Table Of ContentSuzanne Collins
AÇLIK OYUNLARI
Sevgili okuyucu,
İnsanlar uzunca bir süredir, yeni genç yetişkin üçlememin
ilk kitabı olan Açlık Oyunları'nı yazmaya nasıl başladığımı
merak ediyorlar. Sanırım bunun en önemli nedeni, bu kitabın,
orta öğretim seviyesindeki okuyucular için kaleme aldığım
Gregor the Overlander serisinden çok farklı olması.
Açlık Oyunları'na ilham veren asıl öğeyi tayin etmek
gerçekten çok güç. Sanırım ilk tohumlar, sekiz yaşında
mitoloji saplantılı bir çocuk olarak, Theseus'un hikâyesini
okuduğum günlerde atılmıştı. Mitolojiye göre, Atina halkı,
geçmiş eylemlerinin cezası olarak, belli aralıklarla, yedi genç
kız ve yedi delikanlıyı, Labirent'e kapatılacakları ve canavar
Minotor'a yem olacakları Girit'e göndermek zorundaydılar.
Sadece bir üçüncü sınıf öğrencisi olmama rağmen, verilen
mesajın merhametsizliğini takdir edebilmiş olmalıyım.
"Bizimle uğraşırsanız, sizi öldürmekten beter eder;
çocuklarınızı öldürürüz."
Bunun dışında, çokça seyrettiğim, Romalıların idamları
sosyal bir eğlenceye dönüştürme kabiliyetlerini dramatize
eden gladyatör filmleri; askeri uzman olan babamın bizi
tatillerde götürdüğü savaş alanları ve lise yıllarımda bir kılıç
dövüşü kumpanyasıyla birlikte çıktığım turne bende erken
dönemde iz bırakmış birkaç olay olarak sıralanabilir. Ancak
Katniss'in hikâyesinin zihnimde canlanması, yakın zamanda
reality TV programlarıyla gerçek savaş görüntüleri arasında,
kanal kanal gezdiğim döneme rastlıyor.
Belki de birinci tekil şahısla yazdığım için, Katniss kalbime
çok ama çok yakın bir karakter oldu. Onun sizin kalplerinize
giden yolu da keşfedeceğini umuyorum.
En iyi dileklerimle,
Suzanne Collins.
KISIM I
'HARAÇLAR'
I
Uyandığımda yatağımın diğer tarafı buz gibiydi.
Parmaklarımı uzatıp, Prim'in sıcaklığını arıyorum ama tek
bulduğum, yatağın sert kumaşı oluyor. Kötü bir rüya görüp,
annemizin yanına tırmanmış olmalı. Tabii ki öyle yapmış.
Bugün, toplama günü.
Dirseğimin üstünde doğruluyorum. Odada onları görmeme
yetecek kadar ışık var. Küçük kardeşim Prim, yan yatmış,
bacaklarını karnına çekmiş ve sırtını anneme dayamış.
Yanaklarını birbirlerine yaslamışlar. Annem uykusunda,
olduğundan daha genç görünüyor. Evet, yıpranmış bir
görüntüsü var ama en azından üzerine basılıp geçilmiş gibi
durmuyor. Prim'in yüzü, bir yağmur damlası kadar taze, adını
aldığı çuhaçiçeği kadar hoş. Bir zamanlar annem de çok
güzelmiş. Ya da en azından, öyle söylüyorlar.
Prim'in dizlerinin üstüne, dünyanın en çirkin kedisi
tünemiş, ona bekçilik ediyor. Ezik bir burnu var;
kulaklarından birinin yarısı yok. Gözleri çürümeye yüz
tutmuş balkabağı renginde. Prim, çamuru andıran sarı
tüylerinin o parlak çiçeğe benzediğinde ısrar ederek, kediye
Düğün Çiçeği adını vermişti.
Kedi benden nefret ediyor ya da en azından bana hiç
güvenmiyor. Aradan geçen senelere rağmen, Prim'in kediyi
eve getirdiği ilk gün, onu bir kovanın içinde boğmaya
çalıştığımı çok iyi hatırlıyorum. Kemikleri sayılabilecek
kadar zayıf, karnı kurtçuklarla şiş, her yanında pireler
kaynayan bir kedi yavrusuydu. İhtiyaç duyduğum son şey,
doyurulması gereken fazladan bir canlıydı. Ama Prim o kadar
çok yalvarmış, hatta o kadar çok ağlamıştı ki, kalmasına izin
vermek zorunda kalmıştım. Neyse ki sonrası iyi olmuştu.
