparebat, qui e Carmine 17
locum affert, et postea confirmabatur sillybo qui adfixus
papyro O (Pap. Oxyrh. 1091) hanc inscriptionem adhi-
buit: Βακχνλίδον διθύραμβοι; manu priore autem in eo
scriptum erat, ut Edmonds1) sagacissime enucleavit:
Άντηνορίδαι ή 'Ελένης άπαίτησις, quo probatur hune
dithyrambum primum fuisse in horum carminum volumi-
ne neque alium antecedentem perisse. Antenoridas autem
sequuntur alii quinqué dithyrambi idemque in morem
tragoediarum mythica exhibentes, velut [Ηρακλής],
Ήΐθεοιή θησενς, θησεύς, Ίώ, Ίδας. patet hanc mate-
riam ordine quodam temperali litterarum earum certe, a
quibus tituli initia capiunt. Arionem primum dithyrambos
titulis instruxisse et Corintho docuisse Herodotus (1.23)
affirmat, quod et confirmatur ilio léxico quod Suda voca-
tur: 'Αρίων... λέγεται... πρώτος χορόν στησαι και
διθύραμβον δσαι και όνομάσαι το άδόμενον υπό τον
χορον. quem secuti posteriores quoque poetae suos
dithyrambos titulis inscripserunt quibus in sollemnium
sacrorumque ludorum commissionibus facilius distingue-
rentur. inter Bacchylidis Pindarique dithyrambos sunt qui
títulos traxerint a civitatibus quae illa carmina mandave-
rant.
Alia dithyramborum fragmenta (c. 22-29) papyris Β C
D continentur (v. infra pp. XII sq.). pauca ex eo genere
praeterea afferuntur (frr. 7-9) quae certis dithyrambis
attribuì non possunt.
') J. M. Edmonds, CR 36 (1922) 160.
PRAEFATIO IX
DE SCRIPTORIBVS PAPYRI A
Elegantissime et luculentissime scripti sunt epinici et
dithyrambi litteris magnis, latis paginis, in quibus singulis
triceni quini quaternive versus esse soient, sed nunquam
minus sunt XXXII neque plus XXXVI. papyrus scripta
esse videtur exeunte saeculo secundo p. Chr. η. vel ineun-
te tertio.
Quae ratio intercederei inter primam librarii scripturam
(A) et primam manum sui ipsius correctricem (A1), quae
inter primum librarium et alteras manus correctrices (A2,
A3, A4), diligentissime Jebb exsecutus est in editionis
praef. 127 sqq.
Librarius A saepissime, cum litteras exemplaris, quod
ei ante oculos erat, depingeret sententiam nil curans, in
voces delapsus est, quae litterarum atque soni similitudine
cum recto coniungebantur (veluti 5,23 φοιβωι pro φόβφ,
117 αγγελον pro Άγέλαον, 11, 94 κατά καρδίαν pro
κατ' Άρκαόίαν, 13, 87 νεκρός pro νεβρός), saepius et
in rüdem quandam congeriem litterarum similium (9, 12
παρμεμορωι συν pro επ' Άρχεμόρφ τον), artis metri-
cae non minus aut immemorem aut imperitum eum fuisse
quam sententiae plurimis exemplis comprobatur (5, 121
ώλεσεν pro ώλεσε, 13, 62 πανροισι pro παύροις, aliis).
nominum exitus casuum, verborum formas saepius pertur-
bavit, poetarum aut dialectorum quicquid proprium erat,
aut ad consuetam formam redegit aut falso loco immisit.
non solum litteras, sed et syllabas vocesque aut omissas
aut falso repetitas esse videmus. versus íntegros illius
securitate neglectos postea adscripsit A3 (11, 106. 18,
55-57. 19,22) et A4 (18,16. 11,23). exstant et duae certe
lacunae, nullius postea suppletae correctoris diligentia
(13, 84 et 18, 48).
Peccata inter scribendum admissa multa ipse sustulit
(A1), plura intacta reliquit, sed pauca ipse in peius detorsit
(18, 53. 11,287 5,56?).