Yavaşla - Kemal Sayar

174 Pages·2007·2.7 MB·Turkish

by  Kemal Sayar

iyi ki kitaplar var...
YAVAŞLA
KEMAL SAYAR
TİMAŞ YAYINLARI | 1615
Kemal Sayar Kitaplığı | 2
GENEL YAYIN YÖNETMENİ
Emine Eroğlu
EDİTÖR
Seval Akbıyık
İLLÜSTRASYON:
Cem Kızıltuğ
KAPAK TASARIMI
Ravza Kızıltuğ
1. BASKI
Nisan 2007, İstanbul
ISBN
978-975-263-536-4
E-ISBN
978-605-08-0053-1
TİMAŞ YAYINLARI
Cağaloğlu Alemdar Mah. Alayköşkü Cad. No: 5 Fatih / İstanbul
Telefon: [phone] Faks: (0212) 512 40 00
timas.com.tr
[email protected]
facebook.com/timasyayingrubu
twitter.com/timasyayingrubu
Kültür Bakanlığı Yayıncılık
Sertifika No: 12364
YAYIN HAKLARI
© Eserin her hakkı anlaşmalı olarak Timaş Basım Ticaret ve Sanayi Anonim Şirketi’ne
aittir. İzinsiz yayınlanamaz. Kaynak gösterilerek alıntı yapılabilir.
İÇİNDEKİLER
YAVAŞ GÜZELDİR
MODERN MUTSUZLUK
MODERN ZAMANLARDA AİLE
BENLİĞİN ve TOPLUMUN KRİZİ
KEMAL SAYAR
1966 yılında Ordu’da dünyaya gelen Kemal Sayar, ilk ve
orta öğrenimini Zonguldak Hisarönü 27 Mayıs İlkokulu’nda
ve Eskişehir Anadolu Lisesi’nde tamamladıktan sonra, 1989
yılında Hacettepe Üniversitesi (İngilizce) Tıp Fakültesi’nden
mezun oldu. 1989-1995 yılları arasında Marmara Üniversitesi
Tıp Fakültesi Psikiyatri Anabilim Dalı’nda uzmanlık
eğitimine devam etti. Ardından Vakıf Gureba Eğitim
Hastanesi ve Çorlu Asker Hastanesi’nde psikiyatri uzmanı
unvanıyla görev yaptı. 2000 yılında psikiyatri doçenti oldu.
2000-2004 yılları arasında KTÜ Tıp Fakültesi Psikiyatri
Anabilim Dalı’nda öğretim üyesi olarak bulundu. Çeşitli
ulusal ve uluslararası dergilerde danışmanlık ve hakemlik
yaptı. Psikiyatri konulu çok sayıda kongre ve sempozyumda
düzenleyici ve konuşmacı olarak yer aldı. 2002 yılında,
Kanada Mc Gill Üniversitesi Transkültürel Psikiyatri
Bölümü’nde konuk öğretim üyesi olarak çalıştı. Bakırköy ve
Erenköy Ruh Sağlığı ve Sinir Hastalıkları Hastanelerinde
klinik şefliği görevlerini yürüttü. 2008 yılında psikiyatri
profesörü oldu. Halen Fatih Üniversitesi’nde öğretim üyesi
olarak çalışıyor ve klinik pratiğini özel ofisinde sürdürüyor.
Yayınlanmış Kitaplarından Bazıları:
Her Şeyin Bir Anlamı Var
Yavaşla
Merhamet
Ruh Hali
Sufi Psikolojisi
Kendine İyi Bak
Olmak Cesareti
Kalbin Direnişi
Hüzün Hastalığı
Özgürlüğün Baş Dönmesi
Otoyol Uykusu
Terapi
Ben gelmedim dava için, benim işim sevi için
Dost’un evi gönüllerdir, gönüller yapmağa geldim
YUNUS EMRE
YAVAŞ GÜZELDİR
OTOMOBİL UÇAR GİDER
Çalıştığım devlet kurumuna gidip gelirken her gün seksen
kilometre yol kat ediyorum. Arabanın içindeyken müzik
dinliyor, hayal kuruyor ama gözlerimi yoldan ayırmıyorum.
Çünkü bir otoyol üzerinde gidiyorum ve benim ya da bir
başkasının en ufak bir dikkatsizliği, büyük kazalara yol
açabilir.
Sabahları yağış varsa, trafiğin çok kötü olacağını biliyor ve
dur kalk geçireceğim zamana hayıflanıyorum. Metropollerin
trafik keşmekeşi hepimizi hayatından bezdiriyor ancak yine
de özel taşıtlarımızdan vazgeçemiyoruz. Sözgelimi, uzun
zamandır bir yürüyüş yapmadığımı, düşünce ve hayalin