Annem haşaratlarını temizlemişti, kedi doğuştan fare
avcısıydı. Hatta arada sırada çıkan sıçanları bile yakalıyordu.
Bazen yakaladığım bir hayvanı temizlerken, iç organlarını
Düğün Çiçeği'ne veriyorum. Bir süredir bana tıslamaktan
vazgeçti.
İç organlar. Tıslamaya son. Herhalde sevgimizin geldiği,
geleceği en uç nokta bu olsa gerek.
Bacaklarımı yataktan sarkıtıp, ayağıma av çizmelerimi
geçiriyorum. Yumuşak deri, tam ayaklarımın biçimini almış.
Pantolonumu, tişörtümü giyip, uzun ve koyu renk örgümü
şapkamın altına tıkıyor, yem çantamı kapıyorum. Masanın
üstünde, aç sıçanlardan ve kedilerden korumak için ahşap bir
kâsenin altında saklanmış, fesleğen yapraklarına sarılı, küçük,
mükemmel bir keçi peyniri parçası duruyor. Prim'in bana özel
toplama günü armağanı. Dışarı çıkarken, peyniri özenle
cebime yerleştiriyorum.
Bu saatte, 12. Mıntıka'nın bizim yaşadığımız Dikiş takma
adlı bölümü, sabah vardiyasına gitmek üzere yola çıkmış
kömür madencileriyle dolu olur. Kamburları çıkmış,
parmaklarının boğumları şişmiş, kırık tırnaklarının ve mutsuz
yüz çizgilerinin arasına biriken kömür tozlarını
temizlemekten uzun zaman önce vazgeçmiş erkek ve
kadınlarla dolu. Ancak bugün, kararmış sokaklar tamamen
bomboş. Bodur, gri evlerin panjurları sımsıkı kapalı. Toplama
işi saat ikiden önce başlamaz. İsterseniz evde kalıp,
uyuyabilirsiniz. Tabii bunu başarabilirseniz.
Evimiz, Dikiş'in neredeyse kenarında kalıyor. Çayır olarak
bilinen pejmürde araziye ulaşmak için sadece birkaç kapıdan
geçmem gerek. Çayır'ı ormandan, yüksek, üst kenarları
dikenli tellerle çevrili, tel örgüsü çitler ayırıyor. Aslında 12.
Mıntıka'nın çevresi tamamen bu çitlerle çevrili. Teoride,
ormanda yaşayan ve bir zamanlar sokaklarımızı tehdit eden
yırtıcı hayvanları -vahşi köpek sürüleri, yalnız pumalar,
ayılar- uzak tutmak için, bu çitlere günün yirmi dört saati
boyunca elektrik veriliyor. Ancak, akşamları sadece iki ya da
üç saat boyunca elektrik alma şansımız olduğu için, tellere
dokunmak genelde tehlike yaratmıyor. Buna rağmen, çitlerin
devrede olup olmadığına işaret eden homurtuyu duyabilmek
için, her defasında dikkat kesiliyorum. Ve şu anda derin bir
sessizlik var. Karnımı içime çekip, uzun senelerdir açık duran
ve bir çalı öbeğinin arkasına gizlenmiş, iki adımlık bir
aralıktan kayıp, geçiyorum. Çitin başka zayıf noktaları da var
ama burası evimize en yakın geçiş olduğu için, ormana
neredeyse her zaman bu delikten girerim.
Ağaçların arasına dalar dalmaz, içi boş bir kütüğe
sakladığım yayımı ve ok kılıfımı çıkarıyorum. Elektrik
verilsin ya da verilmesin, çit leş yiyicileri 12. Mıntıka'dan
uzak tutmak konusunda işe yarıyor. Bu hayvanlar ormanda
özgürce dolaşıyorlar. Tabii ek olarak zehirli yılan ve kuduz
hayvan tehlikelerini ve izlenecek gerçek patikaların
olmadığını da unutmamak gerek. Diğer taraftan, bulmasını
bilene yiyecek de var. Babam bu işi iyi bilirdi ve madendeki
patlamayla paramparça olmadan önce bana da biraz
öğretmişti. Babamdan geriye gömülecek bir şey bile
kalmamıştı. Ben o zaman on bir yaşındaydım. Aradan beş
sene geçti ve hâlâ, uykumdan, kaçması için çığlıklar atarak
uyandığım oluyor.
