Yırtıcı Kuş - Wilbur Smith

892 Pages·1999·2.91 MB·Turkish

by  Wilbur Smith

Yırtıcı Kuş
(Birds of Pray)
Wilbur Smith

Çeviren: Deniz Niven
3. Hm. Kağıt
772 sayfa
13,5x19,5 cm
Karton Kapak
ISBN:9754057805
Yayınevi: Altın Kitaplar
Baskı Tarihi : 1999
Karanlık sulara çarparak dantel dantel köpüklerin
belirmesine neden oldular.
Çok geçmeden dalan kuşların ve oburca beslendikleri
gümüş tirhosların çırpınışlarından suyun yüzü bembeyaz
kesildi. Hal bakışlarını bu sahneden ayırarak belirmeye
başlayan ufku taradı.
Bir yelkenin pırıltısını gördüğü an kalbi tekledi sanki.
Sadece bir fersah ötede dörtköşe seren yelkenleri olan yüksek
bir gemi belirmişti. Hal ciğerlerini havayla doldurdu ve kıç
güvertesine seslenmek için ağzını açtı. Ama sonra tekneyi
tanıdı. Bu, Doğu Hindistan'dan gelen bir Hollanda gemisi
değil, Moray Martısı adlı firkateyndi. Her zamanki yerinden
çok uzaktaydı. Hal bu yüzden yanılmıştı.
Hollandalılara abluka uygulayan küçük filonun önemli bir
gemisiydi Moray Martısı. Geminin görünmemesi için
"Akbaba" diye tanınan kaptanının doğu ufkunun aşağısında
beklemesi gerekiyordu. Hal branda bezinden gözetleme
yerinin yanından eğilerek aşağıya, güverteye baktı. Babası da
ellerini beline dayamış, başını yukarı kaldırmış, ona
bakıyordu.
Delikanlı aşağıya seslenerek gördüğü tekneyi bildirdi.
"Rüzgâr yönünde Martı." Babası doğuya doğru bakmak için
döndü. Sir Francis koyu renk gökyüzünün önünde kapkara
duran Akbaba'nın gemisini tanımıştı. İnce boru biçimindeki
pirinç teleskopu gözüne götürdü. Hal babasının omuzlarının
duruşundan, teleskopu kapatışından ve yeleye benzeyen siyah
saçlarını arkaya atışından onun öfkeli olduğunu anladı. Gün
sona ermeden iki komutan ağız dalaşına girişeceklerdi.
Delikanlı usulca güldü. Sir Francis demir gibi iradesi, sivri
dili, yumrukları ve kılıcıyla hedef seçtiği insanların ödünü
patlatırdı. Aynı mezhepten şövalyeler bile ondan çekinirlerdi.
Hal o gün babasının öfkesinin odak noktasının kendisi değil
de, başkaları olacağı için sevindi.
Moray Martısı'nın gerisine doğru bakarak yeni gün
başlarken gitgide belirginleşen ufku taradı. Keskin genç
gözlerine yardımcı olması için bir teleskopa ihtiyacı yoktu.
Zaten gemide o pahalı gereçten sadece bir tane vardı. Hal
diğer yelkenleri fark etti. Tekneler tam olmaları gereken
yerdeydi, koyu renk denizde küçücük beneklere
benziyorlardı. Durumlarını bozmayan bu iki büyük filika
yanlarda, Lady Edwina'dan on beş fersah ötedeydiler. Hal'ın
babasının Hollandalıları yakalamak için oluşturduğu geniş
ağın birer parçasıydılar.
Filikalar üzerleri açık teknelerdi. Her birinde tepeden
tırnağa silahlı on iki denizci vardı. Filikalara gerek olmadığı
zaman bunlar parçalanıyor ve Lady Edwina'nın ambarına
konuyordu. Sir Francis filikalardaki mürettebatı sürekli
değiştirirdi. Çünkü sert West Country'lilerin, Gallilerin ve
hepsinden daha sağlam olan eski esirlerin bu küçük
teknelerdeki şartlara uzun süre dayanmaları ve
savaşabilmeleri imkânsızdı.
Sonunda güneş doğu okyanusundan yükselirken gündüzün
çeliğe benzeyen ışığı etrafa yayıldı. Hal güneşin sularda
çizdiği alev gibi yola baktı. Okyanusta yabancı yelkenler
olmadığını anlayınca da keyfi kaçtı. Daha önceki altmış beş
şafakta olduğu gibi, görünüşte yine hiçbir Hollandalı yoktu.
