Table Of ContentALTIKIRKBEŞ YAYIN Bilim Kurgu Dizisi - 15
P. K. Dick — Çığırından Çıkmış Zaman
1.baskı: Nisan 2007 Türkçesi: Melis Tosyalı
Yayın Yönetmeni Kaan Çaydamlı
Kapak Tasarımı Erol Egemen
Baskı
Umut Matbaası (0-212) 637 0411
Sertifika no: 10860
Kadıköy’ün yağmurlu ve puslu günlerinde hazırlanan bu
kitap sizi uçurumdan aşağı atabilecek güce sahip
olabilir. Herhangi bir şekilde ve özellikle izinsiz olarak
iktibas edildiğinde Kadıköy’ün o bilinen, serin ve
rutubetli laneti, yıllar boyunca bunu yapanı takip eder,
saçları dökülür, rüyasında sürekli olarak Kadıköy
sokaklarından akın akın geçerek yıllık intiharlarını
gerçekleştirmeye giden lemur sürüleri görür ve derin bir
yalnızlığa gömülür.
ALTIKIRKBEŞ YAYIN bir Kaybedenler Kulübü tribidir.
lise sk çaydamlı apt no:7 d:9 Acıbadem T: (0-216)
4496503 www. altikirkbes. Com.tr E:
[email protected]
Çığrından Çıkmış Zaman
P.K.Dick
Türkçesi: Melis Tosyalı
ALTIKIRKBEŞ YAYIN
Kadıköy, Eskişehir 2007
Ragle Gumm dünyadaki en önemli kişiydi-
fakat bunu öğrenmesine asla izin veremezlerdi.
KAÇIŞ YOK
Ragle kurtulması gerektiğini biliyordu. Ama... bindiği
taksi şehrin sınırlarını geçemiyordu... her nasılsa otobüs
bileti kuyruğu hiç azalmıyordu... ve aslında acaba
gerçekten otobüs var mıydı?
Umutsuz bir hareketle kasabadan ayrılmış ve
yabancı bir eve sığınmıştı. Belki burada, bir anda
muazzam bir entrikanın öznesi haline gelmiş olduğu
yanılsamasını alt edebilirdi...
Sonra televizyonu açtı. Bir eğitim filmi vardı -Ragle
Gumm’un nasıl teşhis edileceği hakkındaydı.
BİR
Victor Nielson, mağazanın arka tarafındaki soğuk
hava deposundan bir el arabası dolusu patatesi ürün
departmanının sebze bölümüne taşıdı. Neredeyse boş
olan bölmeye yeni patatesleri boşaltmaya başladı; bir
yandan da her onuncu patatesi bozuk veya çürük mü
diye kontrol ediyordu. Koca bir patates yere düştü ve
onu almak için eğildi; o sırada kasanın, puro ve
şekerleme vitrinlerinin ötesinden, geniş cam kapıların
arasından sokağı gördü. Birkaç yaya kaldırımda
yürüyordu ve caddede, mağazanın park alanından
ayrılmakta olan bir Volkswagen’in çamurluğundan
yansıyan güneş ışığını yakaladı.
Kasada görevli ürkütücü Teksaslı kız Liz’e, “Karın
mıydı o?” diye sordu. “Bildiğim kadarıyla değil” dedi Liz,
bir yandan iki karton süt ve bir paket dövülmüş yağsız
biftek için kasa fişi yazarken. Kasadaki bir hayli yaşlı
müşteri cüzdanını çıkarmak için ceketinin cebine
uzandı.
“Gelmesini bekliyorum,” dedi Vic. “Geldiğinde bana
haber ver.” Margo, 10 yaşındaki oğullan Sammy’yi
röntgen çekilmesi için dişçiye götürecekti. Aylardan
Nisan ve gelir vergisi zamanı olduğundan, Vic’in
hesabında kalan para oldukça azalmıştı ve röntgen
sonuçlarını korkuyla bekliyordu.
Beklemeye daha fazla dayanamadığından, konserve
çorba rafının yatandan ödemeli telefona doğru yürüdü,
bir on sendik attı ve numarayı çevirdi. “Alo” diyen
Margo’nun sesi duyuldu.
“Onu aşağı indirdin mi?”
