Yargıç - Steve Martini

698 Pages·2000·1.91 MB·Turkish

by  Steve Martini

Copyright
© 1995 by Steven Paul Martini, Inc. Kesim Telif Hakları
Ajansı aracılığıyla Türkiye'de yayın hakkı © 2001, İnkılâp
Kitabevi Yayın Sanayi ve Ticaret A.Ş.
Bu kitabın her türlü yayın hakları Fikir ve Sanat Eserleri
Yasası gereğince İnkılâp Kitabevi Yayın Sanayi ve Ticaret A.Ş.
'ye aittir.
Dizgi M. Pamukçuoğlu
Redaksiyon Serap Çakalır
Kapak Tasarım Ömer Küçük
Baskı ANKA BASIM Matbaacılar Sitesi, No: 38 Bağcılar -
İstanbul Tel: [phone]
ISBN 975-10-1756-4 01-34-Y-0051-0163
İNKILÂP
Ankara Caddesi, No: 95 Sirkeci 34410 İSTANBUL
Tel: [phone] - 11 (Pbx) Fax:[phone]
Web sayfası: http: //www.inkilap.com
e-posta: [email protected]
---
George Coleman'ın anısına...
---
GİRİŞ
LENORE GÜLE BENZERDİ:
Koyu renk tenli, uzun ve ince. Pırıl pırıl gözlerle dişler ve
zaman zaman kendine özgü tavırları ile batırdığı dikenleri.
Davenport bölgesinde üç yıl önceki kısa süreli özel savcılık
görevimden beri, Lenore Goya ile arkadaştık. Mahkemede
karşı karşıya geldiğimiz bir iki küçük dava hariç, Nikki'nin
cenazesinden beri onu görmemiştim. Birçok kere çeşitli
nedenlerle aramayı düşünmüş ama her defasında bu isteğimi
bastırmıştım. Karısını yeni kaybetmiş ve yalnızlık çeken
adam görüntüsü vermek istemediğim için bütün arzularımı
sessizce kontrol altına almıştım.
Buna rağmen, beni aradığında sesimdeki heyecanı
algıladığından emindim.
O akşam, nehir kıyısındaki Angelo'nun Yeri'nde buluşacaktık.
Angelo'nun Yeri, hafif esintilerin başınızın üstündeki Japon
fenerlerini titreştirdiği, masaların suyun kenarındaki iskelenin
üstüne kurulduğu canlı, neşeli bir yerdi ve yanındaki
marinada kayıklar gider gelirdi. Her zamanki gibi şık
giyinmiştim. Hazırlanması en az iki saatini almış biri gibi
görünüyordum. Aslında bu buluşmanın eğlenceden çok iş için
olduğunu hissediyordum ama yine de umutluydum.
Onu gördüğümde içeri giriyordu. Bir kat üstümde, terastaydı.
Lenore, pilili, çiçekli eteği ve yuvarlak yakalı, parlak pastel
hırkası ile ortama uygun giyinmişti. Lenore, bahar esintisi
gibiydi.
Beni gördü ve el salladı. Ben de aynı doğal, canlı ifadeyle
karşılık verdim. Kendi kendime sadece yemek için buluşan
iki iyi arkadaş olduğumuzu söylüyordum ama yine de kalbim
çarpıyordu.
Bu akşam, hem vücut hem de ruh olarak çok narin ve kıvrak
görünüyordu. Lenore'ın heykeltıraş elinden çıkmış gibi
düzgün olan elmacık kemikleri ve burnu, kendisi ile ilgili her
konuda son derece keskin ve doğrudan konuştuğu izlenimini
verirdi.
Çoğu boş olan masalara doğru ilerledi. İnsanlar akşam
soğuğunda üşüdükleri için içeride oturuyorlardı. Başkente
doğru dürüst yaz gelmezdi hiç.
Yaklaşırken birkaç baş ondan yana çevrildi. Lenore
bulunduğu her mekânda odak noktası olabilen o çarpıcı
kadınlardan biriydi. Akdeniz kökenli görünüşüyle, egzotik
havasıyla sanki cennet bahçesindeki Havva'nın günah
işlemeden önceki haliydi.
"Ne kadar harika bir yer," dedi. Yanağıma dokunurken
kolumu hafifçe sıktı.
"Çok uzun zaman oldu."
"Biraz," dedim. Sakin davranmaya çalışıyordum. Ona harika
göründüğünü söyledim ve oturması için sandalyesini çektim.
Sonra çantasının kenarından kıvrılarak zar zor kendi yerime
geçtim.
Bir eliyle ağzını kapatarak güldü. Gözlerimiz karşılaştı ve
onun gözlerindeki kıvılcımı gördüm. Benimle alay edişinde
bile büyüleyici bir şeyler vardı.
Onu sık sık düşlerimde görürüm, ama pek alışılmış biçimde
değil. Düşlerim yaşadığım o andan esinlenir: Adrian
Chambers kocaman gövdesiyle üzerime çökmüş, metal bir
kazığı göğsüme doğru savururken, Lenore havada şimşek gibi
çakar. Eski zamanlardaki savaş tanrıçalarından biri gibi ateş
ve rüzgârla birlikte gözleri kamaştırarak ortaya çıkar.
Bundan söz etmedik, ama ne konuşursak konuşalım o
korkunç olayı düşünmeden edemiyorduk. Lenore benim
hayatımı kurtarmak için adamı öldürmüştü.
Şakalar yaptık, eski ortak dostlarımızdan, hemen hemen aynı
yaşta olan çocuklarımızdan konuştuk. Lenore'ın Sarah'dan
biraz büyük iki kızı vardı.
"Kızının boyu çok uzamış olmalı," dedi.
