Çorak Topraklar - Stephen King

731 Pages·2002·1.99 MB·Turkish

by  Stephen King

ÇORAK TOPRAKLAR
KARA KULE SERİSİ 3. KİTAP
STEPHEN KING
Bu hikâyenin üçüncü cildini oğlum OWEN PHILIP
KING’e (Khef, Ka ve Ka-tet) minnetle adıyorum.

Stephen King
JAKE
BİRİNCİ KISIM
BİRİNCİ BÖLÜM
AYI VE KEMİK
Susannah üçüncü kez gerçek kurşun kullanıyordu…
Silahıysa Roland’ın onun için hazırladığı mahfazadan ilk defa
çekiyordu.
Bol kurşunları vardı. Roland, Eddie’yle Susannah Dean’in
‘çekildikleri’ zamana kadar yaşadıkları dünyadan üç yüzden
fazla kurşun getirmişti. Ancak bol kurşunun olması boşa
harcanabileceği anlamına gelmiyordu. Aslında tersine.
Tanrılar, müsriflere kızarlardı. Roland’ı önce babası, sonra da
en büyük öğretmeni olan Cort, bu inanca göre yetiştirmişlerdi.
Ve o hâlâ buna inanıyordu. O tanrılar insanı hemen
cezalandırmayabilirlerdi. Ama eninde sonunda kefaretin
ödenmesi gerekirdi… Ne kadar beklenirse, bedel de o kadar
ağır olurdu.
Zaten başlangıçta gerçek kurşuna gerek yoktu. Roland
tekerlekli sandalyedeki esmer tenli, güzel kadının
inanabileceğinden çok daha uzun yıllardır silah kullanıyordu.
Silahşor önceleri kadının kurduğu hedeflere nişan alarak tetiği
çekmesini seyretmiş ve yanlışlarını düzeltmişti. Sonunda
Susannah ve Eddie ateş etmeyi çabucak öğrenmişti.
Roland’ın da tahmin ettiği gibi doğuştan silahşordu onlar.
Roland’la Susannah bugün, neredeyse iki aydan beri
oturdukları korudaki kamptan bir kilometre kadar ötede bile
olmayan açıklığa gelmişlerdi. Günlerse tatlı bir benzerlik
içinde geçmişti. Şövalye’nin vücudu kendi kendini
iyileştirirken, Eddie’yle Susannah da onun kendilerine
öğretmesi gereken şeyleri öğrenmişlerdi. Ateş etmek,
avlanmak. Avlanan hayvanın içini boşaltarak temizlemek.
Deriyi önce germek sonra da tuzlayıp tabaklamak. Hayvanın
mümkün olduğunca her yerinden yararlanmak ve hiçbir şeyi
ziyan etmemek. Kuzeyi Eski Yıldız ve güneyi de Yaşlı Anaya
bakarak bulmak. Kendilerini buldukları Batı Denizinin
doksan kilometre kadar kuzeydoğusundaki bu ormanda etrafı
dinlemek… Eddie’nin bugün kampta kalması Silahşor’u
sıkmıyordu. O insanın en çok kendi kendine öğrendiği şeyleri
hatırladığını bilirdi.
Ancak en önemli ders hâlâ çok önemliydi. Ateş etmek!
Her seferinde de hedefi vurmak ve öldürmek!
Bu açıklığın etrafını, düzensizce bir yarım daire oluşturan
güzel kokulu, koyu renk köknarlar çevreliyordu. Güney
tarafında zemin dikleşiyor, çatlamış kayalar ve ufalanan şist
çıkıntılarından oluşan basamaklarla doksan metre iniyordu.
Burası bir devin merdiveniydi sanki. Berrak bir dere ağaçların
arasından çıkıp açıklığın ortasından geçiyordu. Önce sünger
gibi toprak ve ufalanan taşların arasındaki derin yatakta
köpük köpük akıyor, sonra da çatlak kayalardan oluşan
zeminden, yara doğru iniyordu.
