Asi Gezegen Tyrann - Isaac Asimov

295 Pages·1983·0.92 MB·Turkish

by  Isaac Asimov

ASİ GEZEGEN TYRANN
Isaac Asimov

Birinci Bölüm

Oda, alçak bir sesle kendi kendine konuşuyor gibiydi.
Ancak duyulabilen, kesintili bir sesti bu. Başka hiçbir sese
benzemiyordu ve bu fısıltının bir tek anlamı vardı: Ölüm
tehlikesi.
Ama Biron Farrill'i huzursuz ve ağır uykusundan
uyandıran bu ses olmadı. Yanı başındaki sehpadan gelen ses
sinyaline karşı yatakta bir o yana, bir bu yana dönerek
mücadele veriyordu Biron Farrill şimdi.
Sonunda gözlerini açmadan elini uzatıp düğmeye bastı ve:
- Alo, diye homurdandı.
Aynı anda kısık, fakat kuvvetli bir ses odayı doldurdu,
ama Biron kendinde sesi alçaltacak cesareti bulamadı. Bir ses:
- Biron Farrill'le görüşebilir miyim? diyordu. Farrill,
mayışık bir sesle:
- Benim, dedi. Sen kimsin? Ses yeniden duyuldu:
- Biron Farrill'le görüşebilir miyim?
Farrill, simsiyah bir karanlığa açtı gözlerini. Aynı anda iki
kötü şeyi birden hissetti: Dili kupkuruydu ve odada tarifi
imkânsız bir koku vardı.
- Benim, dedi tekrar. Konuşan kim? Ama karşıdaki ses bu
cevabı duymamış gibiydi sanki. Daha yüksek bir sesle tekrar
etti:
- Farrill'i verin bana! Biron Farrill ile konuşmak
istiyorum,
Biron dirseklerine dayanarak doğruldu, vizifon'a doğru
döndü "resim" düğmesine bastı. Aynı anda minik bir ekran
aydınlanıverdi. Farrill bir defa daha tekrar etti:
- Benim.
Ekranda Sander Jonti'nin hafifçe asimetrik hatlarını
tanımıştı. Homurdandı:
- Yarın ara beni Jonti! Yarın!
Tam konuşmaya son vereceği sırada Jonti'nin sesi yeniden
duyuldu:
- Alo... Alo... Kimse yok mu orada? Ben üniversitede 526
numaralı odadayım. Alo!...
O sırada vizifonun çalıştığını gösteren ışığın yanmamış
olduğunu farketti. Bir küfür savurarak vizifonu tekrar açtı,
ama ışık yine yanmadı. Cihaz bozulmuştu herhalde. Sonunda
uğraşmaktan vazgeçti ve ekran, dikdörtgen bir boşluğa
dönüştü.
Biron tekrar örtünün içine gömüldü. Çok öfkelenmişti.
Her şeyden önce hiç kimsenin onu gecenin yarısında
uyandırmaya hakkı yoktu. Duvar saatinin ışıklı ekranına
baktı: Ucu çeyrek geçiyordu. Üniversitede ışıkların
yanmasına daha dört saat vardı.
Üstelik böyle zifirî karanlıkta uyanmaktan da nefret
ederdi. Dört yıldan beri dünyada yaşıyordu ve hâlâ kalın
betonarmeden yapılan, penceresiz, alçak yapılı evlere
alışamamıştı. Bin yıllık bu gelenek, insanların atom
bombasından korunmak için kuvvet alanları kullanmayı
keşfetmesinden önce başlamış ve o zamandan beri
süregelmişti.
Ama bütün bunların üzerinden yüzyıllar geçmişti. O
devirde bir atom savaşı dünyayı mahvetmiş; toprakların
büyük bir bölümü sonsuza kadar radyoaktif olmuş ve
kullanılmaz hale gelmişti. Artık kaybedecek bir şeyi yoktu
dünyanın. Ama mimarî hâlâ eski korkuları yansıtıyordu.
Biron yeniden doğruldu. Çok tuhaf! Nefesini tutarak
dinledi... Dikkatini çeken odanın içindeki tehdit edici mırıltı
değildi. Başka bir anormallik, daha, tehlikeli başka bir
anormallik vardı.
Alışageldiği hafif hava akımını hissetmiyordu artık. Bunu
fark eder etmez, odadaki havanın ağırlaştığını, sıkıcı bir hale
geldiğini hissetti. Havalandırma sistemi bozulmuştu ve
durumu haber vermek için vizifonu da kullanamıyordu!
Kendini toparlayınca bir defa daha denedi. Dikdörtgen
ekrandan ölü bir ışık yayıldı içeriye. Cihaz alıcı görevini
yapıyor, ama verici görevini yapmıyordu. Zaten yapacak bir
