Uyandığında - Hillary Jordan

387 Pages·2012·1.49 MB·Turkish

by  Hillary Jordan

Hillary Jordan ABD'de doğdu. İngiliz Edebiyatı, siyaset
bilimi ve yaratıcı yazarlık okudu. On beş yıl boyunca reklam
metinleri yazdı. İlk romanı Mudbound 2008'de yayımlandı ve
ABD'de çok satanlar arasına girdi. Uyandığında, Jordan'ın
ikinci romanıdır.
Eserleri: Mudbound (2008), Uyandığında (2011; YKY).
HILLARY JORDAN
Uyandığında
Çeviren;
Özlem Yüksel
Roman
Yapı Kredi Yayınları
I. DARAĞACI
Uyandığında, kırmızıydı. Kızarmış ya da güneşten
yanmış değildi, dur işaretinin o iddialı kesif kırmızı rengini
almıştı.
İlk önce ellerini gördü. Gözlerinin önünde tutup, gözlerini
kısarak ellerine baktı. Birkaç saniye elleri, kirpiklerinin
gölgesinde ve tavandan gelen yoğun beyaz ışıkta siyah gibi
göründü. Sonra gözleri alışınca, yavaş yavaş geçti göz
aldanması. Avuçlarını, ellerinin tersini inceledi. Elleri başının
yukarısında, denizyıldızı kadar yabancı gelen yaratıklar gibi
yüzüyordu. Neyle karşılaşacağını biliyordu -Kırmızıları
sokakta ve vidlerde daha önce defalarca görmüştü elbette-
ama kendi etinin değişmiş görüntüsüne hazırlıklı değildi yine
de. Yirmi altı yıllık yaşamı boyunca elleri bal rengine çalan
bir pembelikte olmuştu, yazları koyulaşıp altın bronz bir renk
alırdı. Şimdi ise taze kan rengindeydi.
İçinde paniğin kabardığını, boğazının sıkıştığını,
kollarıyla bacaklarının titremeye başladığını hissetti.
Gözlerini sımsıkı yumdu, kendini zorlayıp kımıldamadan
yatmaya, nefesini yavaşlatmaya ve karnının düzenli inip
kalkışına odaklanmaya çalıştı. Üstünde sadece kısacık bir
kombinezon vardı, ama üşümüyordu. Odanın ısısı tamı
tamına rahat edeceği dereceye ayarlanmıştı. Ceza başka
şekillerde veriliyordu: Yalnızlığın artırılmasıyla, tekdüzelikle
ve en şiddetlisi de hem mecazi hem de asıl anlamıyla
özyansıtmayla. Daha aynaları görmemişti ama bilincinin
kıyısında parladıklarını, ne hale geldiğini göstermek için
beklediklerini hissediyordu. Aynaların ardındaki kameraların
varlığını, her bir göz kırpışını, kaslarının her kımıldanışını
kaydettiklerini, kameraların ardındaki devlet görevlisi
gardiyanları, doktorları ve teknik elemanları, evlerinde
ayaklarını sehpalara uzatmış, ellerinde bira ya da gazoz
şişeleriyle gözlerini ekrana dikmiş kendisini izleyen
milyonlarca insanı da sezebiliyordu. İçinden, onlara hiçbir şey
vermeyeceğim, diye geçirdi: Ne vaka çalışmaları için kanıtlar
ya da istisnalar ne de merhametlerini ya da tiksintilerini
uyandıracak tepkiler. Kalkıp oturacak, gözlerini açacak,
görülecek ne varsa görecek ve sonra da sakince kendisini
serbest bırakmalarını bekleyecekti. Otuz gün fazla uzun bir
süre sayılmazdı.