Sonra kuzeye, kayada oyulmuş dev bir sfenkse benzeyen
karaya bir göz attı. Ufuktan yükselen bu kara parçası
anlaşılmaz, simsiyah bir kütleydi. Burası Afrika'nın en güney
ucundaki Agulhas Burnu'ydu.
Afrika! Dudağından dökülen bu gizemli ad kollarındaki
tüyleri diken diken etti. Ensesindeki gür siyah saçları sanki
dimdik oldu.
Afrika! İnsan eti yiyen ejderhaların ve başka korkunç
yaratıkların haritası çizilmemiş olan toprakları. Yine insan eti
yiyen ve kemiklerini süs olarak taşıyan karaderili vahşilerin
vatanı.
Afrika! Altın, fildişi, köleler ve başka hazinelerin
bulunduğu kıta. Bütün bunlar bu hazineleri arayacak ve belki
de bu çabası sırasında ölecek kadar cesur bir insanı
bekliyordu. Hal bu adın söylenişi ve gizlediği vaatler
yüzünden hem büyüleniyor, hem de korkuyordu. Bu hem
tehdit doluydu, hem de bir meydan okuma.
Delikanlı Latince fiilleri çekmesi ya da gökyüzündeki
takımyıldızları ezberlemesi gerekirken babasının kamarasında
saatlerce haritalara bakıyordu. Fil, aslan ve ejderha
resimleriyle dolu geniş toprakları, Ay Dağları'nı, "Koikhoi",
"Capdeboo", "Sofala", "Prester John'un Krallığı" adları
verilmiş gölleri ve dev nehirleri inceliyordu. Ama babasından
hiçbir uygar insanın Afrika'nın huşu uyandıran içerlerine
yolculuk yapmadığını öğrenmişti. Delikanlı pek çok kez
yaptığı gibi, oraya ilk giren insan olmak nasıl bir duygu
uyandırırdı, diye düşünüyordu. Özellikle Prester John çok
ilgisini çekiyordu. Afrika kıtasının derinliklerindeki çok
büyük ve güçlü Hıristiyan imparatorluğunun efsanevi
hükümdarı Avrupa mitolojisinde yüz yıllar önce yer almıştı.
Hal onun bir tek adam mı olduğunu, yoksa bir dizi
imparatorun mu yaşadığını merak ediyordu.
Kıç güverteden bağırılarak verilen emirlerle daldığı
hayallerden uyandı. Rüzgâr yüzünden sesler hafif geliyordu.
Gemi de rotasını değiştirmişti. Aşağıya bakan delikanlı,
babasının Moray Martısı'nın yolunu kesmek niyetinde
olduğunu anladı. Batıya, Ümit Burnu'na ve Atlas
Okyanusu'na doğru giden iki geminin yolları kesişecekti.
İkisinin de yelkenleri camadanla küçültülmüştü. Sadece
gabyadan yararlanıyor, ağır ağır gidiyorlardı. Bu sıcak güney
sularında fazla kalmışlardı ve tahtalara Toredo kurtçukları
doluşmuştu. Hiçbir gemi burada uzun süre dayanamazdı.
Herkesi korkutan o gemi kurtları bir erkeğin parmağı
kalınlığında ve kolu uzunluğundaydı. Tahtalara birbirlerine
çok yakın delikler açıyor, keresteleri adeta kovana
dönüştürüyorlardı. Hal direkteki yerinden bile iki gemideki
tulumbaların sintine suyunu azaltmak için çalıştığını
duyuyordu. Hiç kesilmeyen bu ses geminin yüzmesini
sağlayan bir kalbin atışları gibiydi. İşte bu da Hollandalıları
bulmalarını gerektiren nedenlerden biriydi. Gemi
değiştirmeleri şarttı. Lady Edwina ayaklarının altında
kemirilip delik deşik ediliyordu.
İki gemi denizcilerin birbirlerine seslerini
duyurabilecekleri kadar yaklaşınca tayfalar iğlere tırmandılar
ya da küpeşteye dizildiler, aralarında açık saçık şakalar
yapmaya başladılar.
Hal onları böyle gördüğü zaman gemilere sığınan
insanların çokluğu karşısında şaşırıyordu hep. Lady Edwina
yüz yetmiş tonluk bir gemiydi. Uzunluğu yirmi bir metreden
biraz fazlaydı. Ama şimdi iki filikadaki tayfalar da dahil
gemide yüz otuz kişi vardı. Martı, Lady Edwina 'dan daha
büyük değildi. Ama teknede bunun yarım katı fazla tayfa
bulunuyordu.
