Table Of ContentPolisler tarafından hastaneye getirilen cinayet zanlısı
yaralı bir kadın. Dr. Luke Findley’in tüm hayatını değiştirir.
Çünkü bu kadının kimsede olmayan tuhaf çekiciliğinin yanı
sıra akıllara durgunluk veren gizemli bir hikâyesi vardır. Ve
bu hikâyesine Dr. Luke’u da katarak, sıra dışı serüvenine
kaldığı yerden devam edecektir...
Aşk bir inançtır .ve bütün inançlar sınanır...
SONSUZ ARZUYA UYANIŞ
THE TAKER TRILOGY I
Alma Katsu
BİRİNCİ KISIM
BİR
Lanet olasıca hava çok soğuktu. Luke Findley’in nefesi
havada donuyor, donmuş bir arı kovanı gibi neredeyse
somutlaşıyordu. Direksiyonu tutan elleri ağırdı, çünkü
hastanedeki gece vardiyasına yetişebilmek için ancak
uyanabildiğinden, sersem gibiydi. Yolun iki tarafındaki karla
kaplı tarlalar, donmaktan uyuşmuş dudakları hatırlatan bir
mavilikle ay ışığında hayalet gibi parıldıyordu. Kar o kadar
yüksekti ki, normalde tarlaları saran köklerden ve çalılardan
iz kalmamıştı. Üstelik ortama aldatıcı bir sükûnet
kazandırıyordu. Komşularının Maine’in bu en kuzey
kısmında neden kaldığını sık sık merak ederdi. Tarım için zor
bir yerdi; ıssızdı ve açıkça anlaşıldığı gibi dondurucu ölçüde
de soğuktu. Yılın yarısında kış hüküm sürer, kar yığınları
evlerin pencere pervazlarını doldurur, boş patates tarlalarında
hava, deriyi donduracak kadar soğuk olurdu.
Ancak bazen biri gerçekten donup kaldığında, Luke
bölgedeki birkaç doktordan biri olduğu için onlarla sık sık
ilgilenmek zorunda kalırdı. Sarhoşun biri (St. Andrews’da
onlardan bol bir şey yoktu) bir kar yığınının dibinde sızıp
kalır ve sabaha doğru insandan dondurmaya dönüşürdü.
Allagash Nehri’nde paten kayan bir çocuk buzun ince bir
noktasından suya düşerdi. Bazen cesedi Kanada’da,
Allagash’ın St. John’ la birleştiği yerde bulunurdu. Bir avcı
tipide yolunu kaybeder ve büyük kuzey ormanlarından
çıkamaz, cesedi ise kucağında işe yaramaz bir şekilde duran
pompalı tüfeğiyle donmuş halde bir ağacın dibinde
bulunurdu.
Bu bir kaza değildi, demişti Şerif Joe Duchesne, avcının
cesedi hastaneye getirildiğinde. Yaşlı Ollie Ostergaard ölmek
istemiş. Bu da onun intihar şekli. Ama Luke bunun
doğruluğundan şüpheleniyordu, çünkü böyle bir şey söz
konusu olsa, Ostergaard kendini kafasından vurabilirdi.
Donarak ölmek çok uzun sürdüğünden, insanın fikrini
değiştirmek için çok fazla zamanı olurdu.
Luke kamyonetini Aroostook County Hastanesi’nin
otoparkındaki boş bir alana çekti, kontağı kapadı ve St.
Andrews’dan taşınmak konusunda kendisine bir kez daha söz
verdi. Yapması gereken tek şey ailesinin çiftliğini satmak,
sonra da taşınmaktı; nereye olduğunu bilmese bile. Luke
alışkanlıkla iç çekti, anahtarı kontaktan çıkardı ve acil
servisin girişine yöneldi.