Her ne kadar, gizlice ormana girmek yasadışı olsa da ve
kaçak avcılık en büyük cezaları getirse de, insanların silahları
olsa, pek çokları riski göze alırdı. Ancak çoğu, sadece bir
bıçakla riske atılacak kadar cesur değiller. Benim yayım,
babamın kendi elleriyle yaptığı, zor bulunan silahlardan. Bu
yüzden, diğerleriyle birlikte, su almayacak şekilde sarıp,
ormana iyice saklıyorum. Babam hayatta olsa, yaptığı
silahları satarak iyi para kazanırdı. Ancak yetkililerin durumu
öğrenmeleri halinde, isyana sebebiyet vermekten, herkesin
gözü önünde idam edilirdi. Barış Muhafızları'nın çoğu, benim
gibi çok az sayıda insanın avlanmasını görmezden geliyorlar
çünkü onlar da herkes gibi taze ete hasretler. Aslına
bakarsanız, onlar bizim en iyi müşterilerimiz arasında yer
alıyorlar. Yine de birilerinin Dikiş'i silahlandırması fikri
hiçbir zaman hoş görülmemiştir.
Sonbaharda, az sayıda cesur ruh, elma toplamak için gizlice
ormana süzülür. Ama Çayır'ı görüş alanlarından çıkarmamaya
özen gösterirler. Her zaman, herhangi bir belayla
karşılaşmaları halinde, koşarak, 12. Mıntıka'nın güvenli
ortamına kaçacak kadar yakın mesafede kalırlar. "On İkinci
Mıntıka. Güven içinde açlıktan ölebileceğiniz eviniz," diye
mırıldanıyorum. Sonra, telaşla omzumun üstünden arkama
bakıyorum. Burada, hiçliğin ortasında bile, birilerinin sizi
duymasından korkarsınız.
Daha küçükken, 12. Mıntıka ve ülkemiz Panem'in çok uzak
Capitol'ünde bizi yönetenler hakkında yumurtladıklarımla
anneciğimin yüreğini ağzına getirirdim. Zamanla, bunun
başımızı daha çok belaya sokacağını anladım. Dilimi tutmayı
ve yüzümü, hiç kimsenin düşüncelerimi okuyamayacağı,
ifadesiz bir maskeye dönüştürmeyi öğrendim. Okulda
görevimi sessizce yapmam gerektiğini... Halka açık
pazarlarda, sadece havadan sudan, kısa sohbetler etmeyi...
Kazandığım paranın büyük kısmını borçlu olduğum
karaborsa, Hob'da sadece takas konusunda konuşmakla
yetinmeyi... Hatta durumumun daha az can sıkıcı olduğu
evimde bile, hassas konulara değinmekten kaçınırım.
Toplama, yiyecek kıtlıkları ya da Açlık Oyunları gibi
konulara girmem. Prim benim kelimelerimi tekrar etmeye
başlarsa, o zaman sonumuz ne olur?
Ormanda beni, yanındayken kendim gibi davranabildiğim
tek insan bekliyor: Gale. Yüzümdeki kasların gevşediğini;
bizim yerimize, vadiye bakan kaya çıkıntısına ulaşmak için
tepeye tırmanırken adımlarımın hızlandığını hissediyorum.
Sık bir fundalık gizli yerimizi istenmeyen gözlerden koruyor.
Beni beklediğini görünce, yüzümde güller açıyor. Gale, hep
ormanda olmadığımız zamanlarda yüzümün hiç gülmediğini
söyler.
"Hey Catnip," diyor beni görünce. Gerçek adım Katniss
ama ismimi ona ilk söylediğimde, fısıldıyordum. Bu yüzden
Gale, adımın Catnip olduğunu sanmış: Sonra deli vaşağın
teki, ormanda bedava yiyecek bulmak için dolaşırken peşime
takılınca, bu bana verdiği resmi lakap oluverdi. Sonunda
vaşağı öldürmek zorunda kalmıştım çünkü av hayvanlarını
ürkütüyordu. Hiç kötü bir can yoldaşı olmadığı için buna
üzüldüm bile denebilir. Neyse ki postu için hatırı sayılır bir
ücret almıştım.