Doğu Hindistan Şirketi'nin Hollandalı dev kalyonlarını
yakalamak için bütün bu savaşçılara ihtiyaç vardı. Sir Francis
diğer şövalyelerden güney okyanusun her köşesiyle ilgili bilgi
toplamıştı. Bu nedenle de o gemilerden en aşağı beşinin hâlâ
denizde olduğunu biliyordu.
Bu mevsimde o güne kadar şirketin yirmi bir kalyonu
buradan geçmiş, Hollandalıların "Tafelberg" diye tanımladığı
kıtanın güneyindeki, dev Masa Dağı'nın eteğindeki küçücük
malzeme deposuna uğramıştı. Ondan sonra da dönüp
Amsterdam'a gitmek için Atlas Okyanusu'nda kuzeye doğru
çıkmıştı.
Geride kalan ve hâlâ Hint Okyanusu'nda ilerleyen bu beş
geminin güneydoğudan esen alizeler kesilmeden ve rüzgâr
sertleşerek kuzeybatıya dönmeden önce Ümit Burnu'nu
dolanması gerekiyordu. Yakında olacaktı bu.
Moray Martısı hükümetin izniyle korsanlık yapmadığı
zamanlarda Cumbrae Kontu Angus Cochran, Zanzibar
pazarlarında köle alışverişiyle kesesini dolduruyordu.
Zavallılar ince uzun köle ambarının yukarısında güvertedeki
halkalı cıvatalara zincirleniyorlardı. Gemi doğudaki
limanlardan birine ulaşıp yolculuk sona erince ancak
prangaları çözülebiliyordu. Hint Okyanusu aşılırken o
korkunç tropik yolculuğa dayanamayarak ölen biçareler,
sağların yanında kalıyor ve iki güverte arasında yattıkları o
dar yerde çürüyorlardı. Çürüyen cesetlerin kokularıyla,
yaşayanların pisliklerininki birbirine karışıyordu. Bu nedenle
köle gemilerinin çok belirgin bir kokusu vardı; rüzgâr aynı
yönden estiği zaman fersah fersah öteden duyuluyordu. İyice
temizlenmeleri bile köle taşıyan gemilere özgü o belirgin
kokuyu gideremiyordu.
Martı rüzgâra karşı dönerken Lady Edwina 'nın
mürettebatı abartılı bir tiksintiyle ulur gibi bağırdılar.
"Tanrım! Gübre yığını gibi kokuyor."
Bir tayfa küçük, güzel firkateyne, "Siz poponuzu hiç
silmez misiniz, hastalıklı böcekler?" diye haykırdı. "Daha
buradan kokunuzu alabiliyoruz!" Martı'dan gelen cevaplar
Hal'ı güldürdü. Tabii insan bağırsaklarının onun için gizli bir
yanı yoktu. Ama tayfaların sözlerinin gerisini anlayamıyordu.
Çünkü kadın vücudunun iki geminin mürettebatının da açık
açık ayrıntılarının üzerinde durdukları o bölümlerini hiç
görmemişti. Onların ne işe yaradıklarını da bilmiyordu. Ama
bu tanımlamalar hayal gücünü çalıştırıyordu. Babasının bu
sözleri duyduğu zaman ne kadar öfkeleneceğini düşündükçe
daha da neşeleniyordu.
Sir Francis dindar bir adamdı; gemideki her tayfanın Tanrı
korkusuyla davranmasının savaşı kazanma olasılığını olumlu
yönde etkileyeceğine inanırdı.
Gemide kumarı, küfürü ve sert içkilerin içilmesini
yasaklamıştı. Günde iki kez mürettebata dua ettiriyor, onlara
bir limana çıktıklarında nazik ve onurlu davranmalarını
öğütlüyordu. Ama Hal tayfaların, babasının bu nasihatlerine
pek ender uyduklarını biliyordu. Şimdi adamlarının
Akbaba'nın tayfalarıyla karşılıklı hakaretler yağdırmasını
dinlerken kaşları hiddetle çatıldı. Ancak hoşnutsuzluğunu
belirtmek için gemicilerin yarısını kırbaçlatamazdı. Bu
nedenle firkateyn kolaylıkla konuşabileceği yakınlığa
gelinceye kadar sesini çıkarmadı.