şey yoktu. Sabah olmadan hiç kimse tamir etmek için buraya
gelmezdi.
Esneyerek gözleri ovuşturdu sonra el yordamıyla
terliklerini aradı. Hava akımı kesilmişti ha? İçerideki garip
kokunun sebebi de bu olmalıydı. Arka arkaya birkaç defa
kokladı: Nafile, kokunun ne olduğunu anlayamamıştı.
Bir bardak su almak için banyo dairesine giderek ışığı
yakmak istedi. Aslında bir bardak su için ışığı yakmaya
lüzum da yoktu ama, otomatik bir hareketle yapmıştı bu işi. O
zaman ışığın yanmadığım fark etti. Hırslandı, hırslı hırslı
düğmeye bastı ama hiçbir sonuç alamadı. Suyu içince biraz
rahatladı. Odaya geri döndü. Esnemesini bastırarak odanın
ışığını yakmak istedi. Hayır, orası da yanmıyordu.
Biron yatağa oturdu iri ellerini bacaklarına dayayarak
düşünmeye başladı: Evet, hiçbir kimsenin bir üniversite
otelinde dört yıldızlı turistik bir oteldeymiş gibi hizmet
beklemesine imkân yoktu. Ama yine de bazı şeylerin
yapılmasını istemekte hakkı vardı! Aslında bu durumun onun
için pek önemi yoktu. Şu anda yaptığı iş sınav sonuçlarını
beklemekten ibaretti ve başarılı olduğuna da yüzde yüz
inanıyordu. Uç gün sonra bir daha dönmemek üzere odasını
terk edecek, üniversiteden ve dünyadan ayrılacaktı. Evet
dünyadan ayrılacaktı!
Ancak, arızayı bildirmesinde de bir yarar vardı, Pekâlâ
koridora telefon edebilirdi, belki ışığın yanmasını, hiç değilse
havalandırma düzeninin çalışmasını sağlayabilirlerdi. Yoksa
burada boğulmak işten bile değildi. Daha doğrusu kendisi
psikosomatik bir boğulma hissine kapılıyordu. Şunun
şurasında iki gecesi kalmıştı sadece!
Vizifonun ölü ışığında, ayağına bir şort, sırtına bir fanila
geçirdi. Bu kadar giyim yeterdi. Ayağında terliklerle
çıkmasında bir sakınca yoktu. Gerçi beton çok kalın
olduğundan çivili çoraplarını da giyebilirdi ama şimdilik buna
gerek görmüyordu.
El yordamıyla kapıyı bulup kolu çevirdi. Bir "tıkırt" sesi
duyuldu ama, kapı açılmadı. Birkaç defa denediyse de
değişen bir şey olmadı.
Gülünç bir şeydi bu. Acaba genel bir cereyan kesilmesi mi
vardı? Ama mümkün değildi bu. Duvar saatinin ışıklı ekranı
yanıyor, vizifondan da ışık çıkıyordu.
Acaba başka öğrencilerin soğuk bir şakası mıydı? Öyleyse
Allah razı olsun onlardan doğrusu! Gerçi çocukça falandı
ama, bazen bu gibi şeyler olmuyor değildi. Hattâ birkaç defa
kendisi de bu tip soğuk şakalara katılmıştı. Arkadaşlardan
birinin gündüz odasına girmiş olması pekâlâ mümkündü.
Ama o da olamazdı; çünkü yatmaya geldiği zaman hem
havalandırma çalışıyordu hem de cereyan kesik değildi.
Olabilir. Gece de girmiş olabilirlerdi içeri. Aslında bina
modası çoktan geçmiş bir yapıydı. Elektrik akımını küçük bir
gayretle kesivermek de pekâlâ mümkündü. Kapıyı açılmaz
hale getirmek de aynı derecede kolaydı. Şüphesiz çocuklar,
Biron'un, sabahleyin dışarı çıkmak için kapıyı açmaya
çalışırken ne hale düşeceğini düşünerek için için alay
ediyorlardı onunla! Onu ancak öğleye doğru kahkahadan
kırılarak dışarı çıkarırlardı. Biron:
- Ha, ha, ha, ha! diye bir kahkaha attı ama, aynı anda
bunda hiç de komik bir taraf olmadığının farkına vardı.
Şu anda yapacak bir şeyi yoktu; ama yine de içinde
bulunduğu durumdan kurtulmaya çalışacaktı. Bir şeyler
yapmalıydı.
Yatağına doğru yürürken, ayağı, madenî bir gürültüyle
yuvarlanan küçük bir şeye çarptı. Çömeldi, el yordamıyla
cismi aramaya başladı. Bulunca, ne olduğunu anlamak için
vizifonun ölü ışığına yaklaştırdı. (Aslında burada büyük bir