“Luke,” dedi nöbetteki hemşire, Luke eldivenlerini
çıkararak içeri girerken başıyla onayladı. Luke paltosunu
minik doktor odasına astı ve hasta kabul bölümüne geri
döndü. “Joe aradı,” dedi Judy. “Bakmanı istediği bir başıboşu
getiriyor. Birazdan burada olurlar.”
“Kamyoncu mu?” Bir sorun olduğunda, genellikle kereste
şirketlerinden birinin bir şoförü söz konusu olurdu. Sarhoş
olup Blue Moon'da kavga çıkarmalarıyla ünlüydüler.
“Hayır.” Judy dikkatini bilgisayarda yaptığı bir şeye
vermişti. Monitörün ışığı gözlük camlarından yansıyordu.
Luke onun dikkatini çekmek için boğazını temizledi.
“Kim peki? Yerel halktan biri mi?” Luke komşularının
yaralarını sarmaktan bıkıp usanmıştı. Görünüşe bakılırsa bu
lanet olası kasabaya sadece kavgacılar, sarhoşlar ve serseriler
dayanabiliyordu.
Judy bakışlarını monitörden kaldırarak yumruğunu beline
dayadı. “Hayır. Bir kadın. Ve buralardan da değil.”
Bu sıra dışı bir durumdu. Buraya polis tarafından nadiren
getirilen kadınlar genellikle kurban olurlardı. Bazen kocasıyla
kavga ettikten sonra yerel halktan bir kadın da getirilirdi veya
yazları Blue Moon’da bir kadın turist kontrolden çıkardı.
Ama yılın bu döneminde ortalıkta turist filan olmazdı.
Pekâlâ, bu gece sabırsızlıkla bekleyeceği farklı bir şey
vardı. Bir çizelge çıkardı. “Peki. Başka neyimiz var?” Judy
önceki vardiyadan kalan işleri sayarken Luke neredeyse
dinlemiyordu. Oldukça hareketli bir gün olmuştu ama şimdi,
saat gece onu geçerken, ortalık sakindi. Hastalar dikişlerle
veya bandajlarla ve ağrı kesici reçeteleriyle evlerine
gönderilmişlerdi ya da sabah yapılacak testler için gece
boyunca bekletiliyorlardı. Bu cansızlık, Aroostook County’de
hafta içi bir gece için gayet tipik bir durumdu.
Luke şerifi beklemek için doktor odasına geri döndü.
Hemşirenin ön tarafta yapacak işleri vardı. Ayrıca Luke,
Judy’nin kızının yaklaşan düğünüyle ilgili son haberleri
duymak, gelinlikler, yemek organizasyonları ve çiçekçilerle
ilgili sonu gelmez bir nutuk daha dinlemek istemiyordu. Ona
kocasıyla kaçmasını söyle, demişti Luke, bir defasında ve
Judy ona bir terörist grubuna üye olduğunu itiraf etmiş gibi
bakmıştı. Bir kızın düğünü, hayatının en önemli günüdür,
diye azarlamıştı Judy. Senin romantizmden hiç haberin yok.
Tricia ’nın seni boşamasına şaşmamak gerek. Ama artık
kimse dinlemediği için Luke, Tricia beni boşamadı, ben onu
boşadım, diye bu kez karşı çıkmamıştı.
Luke odadaki eski kanepeye oturdu ve bir sudoku
bulmacasıyla oyalanmaya çalıştı. Bunun yerine o akşam
arabasıyla hastaneye gelişini, ıssız yollarda önünden geçtiği
evleri, orada burada yanan ışıkları düşündü. Güneş burada
erken batardı ve komşularının çoğu çiftçi olmasına rağmen,
sadece hava karardı diye yatağa girmezlerdi. İnsanlar kış
akşamlarında uzun saatler boyunca evlerine kapanmak
zorunda kaldıklarında ne yapıyorlardı acaba? Kasaba doktoru
olarak, Luke’tan gizlenen bir sır olamazdı. Bütün yasak
şeyleri bilirdi. Kimin karısını dövdüğünü, kimin çocuklarını
taciz ettiğini, kimin içki içip kamyonetiyle bir kar yığınına
çarptığını, kimin ürünlerle ilgili verimsiz bir yıl daha
geçirdiği için kronik depresif olduğunu. St. Andrews
ormanları yoğun ve sırlarla doluydu. Bu da Luke’a neden bu
kasabadan gitmek istediğini hatırlatıyordu; başkalarının
sırlarını bilmekten ve onların da kendisinin sırlarını
bilmesinden bıkmıştı.