"Bak ne vurdum." Gale, içinden ok geçen ekmek
somununu havaya kaldırınca, gülüyorum. Bu, bizim tahıl
istihkaklarımızla yaptığımız o sıkı somunlardan değil, gerçek
bir fırın ekmeği. Somunu ellerimin arasına alıp, oku
çıkarıyorum ve bıraktığı deliği burnuma tutuyorum. Aldığım
koku, ağzımın sulanmasına neden oluyor. Böyle iyi ekmekleri
ancak özel günlerde görebiliyoruz.
"Hımmm... Hâlâ sıcak," diyorum. Bu ekmeği başka bir
şeyle değiş tokuş etmek için sabahın ilk ışıklarıyla birlikte
fırına gitmiş olması gerek. "Sana neye patladı?"
"Sadece bir sincap. Sanırım yaşlı adam bu sabah biraz
duygusaldı," diyor Gale. "Hatta bana şans bile diledi."
"Eee, bugün hepimiz birbirimize daha yakın hissediyoruz,
öyle değil mi?" diye sorarken gözlerimi çevirme zahmetine
bile girmiyorum. "Prim bize biraz peynir ayırmış," diyerek
cebimdeki küçük peynir paketini çıkarıyorum.
Bu ikramı görünce, Gale'in yüzü aydınlanıyor.
"Teşekkürler, Prim," diyor. "Gerçek bir ziyafet çekeceğiz." Ve
birden, senede bir defa, toplama günü, isimlerimizi okumak
için gelen aşırı neşeli Effie Trinket'in Capitol aksanını taklit
etmeye başlıyor. "Neredeyse unutuyordum. Açlık Oyunları
kutlu olsun!" Çevremizdeki çalılıklardan birkaç böğürtlen
koparıyor. "Ve dileyelim ki şans..." Böğürtlenlerden birini
başımın üstüne kaldırıp, aşağı bırakıyor.
Onu ağzımla yakalayıp, narin kabuğunu dişlerimle
eziyorum. Tatlı mayhoşluğu dilimin üstünde patlıyor.
"...sonsuza dek sizinle olsun!" Gale'inkine denk bir coşkuyla,
cümlesini tamamlıyorum. Bu konuda şakalaşmak zorundayız.
Çünkü tek alternatifimiz korkudan altımıza etmek. Ayrıca,
Capitol aksanı o kadar abartılı ki, o aksanla söylendiği zaman
komik olmayacak hiçbir şey yok.
Gale'in bıçağını çıkarıp, ekmeği dilimlemesini izliyorum.
Benim ağabeyim olabilirmiş. Düz siyah saçları, zeytuni bir
teni var. Gri gözlerimiz birbirine çok benziyor. Ama akraba
değiliz. En azından yakın akraba değiliz. Madenlerde çalışan
ailelerin çoğu, böyle birbirlerine benziyor.
Annemle Prim'in, açık renk saçları ve mavi gözleriyle,
buraya ait olmadıkları hissini uyandırmalarının nedeni de
zaten bu. Onlar buraya ait değiller. Annemin ailesi, resmi
görevlilere, yani Barış Muhafızlarına ve tek tük Dikiş
müşterilerine yiyecek içecek tedarik eden küçük tüccar
sınıfının üyeleriymiş. 12. Mıntıka'nın daha hoş kesimlerinde
bir eczaneleri var. Hemen hemen hiç kimsenin doktora gücü
yetmediği için, eczaneler bizim ana şifa kaynağımız. Babam
annemle, av sırasında bazı şifalı bitkiler toplaması ve bunları
ilaca dönüştürülmek üzere, eczanelerine satması sayesinde
tanışmış. Annem evinden ayrılıp, Dikiş'e geldiğine göre,
babamı gerçekten çok sevmiş olmalı. O günleri hatırlamaya
çalışıyorum ama tek görebildiğim, çocukları bir deri bir
kemik kalmaya yüz tutmuşken, hiçbir şey yapmadan ifadesiz
