Bencil - Wilbur Smith

408 Pages·2014·1.36 MB·Turkish

by  Wilbur Smith

BENCİL
Wilbur Smith
(When the Lion Feeds)
Birinci Baskı : 1964
İkinci Baskı : 1985
Üçüncü Baskı : 1997
Altın Kitaplar Yayınevi
Çeviren :
Gülten Suveren
Düzenleme:
Ayhan Hocha
Epub ve Mobi Düzenleme :
emrah40
www.eskikitaplarim.com
BİRİNCİ BÖLÜM
NATAL
1
Sülün tepenin yanından havalanırken kanatları bir an otların
ucuna değecek gibi oldu. Doruğa erişince kanatlarını
indirerek gizlendi kuş. İki çocukla bir köpek vadiden beri onu
izliyorlardı. Dili ağzının yanından sarkan köpek öndeydi.
İkizler onun arkasında omuz omuza koşuyorlardı. Afrika
güneşi gökyüzünde epey alçalmakla birlikte, boğucu sıcak
hâlâ sürdüğünden, çocukların haki gömlekleri terden
ıslanmıştı. Kuşun kokusunu alarak birden titredi köpek. Bir an
havayı içine çekip yine koşmaya başladı. İkizler de onun
ardından gittiler. Tepe bir hayli dik olduğu için iki erkek
çocuk da soluk soluğaydı.
Sean kardeşine, «Yana çekil,» diye bağırdı.
«Bana engel oluyorsun.» Garrick itaatte istenileni yaptı.
Kardeşi Sean, andan on santim uzun ve dokuz kilo ağırdı. Bu
durum da. ona emretme hakkını veriyordu tabii. Sean yine
köpeğe baktı. «Haydi, Tinker Bul onu oğlum!» Tinker
kuyruğunu sallayarak emri anladığını belirtti. Fakat yine de
burnunu yerden ayırmadı. İkizler onu izlerlerken, ellerindeki
fırlatma sopalarını kaldırmışlardı. Soluklarını kontrol etmeye
çalışarak sessiz sedasız gidiyorlardı. Köpek otların arasına
büzülmüş olan kuşu bularak zıpladı ve ilk kez havladı. Kuş
telâşla kanat çırparak otların arasından havalandı.
Sean elindeki küçük sopayı savurdu. »Kerrie’ adı verilen
sopa, kuşun yanından hızla geçti. Sülün hemen kanat çırparak
sopadan uzaklaştı. O sırada Garrick sopasını fırlattı. Kerrie
havalanıp dönerek gitti ve sülünün tombul kahverengi
vücuduna çarptı. Kuş tüyleri etrafa
saçılırken yere düştü. Üçü de sülünün peşinden gittiler.
Kanadı kırılmış kuş telâşla otların arasından kaçmaya
çalışırken, heyecanla bağrışıyorlardı. Sean sülünü yakalayıp
boynunu kırdı ve gülerek elinde tutup Garrick’in yanına
erişmesini bekledi.
«Doğrusu, buna tam isabet denir, Garry!»
Tinker kuşu koklamak için atladı, Sean da köpeğin burnunu
sülüne değdirebilmesi için eğildi. Tinker kuşu koklayıp
ağzına almaya kalktıysa da, Sean köpeğin başını itip kuşu
kardeşine attı. Garrick bunu da belindeki öteki sülünlerin
yanına astı. Sonra, «Arada ne kadar uzaklık vardı dersin?»
diye sordu. «On beş metre mi?»
Sean fikrini açıkladı. «O kadar sanmam.
Dokuz metre kadardı galiba.»
«Bence en az on beş metreydi. Bugün kuşları senden çok
daha uzaktan vurdum.» Basan Garrick’e cesaret vermişti.
Sean’un yüzündeki gülüş silindi. «Öyle mi?» Garrick,
«Öyle,» diye karşılık verdi. Sean ikide bir düşüp gözlerine
giren, si, vah, yumuşak saçlarını geriye itti. «Ya ırmağın
oradaki kuşa ne dersin? O bundan iki misli ötedeydi.
Bu kez Garrick, «Öyle mi?» dedi.
Sean haşinleşti. «Evet.»
«O kadar iyi avcıysan bunu nasıl kaçırdın ha? İlk atışı sen
yapmıştın. Neden isabet ettiremedin ha?» Sean’un zaten
kızarmış olan yüzü daha da koyulaştı. Garrick, birden çok
ileri gittiğini anladı. Bir adım geriledi.
Sean çıkıştı. «İddiaya girer misin?» Garrick kardeşinin
nesine iddiaya gireceğini anlayamamıştı. Fakat eski
tecrübelerinden durumu biliyordu.
