Güneşkuşu - Wilbur Smith

411 Pages·1997·1.38 MB·Turkish

by  Wilbur Smith

WILBUR SMITH
GÜNEŞKUŞU
Türkçesi
Nihal ÖNOL
KİTABIN ORİJİNAL ADI
Sun Bird

YAYIN HAKLARI
WILBUR SMITH © ONKTELİF HAKLARI
AJANSI ALTIN KİTAPLAR
YAYINEVİ VE TİCARET A.Ş. ©

BASKI
1. BASIM / MAYIS 1997
KELEBEKYAYINCILIK A.Ş.
Matbaacılar Sitesi No: 83 Bağcılar – İstanbul

BU KİTABIN HER TURLU YAYIN HAKLARI FİKİR VE SANAT
ESERLERİ YASASI GEREĞİNCE KELEBEK YAYINEVİ VE TİCARET
A.Ş.’YE AİTTİR.

ISBN 975-773-629-5

KELEBEK YAYINEVİ
Cağaloğlu Yokuşu, Evren Han, No: 33
Kat:1-2 Ofis No: 34-45-46-47-48-49

Cağaloğlu / İSTANBUL - TÜRKİYE

Tel : [phone]
Fax : [phone]

Web :www.kelebekyayinevi.com

Işın demeti, karanlık projeksiyon odasında, sessizce
perdeye yansıdığı an, sanki patlayıverdi ve ben, onu
tanımadım, evet, çıkartamadım! Görüntü karmaşıktı,
buğuluydu ve ilk bakışta benim için hiçbir anlam taşımıyordu,
çünkü ben, küçük bir şey göreceğimi sanmıştım; ne bileyim,
belki bir kafatası, bir çömlek, ya da ufak, altın bir süs eşyası,
işte onun gibi bir şey... Herhalde şu perdeye yansıyan
kurşunili, beyazlı, siyahlı gerçeküstü bir tabloyu andıran
çizgileri hiç mi hiç beklemiyordum..."
Louren'in heyecandan kısılmış sesi, bana beklediğim
ipucunu vermekte gecikmedi:
«Eylülün dördünde, saat altıyı kırk yedi geçe, otuz altı
binde, 35 milimetrelik bir Layka makineyle çekilmiş.»
Demek, bir hafta önce...
Uçaktan çekilmiş bir fotoğraftı bu. Neden sonra gözlerim
de, beynim de fotoğrafla uyum sağlayabildi ve yüreğim
heyecanla çarpmaya başladı, bu arada Louren anlatıyordu:
«Coğrafi durumu saptamak için, benim madenlerin uçaktan
fotoğrafını çektiriyorum. Bu da bölgenin yüz binlerce
fotoğrafından sadece bir tanesi ve herhalde çeken, neyi
çektiğinin farkında bile olmamıştır. Ama inceleyenlerin
dikkatini çekmiş, bana verdiler. Bak, görüyorsun, değil mi?
Ben? Sağda, üstte...»
Cevap vermek üzere ağzımı açtığım zaman, sesim
boğazıma tıkandı, kaldı, hafifçe öksürür gibi yaptım. Tir tir
titrediğimi fark edince de çok şaşırdım. Louren konuşuyordu:
«Klasik bir örnek! Akropolü, çifte duvarı ve fallus biçimli
kuleleriyle.»
Gerçi biraz abartıyordu, çizgiler belli belirsizdi, iyi
seçilmiyordu, hatta yer yer tamamen siliniyordu, ama genel
görünüşüyle, söylediklerine yine de uyuyordu.
«Kuzey, kuzey neresi?» diye sordum.
«Resmin üst kesimi, doğruymuş, Ben. Kuzeye bakıyor işte.
Acaba kuleler de güneşe yönelik olabilir mi?»
Bir şey demedim. Kafam durmadan çalışıyordu şimdi,
ömrümde hiçbir şey bu denli kolay olmamıştı, o halde bu işin
içinde bir iş vardı, bir çapanoğlu çıkacaktı.
«Toprak katmanlarıdır bunlar. Belki de granit ile kireçtaşı
karışımı olabilir. Böyle, birtakım şekiller meydana
getirmiştir,» diyebildim.
Louren bağırarak sözümü kesti:
«Yok, canım!» Sonra yerinden fırladı, masanın üzerinden
kaptığı bir kâğıt keseciğinin ucunu, perdeye yaklaştırıp ana
