Bütün Öyküleri - Yusuf Atılgan

171 Pages·2000·0.55 MB·Turkish

by  Yusuf Atılgan

YUSUF ATILGAN

Bütün Öyküleri

Öykü
Yusuf Atılgan
1921'de Manisa'da doğdu. Manisa Ortaokulunu (1936),
Balıkesir Lisesi'ni (1939) ve ikinci sınıftan sonra askeri
öğrenci olarak devam ettiği İÜ Edebiyat Fakültesi Türk Dili
ve Edebiyatı Bölümü'nü bitirdi (1944); A. Nihat Tarlan
yönetiminde hazırladığı bitirme tezinin konusu "Tokatlı Kâni:
Sanat, Şahsiyet ve Psikoloji" idi. O dönemde Akşehir'de
bulunan Maltepe Askeri Lisesi'nde bir yıl edebiyat
öğretmenliği yaptı (1945). 1946'da Manisa'nın Hacırahmanlı
köyüne yerleşti ve burada çiftçilikle uğraştı. 1976'da
İstanbul'a döndü; 1980'den sonra Milliyet (daha sonra
Karacan) Yayınlarında danışmanlık ve çevirmenlik, kısa bir
süre de Can Yayınları'nda redaktörlük yaptı. Üzerinde
çalıştığı Canistan adlı romanını tamamlayamadan kalp krizi
sonucu Moda'dakı evinde öldü (9 Ekim 1989).
Aylak Adam ve Anayurt Oteli adlı romanlarında
psikolojik yabancılaşma ve yalnızlık temasını başarıyla
işleyen bir yazar olarak tanındı ve modem Türk edebiyatının
önde gelen ustaları arasında yer aldı. Anayurt Oteli 1987'de
Ömer Kavur tarafından aynı adla sinemaya aktarıldı. 1955'te
Tercüman gazetesinin öykü yarışmasında "Evdeki" öyküsüyle
(Nevzat Çorum adıyla) birincilik, "Kümesin Ötesi" öyküsüyle
(Ziya Atılgan adıyla) dokuzunculuk kazandı. Aylak Adam
romanıyla 1957 58 Yunus Nadi Roman Armağanı'nda
ikincilik ödülü aldı. Ölümünün ardından Yusuf Atılgan a
Armağan (1992) adlı bir kitap yayımlandı.
Kitapları:
Roman: Aylak Adam (1959), Anayurt Oteli (1973),
Canistan (2000). Öykü: Bodur Minareden öte (1960),
Eylemci (Bütün Öyküleri; 1992). Çocuk Kitabı: Ekmek Elden
Süt Memeden (1981). Çeviri: Toplumda Sanat (K. Baynes;
1980).
BODUR MİNAREDEN ÖTE
1.Baskı: a Dergisi Yayınları, İstanbul 1980
2.Baskı: Karacan Yayınları A.Ş., İstanbul 1981
3.Baskı: (Eylemci adıyla: "Eylemci" ve "Ağaç"
adlı iki yeni öyküyle birlikte): Simavi Yayınları, İstanbul
1992
KASABADAN
Evdeki
Bugün karşı arsaya yığılı kalasları kaldırdılar. Kocaman
kamyonlar onca kalası iki saat içinde aldı gitti. Hiç
ayrılmadım pencereden. Annem bir iki kere “Ne oturuyorsun,
ortalık süpürülecek” dedi: aldırmadım. On yıl önceki arsayı
düşündüm durdum. Okul dönüşü bu pencereden top oynayan
çocuklara bakardım. “Kız, koca mı arıyorsun orada?” derdi
annem, utanırdım. On yıl önce annemi de severdim. Hem
böyle kasabanın insanlarından korkmazdım. Ben de onlar
gibiydim. Erkeklerin yanında uslu uslu oturur, kadınların
dedikodusunu dinlerdim. Okulu bitirdiğim yıl karşıya
kalasları yığdılar. Arsa sesini yitirdi. Pencereden hep o
kalasları gördüm yıllarca. Kışın üstlerine kar yağdı, yazın
güneşte esmer esmer yandılar. Bugün kaldırdılar onları. Şimdi
içimde bir umut var. Top oynamağa gelecek çocukları
bekliyorum.
Annem aşağıdan “Yemek hazır” diye bağırdı.
—Acıkmadım daha. Bekleme sen, ye! dedim.