Çağrı - Stephen King

428 Pages·2000·1.43 MB·Turkish

by  Stephen King

Stephen King
ÇAĞRI
Kitabın Orijinal Adı: Deathzone
Türkçesi: Esat Ören
PROLOG
Üniversiteyi bitirdiği sıralarda, John Smith 1953 yılının
Ocağında bir gün buzda kayıp düştüğünü çoktan unutmuştu.
Aslında ortaokulu bitirdiği sıralarda da bu olayı pek
anımsamıyordu. Anne ve babasınınsa zaten bundan hiç
haberleri olmamıştı.
Durham’da Runaround Gölü üzerinde buz pateni
yapıyorlardı. Daha büyükçe çocuklar patates küfelerinden
yaptıkları kalelerle buz hokeyi oynuyorlar, küçüklerse ayak
bileklerini bir içe bir dışa kıvırıp sıfır altı soğuk havada
ağızlarından kesik kesik puflamalarla buhar çıkararak paten
kaymasını öğrenmeye çalışıyorlardı. Temizlenmiş buz
alanının bir köşesinde iki lastik tekerlek tüte tüte yanıyor,
birkaç aile de yakınlarda oturmuş, çocuklarını izliyorlardı.
Kar taşıtları dönemi daha çok uzaklarda olduğundan, kış
eğlenceleri için yakıt gerektiren motorlardan çok bedensel
hareketlerden yararlanılıyordu.
Johnny patenlerini omzuna atmış, göl kıyısına çok yakın
olan evinden yürüyerek gelmişti. Daha altı yaşında olmasına
karşın iyi kayıyor denebilirdi. Büyük çocukların hokeyine
katılacak denli iyi değildi, ama ikide bir popo üstü düşen ya
da denge sağlamak için kollarını sağa sola sallayan
yaşıtlarının çevresinde halkalar çizebilecek durumdaydı.
Temizlenmiş alanın kıyılarında ağır ağır kayarken, içinde
Timmy Benedix gibi geri geri kayabilmek için büyük bir istek
duyuyordu. Altındaki buzun çatırdayan sesi, ötede hokey
oynayan çocukların bağrışmaları, köprünün üstünden geçen
kamyonun gürültüsü ve çevredeki yetişkinlerin mırıltı halinde
gelen konuşmaları işitiliyordu. O soğukça kış günü Johnny
yaşamından hoşnuttu. Hiçbir eksiği yoktu, hiçbir şeyi dert
etmiyordu, istediği hiçbir şey yoktu... Timmy Benedix gibi
geri geri kayabilmekten başka.
Yanan tekerlerin yanından geçerken, büyüklerden birkaç
kişinin ellerinde bir içki şişesinin dolaştığını farketti.
«Ondan bana da verin biraz!» diye bağırdı Chuck Spier’e.
Chuck güldü. «Hadi oradan bacaksız, bak, annen çağırıyor
seni.»
Altı yaşındaki Johnny Smith ağzı kulaklarında, kaymaya
devam etti. Paten alanının yola bakan tarafından geçerken
Timmy Benedix’in geldiğini gördü, babası da arkasındaydı.
«Timmy!» diye bağırdı. «Bak! Yapıyorum!»
Döndü ve çekine çekine geri kaymaya başladı. Farkında
olmadan hokey oynanan alana doğru gidiyordu.
«Hey, küçük!» diye bağırdı biri. «Oradan çekil!»
Johnny işitmedi. Yapıyordu artık! Geri geri kayıyordu!
Tekniğini bulmuştu, hem de birdenbire. Bütün iş bacakların
hafifçe sallanması...
Mutluluğun sarhoşluğuyla başını eğdi ve bacakları nasıl
duruyor diye baktı.
Hokey diski yanından vızıldayarak geçerken görmedi.
Büyük çocuklardan biri, diğerlerine göre acemi sayılabilecek
bir patenci, yüzünü yere çevirmiş hiçbir şey görmeden diski
kovalıyordu.
Chuck Spier ne olacağını görür gibi oldu. Ayağa kalkıp
bağırdı. «Johnny! Dikkat et!»
Johnny başını kaldırdı ve tam o sırada acemi patenci
bütün hızı ve seksen kiloluk gövdesiyle Johnny’e çarptı.
Kolları açık olarak havaya uçtu Johnny. Hemen sonra başı
buza çarptı ve her şey karardı.
