Uyumsuz - Veronica Roth

401 Pages·2012·4.03 MB·Turkish

by  Veronica Roth

Veronica ROTH
Uyumsuz
Çeviren: Uğur Mehter

Artemis Yayınları
Beatrice’in, annesinin aslında ne kadar güçlü bir
kadın olduğunu anladığı anı bana hediye eden
anneme...
UYUMSUZ
Veronica Roth
Orijinal Adı; Divergent

Genel Yayın Yönetmeni: Ilgın Sönmez.

İngilizceden Çeviren: Uğur Mehter
Editör: Alkım Özalp

Yaratıcı Yönetim: photoRepublic
Grafik: Asmin Ayşe Gündoğdu

5. Basım: Haziran 2014
I. Basım: Ağustos 2012
ISBN: 978-605: 142-064-6
Sertifika No: 10905

VERONİCA ROTH © 2011

Bu kitabın Türkçe yayın hakları Akçalı Telif Hakları Ajansı aracılığıyla
Alfa Basım Yayım Dağıtım Ltd. Şti.'ne aittir. Yayınevinden izin alınmadan
kısmen ya da tamamen alıntı yapılamaz,, hiçbir şekilde kopya edilemez,
çoğaltılamaz ve yayımlanamaz

ARTEMİS YAYINLARI
Ticarethane Sokak No: 53 Cağaloğlu / İstanbul
Tel: [phone] Faks: (212)512 33 76.
e-posta: [email protected]
www.artemisyayinlari.com

Baskı ve Cilt: Melisa Matbaacılık
Çiftehavuzbr Yolu Acar Sitesi No: 4 Bayrampaşa / İstanbul
Tel: |.212| 674 97 23 Faks: (212) 674 97 29 Sertifika No: 12088

Gene! Dağıtım: Alfa Basım Yayım Dağıtım Ltd. Şti.
Tel: [phone] Faks; (212) 519 33 00

