Yedinci Papirüs - Wilbur Smith

631 Pages·2000·2.25 MB·Turkish

by  Wilbur Smith

WILBUR SMITH

YEDINCI PAPIRUS
TÜRKÇESİ:
Gönül Suveren

WILBUR SMITH
(Mısır Dizisi) Cilt2
Yedinci Papirüs (The Seventh Scroll)
Zorunluluk yüzünden biraraya gelmiş bir serüvenciyle bir
araştırmacı, Taita'nın binlerce yıl öncesinden bıraktığı şifreli
bilgileri çözmek ve büyük Mısır firavununun mezarını
bulmak için zorlu bir mücadeleye girişirler.
Afrika'da kendilerini bekleyen acımasız rakipleriyle
yarışarak sonuca yaklaşmak ve ele geçirdikleri bilgilerin
ışığında bilim dünyasına inanılmaz sırları göstermek için
neredeyse hayatlarını ortaya koyarlar.
Yaşamla ölüm, hayalle gerçek arasında gidip gelen dakikalar
kimin kazanacağını belirleyecektir.
Binlerce yıl öncesinden günümüze seslenen Taita'nın sesini
duymak ve söylediklerini anlamak istiyorsanız dikkatli olun.
Heyecanın bu defaki tadı çok farklı!...
KİTABIN ORİJİNAL ADI
THE SEVENTH SCROLL
YAYIN HAKLARI
WILBUR SMITH © ONKTELİF HAKLARI
AJANSI ALTIN KİTAPLAR
YAYINEVİ VE TİCARET A.Ş. ©
BASKI
3. BASIM / ŞUBAT 2004
AKDENİZ YAYINCILIK A.Ş.
Matbaacılar Sitesi No: 83 Bağcılar – İstanbul
BU KİTABIN HER TURLU YAYIN HAKLARI FİKİR VE SANAT
ESERLERİ YASASI GEREĞİNCE ALTIN KİTAPLAR YAYINEVİ VE
TİCARET A.Ş.’YE AİTTİR.
ISBN 975-405-601 – 3
ALTIN KİTAPLAR YAYINEVİ
Celâl Ferdi Gökçay Sk.
Nebioğlu İşhanı
Cağaloğlu – İstanbul
Tel: 0.212.513 63 65 /526 80 12
0.212.520 62 46 / 513 65 18
Faks: 0.212.526 80 11
http://www.altinkitaplar.com.tr
[email protected]
A yayılarak kum tepelerini
LACAKARANLIK ÇÖLDEN USULCA
mora boyarken kadifeden yapılmış kalın bir pelerin gibi bütün
sesleri boğdu. Bu yüzden akşam artık sessiz ve sakindi.
Karı koca kum tepesinde durmuş vadiye ve onun etrafını
sarmış olan küçük köylere bakıyorlardı. Binalar beyaz,
damları da dümdüzdü. Hurma ağaçlarıysa hepsinden yüksekti.
Camiyle Koptik Hıristiyan Kilisesinin dışında. Bu inanç
kaleleri gölün iki yanından birbirlerine bakıyorlardı.
Gölün suları yavaş yavaş kararırken bir kaz sürüsü hızla
kanat çırparak alçaldı. Sazlarla kaplı kıyının yakınında suları
şıpırdatarak, hafifçe köpürdeterek göle indi.
Tepedeki adamla kadın birbirlerinden çok farklıydılar.
Erkek uzun boyluydu ama omuzları hafifçe çökmüştü.
Güneşin son ışıkları gümüşümsü saçlarını yaldızlıyordu.
Kadınsa gençti. Otuz bir, otuz iki yaşlarında görünüyordu.
İnce, canlı ve hayat doluydu. Gür, kıvırcık saçlarını ensesinde
deri bir bantla bağlamıştı.
«Artık aşağıya inmenin zamanı geldi. Alia bekliyordun»
Duraid kadına sevgiyle gülümsedi. Royan onun ikinci
karısıydı.
Adam ilk karısı öldüğü zaman onun güneş ışıklarını da
beraberinde alıp götürdüğünü sanmıştı. Yaşamında böyle son
bir mutluluk devresi olacağı hiç aklına gelmemişti. Ama
şimdi Royan ve çalışmaları vardı. Mutlu ve rahattı.
Royan birdenbire onun yanından uzaklaşarak, saçındaki
bandı çekip çıkardı. Başını sallarken siyah gür saçları
uçuşuyordu. Genç kadın bir kahkaha attı. Hoş bir sesti bu.
Sonra kum tepeciğinin kaygan yamacından inmeye başladı.
Koşarken uzun eteği bacaklarının etrafında dalgalanıyordu.
Royan'ın koyu esmer bacakları biçimliydi. Genç kadın
yamacın ortalarına kadar dengesini korumayı başardı. Sonra