Karanlık... kara buz... karanlık... kara buz... kara.
Kapkara.
Bayıldığını söylediler. Ama onun tek bildiği şey, kafasının
içinde yinelenen o garip sözcükler ve gözünü açtığı anda
tepesinde çember olmuş yüzlerdi: Korkmuş hokey oyuncuları,
kaygılı gözlerle bakan yetişkinler, merakla bakan küçükler,
sırıtan Timmy Benedix... Chuck Spier onu kollarına almıştı.
Kara buz. Kara.
«Johnny... iyi misin?» diye sordu Chuck. «Bayağı kötü
düştün.»
«Kara,» dedi Johnny hırıldayarak. «Kara buz. Dikkat et,
Chuck.»
Chuck korkulu gözlerle çevresine bakındı, sonra yeniden
Johnny’e döndü. Çocuğun alnında giderek irileşen yumruğa
dokundu.
«Özür dilerim,» dedi acemi hokeyci. «Görmedim bile.
Küçükler hokey alanından uzak durmak zorundadır. Kurallar
böyle.» Destek aramak için kuşkulu gözlerle çevresine
bakındı.
«Johnny?» dedi Chuck. Johnny’nin bakışları hiç hoşuna
gitmemişti. Karanlıktı bu bakışlar, soğuk ve uzaklardan
bakıyor gibiydi. «İyi misin?»
Johnny, «Dikkat et,» dedi ne dediğini bilmeden, aklında
yalnız buz... kara buz. «Patlama. Asit.»
Chuck, «Doktora götürsek mi acaba?» diye sordu Bili
Gendron’a. «Ne söylediğinin farkında değil.»
Bili, «Biraz kendine gelsin, bekle,» dedi.
Kendine gelmesi için biraz beklediler ve Johnny
gerçekten kendine geldi. «Bir şeyim yok,» diye geveledi.
«Kalkayım.» Timmy Benedix hâlâ sırıtıyordu. Tanrı belasını
versin! Johnny, Timmy’e bir ders vermesi gerektiğini
düşündü. Haftasonu olmadan Timmy’nin çevresinde halkalar
çizecek duruma gelebilirdi... hem öne doğru, hem geri geri.
Chuck, «Gel bakalım, şu ateşin yanında otur hele, biraz,»
dedi. «Çok kötü düştün.»
Ateşin yanına taşıdıkları sırada Johnny bir şey demedi.
Eriyen lastiğin keskin kokusu midesini bulandırır gibi
olmuştu. Başı da ağrıyordu. Sol gözünün üstündeki yumruyu
merakla yokladı. Sanki bir kilometre uzuyordu.
Bili, «Kim olduğunu filan anımsıyor musun?» diye sordu.
«Tabii. Tabii, anımsıyorum. Bir şeyim yok.»
«Annen baban kim?»
«Herb ve Vera. Herb ve Vera Smith.»
Bill’le Chuck bir an bakıştılar, sonra omuz silktiler.
Chuck, «Sanırım bir şeyi yok,» dedi ve sonra üçüncü kez,
«Ama gerçekten bayağı kötü düştü, değil mi? Vay be!» diye
yineledi.
Bili, «Çocuklar böyle işte,» dedi el ele kayan ikiz
kızlarına bakarak. Sonra yeniden Johnny’e döndü. «Yetişkin
biri olsaydı belki de ölürdü.»
Chuck, «Tabii, taş kafalı biri değilse,» diye karşılık verdi
ve ikisi de gülmeye başladılar. İçki şişesi yeniden elden ele
dolaştı.
On dakika geçmeden Johny yine buza çıkmıştı. Baş ağrısı
geçmişti, alnındaki mor yumruysa tuhaf bir marka simgesi
gibi duruyordu. Eve vardığında geri geri kayabilmenin sevinci
içinde düşüp bayıldığını unutmuştu bile.
Vera Smith, «Tanrım!» dedi onu görür görmez. «Nasıl
oldu bu?»
«Düştüm,» dedi Johnny ve domates çorbasını
höpürdeterek içmeye koyuldu.
«İyi misin, John?» dedi annesi elini hafifçe yumruya
değdirerek.
«Tabii, anne.» Gerçekten de öyleydi, birkaç ay boyunca
arasıra gördüğü kötü düşler sayılmazsa... kötü düşler ve bir de
gündüzün durup dururken uyuma eğilimi. Kötü düşler son
bulduğu anda uyuklama durumu da birden kesilmişti.
