Aşağıdaki Dünya - Sue Miller

366 Pages·2003·1.25 MB·Turkish

by  Sue Miller

ÇAĞDAŞ DÜNYA YAZARLARI
Sue Miller
AŞAĞIDAKİ DÜNYA
Yayın Yönetmeni İlknur Özdemir
Yayına Hazırlayan Pınar Savaş

Dizgi Gülay Yıldız
Düzelti Fulya Tükel
Montaj Mine Sarıkaya
Kapak Düzeni Semih Öze an
Kapak Baskı Çetin Ofset
İç Baskı Özal Basımevi
Cilt ZE Ciltevi

1. basım: 2003
İngilizce aslından çeviren
DİLEK ŞENDİL

CAN YAYINLARI LTD. ŞTİ.
ISBN 975 - 07 - 0259 - X e 2001 by Sue Miller/ Kesim
Telif Hakları Ajansı
Can Yayınları Ltd. Şti. (2001)
Hayriye Caddesi No. 2, 80060 Galatasaray, İstanbul
Telefon: (0 - 212) 252 56 75 - 252 59 88 - 252 59 89
Fax: 252 72
http: //www.canyayinlari.com
e - posta: [email protected]
Sue Miller 1943’te Chicago’da dört çocuklu bir
ailenin kızı olarak doğdu. Okulu bitirdikten kısa bir süre
sonra yirmi yaşındayken evlendi. 1968 yılında oğlu
doğana dek irili ufaklı işlerde çalıştı. 1971’de
kocasından boşandıktan sonra Massachusetts
eyaletinin Cambridge kentinde, geçimini yaşlılar
yurdunda çalışarak, evini pansiyon olarak kiralayarak
kazandı. Oğlunu tek başına yetiştirirken, piyano
derslerini ve yazmayı ihmal etmedi. Sue Miller’ın ilk
öyküsü 1981’de yayınlandı. 1983-84 döneminde
Radcliffe’te kazandığı Bunting Bursu ona ilk romanı The
GoodMother’ı yayınlatma yolunu açtı. 1986 yılında
yayınlanan The Good Mother’ı bir dizi kısa öykü izledi.
1990’larda Family Pictures, For Love, The Distinguished
Guest ve While I Was Gone’ın ardından 2001 yılında
Aşağıdaki Dünya yayınlandı.
Sevgili masalcı anneannem Marguerite Mills Beach’in
anısına
BBB BİRİNCİ BÖLÜM
BBB Bir
Gözünüzün önüne getirin bir: Kuru bir hava, serin bir
gün, yükseklerde birikmiş kümülüs bulutları
kuzeybatıdan güneydoğuya süzülürken, gölgeleri de
peşleri sıra, bu yıl içinde son kez biçilecek olan saman
tarlaları boyunca ilerliyor. Aşağıda, tarlalar arasındaki
toprak yolda bir at arabası, içinde yan yana oturan iki
ihtiyar, yıpranmış pazar giysileriyle yetişkin kızlarının
cenazesine doğru kasabanın yolunu tutmuşlar, ikisinin
de ağzını bıçak açmıyor, ama onlara bakan, yaşlı
kadının durmaksızın dudaklarını oynattığını görebilir,
arka arkaya sürekli aynı sözcükleri mırıldandığını
duyabilir. Kızı hasta yatağında haftalar boyu ölümü
beklerken, kadıncağızın tek dileği torunlarını içine
düştükleri bu durumdan, annesiz kalmaktan kurtarmak
olmuştu. Onları çiftliğe, yanına alacaktı. Şimdi de bunu
nasıl açıklayacağının provasını yapıyordu, farkında
olmaksızın dökülüyordu sözcükler dudaklarından;
kocası da fark etmemişti.
Bir de şunu getirin gözünüzün önüne: Hiç
bitmeyecekmiş gibi gelen aynı gün ikindi saatlerinde üç
torundan ikisi, büyük olanlar, kızlar, kahkahalarla
gülüyor. Nasıl oldu da böyle yanlış bir fikre kapıldı diye
yaşlı kadınla, anneanneleriyle alay ediyorlar saygısızca.
Pek kaba sayılmazlar aslında. Ne de olsa ikisi de
çocuk daha. Bütün çocuklar gibi düşüncesiz onlar da.
Ama daha önemlisi, bu tuhaf günün büyük bölümünü,
annelerinin gömüldüğü günü kahkahalarla geçirmeleri.
Kahkahalarına engel olamıyorlar bir türlü; gülmeleri
