2054 Çıkış Yok - Teri Terry

429 Pages·2013·1.25 MB·Turkish

by  Teri Terry

Teri Terry
2054-Çıkış Yok
Ne tür bir işin içine girdiğini bilmeyen ama hep düzelip
eski haline dönen Grahama.
BAŞLANGIÇ

Kaçıyorum.
Kendimi bir ayağımı diğerinin ardından atmaya zorlarken
dalgaların pençeleri kumları tırmalıyor. Aceleyle atıl, aşağı
kay, tekrarla. Daha hızlı. Gözler ilerideki kum tepelerine
dikili. Arkana bakma. Bakmamaksın. Düzensiz nefes alışlar;
al, bırak; al, bırak. Hâlâ kaçıyorum.
Akciğerler patladığında ve kalp kumun üzerinde koyu
kırmızı bir yıldız gibi infilak ettiğinde tökezliyorum.
Bir adam geriye dönüyor. Beni ayağa kaldırıyor ve
dürterek ilerlemeye zorluyor.
Gittikçe yaklaşıyor.
Ayakta duramayıp yeniden düşüyorum. Artık kaçamam.
Beni tutmak için diz çöküyor ve gözlerime bakıyor.
"Zaman geldi. Çabuk, şimdi! Dik şu duvarı." Daha da
yaklaşıyor.
Böylece tuğla tuğla örüyorum onu. Sıra sıra.
Rapunzel'inki gibi yükselen bir kule, ama bunun penceresi
yok, saçımı sarkıtacağım hiçbir yer yok.
Kurtuluş şansı yok.
Kim olduğunu asla unutma! diye bağırıyor, omuzlarımdan
yakalayıp betti sertçe sarsıyor.
Bir dehşet örtüsü denizi yok ediyor. Kumlar. Onun sözleri,
kollarımdaki çürükler, göğsümde ve bacaklarımdaki acı. O
burada.

