Table Of ContentADAM FAVVER
Türkçesi Murat KAYI
Yayın No: 024
1. Baskı: Nisan,2008
ISBN: 978-975-6006-23-8
Yayın Yönetmeni K. Egemen İPEK
Yayın Danışmanı Cihat TAŞÇIOĞLU
Kapak Tasarım Mineral Tasarım
Dizgi & Sayfa Düzeni Merdiven Tanıtım
(0.312)232 30 88
Baskı
Özkan Matbaacılık
(0.312) 395 48 91 - 92
Yayın A.P.R.I.L Yayıncılık
Karanfil Sok. 12/6 Kızılay/ANKARA
Tel: (0312) 418 57 09 Fax: (0312) 418 04 79
www.aprilyayincilik.com
[email protected]
EMPATİ © 2008 A.P.R.I.L Yayıncılık
EMPATHY © ADAM FAWER Bu kitabın yayın
hakları AKÇALI TELİF HAKLARI AJANSI
aracılığı ile alınmıştır.
Her türlü yayım hakkı A.P.R.I.L Yayıncılık'a
aittir. Bu kitabın baskısından 5846
ve
2936 sayılı Rkir ve Sanat Eserleri Yasası
Hükümleri gereğince alıntı yapılamaz, fotokopi
yöntemiyle
çoğaltılamaz, resim, şekil, şema, grafik vb.ler
Yayınevinin izni olmadan kopya edilemez.
İnsanlar söylediklerinizi ya da
yaptıklarınızı unutur, ama onlara neler
hissettirdiğinizi asla unutmaz."
~ Maya Angelou ~
Yaşamınızın kontrolü sizde değil.
Öyle olduğunu düşünebilirsiniz, ama
yanılıyorsunuz.
Elbette ki kendi kararlarınızı kendiniz vermekte
özgürsünüz.
Bu kitabı kapatabilirsiniz.
O sandalyede oturmaya devam edebilirsiniz.
Ya da gözlerinizi oymak gibi çılgınca bir şey
yapabilirsiniz.
Ne isterseniz yapabilirsiniz.
Ama sorun şurada: Ne isteyeceğinizi kontrol
edemezsiniz.
Her davranışınızı önceden belirleyen arzularınız
ruhunuzun o kadar derinlerine işlemiştir ki,
onlara dikkat bile etmezsiniz. Ve bu da sizi
mükemmel bir köle yapar.
Bu nedenle, hayatınızı yaşamaya devam edin.
Ne isterseniz yapın.
Sadece 'isteklerinizin' tümüyle sizin
kontrolünüzde olmadığı gerçeği üzerine kafanızı
çok fazla yormamaya çalışın.
Samantha Zinser 3 Mart 1991
ÖNSÖZ
8 EKİM 2005
Saat 23:09 (Yargı Gecesine 2 yıl, 84 gün kala)
Dr. Elliot Dietrich sağanak yağmur altında
koşarak basamakları çıktı. Cebini bir an
karıştırdıktan sonra evinin anahtarını çıkarttı ve
kilide soktu. Ama çeviremedi; kapı zaten açıktı.
Dietrich midesinde bir burulma hissetti. Yağmur
kalan birkaç tel saçını da kafa derisine
yapıştırırken anahtar elinde, donup kaldı. Kapıyı
kilitlemeyi asla unutmazdı. Evine birileri
girmişti. Ve o birileri belki hâlâ evin içindeydi.
Beyni ona kaçmasını haykırıyordu. Arabaya bin
ve sür! Ama nereye? Eğer onu bir kez
buldularsa yine bulurlardı. Ayrıca her şeye
yeniden başlayabilir miydi? Daha gençken bile
yeterince zor olmuştu bunu yapmak. Ve aradan
çok zaman geçmişti.
Korku kalbini bir mengene gibi sıktı.
Ya sadece kapıyı kilitlemeyi unutmuşsa? Belki
de basit bir dikkatsizlikti. Ya tüm yaşamını
aptalca bir hata nedeniyle geride bı-raktıysa?
Başını iki yana salladı. Deliceydi düşündükleri.
Artık korku içinde yaşamak zorunda değildi.
Öyle mi? O zaman neden halâ takıyorsun
kolyeyi?
Sinirli bir dokunuşla gömleğinin alündaki zinciri
yokladı. Onu o kadar uzun süredir takıyordu ki,
artık varlığının bile farkında değildi.
Evde birisinin olmadığından bu kadar eminsen,
neden çıkartmıyorsun o şeyi?
AdamFawer
Dietrich orta yolda karar kıldı. Kolyeyi
çıkartmayacaktı. Ama kaçmayacaktı da.
Derin bir soluk alıp ağır kapıyı itti. Kapı
gıcırdayarak açıldı. O sesi daha önce hiç
farketmemişti. Ama daha önce hayatından
endişe ederek eşikte iki dakika da geçilmemişti
hiç.
İçeriye girince ayakkabıları zeminde ıslak bir ses
çıkarttı. Eliyle duvarı yoklayarak düğmeyi buldu
ve ışığı açtı. Karşısındaki süzgün benizli adamı
görünce neredeyse kalp krizi geçirecekti.
Gördüğünün holdeki aynada yansıyan kendi
yüzü olduğunu anlayana kadar neredeyse
kapıdan fırlıyordu.
Güldü, ama çıkan ses boş ve biraz da titrekti.
İçeriye girip kapıyı ardından kapattı, emniyet
zincirini yuvasına geçirdi.
"Hey!" diye seslendi ürkekçe. "Kimse var mı?
Polise haber verdim bile... O-o-nun için buradan
hemen çıkıp gitsen iyi olur."
Kulaklarını kabartıp dinledi, ama kendi sık soluk
alışının yanında duyabildiği tek ses pencerelere
vuran yağmur damlalarından geliyordu.
Paranoyakça davranıyordu. Evde birileri olsa o
zamana dek bir şeyler yapmış olurlardı, değil
mi?
Belki. Belki de değil.
Yavaşça küçük çiftlik evinin içinde dolaştı.
Ayakkabılarını çıkartmaya korktuğundan,
odadan odaya gittikçe ardında ıslak bir iz
bırakıyordu. Dolaşması bitince soluğunu sinirli
bir şekilde yavaşça bıraktı. Yalnızdı. Paltosunu
asmak için giriş holüne döndü.
Gardırobun kapısmı açınca birisi midesine esaslı
bir yumruk indirmiş gibi hissetti kendini. Çığlığı
boğazına sarılan bir çift el tarafından yarıda
kesildi. Yıllardır kâbuslarına giren o tanıdık yüze
bakakaldı.
Çabuk olup bitmesi için dua etti. Ve gözlerinin
kendisinde kalmasına izin verilmesi için.
1. Bölüm
2007
Elijah ve Winter