Derin bir nefes alıp doğruldu. Dört duvar aynalarla
kaplıydı. Beyaz bir zeminle beyaz bir tavan, uyumak için
beyaz bir platform, bir şilte, şeffaf bir duş ünitesi, beyaz bir
lavaboyla beyaz bir tuvalet yansıyordu aynalardan. Ve bütün
bu lekesiz beyazlığın ortasında duran parlak kırmızı kütle
kendisiydi, Hannah Payne. Kıpkırmızı bir surat gördü - kendi
suratını. Kıpkırmızı kollarla bacaklar - kendi kollarıyla
bacakları. Üzerindeki giysi bile kırmızıydı, ama onun tonu
bile cildi kadar yoğun bir kırmızı değildi.
Top gibi kıvrılıp saklanmak, çığlık atmak, yumruklarını
indirip aynaları parçalamak istedi. Ama bu dürtülerden birine
bile uyamadan midesi kasıldı, şiddetli bir bulantı hissetti.
Klozete koştu. İçinde safradan başka bir şey kalmayıncaya
kadar kustu, terli yüzünü koluna dayayıp halsizce klozet
yapağına yaslandı. Birkaç saniye sonra sifon kendiliğinden
çekildi.
Zaman geçti. Üç defa tekrarlanan bir sinyal sesi duyuldu
ve karşı duvarda bir panel açıldı, bir yemek tepsisinin
durduğu bir girinti meydana çıktı. Hannah zeminde yattığı
yerde hiç kımıldamadı; bir şey yiyemeyecek kadar hastaydı.
Panel kapandı ve o sinyal sesi bir daha, bu defa iki kez çaldı.
Kısa bir gecikmenin ardından oda karardı. Hiçbir karanlık bu
kadar hoş gelmemişti. Emekleyerek platforma çıkıp şiltenin
üzerine yattı. Sonunda uykuya daldı.
Rüyasında annesi, babası ve Becca ile birlikte Mustang
Adası'ndaydı. Becca dokuz yaşındaydı, Hannah da yedi.
Kumdan kale yapıyorlardı. Hannah hendek kazarken, Becca
da kaleye şekil veriyordu. Parmaklarıyla kumda oluklar
açıyor, etrafında döne döne kaleyi yükseltiyordu. Kazıp
derine indikçe kum ıslaklaşıp sıkılaşıyor ve parmaklarını
daldırması güçleşiyordu. Becca, "Bu kadar derinlik yeter"
dedi ama Hannah ablasına aldırmayıp kazmaya devam etti.
Aşağıda acilen bulması gereken bir şey vardı. Hareketleri
giderek heyecanlı ve telaşlı bir hal aldı. Kum artık çok ıslak
ve çok koyu renkliydi, parmakları yara olmuştu. Hendek
dipten çıkan suyla dolmaya başladı, ellerinin üzerinden
bileklerine çıktı. Burnuna pis bir koku geldi ve hendeğe dolan
şeyin su değil kan, koyu renkli ve bayatlıktan yapışkanlaşmış
kan olduğunu fark etti. Ellerini hendekten çekmeye çalıştı
ama bir şeye takılmıştı - hayır, bir şey ellerini tutmuş aşağı
çekiyordu. Kollan dirseklerine kadar gözden kayboldu.
Haykırarak anne babasına seslendi ama plajda kendisiyle
Becca'dan başka kimse kalmamıştı. Yüzü kumdan kaleye
çarpıp kaleyi yıktı. Ablasına, "Yardım et" diye yalvardı ama
Becca kımıldamadı. Kıpırdamadan durmuş, Hannah'nın
aşağıya çekilmesini seyrediyordu. "Bebeği benim yerime öp"
dedi. "De ki... " Hannah gerisini duyamadı. Kulakları kanla
dolmuştu.
Kalbi teklerken, uyanmaya başladı. Oda hâlâ karanlık,
vücuduysa soğuk ve nemliydi. Kendi kendine, bu sadece ter,
dedi. Kan değil, ter. Teri kururken titremeye başladı ve
etrafındaki havanın dengeyi sağlamak için giderek ısındığını
hissetti. Tam tekrar içi geçmek üzereydi ki o sinyal sesi iki
kere çaldı. Işıklar yandı ve parlak ışık gözlerini kamaştırdı.