BİRİNCİ BÖLÜM

Garip.
Tamam, bu yargıya dayanak oluşturacak kadar çok
deneyimim yok. On altı yaşında falanım ve güç anlayan ya da
geri zekâlı biri değilim ve doğduğumdan beri -bildiğim
kadarıyla- bir dolabın içine kilitlenmemiştim. Ama
Programlama bunu sana yapıyor. Deneyim eksikliğini
hissettiriyor.
İlklerin geçişi her şeyde biraz zaman alır. İlk sözcükler, ilk
adımlar, duvardaki ilk örümcek, taşa çarpılan ilk ayak
parmağı. Anlarsın işte: Her şeyin ilki.
Yani bugün kendimi garip ve yabancı hissetmem sadece
bundan olabilir.
Fakat tırnaklarımı yiyor, burada oturup annem, babam ve
Amy'nin beni hastaneden alıp eve götürmesini bekliyorum ve
onların kim olduklarını da bilmiyorum. Hiçbir şey
bilmiyorum. Bu nasıl... garip olmaz ki?
Bızzzzz: Bileğimdeki Levo'dan gelen ikaz edici, hafif bir
titreşim. Bakıyorum: 4.4'e düşmüşüm, mutluluğun aksi
yönünde. Biraz çikolatam var ve tadını alıp bekleyince
seviyem yavaşça yukarıya doğru tırmanmaya başlıyor.
"Biraz daha sinirlenirsen şişmanlayacaksın."
Sıçrıyorum.
Dr. Lysander kapıda beliriyor. Uzun, zayıf ve beyaz
önlüklü. Koyu renk saçları dümdüz geride toplanmış. Kaim
gözlükleri var. Fısıltılar içindeki bir hayalet kadar sessiz
hareket ederken, biri öfkeye kapıldığında olay
gerçekleşmeden önce ne olacağını hep bilir gibi görünüyor.
Fakat seni kucaklayıp geriye götüren bazı hemşireler gibi
değil. Hoş diye adlandırabileceğiniz biri değil.
"Zaman geldi, Kyla. Gel."
"Mecbur muyum? Burada kalamaz mıyım?"
Kafasını sallıyor. Sabırsız bir göz kırpışı "bunu daha önce
milyonlarca kez duydum ben" diyor. Ya da en azından 19.417
kez, çünkü Levo'm 19.418 rakamını gösteriyor.
"Hayır. Bunun mümkün olmadığını biliyorsun. Oda bize
lazım. Gel."
Dönüp odadan çıkıyor. Çantamı alıp onu izliyorum. Sahip
olduğum her şey bu, ama ağır değil.
Kapıyı kapatmadan önce bakıyorum: Burası benim dört
duvarım. İki yastık, bir örtü. Bir gardırop. Sağ tarafında bir
çıkıntı olan bir lavabo, bu kattaki ve diğer katlardaki kutuları
andıran sonsuz oda sıralarından benim odamı farklı kılan tek
şey. Hatırladığım ilk şeyler bunlar.
Dokuz ay boyunca benim evrenimin sınırları burası oldu.
Burası, Dr. Lysander'in çalışma odası, spor salonu ve bir kat
aşağıda benim gibi olan diğerleriyle birlikte gittiğim okul.
Bızzzzz: Şimdi daha ısrarlı, kolumu titretiyor, dikkatimi
vermemi istiyor. Levo 4.re düşmüş.
Çok düşük.
Dr. Lysander dönüyor, iç geçiriyor. Eğiliyor, böylece göz
göze geliyoruz ve bir eliyle yanağıma dokunuyor. Bir ilk
daha.
"Gerçekten, iyi olacaksın. Ve başlangıçta her iki haftada
bir seni göreceğim."
Gülümsüyor. Dişlerinin çaprazında dudaklarının hafifçe
yayılışı yüzünde rahatsız bir biçimde duruyor, sanki oraya
nasıl geldiğini ya da oraya bir kez geldiğinde ne yapacağını
bilemez gibi.
O kadar şaşırıyorum ki korkumu unutup kırmızıdan
yukarı tırmanmaya başlıyorum.
Onayladığını belirtmek için başını sallıyor, doğruluyor ve
koridoru geçerek asansöre yürüyor.
Yere,doğru on kat sessiz kalıyoruz, sonra bir başka odaya
açılan kısa bir koridor çıkıyor. Bildik nedenlerden ötürü daha
önce hiç içine girmediğim bir oda bu. Tepede "İ&Ç", "İşlem
ve Çıkış" yazıyor. Bu kapıdan bir kez geçtin mi bir daha seni
kimse görmüyor.
"Haydi," diyor.
Tereddüt ediyor, sonra yarı açık kapıyı itiyorum. Hoşça
kal ya da lütfen beni bırakma veya her ikisini birden
söylemek için dönüyorum fakat o beyaz önlüğünün ve siyah
saçlarının hışırtısıyla birlikte çoktan asansörün içinde
kaybolmuş oluyor.
Kalbim hızla atarak gümbürdüyor. Nefes alıp veriyorum
ve her seferinde yavaşlayana kadar bize öğrettikleri gibi ona
kadar sayıyorum; sonra omuzlarımı dikleştirip açılması için
kapıyı itiyorum. Eşiğin ilerisinde, dibinde bir kapı olan, bir
duvarı boyunca plastik sandalyeler dizili, iki diğer
Programlanmışın yerde, önlerinde benimki gibi resmi
çantalarla oturduğu uzun bir oda var. Gerçi burada daha uzun
süreden beri bulunuyorum ama her ikisini de derslerden
hatırlıyorum. Onlar da benim gibi hep giydiğimiz soluk mavi,
pamuklu tulumları çıkarmış ve günlük kotlarını giymişler.Bir
başka üniforma anlaşılan.Sonunda aileleriyle birlikte
hastaneden ayrılacakları için heyecanlı, gülümsüyorlar.
Onlarla hiç tanışmamış olmalarının bir önemi yok,
aldırma.
Diğer duvarın önündeki masada oturan hemşire
bakışlarını yukarı kaldırıyor. Arkamdan kapanmasını
istemeyerek kapının ağzında ayakta duruyorum. Hafifçe
kaşlarını çatıyor ve eliyle beni içeri çağıran bir işaret yapıyor.
"Gel. Sen Kyla mısın? Çıkış işlemini yapmadan önce bana
kayıt yaptırmalısın/' diyor ve gülümsüyor.
Ayaklarımı masasına doğru sürüklüyorum; kapı arkada bir
hışırtıyla kapanırken Levo'm titreşiyor. Elimi avucuna alıp,
daha da sert titremeye başlayan Levo'mu kontrol ediyor: 3.9.
Başını sallayıp kolumu bir eliyle sıkıca tutuyor ve diğeriyle
omzuma şırıngayla bir enjeksiyon yapıyor.
"Nedir bu?" diye soruyorum geriye çekilip omzumu
ovalarken, halbuki ne olduğuna neredeyse eminim.
"Bir başkasının sorunu haline gelene kadar seni aynı
seviyede tutacak bir şey sadece. İsmin söylenene dek otur."
Midem çalkalanıyor. Oturuyorum. Diğer ikisi bana
açılmış koca gözlerle bakıyor. Mutluluk Sıvısı'nm
gerginliğimi azalttığını, damarlarımı gevşettiğini
hissedebiliyorum ama Levo'm yavaşça 5'e yükseliyor olsa bile
bu düşüncelerimin durmasını sağlamıyor.
Ya ebeveynlerim beni sevmezse? Gerçekten denediğimde
bile -ki doğrusu bu pek sık olmaz- insanlar bana sıcak
gelmiyor. Bekledikleri şeyleri yapıp söylemediğimde Dr.
Lysander gibi si- nirieri bozuluyor.
Ya ben onları sevmezsem? Tek bildiğim isimleri. Elimde
olan tek şey çerçeveli ve hastane odamın duvarına asılmış,
şimdi de çantama tıkılmış olan bir fotoğraf. David, Sandra ve
Amy Davis: Babam, annem ve ablam. Objektife gülümsüyor
ve yeterince hoş görünüyorlar ama gerçekte nasıl olduklarını
kim bilebilir?
Fakat hepsinin sonunda bunların hiçbiri önem taşımıyor
çünkü onlar kim olurlarsa olsunlar, kendimi onlara
sevdirmem gerek.
Başarısızlık gibi bir seçenek yok.