Su, basamakları küçük çağlayanlar halinde iniyor ve
sürüyle güzel, titrek gökkuşağı oluşturuyordu. Yarın ötesinde
harika, derin bir vadi uzanıyordu. Burası yine köknarlar ve bu
kalabalıkta ölmeyi kabul etmeyen birkaç yaşlı, dev karaağaçla
doluydu. Karağaçlar yemyeşil, gür ve yüksektiler. Silahşor
vadide bir yangın izi göremiyorsa da arada sırada oralara
yıldırım düştüğünü anlıyordu. Ve tek tehlike yıldırım da
değildi. Uzak bir geçmişte bu ormanda insanların yaşadığını
Roland son haftalarda birkaç kez onların izlerine rastlayarak
anlamıştı. Çoğu ilkel şeylerdi. Bu kanıtların çömlek parçaları
da vardı. Ateşte pişirilmiş olabilirlerdi. Ve ateş, kendisini
yaratan ellerden kaçmaktan hoşlanan kötü bir şeydi.
Resimli kitaplara yakışacak bu manzaranın yukarısında
masmavi gökyüzü büyük bir kavis çizmekteydi. Birkaç
kilometre ötede kargalar uçarak daireler çiziyor, yaşlı
insanlarınkine benzeyen hışırtılı sesleriyle ötüyorlardı. Sanki
fırtına yaklaşıyormuş gibi huzursuzdular. Gerçi Roland
havayı koklamış ve burnuna yağmur kokusu da gelmemişti.
Silahşor derenin solundaki büyük bir kayanın üzerine altı
taş yerleştirmişti. Hepsinde de mika parçacıkları vardı.
Öğleden sonraya özgü sıcak güneşte mercek gibi
ışıldıyorlardı.
Silahşor, “Son fırsat,” dedi. “Eğer kılıf seni çok az da olsa
rahatsız ediyorsa bunu bana hemen söylemelisin. Buraya
kurşun ziyan etmeye gelmedik.”
Susannah ona yan yan, alayla baktı. Silahşor bir an Detta
Walker’ı görür gibi oldu. Bu tıpkı puslu güneş ışınlarının bir
çelik çubuktan yansımasına benziyordu. “Rahatsız olsaydım
ve sana söylemeseydim ne yapardın? Şu küçücük şeylerin
altısı da hedefe vurmasaydı? O eski öğretmeninin yaptığı gibi
beni tepeüstü sarkıtır mıydın? Onun gibi tokat mı atardın?”
Silahşor gülümsedi. Şu son beş hafta, daha önceki beş
yılda yapmadığı kadar gülümsemişti. “Böyle yapamayacağımı
sen de biliyorsun. Bir kere o zamanlar çocuktuk… yani henüz
erkeklik sınavlarını vermemiş çocuklardık. Bir küçüğü terbiye
etmek için tokatlayabilirsin ama…”
Susannah alayla, “Benim dünyamda da daha kibar
insanlar çocukların dövülmelerinden hoşlanmazlar,” dedi.
Roland omzunu silkti. Öyle bir dünyayı hayal etmek onun
için zordu. Büyük Kitapta, “Çocuğu şımartmamak için huş
dalını bolca kullan,” denilmiyor muydu? Ancak yine de
Susannah’nın yalan söylediğini sanmıyordu. “Senin dünyan
‘ilerleyip’ kaybolmadı. Orada pek çok şey farklı. Öyle
olduğunu ben kendi gözlerimle görmedim mi?”
“Gördün sanırım.”
“Zaten sen de, Eddie de çocuk değilsiniz. Size
öyleymişsiniz gibi davranmam yanlış olur. Eğer sınav
gerekiyorsa, hepsini geçtiniz.”
Roland söylememesine rağmen kumsaldaki olayın nasıl
sona erdiğini düşünüyordu. Hantal Istanavarlar onu ve
Eddie’yi kesip biçerek birer iskelete dönüştürmeden önce
Susannah onlardan üçünü cehenneme yollamıştı. Şövalye,
kadının da ona bir gülümseyişle karşılık verdiğini görünce
onun da aynı şeyi hatırladığını düşündü.