Margo heyecanla, “Dr. Miles’ı arayıp ertelemek
zorunda kaldım. Öğle vakti, bugün Anne Rubenstein ile
birlikte şu dilekçeyi Sağlık Bakanlığı’na götürmemiz
gerektiğini hatırladım, bugün kesin kayda girmeli çünkü
duyduğumuza göre anlaşmalar artık yürürlüğe
giriyormuş,” dedi.
“Ne dilekçesi?” diye sordu Vic.
“Belediyeyi şu üç eski ev yıkıntısını temizlemeye
zorlamak için,” dedi Margo. “Çocuklar okuldan sonra
orada oyun oynuyor, ne kadar tehlikeli. Paslı teller, kırık
beton plakalar ve— ”
“Postayla yollayamaz mıydın?” diye Vic lâfa girdi,
ama aslında içten içe rahatlamıştı. Sammy’nin dişleri
önümüzdeki aydan önce düşmeyecekti; onu götürmek
için bir aciliyet yoktu. “Orada işiniz ne kadar sürecek?
Beni arabayla eve götürmeyeceğin anlamına mı geliyor
bu?”
“Bilemiyorum,” dedi Margo. “Dinle canım, oturma
odasında bir sürü kadın var- dilekçemizi sunarken
vurgulamak istediğimiz son dakika konularını
belirlemeye çalışıyoruz. Eğer seni alamayacaksam beş
gibi arar haber veririm. Tamam mı?”
Vic telefonu kapattıktan sonra kasaya doğru ilerledi.
Hesap kestirmek için bekleyen hiçbir müşteri yoktu ve
Liz birkaç dakikalığına ara verip bir sigara yakmıştı. Kız
sempatik bir şekilde ve parlak bir ifade ile gülümsedi.
“Küçük oğlun nasıl?” diye sordu.
“İyi,” dedi Vic. “Büyük ihtimalle dişçiyle gitmediği için
rahatlamıştır.”
Liz, “Benim gittiğim dünya tatlısı ufak tefek yaşlı bir
dişçi var” diye neşeyle cıvıldadı. “En az yüz yaşında
olmalı. Hiç canımı acıtmıyor, biraz uğraşıyor ve iş
bitiyor.” Kırmızı ojeli başparmağıyla dudağını geriye
doğru açarak üst azıdişlerindeki bir altın kaplamalı
dolguyu gösterdi. Görmek için yaklaştığında Vic’i sigara
ve karanfil kokulu bir nefes karşıladı. “Gördün mü?”
dedi. “Kocaman bir şey ama hiç acımadı! Hayır, hem de
hiç!”
Kimbilir Margo ne der, diye düşündü Vic. Eğer
kendiliğinden açılan cam kapıdan içeri girip beni Liz’in
ağzına bakarken görse. Kinsey kayıtlarına henüz
geçmemiş yeni moda bir tür erotizm halindeyken.
Öğleden sonra mağaza neredeyse terkedilmiş
gibiydi. Genelde kasalarda izdiham olurdu, ama bugün
durum öyle değildi. Ekonomik krizden olduğuna karar
verdi Vic. Bu yılın Şubat ayı itibariyle beş milyon işsiz
bulunuyordu. Bizim işimizi de etkiliyor, diye düşündü. Ön
kapılara doğru giderek kaldırım trafiğini izlemeye
koyuldu. Hiç şüphe yoktu. Normalden çok daha az
insan. Herkes evde biriktirdiği paraları sayıyor olmalıydı.
“Bu sene işler çok kötü” dedi Liz’e.
“Niye dert ediyorsun ki?” dedi Liz. “Sen dükkânın
sahibi değilsin ki; sadece burada çalışan birisin, hepimiz
öyleyiz. Yani bize çok fazla iş düşmüyor.” Bir kadın
müşteri aldığı yiyecekleri tezgâha boşaltmaya
başlamıştı; Liz bir yandan omzunun üzerinden Vic ile
konuşurken bir yandan da fiyatları okutuyordu. “Ne
olursa olsun ekonomik bunalım yaşanacağını
düşünmüyorum; bu yalnızca Demokratların zırvalan. Şu
yaşlı Demokratların sanki ekonomi tepetaklak
düşüyormuş gibi bir hava yaratmalarından bıktım.”