"Her geçen gün daha çok Nikki'ye benziyor," dedim.
Hüzünlendi. Gözleri uzaklara daldı. Annesiz bir çocuğu
düşünmek onun için çok üzücü olmuştu. Annelik duyguları
güçlüydü.
"Nasıl başarıyorsunuz?" Bu sorudaki "siz" kelimesi ile Sarah
ve beni kastediyordu sanırım.
"Alışıyoruz," dedim. "Ama Sarah için çok daha zor."
"Ama onu özlüyor olmalısın," dedi. "İsmini söylediğinde
gözlerinden belli oluyor."
Söylediği doğruydu. Karşı çıkmadım. Ama konuyu başka bir
yöne, Lenore'ın yeni işine çevirdim. Belli ki yanlış konu
seçmiştim. "Bazen iyi oluyor," dedi. "Ama genelde pek
memnun değilim."
Lenore bir yıl kadar önce savcı başyardımcılığı görevine
getirilmişti. Belki de bu yüzden fazla görüşememiştik. Aynı
ringin iki zıt köşesinde iplerin yanında zıplayan aptal
boksörler gibiydik. Henüz mahkemede hiç karşı karşıya
gelmemiştik ve bu gerçekleştiğinde arkadaşlığımızın bundan
nasıl etkileneceğini merak ediyordum. Çalıştığı büroda
fırtınaların kopmakta olduğu yolunda söylentiler vardı.
Lenore'ı işe alan Duane Nelson yargıç olmak için bürodan
ayrılmıştı. Yerine Coleman Kline adında daha sert ve
güvenilmez birisi tayin edilmişti. Adam bölge müfettişlerinin
politik uşağıydı ve ofise kendi adamlarını yerleştirmek için
hummalı bir çalışma içindeydi.
Lenore, her gün işe gittiğinde kapının arkasında kan lekeleri
aradığını ve işine son verilen kişilere belgelerini dağıtan
Wendy adındaki ölüm meleğinin, oradan geçip geçmediğini
merak ettiğini söylüyordu. "Çok fazla insanın işine son
verdiler," dedi.
Devlet koruması altında olmadığından ve göze batan bir kişi
olduğundan dolayı Lenore da hedef kişi haline gelmişti.
Geçen seçimlerde çalışan bir düzine dalkavuk şimdi Lenore'ın
işine göz dikmiş, onu kapı dışarı etmek için fırsat kolluyordu.
Garson geldi ve içkilerimizi söyledik. Kısa bir sessizlik oldu.
Bu sürede, nehrin yukarısına doğru seyreden motorlu bir
teknenin suda bıraktığı yeşil ışığı seyreden Lenore'ı süzdüm.
Tekrar bana döndüğünde bakışlarımı yakaladı. "Ne
düşünüyorsun?" diye sordu.
Buluşmamızın onun iş yerindeki değişimden doğan sıkıntılar
ile ilgisi olduğundan kuşkuluydum.
"Beni çekici bulduğun için aradığına inanmak isterdim,"
dedim.
"Sen başka bir gizli nedeni olduğunu mu düşünüyorsun?"
Güldüm.
"Sen çok çekicisin." Bunu söylerken gözleri iskelenin
altından akan karanlık sular gibi parlıyordu. Yanaklarında
gamzeleri belirmişti.
"Ama?" dedim ve cümlenin sonunu getirmesini bekledim.
"Yardımın gerek," dedi. "Bir arkadaşım var. Başı dertte bir
polis memuru... "
---
BÖLÜM 1
İKİ SEÇENEĞİNİZ VAR," dedi Acosta. "Adamınız ya itiraf
eder, ya da..."
"Ya da ne, işkence mi?" diye sordum.
"Eğer isterseniz onu da yaparız," der gibi yüzüme baktı.
Armando Acosta'nın aslında başka bir çağda hüküm sürmesi
gerekirdi: Ona bakınca insanın aklına karanlık duvarlarından
zincirler sarkan, titreşen meşalelerin aydınlattığı, havada
yoğun bir küf kokusunun olduğu ve siyah başlıklar giyen,
ellerindeki araçları bir an önce onun emriyle acı vermek için
kullanmayı bekleyen, kıllı, varil göbekli adamların bulunduğu
zindanlar geliyordu. "Cevizkafa", zamanlaması kötü bir
adamdı. Onun İspanyol Engizisyonu döneminde yaşamış
olması gerekirdi
15. şubenin arkasında bulunan odasında ölü yaz havasını
soluyarak oturuyorduk. Bu odanın kendine özgü bir kokusu
vardı. Lise öğrencisinin kirli donunu tıktığı jimnastik
dolabının küf kokusunun aynısı. Adliye binasına yapılacak ek
bölümler için yedi milyon dolar harcayan ilçe yönetimi şimdi
havalandırma filtrelerini değiştirecek parayı bulamıyordu.
İşte, size hükümetin geri zekâlılığının mermerden bir anıtı.
Acosta, püsküllü deri koltuğunun yastığına iyice gömüldü.
Manikürlü elinin parmaklarından biriyle derin bir düşünüş
içindeymişçesine dudağını kaşıyordu. "Onu tutuklatacağım,"
dedi. "Ve hiçbir ayrıcalık tanımayacağım. Özel muamele
yok!" Hâkimliğin, dokunulmazlık hakkı sayesinde,
sistemimizde otoritenin hâlâ kötü amaçlı kullanılabildiği tek
meslek olduğu gerçeğinin bir kez daha onaylanmış olması