“Ben doğru dürüst ateş edemezsem ne yaparsın?”
“Sadece bakarım. Bence yeterli olur.”
Kadın bu sözleri düşündü, sonra da başını salladı.
“Olabilir.” Tekrar silah kayışını yokladı. Bu koltukaltına
takılan kılıflarınkine benzeyen biçimde göğsünün üzerinden
geçiyordu. (Roland bunu, ‘dok işçisi tutuşu,’ diye
nitelendiriyordu.) Kayış önce basitmiş gibi görünüyordu ama
bunu uygun biçime sokmak için uzun haftalar boyunca
denemeler ve epeyce de düzeltmeler yapmıştı. Kayış ve
sandal ağacından yapılma aşınmış kabzası çıkan tabanca, bir
zamanlar Silahşor’ündü. Eski, yağlanmış kılıfı sağ kalçasının
üzerine bağlardı. Roland son beş haftalık sürede kılıfın artık
bir daha oradan sarkmayacağını yavaş yavaş anlamıştı.
İstanavarlar yüzünden artık silahı sol eliyle kullanıyordu.
Roland tekrar, “Kayış nasıl?” diye sordu.
Susannah bu kez ona bakarak güldü. “Roland, bu eski
kayış bundan daha fazla rahat olamaz. Şimdi ateş etmemi
istiyor musun? Yoksa burada oturup şuradan gelen karga
müziğini mi dinleyeceğiz?”
Silahşor gerilimi hissetti. Sanki derisinin altında kıvıl kıvıl
solucanlar oynaşıyordu. Herhalde Cort da bütün o sert ve
öfkeli tavırlarına rağmen, böyle durumlarda aynı şeyleri
hissediyordu diye düşündü. Susannah’nın başarılı olmasını
istiyordu. Buna ihtiyacı vardı. Ama bunu ne kadar çok
istediğini ve ihtiyaç duyduğunu belli etmek bir felakete neden
olabilirdi.
“Bana dersini tekrarla, Susannah.”
Kadın yapay bir öfkeyle içini çekti… Ama konuşmaya
başlarken gülümsemesi silinmişti. Güzel, siyah yüzünde ciddi
bir ifade belirdi. Ardından Roland, Susannah’nın
dudaklarından o eski cevapların döküldüğünü duydu. Ama
genç kadın onları yenileştiriyordu. Silahşor o sözleri günün
birinde bir kadından duyacağını hayal bile etmemişti. Ne
kadar da doğal geliyordu insana bu… Ama ayrıca çok garip
ve tehlikeliydi de…
“Elimle nişan almıyorum. Eliyle nişan alan biri babasının
suratını unutmuş demektir.
“Gözümle nişan alıyorum.
“Elimle ateş etmiyorum. Eliyle ateş eden biri babasının
suratını unutmuş demektir.
“Ben kafamla ateş ediyorum.
“Silahımla öldürmüyorum…” Susannah duraklayarak
kayanın üzerindeki mikalar yüzünden ışıldayan taşlan işaret
etti. “Ben zaten kimseyi öldürecek değilim. Onlar küçücük
taşlar.”
Yüzündeki biraz gururlu ve biraz da yaramazca ifadeden
Roland’ın kendisine sinirlenmesini, hatta öfkelenmesini
beklediği anlaşılıyordu. Ancak Silahşor, genç kadını izlediği
yoldan çoktan geçmişti. Silahşor yamaklarının kavgacı ve
neşeli, sinirli ve huysuz olduklarını, en olmayacak anda
dişlerini göstermeye kalkıştıklarını hiç unutmamıştı… Hem
beklenmedik bir yeteneği olduğunu da fark etmişti.
Öğretebiliyordu. Dahası, öğretmekten hoşlanıyordu. Arada
sırada Cort için de aynı şeyin söylenip söylenemeyeceğini
düşündü. Galiba Cort da aynı şeyleri hissetmişti.