Hiçbir şeyi yoktu.
Şubat ortasında bir gün Chuck Spier ‘48 model
Desoto’sunun aküsünün bitmiş olduğunu gördü.
Kamyonetindeki aküyü söküp otomobiline takmak istedi.
Tam işini bitirmek üzereyken akü patladı, içindeki asitle
birlikte parçacıklar Chuck’un yüzüne fışkırdı. Bir gözünü
yitirmişti. Vera’ya göre iki gözünü birden yitirmemesi
Tanrı’nın bir lütfuydu. Johnny bunun korkunç bir felaket
olduğunu düşündü ve kazadan bir hafta sonra babasıyla
birlikte Chuck’ı ziyarete gittiler. Koskoca Chuck’ı hastane
yatağında bitmiş ve ufalmış görmek Johnny’i çok sarsmıştı. O
gece düşünde, hastane yatağında yatanın kendisi olduğunu
gördü.
Bunu izleyen yıllarda Johnny’nin önsezileri olmuştu:
Radyoda diskcokeyin hangi plağı çalacağını bilmek gibi
şeyler... ama bunları hiçbir zaman buzda geçirdiği kazayla
bağdaştırmamıştı. Kazayı unutmuştu çoktan.
Önsezileri de öyle pek önemli konularda olmamıştı ve
dikkatini çekecek denli sık değildi. O panayırın ve maskenin
olduğu geceye dek de önemli bir şey olmamıştı. İkinci kaza
öncesine dek.
Daha sonraları bunu sık sık düşündü.
İkinci kazadan önce Şans Tekerinde olan şeyi.
Kendi çocukluğundan anımsaması gereken bir uyarı gibi.
***
1955 yazının o sıcak gününde gezgin satıcı, Nebraska ve
lowa eyaletlerini bir baştan bir başa, yorulmak nedir bilmeden
aşıyordu. Altındaki ‘53 model Mercury o güne dek yetmiş bin
mil yapmıştı. Satıcı iriyarı bir adamdı, ama yüzü hâlâ Orta
Batının mısırla beslenmiş çiftlik delikanlılarını akla
getiriyordu. 1955 yılının o yazında, Omaha’da ev boyama
işinde iflas ettikten dört ay sonra Greg Stilson henüz yirmi iki
yaşındaydı.
Mercury’nin bagajı ve arka koltuğu karton kutularla
doluydu. Karton kutuların içiyse kitaplarla. Kitapların çoğu
İncildi. Çeşitli biçimlerde ve boyutlarda. İşte her eve gerekli
bir kitap, Amerikan Doğru Yol İncili, uçak tutkalıyla
ciltlenmiş, on altı renkli tablo, yalnızca 1 dolar 69 sent,
üstelik dağılma olasılığına karşı on ay garantili... Dar
gelirliler için de cep kitabı biçiminde Amerikan Doğru Yol
İncili vardı, altmış beş sente. Bunda renkli resimler yoktu,
ama İsa Peygamberin kutsal sözleri kırmızı renklerle
basılmıştı. Kesesi dolu olanlar içinse, lüks tip Amerikan
Doğru Yol İncili vardı; 19 dolar 95 sente, beyaz taklit deriyle
ciltli, yirmi dört tane renkli tablo, ortasında doğum, evlenme
ve ölümleri not etmek için bir bölümle birlikte
dağılmayacağına iki yıl garanti veriyordu. Ayrıca bir karton
dolusu, cep kitabı vardı. «Amerikan Doğruluk Yolu:
Devletimizi Yıkmak İsteyen Komünist-Yahudi İhaneti.»
Greg bu kitabı İncirlerin tümünden daha çok
satmıştı..Kitapta Rothschild’lerin, Roosvelt’lerin ve
Greenblatt’lerin Amerikan ekonomisini ve devletini nasıl ele
geçirdikleri yazıyordu. Yahudilerin nasıl Komünist-Marksist-
Leninist-Troçkist eksene doğrudan bağlı bulunduklarını,
dolayısıyla nasıl İsa düşmanı olduklarını açıklayan grafikler
bile vardı...
Washington’da komünist avı dönemi henüz kapanmamış,
Orta Batıda Joe McCarthy’nin yıldızı daha sönmemişti.