Konu ne olursa olsun bir tek kavgayla:
halledilecekti. Garrick’in Sean’la tutuştuğu iddiaları
kazanması da enderdi.
«Vakit çok geç oldu. Eve dönmeliyiz. Akşam yemeğine geç
kalırsak babamdan dayak yeriz.» Sean durakladıysa da,
Garrick gidip
Kerrie’sini aldıktan sonra evin yolunu tuttu. Sean arkasından
koşup ona yetişti ve geçti. Sean daima başta giderdi. Hem
daha önceleri sopa atmaktaki üstünlüğünü de kesinlikle
kanıtlamış olduğundan artık kardeşini bağışlamaya da hazırdı.
Omzunun üstünden seslendi. «Çingene'nin yavrusu ne renk
olacak dersin?» Garrick bu barış önerisini içi rahatlayarak
kabul etti. Önemli buldukları konulardan dostça söz ettiler.
Hâlâ koşuyorlardı. Irmağın kıyısında gölgeli bir yerde oturup
vurdukları sülünlerden birkaçını kızartarak yemiş ve bir saat
dinlenmişlerdi. Bunun dışında bütün gün koşmakla geçmişti.
Yüksek otlarla kaplı topraklarda tepeleri aşıyor, vadilerden
geçiyorlardı. Etraflarındaki otlar rüzgârda sallanıyordu.
Bellerine kadar gelen yumuşak, kuru otlar başak rengindeydi.
Arkalarında otlar göz alabildiğine uzanıyordu.
İleride de Tulega Irmağı ve Tulega düzlüğü vardı. Irmağın
gerisinde, kuzeye doğru Zulu toprakları bulunuyordu.
Irmak onların sınırıydı. Aşağıdaki düzlük toprakların iki mil
ilerisinde de Theunis Çiftliği vardı. Hollanda stili sivri damlı
ev pek büyüktü. Küçük parkurda atlar dolaşıyordu. At çoktu,
çünkü ikizlerin babası zengin bir adamdı.
Hizmetkârlar bölümünden yükselen dumanlar havayı
mavimsi bir renge boyuyordu. Anlaşılan yemek
pişirilmekteydi orada. Uzaktan birinin odun kırdığını da
duydular. Sean kenarı dik hendeğe erişince otların üstüne
oturdu. Çıplak, pis ayaklarından birini tutup kucağına dayadı.
Tabanında o gün batan bir dikeni çıkardığı delik vardı ve içi
toprakla dolmuştu şimdi. Garrick de yanına çöktü. Garrick
memnun memnun, «Annem üstüne tentürdiyot sürünce canın
çok yanacak,» dedi. «Toprakları çıkarmak için annemin bir
iğne kullanması gerekecek. O zaman bağıracağına iddiaya
girerim... Hem ciyak ciyak bağıracaksın!» Sean ona
aldırmadı. Bir ot kopararak yaranın içine soktu. Kardeşi
ilgiyle seyrediyordu. Birbirine bu kadar benzemeyen ikiz az
bulunurdu.
Sean daha şimdiden erkekleşmeye başlamıştı. Omuzları
kalınlaşıyor, çocukluğa özgü yağların içinde sert kaslar
Deliriyordu. Renkleri de çok canlıydı. Saçları simsiyahtı ve
cildi güneşten iyice esmerleşmişti.
Gözleri de bir dağ gölünün üstünde beliren bulut gibi çok
koyu maviydi.
İnce olan Garrick’in el ve ayak bilekleri bir kızınkiler gibi
zarifti. Saçı açık kahverengi, yüzü çilliydi. Rahat vermeyen
saman nezlesi yüzünden burnu ve soluk mavi gözlerin
kenarları daima kırmızıydı. Sean’un ameliyatından sıkılmaya
başladığı için uzanıp Tinker’in uzun kulaklarından birini
okşadı. Sonra başını kaldırarak yamaca bir göz attı.
Oturdukları yerden biraz aşağıda bodur ağaçlarla kaplı küçük
bir yar vardı. Çocuk heyecanla soluğunu tuttu. «Sean... oraya,
ağaçların oraya bak!» Coşkudan sesi titriyordu.
Sean irkilerek başını kaldırıp baktı. «Ne var?» Sonra o da
durumu anladı.
Bir yaban koçu usul usul gizlendiği bodur ağaçların
arasından çıkıyordu. İri koçun rengi yaşlılıktan koyulmuştu.
Sağrısındaki benekler tebeşir işaretleri gibi belirsizleşmişti.