yerçekimi onu yendi ve o da yuvarlandı.
Duraid tepenin doruğundan ona hoşgörüyle gülümsedi.
Royan bazen hâlâ çocukmuş gibi davranıyordu. Bazen de
ciddi ve kararlı bir kadın gibi. Adam hangisini tercih ettiğini
bilmiyordu. Ama karısını bu iki haliyle de seviyordu. Royan
yuvarlana yuvarlana tepenin eteğine indi ve orada durdu.
Doğrulup oturdu. Hâlâ gülüyor, saçlarını sallayarak kumları
temizlemeye çalışıyordu.
Kocasına, «Sıra sende,» diye seslendi. Duraid karısının
peşinden ağır ağır indi. Yaşı ilerlediği için bedeni o kadar
esnek değildi. Adam aşağıya ininceye kadar dengesini
kaybetmedi. Sonra karısını ayağa, kaldırdı. Çok istemesine
rağmen Royan'ı öpmedi. Araplar herkesin önünde sevgilerini
gösteremezlerdi. Hatta çok sevdikleri karılarına bile.
Karı koca köye doğru gitmeden önce Royan üstünü başını
düzeltti, saçlarını da tekrar bağladı. Birlikte vahanın
sazlarının yanından ilerleyerek, sulama kanallarını aşan
derme çatma köprülerden geçtiler. O sırada tarlalardan dönen
köylüler Duraid'i büyük bir saygıyla selamladılar.
«Selamünaleyküm, doktor. Huzur sizinle olsun.» Onlar
bütün bilgili insanlara saygı gösterirlerdi. Ama yıllar boyunca
kendilerine ve ailelerine yaptığı iyilikler nedeniyle Duraid'e
daha da büyük bir saygıları vardı. Çoğu, Duraid'den önce
onun babasının yanında çalışmıştı. Hemen hepsi Müslüman, o
ise Hıristiyan’dı. Ama buna aldırmıyorlardı.
Villaya vardıkları zaman kâhya kadın Alia onları somurtkan
bir tavırla, söylenerek karşıladı. «Geç kaldınız. Her zaman
gecikiyorsunuz zaten. Neden diğer insanlar gibi her şeyi
saatinde yapmıyorsunuz? Mevkiimizi korumak zorundayız.»
Duraid şefkatle ona takıldı. «İhtiyar ana, sen her zaman
haklısın. Sen olmasaydın bize kim bakardı?» Alia'yı gönderdi.
Kadın Duraid'e olan sevgi ve ilgisini belli etmemek için
kaşlarını çatmıştı.
Karı koca terasta o basit yemeklerini yediler: hurma, zeytin,
mayasız ekmek ve keçi peyniri. Yemek sona erdiğinde iyice
kararan havaya rağmen çöl yıldızlarının her biri ışıltılı mum
gibiydi.
«Royan, çiçeğim.» Duraid masanın üzerinden uzanıp
karısının eline dokundu. «Çalışma zamanı geldi.» Masadan
kalkarak karısını çalışma odasına götürdü. Bu odanın kapıları
terasa açılıyordu.
Royan Al Simma doğruca dipteki duvarın önüne konmuş
olan büyük kasaya gitti ve şifreyi çevirdi. Kasa, Duraid'in
yaşamı boyunca topladığı eski kitaplarla parşömenler, antika
heykeller, biblolar ve gömü eşyalarıyla dolu bu odaya hiç
uymuyordu.
Royan kasanın ağır çelik kapağını açtıktan sonra bir an
öylece durdu. Bu yüzyıllar öncesinden kalma şeye her
bakışında adeta huşu duyuyordu. Aradan sadece kısa birkaç
saat geçmiş olsa bile.
Genç kadın, «Yedinci Papirüs,» diye fısıldayarak ona
dokunmak için bütün cesaretini topladı. Bu hemen hemen
dört bin yıllıktı. Tarihe ayak uyduramayan bir dâhi tarafından
yazılmıştı. Yüzyıllar önce toz olmuş biri tarafından. Ama
Royan onu kocası kadar iyi tanıyor ve bu dâhiye saygı
duyuyordu. Onun sözleri ölümsüzdü. Adam mezarının
ötesinden, cennet bahçelerinden ve bütün kalbiyle inandığı
Osis, İsiris ve Horus'un oluşturduğu büyük üçlünün
huzurundan kadınla açık açık konuşuyordu. Royan da onun
gibi bütün kalbiyle daha yeni bir üçlüye inanıyordu.