Odanın kapısı gıcırdayarak aralandı; gelen Judy’ydi.
‘’Araç binanın önüne yanaşıyor.”
Luke soğuğun kendisini uyandırması için paltosunu alıp
dışarı çıktı. Duchesne’nin siyah- beyaz renkli ön kapılarında
Maine eyalet mührü bulunan ve çatısına alçak bir araba standı
iliştirilmiş kocaman SUV aracıyla kaldırıma yanaştığını
gördü. Direksiyonda yirmi yıldır tanıdığı bir adam duruyordu.
Okulda aynı sınıfta olmasalar da, yılları kesişmişti. Luke,
Duchesne’nin gelincik gibi dar yüzünü, boncuk gibi gözlerini
ve biraz kötücül izlenimler uyandıran burnunu
çocukluklarından beri tanıyordu.
Luke ellerini ısıtmak için koltuk altlarına sokarak
Duchesne’nin arka kapıya yürümesini ve mahkûmun kolunu
tutmasını izledi. Şu başıbozuğu görmek için
sabırsızlanıyordu. İriyarı, erkeksi, motosiklet kullanan,
kızarmış yüzlü bir kadın bekliyordu ve dolayısıyla, genç ve
ufak tefek bir kadınla karşılaşınca şaşırdı. Kadın neredeyse
ergen bile olabilirdi. Güzel yüzü ve sarı kıvırcık bukleleri -bir
melek saçı gibi- dışında, oldukça ince ve çocuksuydu.
Luke onu tanıyor olabilir miydi? Kadına -yoksa kız mı?-
bakarken, Luke’un içinde tuhaf bir his uyandı. Bilmediği bir
nedenden dolayı nabızları hızlandı; yoksa bir yerden tanıyor
muydu? Seni tanıyorum, diye düşündü. Adıyla değil, belki
daha temel bir şeyle. Neydi acaba? Luke gözlerini kısarak
kadını dikkatle inceledi. Seni daha önce bir yerde görmüş
müydüm? Hayır, yanıldığını anladı.
Çift aracın etrafından dolaştığında, Luke neden
Duchesne’nin kadını dirseğinden çekiştirdiğini anladı. Elleri
plastik kelepçeyle bağlanmıştı. İkinci bir polis arabası daha
yanaştı ve şerif yardımcılarından Henderson arabadan inerek
mahkûmu devralıp acil servis kapısına yöneldi. Yanından
geçerlerken, Luke mahkûmun bluzunun ıslak, neredeyse siyah
olduğunu ve demir-tuz karışımı tanıdık bir şey koktuğunu
fark etti. Kan!
Duchesne, Luke’a yaklaşarak çifti başıyla işaret etti. “Onu
Fort Kent yolunun kenarında öylece yürürken bulduk.”
“Üzerinde paltosu yok muydu?” Bu havada? Kadın uzun
süredir dışarıda olamazdı.
“Hayır. Bak, bana yaralı olup olmadığını veya içeri atmak
için karakola götürüp götüremeyeceğimi söylemen gerekiyor,
Doktor.”
Luke, Duchesne’yi sakin bir tavırla inceledi. Luke’a göre
Duchesne, bir kanun adamı olarak ağır elliydi; pek çok
sarhoşu kafalarında şişliklerle veya yüzlerinde çürüklerle
getirdiklerini görmüştü. Bu kız daha çocuk sayılırdı. Ne
yapmış olabilirdi ki? “Neden tutuklu? Halkın içinde kanaması
oldu diye mi?”