Kulaklarını kaldırmış, sarmal boynuzlarını dimdik tutan
yaratık bir midilli kadar büyüktü. Ama zarif hareketlerle
ilerleyerek açığa çıktı. Durup başını iki yana çevirerek tehlike
olup olmadığına baktı. Sonra koşarak tepeden inip başka bir
yara gizlendi. Koç gözden kaybolana dek ses çıkarmayan
ikizler birden bağırmaya başladılar. «Onu gördün mü... O
boynuzları gördün mü?» «Eve çok yakınmış... Onun burada
olduğunun farkına bile varmadık.» Heyecanla konuşarak
ayağa fırladılar. Onların coşkusu Tinker’e de geçti.
Havlayarak çocukların etrafında dönmeye başladı. Sean
birden kendisini topladı, sesini daha fazla yükselterek
kontrolü ele geçirdi. «Bana kalırsa hayvan her gün gidip o
yara gizleniyor. Geceleri ortaya çıkıyor. Haydi, gidip bir
bakalım.» Sean önden koşarak bayırdan indi.
Bodur ağaçlar, orada karanlık, serin küçük bir mağara
oluşturmuşlardı. Yerdeki otlar hayvanın ayakları altında
ezilmişti. Daha geride, yattığı yerde de vücudunun izi
kalmıştı. Sean eğilerek yaprakların arasından kırçıllı birkaç
kıl çekti. «Onu nasıl yakalayacağız?» Garrick hevesle, «Bir
çukur kazar ve içine uçları sivri sopalar dikeriz,» diye atıldı.
«Çukuru kim kazacak? Sen mi?» «Sen de yardım
edebilirsin.»
Sean dudak büktü. «Bunun çok büyük bir çukur olması
gerek.» İkisi de bir tuzak hazırlamak için fazla toprak kazıp
çok çalışmak gerektiğini düşünerek sustular. Hiçbiri bir daha
bunu teklif etmedi.
Sean mırıldandı. «Kasabadaki çocukları toplar ve
kerrie’lerle saldırabiliriz.» «Onlarla şimdiye dek kaç defa ava
çıktık. Belki yüzlerce kez ama değil bir yaban koçu, bir
duiker bile vuramadık.» Biraz durakladıktan sonra devam etti.
«Hem o yaban koçunun? Frank Van Essen’e yaptıklarını
anımsamıyor musun? Hayvan boynuzlarıyla vurduktan sonra
Frank’ın barsaklarını karnındaki deliğe sokmaları gerekti.»
Sean, «Korkuyor musun?» diye sordu.
Garrick öfkelendi. «Korkmuyorum!» Sonra sesi yumuşadı.
«Aman, hava kararıyor. Koşsak iyi ederiz!»
Vadiye indiler.
2
Sean karanlıkta yatarak grimsi dikdörtgen gibi duran
pencereye baktı. Ay çıkmıştı. Bir türlü uyuyamıyordu.
Durmadan o yabani koçu düşünüyordu. Annesiyle babasının
kapının önünden geçtiklerini duydu. Üvey annesi bir şey
söyleyince babası kahkaha attı. Waite Courteney’in kahkahası
uzaktan yankılanan gökgürültüsünü andırıyordu.
Sean onların yatak odası kapısının kapandığını duyunca
doğrulup oturdu. «Garry,» dedi ama cevap çıkmadı.
«Garry.» Bir botunu alarak fırlattı. Bunu bir homurtu izledi.
«Garry.» «Ne istiyorsun?» Garrick’in sesi uykulu ve
öfkeliydi.
«Düşündüm de... Yarın cuma.»
«Yani?»
«Annemle babam kasabaya ineceklerdir. Bütün gün evden
uzakta olacaklar. Çifteyi alıp gider ve ihtiyar inkonka’yı
vururuz.» Garrick’in karyolası telâşla gıcırdadı. «Sen
çıldırmışsın.» Çocuğun sesinden endişesi belliydi. «Babam
bizi o çifteyle yakalarsa canımıza okur.» Bunu söylerken
kardeşini kandırmak için çok daha güçlü bir neden bulması
gerektiğini anladı. Sean cezalandırılmamak için elinden
geleni yapıyordu. Fakat bir yaban koçunu vurmaya kalkmak
babasının dayağına değerdi. Garrick hareketsiz yatarak
söyleyecek söz aradı.
«Zaten babam mermileri kilitliyor.» Bu iyi bir özürdü ama
Sean karşı koydu. «Babamın unuttuğu iki mermi var. Yemek
odasındaki büyük vazonun içinde duruyor. Bir aydır
oradalar.» Garrick terliyordu. O anda kırbacın kaba etlerine
indiğini ve babasının sekiz, dokuz, on diye saydığını duyar