Bir Kırmızı olarak ikinci günü başlamıştı.
Tekrar dalmaya çalıştı ama beyaz ışık yakarak kapalı
gözkapaklarının arasından, göz yuvalarından ta beynine
işliyordu. Kolunu gözlerinin üstüne kapatsa da kafatasının
içini tutuşturan yabancı, parlak bir güneş gibi hâlâ
görebiliyordu ışığı. Kasıtlıydı bu, biliyordu. Işıklar, küçük bir
yüzdenin haricinde, mahkûmların uyumasını engelliyordu.
Serbest kaldıktan sonraki ilk bir ay içinde yüzde doksanı
intihar ediyordu. Sayıların verdiği mesaj netti: Işıklara
rağmen uyuyacak kadar bunalımdaysan, ölmüş sayılırdın.
Hannah uyuyamıyordu. Rahatlasa mı, ümitsizliğe mi kapılsa,
bilemedi.
Yan tarafına döndü. Şiltenin içine yerleştirilmiş
mikrobilgisayarları hissedemese de orada olduklarını, vücut
ısısını, nabzını, kan basıncını, solunum oranını, beyaz
hücrelerinin sayısını, serotonin düzeyini izlediklerini
biliyordu. Mahrem bilgiler -ama Renkliler bölümünde
mahremiyet yoktu.
Tuvalete gitmesi gerekiyordu, ama kameraları
düşündüğünden elinden geldiği kadar tuttu. "Kişisel hijyen
eylemleri" sansürlenip kamu yayınına verilmiyorsa da
gardiyanlarla editörlerin bu görüntüleri de izlediklerini
biliyordu. Sonunda, artık dayanamaz hale gelince ayağa
kalkıp çişini yaptı. İdrarı sarıydı. Az da olsa teselli ediciydi
bu.
Lavaboda bir bardakla bir de diş fırçası buldu. Dişlerini
fırçalamak için ağzını açınca dilinin görüntüsüyle irkildi.
Kırmızıya çalar bir mordu, ahududulu meybuz rengindeydi.
Yalnızca gözleri değişmemişti, hâlâ akla çevrili siyahtı rengi.
Deri renklendirme işleminin ilk dönemlerindeki gibi, virüs
artık göz pigmentlerini değiştirmiyordu. Çok sayıda körlük
vakası olmuş ve mahkemeler bunun zalimce ve olağan dışı bir
ceza olduğuna hükmetmişti. Hannah o erken dönem donuk
neon renkli bakışlı ve rahatsız edecek derecede ifadesiz yüzlü
Renklilerin görüntülerini izlemişti. Hiç olmazsa kim
olduğunu hatırlatacak gözleri hâlâ yerinde duruyordu: Hannah
Elizabeth Payne, John ve Samantha'nın kızı. Rebecca'nın kız
kardeşi. İsimsiz bir çocuğun katili. Acaba çocuk yaşasaydı,
babasının hüzünlü kahverengi gözlerini, duyarlı ağzını, çıkık
geniş alnını ve şeffaf cildini alır mıydı, merak etti.
Cildi yapış yapıştı, vücudu da ekşi ekşi kokuyordu. Duş
ünitesine gitti. Kapısındaki tabelayı okudu: İÇME SUYU
DEĞİLDİR. İÇMEYİN. Hemen altında giysisini asmak için
bir kanca vardı. Tam üzerindekini çıkarmaya başlamıştı ki
izleyenleri hatırlayıp giyinik halde duş kabinine girdi.
Kapısını kapadı ve su harika bir sıcaklıkta akmaya başladı.