Duchesne, Luke’a kendisiyle alay edilmesine alışkın
olmadığını gösteren sert bir bakış attı. “Bu kız bir katil. Bize
bir adamı bıçaklayarak öldürdüğünü ve cesedini ormanda
bıraktığını kendi söyledi.”
Luke mahkûmu standart bir muayeneden geçirirken,
başındaki zonklama yüzünden zorlukla düşünebiliyordu.
Fenerle kızın gözlerine bakıp gördüğü en masmavi göz iki
sıkıştırılmış buz parçasına benziyor gözbebeklerinin
durumunu kontrol etti. Teni terli, nabzı düşüktü, solunum
zorluğu çekiyor gibiydi.
‘‘Bu kız çok solgun,” dedi, Duchesne’ye, mahkûmun
bileklerinden bağlı olduğu sedyeden uzaklaşırlarken.
“Siyanotik olabilir. Şoka girecek.”
‘‘Yani yaralı mı?” diye sordu Duchesne, şüpheci bir tavırla.
‘‘Pek sayılmaz. Psikolojik travma geçirmiş olabilir. Bir
tartışmadan dolayı. Belki de öldürdüğünü söylediği bu adamla
dövüşmüştür. Nefsi müdafaa olmadığını nereden biliyorsun?”
Duchesne ellerini beline koyarak sedyede yatan mahkûma
sadece izleyerek gerçeği görebiliyormuş gibi baktı. Ağırlığını
bir ayağından diğerine aktardı. “Bir şey bilmiyoruz. Bize pek
fazla şey anlatmadı. Yaralı olup olmadığını söyleyemez
misin? Çünkü eğer yaralı değilse onu karakola... ”
“Bluzunu çıkarıp kanı temizlemem...”
“Yap hemen. Bütün geceyi burada geçiremem. Boucher’ı
ormanda bıraktım; o cesedi arıyor.”
Geniş orman, dolunayda bile çok karanlıktı. Luke, şerif
yardımcısı Boucher’ın cesedi tek başına bulma şansının pek
yüksek olmadığını biliyordu.
Luke lateks eldivenin ucunu çekiştirdi. “Ben muayeneyi
yaparken sen gidip Boucher’a yardım et.”
“Mahkûmu burada bırakamam.”
“Tanrı aşkına,” dedi Luke, başıyla genç kadını işaret
ederek. “Beni etkisiz hale getirip kaçabileceğini sanmıyorum.
Bu kadar endişeleniyorsan, Henderson’ı bırak.” İkisi de
çekingen gözlerle Henderson’a baktılar. İriyarı şerif
yardımcısı bekleme salonunda bir tezgâha yaslanmış, bir
elinde makine kahvesiyle eski bir Sports Illustrated'ın
sayfalarını karıştırıyordu. Adam bir ayı karikatürünü
andırıyordu ve uygun şekilde, biraz da aptaldı. “Ormanda
sana pek yardımcı olamaz. Bir şey olmayacak,” dedi Luke,
sinirli bir tavırla ve konuya karar verilmiş gibi şerife arkasını
döndü. Duchesne’nin arkasından baktığını ve tartışıp
tartışmamak konusunda kararsız kaldığını hissedebiliyordu.
Sonunda şerif gitmeye karar verdi ve ikili kapılara yöneldi.
“Sen burada mahkûmun başında kal,” diye bağırdı
Henderson’a, kürklü ağır şapkasını başına geçirirken. “Ben
Description:Aşk bir inançtır... ve bütün inançlar sınanır...
Polisler tarafından hastaneye getirilen cinayet zanlısı yaralı bir kadın, Dr. Luke Findley'in tüm hayatını değiştirir. Çünkü bu kadının kimsede olmayan tuhaf çekiciliğinin yanı sıra akıllara durgunluk veren gizemli bir hik