duvarlar olarak tanımladığı çizgilerin üzerinde yürüttü:
«Söylesene bana, hiç böylesine düzenli jeolojik çizgiler
gördün mü sen?»
Ama ben kabullenmek istemiyordum bir türlü, boş
umutlara kapılıp da sonra yine düş kırıklığına düşmeyi hiç
istemiyordum.
«Neden olmasın?»
Dayanamadı güldü:
«Biliyordum zaten, kolay kolay teslim olmayacağını,
direteceğini biliyordum. Hiç kuşkusuz Afrika'nın en karamsar
kişisi sensin!»
«Ama herhangi bir şey olabilir bu, Lo. Bir ışık oyunu, ne
bileyim, bir gölge oyunu, her şey olabilir. Kul yapısı
olduğunu kabullensek bile, yine de herhangi bir bahçe veya
tarla olabilir...»
«Ne? En yakın su kaynağından yüzlerce mil ötede bir
bahçe, bir tarla, öyle mi? Bırak bunları Ben. Sen de benim
kadar biliyorsun ki bu...»
Birden fırlayıp koluna yapıştım:
«Söyleme... Ne olursun, söyleme... Uğursuzluk getirirsin.»
Heyecanlandığım zaman hep böyle kekelerim, ama artık
aldırış etmez oldum.
Louren güldü, ama böyle hızla fırlayıp koluna yapışmam
da onu ürkütmüştü, her zaman ürkütürdü zaten. Usulca elimi
kolundan çektim:
«Bağışla, canını mı yaktım yoksa?»
«Hayır,» dedi, ama kolunu ovuşturuyordu. Gitti,
göstericinin ışığını söndürdü, sonra tavandaki lambayı yaktı.
Gözlerimiz kamaşmıştı. Gülümsedi:
«Seni küçük Yahudi seni! Beni aldatmazsın, heyecandan
yerinde duramıyorsun, görüyorum işte...»
«Nerede buldun onu, Lou? Nerede?»
«Önce kabul et bakalım... Diz çök de yalvar, ömründe bir
tek kez...»
«Pekâlâ, ilk bakışta gerçekten de ilgi çekici görünüyor...»
O altın saçlı kafasını geriye attı, bir kahkaha koyverdi:
«Hah şöyle, yola gel bakalım. Hadi, bir daha...»
«Yani, galiba, onu bulmuşsun...»
Onu yıllardır böyle görmemiştim. O ciddi işadamı
maskesini sıyırıp atmış, Sturvesant imparatorluğunun tüm
kaygılarından sıyrılmış gibiydi. Yalvardım:
«Ne olur, söyle hadi. Nerede buldun onu?»
Birden ciddileşti. «Gel,» dedi. Duvara dayalı uzun bir
masanın başına gittik. Yeşil çuha üzerine bir harita yayılmış,
dört köşesinden iğnelenmişti. Yüksek bir masaydı, hemen bir
iskemleye tırmandım, masanın üzerine eğildim, şimdi yanı
başımda ayakta duran Louren ile hemen hemen aynı
hizadaydık.
«Bak işte, Güney Afrika, 5 numaralı harita. Botswana ve
Batı Rodezya.»
Haritayı dikkatle inceliyor, bir işaret, ne bileyim,
kurşunkalemle çizilmiş bir çarpı işareti veya bir daire
arıyordum.
«Nerede? Hani, nerede, göster?..»
«Biliyorsun, burada, yirmi beş bin hektarlık bir bölgede
maden arama imtiyazına sahibim...»
«Aman Lo, bırak bunları. Bana hisse senedi satacak
değilsin nasıl olsa... Nerede, sen onu söyle?»
«Şuraya, jet uçağının inebileceği bir yer hazırladık. Henüz
tamamlanmadı.»
«Ama altın madenlerinden bu kadar güneyde olamaz ki!..»
«Değil. İyi bak bakalım...» Anlaşılan bana eziyet etmekten
mutluluk duyuyordu. Parmağını harita üzerinde gezdirdi,
derken birden durdu, yüreğim de birlikte, duracak gibi