eşliğinde uzun saatler yürümediğimi fark ediyorum. Ufak
gezinmeler insana ‘yürümenin erdemleri’ni vermiyor ve
arabamızın içinde geçirdiğimiz saatler, bizi gerçek dünyadan
yalıtıyor.
Bir düşünün, motorlu taşıtların dünyamıza yaptığı
kötülükleri. Hava kirlenir, şehirler gürültüye boğulur, şehir
otoyollarla delik deşik olur, insanlar ölür. Arabalar erkeklerin
yeni şehvet nesneleridir, erkek araba sahipleri
gerçekleşmemiş güç ve macera tutkularını makinelerine
yansıtır, bu makineleri cinsel bir boşalım nesnesine
dönüştürürler. Yollar, hayal kırıklığına uğramış egoların geçit
resmi yaptığı mekânlar halini alır. Arabasına binen kişi, onun
sahip olduğu bir dizi özelliği içine almış olur. Artık o
hareketlilik kazanmış birisidir, ne zaman isterse o zaman,
kendi seçtiği yoldan, daha hızlı ve daha uzağa gidebilir. Uzak
yerlere vasıl olur, uzak yerlerde oturan eşi dostuyla hasret
giderebilir. Öte yandan, modern yurttaş araba kullanmakla,
yalnız ve diğer insanlardan uzak olduğu, hatta ‘kendisinin bile
ücrasında yaşadığı’ korkularını yatıştırır. Araba sürmek,
merkezî bir sosyal ritüele katılmaktır. Pek çok insan için artık
kamusal alan, yollardır. Yollarda bir arada bulunma hali
vardır, toplumun nabzı burada atmaktadır, insanlar kendi
aralarında ve trafik kurallarıyla çekişirler. Sürmek eylemdir.
Pedallarla oynayan ve direksiyon çeviren kişi bir arınma
yaşar; sürmek, gereksindiği yoğunlaşmayla bizi günlük
hayatın dertlerinden ve içe bakıştan uzaklaştırır.
Hız yapmak, bugünün dünyasında en yaygın sivil itaatsizlik
tarzı. Araba kullanmak yürümenin yerini almış bulunuyor.
Yürüyerek kolayca gidebileceğimiz yerlere bile arabayla
gitmeyi yeğliyoruz. Hız yapmak bize zaman kazandırmıyor.
Şehir içi trafiğinde hız yapanlar daha fazla ışığa yakalanıyor.
Hızla birlikte daha uzak mesafelere gidiyor ve zamanımızın
çoğunu yine yollarda harcıyoruz. Hız mimariyi de
değiştiriyor: Artık ‘revnaklı şehirler’e, durup temaşa
edeceğimiz süslemeli, oymalı binalara ihtiyaç yok. Hızlanan
sürücünün gözü tarafından daha kolay algılanacak beton ve
cam karışımı binalar şehirlerin yeni tarzını oluşturuyor.
Araba evin erdemlerini kamusal alana taşır. Rahat sunar,
aynı zamanda bizi yalıtır da. Bize bir sorumluluk ve kontrol
duygusu verir. Yollarda herkes eşittir. Patronundan zılgıt
yiyen adam da, patronu da arabalarına bindiklerinde
eşitlenirler. Arabasının başındaki insan, anonim dünyada
özlemini çektiği sorumluluk ve güç duygusuna kavuşur.
Araba sürmek bireysel seçim ve risk almak demektir, toplu
taşımanın ana şefkatine benzer güvenliğinin aksine, kişisel
sorumluluk ve isyan hakkı vardır araba kullanmakta. Motorlu
taşıt, bize bir macera vaat eder. O yüzden reklâmlarda
arabaları sıklıkla kıvrımlı çöl yollarında izleriz. Yalnızca
yollarda seyretmez ama aynı zamanda onları fethederler.
Günümüzün araba reklâmlarında, insanların yokluğu dikkat
çekici boyutlardadır. Arabalar adeta kendi kendilerini sürer.
Bir araba erotik, dost canlısı ve güvenilir ise insana zaten ne
ihtiyaç kalıyor ki?