Sıvı sabunluğu kullanıp vücudunu elleriyle sert sert
ovuşturdu. Kabinin duvarları buharlanıncaya kadar
bekledikten sonra soyunup hızlı hızlı sabunlandı, suyun
altında vücudunu duruladı. Şimdiye dek alışmış olması
gerekse de her zamanki gibi koltukaltındaki tüylerin eline
değmesi onu şaşırttı. Tutuklandığından beri jilet
vermemişlerdi. Başta koltukaltlarmdaki ve bacaklarındaki
tüyler uzayıp, o kısa sertlikten kurtulup da artık yumuşamaya
başlayınca korkuya kapılmıştı. Şimdi böyle kadınca bir
gururu düşünmek onu güldürdü, kapalı duş kabininin
boşluğunda yüksek, çirkin bir ses çıkardı. O bir Kırmızıydı,
kadınlığı önemsizdi.
İlk defa bir kadın Renkli gördüğü zamanı hatırladı,
anaokuluna gidiyordu. Şimdiki gibi o zaman da sayıları
oldukça azdı ve büyük çoğunluğu işledikleri hafif suçlar için
kısa süreli cezalar almış Sarılardan oluşuyordu. Hannah'nın
gördüğü kadın bir Maviydi - çok daha nadir rastlanan bir
durumdu bu, ama o zamanlar bunu anlayamayacak kadar
küçüktü. Çocuk tacizcileri genellikle serbest bırakıldıktan
sonra hayatta fazla kalamazlardı. Bazıları intihar eder,
çoğuysa ortadan kayboluverirdi. Cesetleri bıçaklanmış, silahla
vurulmuş ya da boğulmuş halde çöp varillerinde, nehirlerde
bulunurdu. O gün Hannah ile babası karşıdan karşıya
geçiyorlardı, nemli pastırma yazına rağmen uzun kapüşonlu
bir paltoya sarınmış, eldiven takmış bir kadın da karşıdan
geliyordu. Kadın yaklaşırken, babası Hannah'yı sertçe
kendine doğru çekmiş ve bu ani hareket kadının eğik başını
kaldırmasına neden olmuştu. Yüzü ürkütücü bir kobalt
mavisiydi ama Hannah'nın dikkatini çeken kadının gözleriydi.
Hiddetle delicileşmiş bazalt parçalarına benziyorlardı.
Hannah büzülüp kadından kaçmış, kadınsa iğrenç, mor
dişetlerine gömülü bembeyaz dişlerini göstererek
gülümsemişti.
Su freni devreye girdiğinde Hannah vücudunu iyice
durulamamıştı. Kurutma tabancaları çalıştı ve üzerine sıcak
hava verilmeye başladı. Hava kesilince temizlenmiş olmaktan
dolayı kendini biraz daha iyi hissederek duştan çıktı.
Sinyal sesi üç kere verildi ve yemek paneli açıldı. Hannah
aldırmadı. Ama bir öğünü daha atlamasına izin
verilmeyecekti belli ki, çünkü kısa bir sürenin ardından farklı
bir tonda bir sinyal sesi daha geldi; bu seferki iğne kadar sivri,
dayanılmaz bir tizlikteydi. Hızla duvardaki girintiye koşup
tepsiyi çıkardı. Ses kesildi.
Tepside biri benekli kahverengi, diğeri parlak yeşil iki
besleyici bar ile bir bardak su ve bir de bej renkli iri bir hap
vardı. Vitamine benziyordu, ama bilemezdi. Barları yiyip
hapa dokunmadan tepsiyi girintiye koydu. Fakat tam arkasını
dönmüşken o tiz ciyaklama yeniden başladı. Hapı alıp yuttu.
Ses kesildi ve panel kapağı kapandı.
Şimdi ne var? diye geçirdi içinden. Dikkatini kendi
görüntüsünden başka bir yere çekecek bir şey, herhangi bir
şey görmeyi dileyerek ümitsizlik içinde gözlerini hiçbir
özelliği olmayan hücrede gezdirdi. Revirde, hapishane
müdürü virüsü enjekte etmelerinden hemen önce ona bir
Kitabı Mukaddes vermek istemişti, ama adamın o kasıntı,
kendini beğenmiş tavrı ve aşağılayıcı ses tonu, kitabı
almasına engel olmuştu. Hem adamın tavrı hem de kendi
gururu "Sizden hiçbir şey istemiyorum" demeye sevk etmişti
onu.