olmuştu. Enlem tam uyuyordu, yıllar boyu binbir zahmetle
toplayabildiğim ipuçlarının tümü de bu bölgeyi gösteriyordu
zaten.
«İşte burada,» dedi. «Maun'un iki yüz on iki mil
güneydoğusunda, Wanki doğal parkının elli altı mil
güneybatısında, alçak tepelerin girintisine sokulmuş,
kayaların, çalıların arasında yitip gitmiş.»
«Ne zaman yola çıkabiliriz?» diye sordum.
«Vay canına be! Demek gerçekten inanıyorsun ha!»
«Başka biri bizden önce davranabilir.»
«Bin yıldır orada durup duruyor, bir hafta daha...»
«Ne? Bir hafta daha mı? Olamaz...»
«Benim, daha önce buradan ayrılmam olanaksız. Cuma
günü Anglo - Sturvesant Şirketinin yıllık Genel Kurulu var,
Cumartesi ise Zürih'de bulunmam gerekiyor, ama salt senin
hatırın için kısa kesmeye çalışacağım...»
«Kısa kesme, iptal et. O parlak, genç yardımcılarından
birini gönderiver, bitsin gitsin.»
«İyi ama evlât, biri sana yirmi beş milyon borç verdiği
zaman gidip çeki kendi elinle alman nezaket gereğidir, birini
göndermek olur mu hiç?»
«Ama Lo, bu sadece para işi değil ki... Çok önemli bu...»
Bir an Louren, o soluk mazi gözleriyle, içimi okumak
istermişçesine beni süzdü, sonra başını salladı:
«Demek senin için yirmi beş milyon sadece para işi oluyor,
öyle mi? Ama galiba haklısın. Yine de üzgünüm Ben. Ancak
Salı günü. Evet, güneş doğar doğmaz uçarız, sana söz
veriyorum.
Önce havadan inceler, sonra Maun'a ineriz. Peter Larkin'i
tanıyorsun, değil mi?»
«Evet, çok iyi tanırım.» Peter, Maun'da safari düzenlerdi.
Onunla iki kez Kalahari'ye gitmiştik.
«İyi. Onunla anlaştım. Bizimle gelecek. Fazla
yüklenmeyeceğiz, hızlı gitmek için. Bir cip, iki de üçer tonluk
kamyonet, o kadar. Ancak beş gün kalabilirim ki bu da çok
kısa bir süre. Ama helikopter kiralarım, gelir beni alır, siz de
keyfinizce araştırır, kazarsınız.» Louren bir yandan
konuşurken, koluma girip beni projeksiyon odasından
dışarıya, koridora çıkarmıştı. Yüksek pencerelerden içeriye
dolan güneş galeriyi süsleyen tabloları, heykelleri
aydınlatıyordu. Burada Güney Afrika'nın en önde gelen
sanatçıların yaşayan ve ölmüş, uluslararası çapta öteki
sanatçılarla pek güzel bir kaynaşma içindeydi. Louren
Sturvesant da, ataları da, paralarını akıllıca harcamışlardı. Şu
anda, şu heyecanımın arasında bile, gözlerim bir Renoir
tablosundaki çıplak kadının teninin sıcak rengine takılmadan
edemiyordu.
Louren ayak seslerini boğan değerli Doğu halılarının
üzerinde geniş adımlarla ilerliyor, ben de adımlarımı ona
uydurmaya çabalıyordum. Benim bacaklarım da onunkiler
kadar uzun, onunkiler kadar güçlüdür.
«Eğer ikimizin de umduğu şeyi bulursan, sana izin,
dilediğin gibi genişlet çalışmaları. Sürekli bir kamp yerleştir,
hava köprüsü kur, dilediğin yardımcıları seç al, istediğin
donanımı getirt.»
Usulca: «Tanrım, ne olursun, umduğum gibi çıksın,»
demişim. Merdiven başına gelince durduk, gizli bir iş