hataya düşmüşlerdi. Sadece konuşmayı kesmekle kalmadan
her türlü bağlantıyı kesmeliydiler).
Eline aldığı cisim küçük, metalik bir silindirdi. Silindirin
dışbükey olan üst tarafında küçük bir delik vardı. Tuhaf bir
koku çıkıyordu delikten. Biraz önce odadaki acayip kokunun
nereden geldiğini artık anlaşılıyordu. Hipnit idi bu. Öyle ya,
çocukların odadaki işlerini bitirmeden önce uyanmaması
lâzımdı.
Biron şimdi olup bitenleri daha iyi anlıyordu. Kapıyı
zorlayıp açarak içeri girmişlerdi. Aslında zor bir iş değil bu,
tek tehlikesi kendisini uyandırmalarıydı. Ayrıca gündüzden
ufak bir gayretle kapının iyice kapanmasını da önlemiş
olabilirlerdi. Zaten birazcık aralasalar bile ipnit tüpünü
kolayca içeriye fırlatabilir ve kapıyı çekebilirlerdi. Uyutucu
madde, istenen dozu buluncaya kadar ağır ağır silindir
mahfazasından dışarı sızmış, arkadaşlarının uyuduğunu
anlayan çocuklar da, hipnite karşı maske takarak korkmadan
içeri girmişlerdi. Uzay aşkına! Zaten bu iş hiç de zor değildi.
Islak bir mendil, insanın bu gazın etkisinden on beş dakika
koruyabilirdi.
Bu durum aynı zamanda havalandırmanın niçin kesilmiş
olduğunu da aydınlatıyordu. Eğer havalandırma kesilmese,
hipnitin etkisi azalacak ve belki de onu uyutamayacaktı.
Bundan sonra vizifonu susturmaya kalıyordu iş. Böylece
yardım istemesi de mümkün olamayacaktı. Tabii dışarı
çıkmasını önlemek için kapının kilidini bozmaları da şarttı.
Elektrik düzenini bozmak da onu korkutmak içindi elbet.
Aferin çocuklara! Doğrusu yaman bir oyun oynamışlardı.
Biron hırsla içini çekti. Elbette ki çok kızmıştı bu işe.
Ama belli etmeyecekti bunu. Arkadaşlarının kendisini
şakadan anlamayan biri olarak tanımalarını istemiyordu. Şu
anda içinden gelen tek şey zorlayıp kapıyı açmak, bu gülünç
olaya son vermekti. Bunu düşünürken bütün kuvvetinin
kaslarında toplandığını hissediyor, ama kapıyı zorlamanın
hiçbir yararı olmayacağını da biliyordu. Çünkü kapı bir atom
bombasının rüzgârının yapacağı basınca karşı koyacak şekilde
yapılmıştı. Hep bu lanet gelenek!
Ama bunu onların yanına bırakamazdı. Mutlaka bir
yolunu bulup arkadaşlarının tasarladığı şeyin sonuna kadar
gerçekleşmesini önlemeliydi. Ama her şeyden önce ışığa
ihtiyacı vardı. Vizifonun ışığından daha kuvvetli bir ışığa.
Mesele değildi bu: Dolapta bir elektrik feneri olacaktı.
Dolabın kapağına uzanırken, ona da bir oyun oynamış
olabileceklerini düşündü ama, hayır, kapak, kolayca açıldı.
Doğrusu açılmasa pek şaşmazdı. Herhalde fazla vakitleri
olmadığı için dolapla uğraşmamışlardı.
Elinde cep feneriyle dolaptan uzaklaştığı sırada bütün bu
teorileri bir anda yerini korkunç bir endişeye bıraktı. Vücudu
kaskatı kesildi ve iyice duyabilmek için nefesini tuttu.
Uyandığından beri ilk defa ilk defa odadaki mırıltıyı fark
etmişti. Hiç kesintisiz bir konuşmaya benzeyen bir sesti bu.
Ve aynı anda mahiyetini anladı.
Aldanmasına imkân yoktu. Bu "dünyanın ölüm şarkısı"
idi. Bin yıl önce icat edilmiş bir müzikti bu.
Aslında ses, bir radyasyon sayacının çıkardığı kendine
özgü gürültüden ibaretti. Sayaç içinden geçen yüklü
zerrecikleri ve katı radyasyonları sayarken bu sesi
çıkarıyordu. Ses, sayısız elektronik impulslarından ibaretti. Ve
bu impulsların çıkardığı mırıltının tek anlamı vardı: Ölüm!
Biron ayaklarının ucuna basarak yavaşça geriledi, iki
adım kadar uzaklaşınca el fenerini yakarak dolabın içini