“Sen Demokrat değil misin?” diye sordu Vic.
“Güneyli değil misin?”
“Artık değilim. Buraya taşındığımdan beri değilim.
Burası Cumhuriyetçi bir eyalet, bu yüzden ben de
Cumhuriyetçiyim.” Yazarkasa tangır tungur sesler
çıkardı ve kasa çekmecesi açıldı. Liz yiyecekleri bir
kese kâğıdına koydu.
Marketin karşısındaki American Diner Cafe’nin
tabelâsı Vic’in aklına öğleden sonra kahvesini getirdi.
Belki de en iyi zamandı şimdi. Liz’e “On dakika kadar
sonra dönmüş olacağım. Tek başına kaleyi
savunabileceğini düşünüyor musun?” dedi.
“Aman sen de,” dedi Liz neşeyle, bir yandan para
üstü veriyordu. “Git canım, ben de sonra çıkar almam
gereken şeyler için alışveriş yaparım. Git hadi.”
Vic elleri ceplerinde marketten çıktı, kaldırım
kenarında durarak geçmek için trafiğin azalmasını
bekledi. Asla yaya geçidine yürümezdi; kaldırım
kenarında dakikalarca beklemek zorunda kalsa da her
zaman bloğun ortasından doğruca kafeteryaya geçerdi.
Bu bir tür gurur ve erkeklik göstergesiydi.
Kafeteryanın bir bölmesinde, kahve fincanının
başında, tembel tembel kahvesini karıştırarak oturdu.
“Ağır bir gün” dedi, Samuel Erkek Giysilerinde
ayakkabı satışı yapan Jack Barnes, onunla birlikte
oturmak için kahvesini getirirken. Her zamanki gibi Jack
solgun görünüyordu, sanki naylon gömlek ve
pantolonunun içinde bütün gün buharlaşmış ve pişmiş
gibiydi. “Havadan olmalı,” dedi. “Birkaç gün tadı bahar
havası olsa herkes tenis raketi ve kamp ocağı almaya
başlar.”
Vic’in cebinde Ayın Kitabı Kulübü’nün en son
broşürü vardı. O ve Margo birkaç yıl önce kulübe
katılmışlardı, bir evi peşin olarak satın alıp bu tür
şeylerin çok olduğu bir bölgeye taşındıkları zamanda.
Broşürü masaya düz bir şekilde yayıp, Jack’in
okuyabileceği gibi döndürdü. Ayakkabı satıcısı merak
ettiğine dair hiçbir işaret vermedi.
“Bir kitap kulübüne katılmak,” dedi Vic. “Beynini
geliştirir.”
“Ben kitap okuyorum,” dedi Jack.
“Evet. Şu Becker’ın eczanesinden aldığın cep
kitaplarını.”
Jack, “Bu ülkenin ihtiyacı olan şey bilim, edebiyat
değil. Sen de çok iyi biliyorsun ki bu tür kitap kulüpleri,
seks cinayetlerinin işlendiği ve tüm kirliliklerin su üstüne
çıktığı küçük kasabaların anlatıldığı seks kitaplarıyla
uğraşıyor. Ben bunların Amerikan bilimine yardım
edeceğine inanmıyorum,” dedi.
“Ayın Kitabı Kulübü Toynbee’nin Tarihi’nin de
dağıtımcılığını yapıyor,” dedi Vic. “Bunu okuyabilirsin.”
Bunu kâr payı olarak almıştı; her ne kadar kitabı henüz
bitirememiş olsa da, önemli edebi ve tarihsel bir eser
olduğunu görmüştü, kütüphaneye koymaya değerdi.
“Her neyse,” dedi, “bazı kitaplar kötü olsa da, şu gençler
için yapılan seks filmleri kadar kötü olamaz, şu James
Dean ve o grubun yaptığı araba yarışları filmi kadar.”
Jack, dudaklarını oynatarak, Ayın Kitabı Kulübü’nün
bu zamanki seçiminin başlığını okuyordu. “Tarihsel bir
eser,” dedi. “Güney ile ilgili. Sivil Savaş zamanları. Bu
konuya hep parmak basıyorlar. Bu kulübe üye olan şu
yaşlı kadınlar aynı konuyu tekrar tekrar okumaktan