O arada uşağını pelerinini getirmesi için kamarasına
yolladı. Akbaba'ya söyleyecekleri resmi şeylerdi, onun için de
uygun kılıkta olması gerekiyordu. Uşak geri geldiği zaman
Sir Francis gösterişli kadife pelerini omuzlarına aldı ve ancak
ondan sonra megafonu ağzına götürdü. "Günaydın, sayın
Lord!"
Akbaba küpeşteye yaklaşarak Sir Francis'i selamlamak için
bir elini kaldırdı. Kareli eteğinin üstünde günün ilk ışıklarında
parlayan yarım zırhı vardı ama başı açıktı. Kızıl saçı ve sakalı
saman yığınını andırıyor, kızıl bukleleri rüzgârda dans
ediyordu. Sanki kafası tutuşmuştu. Akbaba, "İsa seni sevsin,
Franky!" diye kükredi. Gür sesi rüzgârın uğultusunu
kolaylıkla bastırdı.
Senin yerin doğu kanatta! Sir Francis öfkesi ve rüzgâr
yüzünden kısa konuşmuştu. "Yerinden neden ayrıldın?"
Akbaba özür diler gibi abartılı bir tavırla ellerini iki yana
açtı. "Suyum azaldı. Sabrım da tükendi. Altmış beş gün ben
ve cesur adamlarım için yeterli. Sofala kıyısında kolaylıkla
ele geçirilecek altın ve köle var." Aksanı bir İskoç fırtınasını
andırıyordu.
Elindeki belge sana Portekiz gemilerine saldırma izni
vermiyor.
Cumbrae Kontu bağırarak cevap verdi. "Hollandalı,
Portekizli ya da İspanyol... onların altınları da güzel güzel
ışıldıyor. Bildiğin gibi hattın gerisinde barış yok."
Sir Francis öfkeyle kükredi. "Akbaba adı sana çok uyuyor!
Sende de o leş yiyen kuşun açlığı var." Ama aslında
Cumbrae'nin söylediği doğruydu. Hattın ötesinde barış yoktu.
Yüz elli yıl önce, yani 25 Eylül 1493'te Papalık Bülteni
Inter Caetera yayınlanmıştı. Buna göre Papa VI. Alexander
dünyayı İspanyollarla Portekizliler arasında bölüştürmek için
Atlas Okyanusu'nun ortasına kuzeyden güneye bir çizgi
çekmişti. Bu işe katılmayan ve hasetle öfke duyan kaç
Hıristiyan ülkesi bu emre uyacaktı? Aynı anda başka bir
doktrin daha doğmuştu: "Hattın ötesinde barış yoktur." Bu
hem resmi, hem de bağımsız korsanların parolası halini
almıştı. Denizcilerin kafasında bu sözlerin anlamı genişlemiş
ve okyanusların keşfedilmemiş bölgelerini de içine almıştı.
Kuzey kıtasının sularında korsanlık, yağma ve cinayet
hattın ötesinde olduğu zaman hoş görülüyor, hatta
alkışlanıyordu. Oysa daha önce Hıristiyan Avrupa'nın filoları
hep birarada suçluyu arayıp yakalar ve onu kendi gemisinde
serenin tepesine asardı. Papalık emrinden sonra tacize
uğrayan her hükümdar resmi izin belgeleri imzalayarak,
ticaret gemilerini bir anda korsan teknelerine dönüştürdüler.
Sonra bu savaş gemilerini sınırları genişleyen dünyanın yeni
keşfedilen okyanuslarına yağmaya yolladılar.
Sir Francis Courteney'in belgesini Majeste Kral II. Charles
adına İngiltere Lordlar Kamarası Başkanı ve Adalet Bakanı
Clarendon Kontu Edward Hyde imzalamıştı. Buna göre Sir
Francis'in İngiltere'nin savaşta olduğu Hollanda Cumhuriyeti
gemilerini avlama izni vardı.
Sir Francis birbirine iyice yakın olan iki geminin
arasındaki açıklığın üzerinden, "Yerini terk ettiğin takdirde,
ödülden pay alma hakkından da vazgeçmiş sayılırsın!" diye
seslendi. Ama Akbaba dümencisine emir vermek için
dönmüştü.
Sonra da hazır bekleyen gaydacısına bağırdı. "Sir
Francis'in bizi hatırlaması için bir parça çal!" Dokunaklı
"Adalara Elveda" şarkısı suyun üzerinden Lady Edwina 'ya
ulaşırken Akbaba'nın tayfaları maymunlar gibi halatlara
tırmandılar ve camadanları gevşettiler. Martı'nın üst arması