biraz da histeri nöbetini andırıyor, ne düşüneceklerini,
ne hissedeceklerini bilememelerinden kaynaklanıyor. En
kolayı kahkaha atmak. Kendilerini bekleyen bütün
karanlık duygularla baş etmenin tek yolu.
Gün ağarmadan kalkmışlardı yataklarından,
babalarıyla küçük kardeşleri daha uyanmadan,
anneanneleriyle dedeleri daha kasabaya doğru yola
koyulmadan, üstlerine düşecek onca tatsız işin
ağırlığından neredeyse sersemlemiş olarak. Kilisedeki
törenin ardından yenecek yemeğin kusursuz olması
gerekiyordu -yumurta ezmesi, jambon, fırında patates,
top ekmek, üç çeşit salata, tatlı ve kurabiye-, ikisinin de
elinde yerine getirilecek uzun bir görev listesi vardı.
Geceliklerini çıkarmadan, yalınayak, mutfakta
çalışırlarken gökyüzünden süzülen sabahın ilk ışıkları
yavaşça içeriye doluyordu. Evin kâhyası Bayan Beston
geldiğinde, giyinsinler diye hemen odalarına gönderdi
onları.
Bayan Beston’ın yapacak çok işi olduğundan bir gün
önceden kendileri ütülemişlerdi elbiselerini. Yatak
odasında kapının arkasına astıkları giysiler buram
buram kola kokuyordu, kızgın ütünün kokusu bile
duyuluyordu belli belirsiz, hani o tatlı, yakıcı koku.
Elbiselerini giyerlerken, uzun saçlarını örmek için
birbirlerine yardım ederlerken gülmekten katılıyorlardı,
hapşırık gibi bir geldi mi insanın hiç kurtulamadığı
türden bulaşıcı bir kahkaha tufanıydı bu. Arada sırada
böğürürcesine sesler bile çıkarttılar, saygısızca.
Dinmedi bir türlü. Birbirlerine ya da saçları dimdik,
pijamalarıyla onların odasına gelip yataklarına oturarak
ablalarını seyretmeye koyulan erkek kardeşleri
Freddie’ye bakmaları bile yetiyordu kahkahaları
koyvermelerine.
Belki şimdi anlamışsınızdır, günün daha sonraki
saatlerinde babaları, anneannelerinin fikrinden söz
edince neden makaraları salıverdiklerini: neden gene
aynı isteri nöbetine tutulduklarını. Kadınla alay ettiler
düpedüz.
Dedesiyle birlikte at arabasına atlayıp gelmelerine
güldüler; babalarının ezelden beri bir otomobili vardı
çünkü, öyle geliyordu onlara (yedi yıl olmuştu otomobil
alınalı). Anneannelerinin ağzında topu topu sekiz dişi
kalmasına, bundan ötürü gülümserken elini ağzına
götürmesine güldüler, bu tuhaf, çekingen hareketi
güzelce taklit edebiliyordu ikisi de. Başında kabarmamış
bir pandispanya gibi duran hasır şapkasına, bütün
önemli günlerde giydiği eski moda elbisesine güldüler.
Bir de babalarının gitmelerine razı geleceğini
düşünmesine.
***
“Onlar daha çocuk,” diyordu yaşlı kadın damadına.
“Çocukluklarını yaşamaları gerek.” Selâmlaştıktan sonra
birlikte salona gitmişlerdi; ihtiyar, konuşacaklarının gizli
olduğunu söyleyince babaları sürgülü kapıları kapattı.
Kapılar öyle uzun zaman açılmamıştı ki üstleri bir
parmak tozla kaplıydı.
Dul kalan erkekle ölen kadının annesi içeride
gözlerini birbirlerinden kaçırarak oturdular, kadın
konuşmak için zorluyordu kendini, damadına planını
anlatmaya çalışıyordu. İyi bir konuşmacı değildi, bırakın
böyle güç bir konuda konuşmayı, daha kolay koşullar
altında bile beceremezdi bunu. Hoş, ilk sözlerinin
ardından neler söyleyeceğini düşünmemişti. Aslında
başka diyeceği de yoktu.