Komünizm hakkında bu önyargıların yanısıra, Greg
Stillson’un dolaştığı kırsal alanlarda dünyayı Yahudilerin
yönettiği yolunda sarsılmaz bir görüş egemendi.
Gezgin satıcı şimdi lowa eyaletinde, Ames’in yirmi mil
batısında bir çiftlik yönüne sapıyordu. Uzaktan bakınca her
yanı kapalı görünen ev terkedilmiş gibiydi. Her ne kadar
pancurlar ve ağıl kapıları kapalıysa da, bir gidip bakmadan
emin olunamazdı. Bu iş anlayışı annesiyle birlikte iki yıl önce
Omaha’dan Oklahoma’ya taşındığından bu yana Greg
Stillson’a çok şey kazandırmıştı. Ev boyama işi aslında o
denli kötü sayılmazdı, ama kimse darılmasın, ağzındaki İsa
Peygamber tadını biraz olsun giderebilmesi için bunu da
yapması gerekliydi.
Otomobilin kapısını açıp tozlar içindeki yola ayak bastığı
anda, ağılın kapısında kulakları gerilmiş, iri bir çiftlik köpeği
belirdi. Durmaksızın havlamaya başladı. «Gel kuçu kuçu,»
dedi Greg, en tatlı ve etkileyici sesiyle. Yirmi iki yaşına
karşın sesi daha şimdiden eğitim görmüş bir büyücünün sesi
gibiydi.
Ama kuçu kuçu Greg’in sesindeki dostluğu dikkate
almadı. Üstüne üstüne gelirken, gezgin satıcıyı öğlen yemeği
yapmak için oldukça kararlı görünüyordu. Greg otomobilin
içine girip kapıyı kapadı ve iki kez kornasını öttürdü. Her
yerinden akan ter beyaz ceketinin koltuk altlarında koyu gri
lekeler yapmış, sırtındaysa dallanmakta olan bir ağaç
biçiminde yayılmıştı. Yeniden korna çaldı ama karşılık
gelmedi. Ailece otomobillerine binip kente inmiş olmalılar,
diye düşündü.
Greg gülümsedi.
Vitesi geriye alıp anayola çıkacağı yerde arka koltuğa
uzanıp filit tabancasını çıkardı ama içinde filit yerine
amonyak vardı.
Greg dudaklarındaki gülücükle birlikte otomobilden çıktı.
Poposunun üstüne oturmuş olan köpek onu görür görmez
ayaklanıp hırlaya hırlaya yeniden üstüne gelmeye başladı.
Greg yine, «Haydi, gel kuçu kuçu,» dedi tatlı sesiyle.
«Gel bak sana ne vereceğim. Gel de al.» Küçük krallar gibi
şişinen bu çiftlik köpeklerinden nefret ederdi. Onlara ‘baktın
mı az çok sahiplerini de tanımış olurdun.
«Bok herifler,» diye homurdandı. Ama hâlâ
gülümsüyordu. «Haydi, kuçu kuçu, gel buraya.»
Köpek geldi. Üstüne atlamak İçin gerindi. Ağılda bir inek
mölerken hafif bir esintiyle mısır tarlalarından bir hışırtı
yükseldi. Köpek sıçradığı anda Greg’in yüzündeki
gülümseme değişti ve ekşimiş bir hal aldı. Filitin kolunu
bastırır bastırmaz keskin bir amonyak bulutu doğruca köpeğin
gözlerine ve burnuna doldu.
Hayvanın öfkeli havlamaları yerini kısa, acı dolu seslere
bıraktı, az sonraysa amonyak etkisini gösterince inleyen bir
ulumaya dönüştü. Köpek kuyruğunu bacaklarına sıkıştırmış,
korkusuz bekçi özelliğini yitirmişti.
Greg Stillson’un suratı asıldı. Gözleri çirkin birer çizgi
olmuştu. Hemen öne atılıp köpeğin kıçına ayağındaki
postallarla müthiş bir tekme indirdi. Köpek inledi, sonra can
havliyle döndü ve ağıla kaçıp saklanacağı yerde, kendisine bu
acıyı verene karşı savaş durumu aldı. Böylece ölüm fermanını
kendisi vermiş oluyordu.
Hırlayarak kör bir atılım yaptı, Greg’in beyaz keten
pantolonunun sağ paçasına dişlerini geçirip yırttı.