Artemis Yayınları, Alfa Yayın Grubu'nun tescilli markasıdır.
BİRİNCİ BÖLÜM
E ayna var. Üst kattaki koridorda, kayan bir
VIMIZDE SADECE BIR
panelin arkasında duruyor. Topluluğumuz, her üçüncü ayın
ikinci gününde, yani annemin saçlarımı kestiği zaman
aynanın karşısına geçmemize izin veriyor.
Taburede oturuyorum, annem elinde makasla arkamda
saçlarımı kısaltıyor. Annem kestikçe saçlarım sarı lüleler
halinde yere düşüyor.
İşi bittiğinde saçlarımı yüzümden çekiyor ve ensemde
toplayarak bir topuz yapıyor. Büyük bir sakinlikle işine
odaklandığını görüyorum. Annem kendini unutma sanatında
çok usta. Aynı şeyi kendim için söyleyemem.
Annem saçlarımla uğraşırken çaktırmadan aynadaki
yansımama bakıyorum -iyi görünüp görünmediğimi
umursadığımdan değil, sadece meraktan. Üç ayda, insanın
görüntüsünde çok şey değişebilir. Yansımamda dar bir yüz,
geniş ve yuvarlak gözler, uzun ince bir burun görüyorum -
hala küçük bir kız gibi görünüyorum, oysa geçenlerde on altı
yaşıma bastım. Diğer topluluklar doğum günlerini kutluyor.
Ama biz kutlamıyoruz. Topluluğumuz doğumgünü kutlamayı
zevk düşkünlüğü olarak görüyor.
“İşte,” diyor annem topuzumu tokalarla sağlamlaştırdıktan
sonra. Gözlerimiz aynada birleşiyor. Gözlerimi kaçırmak için
geç kalıyorum ama annem azarlamak yerine aynadaki
yansımasından bana gülümsüyor. Kaşlarım ister istemez bir
parça merakla çatılıyor. Neden aynada kendime baktığım için
beni azarlamıyor?
“Beklenen gün geldi,” diyor.
“Evet,” diye yanıtlıyorum.
“Gergin misin?”
Bir an aynada kendi gözlerime bakıyorum. Bugün, hangi
topluluğa ait olduğumu gösterecek yetenek sınavına
gireceğim. Ve yarınki Seçim Töreni’nde girmek istediğim
topluluğu seçeceğim. Hayatımın geri kalanına karar
vereceğim, ailemle kalmak ya da onları rerk etmek arasında
bir seçim yapacağım.
“Hayır,” diyorum. “Sınav sonucu seçimimizi etkilemiyor.”
“Doğru.” Annem gülümsüyor. “Haydi kahvaltı edelim.”
“Teşekkür ederim. Saçımı kestiğin için.”
Yanağımdan öptükten sonra aynanın önüne paneli çekiyor.
Bence annem başka bir toplulukta yaşasaydı çok güzel
olurdu.
Gri elbisesinin altında vücudu incecik. Çıkık elmacık
kemikleri ve uzun kirpikleri var. Geceleri çözdüğü saçları
dalga dalga omuzlarına dökülüyor. Ama Fedakarlık
Topluluğunda güzelliğini saklamak zorunda.
Beraberce mutfağa yürüyoruz. Kahvaltıyı erkek kardeşimin
hazırladığı, babamın başını gazetesinden kaldırmadan
saçlarımı okşadığı, annemin bir şarkı mırıldanarak sofrayı
topladığı böyle sabahlarda, onları terk etmek istediğim için
kendimi suçlu hissediyorum.
Otobüs egzoz kokuyor. Yoldaki çukur ya da tümseklerin
üzerinden geçerken oturduğum yerden sıçramamak için
koltuğuma tutunsam da içim dışıma çıkıyor.
Ayakta duran ağabeyim Caleb, düşmemek için tepesindeki
çubuğa sıkıca tutunuyor. Birbirimize hiç benzemiyoruz. Siyah
saçlarını ve kanca gibi burnunu babamdan almış, yeşil
gözlerini ve gamzeli yanaklarınıysa annemden. Küçükken,
bütün bu özellikleriyle tuhaf duruyordu ama şimdi yakışıklı
görünüyor. Fedakarlık Topluluğunda yaşamasaydı, eminim
kızlar okulda gözlerini ondan alamazdı.
Özverili olma yeteneğini de anneme çekmiş. Otobüste bir
an bile düşünmeden, yerini Dürüstlük Topluluğundan asık
suratlı bir adama verdi.
Dürüst adam siyah takım elbise giymiş ve beyaz kravat
takmış -standart Dürüstlük Üniforması. Onların topluluğu
dürüstlüğe değer veriyor, gerçeği siyah ve beyaz olarak
görüyorlar, bu yüzden böyle giyinmeyi tercih ediyorlar.
Şehir merkezine yaklaştıkça binaların arasındaki mesafeler
kısalıyor ve yollar düzeliyor. Bir zamanlar Sears Kulesi
olarak anılan bina -şimdi Platform diyoruz- gökyüzüne
uzanan siyah bir sütun gibi sisin içinde yükseliyor. Otobüs üst
geçitlerin altından geçiyor. Daha önce hiç trene binmedim.
Ama trenler sürekli hareket ediyor ve raylar her yere
uzanıyor. Tren ulaşımını, sadece Cesurluk Topluluğu
kullanıyor.
Beş yıl önce Fedakarlardan gönüllü inşaat işçileri yolları