Genç kadın papirüsü Duraid'in başına geçtiği masaya
götürdü. Kocası çalışmaya başlamıştı bile. Kadın, papirüsü
önüne, masaya koyarken o da başını kaldırarak karısına baktı.
Royan bir an onun gözlerinde de kendisini etkileyen o mistik
ruh halini gördü. Duraid gerekli olmadığı zaman bile
papirüsün masasına konmasını istiyordu. Çalışması için
fotoğraflar ve mikrofilm vardı. Ama sanki onları incelerken o
binlerce yıl önce yaşamış olan yazarın görünmeyen varlığının
yanında olmasını istiyordu.
Duraid sonra kendini toparladı ve soğukkanlı bir bilim
adamına dönüştü. «Senin gözlerin benimkilerden keskin,
çiçeğim. Şu harfe ne diyorsun?»
Royan kocasının omzunun üzerinden eğilip papirüste işaret
ettiği hiyeroglifi inceledi. Bir süre onun ne olduğunu
çıkarmaya çalıştı. Sonra büyüteci Duraid'in elinden alarak
şekle tekrar baktı.
«Galiba Taita bize eziyet etmek için bir şifre daha
uydurmuş.» Royan binlerce yıl önce ölen yazardan, sanki çok
sevdikleri ama onları bazen öfkelendiren, oyunlar oynayan,
yaşayan, soluk alan bir dostmuş gibi söz ediyordu.
Duraid memnun memnun, «Eh, demek ki bunu çözmemiz
gerekecek,» dedi. Yaşamını adadığı bu çalışmayı çok
seviyordu.
Karı koca gece hava serinleyinceye kadar çalıştılar. En iyi
çalışmalarını bu saatlerde yapıyorlardı. Bazen Arapça, bazen
İngilizce konuşuyorlardı. Onlar için bu iki dil, bir tek dil
gibiydi. Daha ender olarak Fransızcayı seçiyorlardı. Bu
ikisinin de bildikleri üçüncü dildi. Karı koca, 'kendi
Mısır'larından' uzaklarda İngiltere ve Amerika'da öğrenim
görmüşlerdi. Royan, Taita'nın parşömenlerde kullandığı,
'kendi Mısırım' deyimine bayılıyordu.
Eski çağlarda yaşamış olan bu Mısırlıyla sanki aralarında bir
bağ vardı. Sonuçta, o Taita'nın soyundan gelmiş sayılırdı.
1
Bir Koptik Hıristiyan’dı. Mısır'ı çok sonradan ele geçiren
Araplardan değildi. Onlar ülkeyi on dört yüz yıl kadar önce
zapt etmişlerdi. Araplar, onun "kendi Mısır'ına' yeni gelmiş
kimseler sayılırlardı. Oysa kendi sülalesi firavunlar ve büyük
piramitlere kadar uzanıyordu.
Royan saat onda ikisi için sobada kahve yaptı. Alia köydeki
ailesinin yanına gitmeden önce odun kömürü kullanılan
sobayı yakmıştı. Karı koca yarıya kadar telve dolu incecik
fincanlardan tatlı ve koyu kahveyi içtiler. Kahveyi
yudumlarken iki eski dost gibi konuşuyorlardı.
Royan için ilişkilerinin anlamı buydu. Eski dostlar. Genç
kadın İngiltere'de arkeoloji konusunda doktorasını yapıp
Mısır'a döndüğünden ve eski eserler bölümünde iş
bulduğundan beri tanıyordu Duraid'i. Adam bölümün
başkanıydı.
Duraid, Soylular Vadisindeki Kraliçe Lostris'in mezarını
açtığı zaman Royan ona asistanlık etmişti. Mezar M.Ö. 1780
yıllarından kalmaydı.
Genç kadın, mezarın eski çağlarda soyulduğunu ve
hazinelerinin yağmalandığını öğrendiklerinde adamın düş
kırıklığını da paylaşmıştı. Mezarda sadece duvarları ve tavanı
kaplayan şahane panolar vardı.
Royan bir zamanlar lahdin üzerinde durduğu kaidenin
gerisindeki duvarın üzerinde çalışıp, resimlerin fotoğrafını
çekerken, sıvanın bir bölümü düşmüş ve ortaya bir oyuk
çıkmıştı. Burada mermerden yapılmış on kavanoz vardı. Ve
her kavanozda da bir papirüs. Onları kraliçenin esiri Tarta
yazmış ve kavanozlara koymuştu.