yeniden asfaltladı. Çalışmaya şehrin göbeğinden başladılar.
Malzemeleri bitene kadar da şehrin dışına doğru çalışmaya
devam ettiler. Yaşadığım yerdeki yollar hala çatlak ve yamalı,
o yollarda araba kullanmak güvenli değil. Ama zaten bizim
arabamız da yok.
Otobüs sarsılıp dururken Caleb’ın yüzü sakin. Dengesini
sağlamak için direğe yapıştıkça kollarındaki gri cübbesi
düşüp duruyor. Gözlerinin hareketlerinden, etrafımızdaki
insanları incelediğini anlayabiliyorum -sadece onları izleyip
kendini unutmaya çalışıyor. Dürüstlük Topluluğu doğru
sözlülüğe değer veriyor ama Fedakarlar için en önemli erdem,
özverili olmak.
Otobüs okulun önünde durduğunda ayağa kalkıp hızla Dürüst
adamın yanından geçiyorum. Ama adamın ayağının üzerinden
atlamak zorunda kalınca Caleb’ın koluna asılıyorum.
Pantolonumun paçaları yerlere sürünüyor, zaten hiçbir zaman
zarif ve şık bir kız olmadım.
Şehirde sadece üç okul var: Alt Katlar, Orta Katlar ve Üst
Katlar. Üst Katların binası en eskisi. Etrafındaki diğer binalar
gibi tamamen cam ve çelikten inşa edilmiş. Önünde,
Cesurların ders bittikten sonra birbiriyle yarışırcasına en
yüksek noktasına tırmanmaktan hoşlandığı kocaman metal bir
heykel var. Geçen yıl, aralarından birinin düşüp bacağını
kırdığına tanık olmuştum. Hemşireyi çağırmak için hemen
harekete geçen de bendim.
“Bugün yetenek sınavı var, diyorum. Caleb la aramızda bir
yaş bile yok, o yüzden aynı sınıftayız.
Ana kapıdan girerken başını sallıyor. İçeri girdiğimiz anda
kasılıyorum. Ortama bir açlık hissi hakim, sanki on altı
yaşındaki herkes, bu son günlerin tadını sonuna kadar
çıkarmaya çalışıyor. Seçim Töreni’nden sonra, muhtemelen
bu koridorlarda bir daha yürüyemeyeceğiz -seçimimizi
yaptığımız andan itibaren, eğitimimizden yeni topluluğumuz
sorumlu olacak.
Bugünkü programda ders saatleri yarıya indirildi. Böylece
yetenek sınavından önce hepsine girebileceğiz ve öğlene
kadar bütün dersler bitmiş olacak. Öğle yemeğinden sonra da
rahatça sınava gireceğiz.
“Sonuçtan hiç endişelenmiyorsun değil mi?” diye
soruyorum Caleb’a.
Koridorların birleştiği bir noktada duruyoruz. O İleri
Matematik Dersine gidecek, bense Topluluk Tarihi’ne.
Bir kaşını kaldırarak bana bakıyor. “Sen endişeli misin?”
Ona, haftalardır sınav sonucu konusunda endişelendiğimi
söyleyebilirim. Hangisini seçeceğim? Fedakarlık, Dürüstlük,
Bilgelik, Dostluk... yoksa Cesurluk mu?
Ama gülümsemekle yetinip “Sayılmaz,” diyorum.
O da gülümsüyor. “Eh... iyi dersler o zaman.”
Topluluk Tarihi sınıfına yürürken alt dudağımı
kemiriyorum. Caleb, sorularımı asla doğru dürüst
cevaplamaz.
Camlardan içeri sızan ışıkla daha geniş görünen koridorlar
çok kalabalık. Farklı topluluktan akranlar, sadece bu
koridorlarda biraraya geliyor. Bugün kalabalıkta farklı bir
enerji var, son gün çılgınlığı olsa gerek.
Uzun, kıvırcık saçlı bir kız kulağımın dibinde, “Hey!” diye
bağırıp uzaktaki arkadaşına el sallıyor. Ceketinin kolu
yanağıma çarpıyor. Sonra Bilgelik’ten mavi kazaklı bir oğlan
beni itiyor. Dengemi yitirip sertçe yere düşüyorum.
“Çekil yolumdan kasıntı,” diye azarlıyor, sonra yoluna
devam ediyor.
Yanaklarım yanıyor. Ayağa kalkıp üstümdeki tozları
silkeliyorum. Düştüğümde birkaç kişi durdu ama hiçbiri
yardım önermedi. Koridorda kenara çekilirken gözleriyle
hareketlerimi takip ediyorlar. Son birkaç aydır
topluluğumuzdan olanların başına böyle şeyler geliyor -
Bilgelik üyeleri, Fedakarlar hakkında düşmanca yazılar
yazdıkça okuldaki durumumuz etkileniyor. Topluluğumun gri
kıyafetleri, düz saç kesimleri ve alçakgönüllü inançları gereği,
aslında kendimi kolayca unutabilmek, diğer herkesin de beni
hatırlamamasını sağlayabilmeliyim. Ama son zamanlarda,
doğrudan diğerlerinin hedefi halindeyim.
Binanın E kanadında bir pencerenin önünde durup
Cesurların gelmesini bekliyorum. Bunu her sabah yapıyorum.
Saat tam 07:25’te, Cesurlar hareket halindeki trenden
atlayarak cesaretlerini kanıtlamaya çalışıyor.