Table Of ContentRAVENLOFT
Sislerin Vampiri
Christie Golden
Yapıtın Özgün Adı:
Vampire of the Mists
İlk Basımı: A.B.D., TSR Inc. 1991
©1991 TSR Inc. ® 2000
Ankira Yayıncılık & Arka Bahçe Ltd.
Birinci Baskı: Eylül 2000
Ankira Yayıncılık
Öyle biri düşünün ki ölümle karşılaştığında
gülümseyebilsin ve koca koca şehirlerin halklarını mahveden
hastalıkları ortasında gelişip güçlenebilsin. Ah, böyleleri
Şeytanın değil de Tanrının hizmetinde olsaydı dünyamız için
ne güçlü bir iyilik kaynağı olurdu.
Bram Stoker, Dracula
Giriş
Batan güneşin son ışıkları, mabedin vitraylı
pencerelerinden süzülerek, taş zeminde solan ışık havuzları
oluşturuyordu. Bunun dışındaki tek ışık, sunağın üzerinde
duran küçük bir ocaktan geliyordu. Barovia'nın En Yüce
Rahibi, hava iyice kararıp, yaşlı gözleri seçemez hale gelene
dek işiyle uğraşmaya devam etti. Sonunda, zorunlu kesintiden
rahatsızlık duyarak tılsımı bir süreliğine kenara koydu ve
devam etmesine yetecek kadar mum yaktı.
Mumların sıcak ışıltısı sunağı aydınlattı, ancak mabedin
geri kalanı hala gölgeler içindeydi. Ahşap sunak artık kutsal
semboller ve törenler için bir yer olmaktan çıkmış, bir atölye
masasına dönüşmüştü. Üzeri ince metal işlemesi için gerekli
aletlerle doluydu: küçük çekiçler, pürüzsüz yüzeyli bir
mücevherci örsü, maşalar ve kalıp için balmumu. Beyaz saçlı
rahip son mumu da yakıp yine tılsımın başına döndü. Tılsım
zorlu bir efendiydi. Tamamlanmak için ısrar eden hüzünlü
çağrısı, rahibin kafasının içinde yankılanıyordu.
En Yüce Rahip, haftalardır, ateşli bir yoğunlukla bu tılsımı
yapmaya uğraşıyordu. Hatta, son birkaç gündür hiç
dinlenmeden çalışmıştı. Yine de yorgun değildi. Güç
damarlarından akıp, eğitilmemiş, hantal parmaklarına yol
gösterir gibiydi. Tılsım kendi kendisini yapıyordu. Rahibin
boğumlu parmakları sadece onun kullandığı aletlerdi.
Adamın ruhunun bir parçası suçluluk duyuyordu. Korkmuş
bir halkın rahibi ve rahatlatıcısı olarak görevlerini ihmal
ediyordu. Goblin saldırılarının şiddeti her geçen gün
artıyordu. Ancak En Yüce Rahip, artan sayıdaki ölülerin son
törenlerini yaptırması için yardımcısını göndermişti. Tılsımın
sesi, çok daha önemli bir görev üstlendiğini söyleyerek onu
rahatlatmaktaydı. Diyordu ki, yapmakta olduğu şey sıradan
bir mücevher değildi. Tılsım bu hüzünlü dünyanın, benzerini
hiç görmediği türden bir silahtı. Savaşmak için yapıldığı
düşman, goblinlerden çok daha kötüydü—karanlığı henüz
Barovia'nın üzerine çökmemiş bir düşman.
En Yüce Rahip durakladı, heyecandan elleri titriyordu.
Kanlanmış gözlerini sildi ve tekrar işe koyuldu. Kafasının
içindeki talimatlara uyarak iki eski şeyi birleştirmiş; bu yeni
şeyi oluşturmuştu. Kristal toprağın bir armağanıydı. Kuvarsı
içine yerleştirdiği platin de onun gibi kadimdi. Parmakları
değerli metale şiddet değil, sevgi rünleri işlemişti. Levha
parlayan bir güneş şeklindeydi ve taş ortasına
yerleştirildiğinde tıpkı minyatür bir güneş gibi ışık ve
güzellikle parlamıştı.
Yaşlı rahip dikkatle son rünü işledi. Gözlerindeki teri sildi
ve emeğinin ürününe baktı. Yapması gereken bir şey daha
kalmıştı. Platin madalyonu boynuna geçirdi ve görünmemesi
için cübbesinin içine soktu. Eliyle kesesini yokladı. Birkaç
gün önce yazdığı mektup hala yerindeydi. Hafifçe gülümsedi.
Esrarengiz güç bir kez daha içine doldu ve hızla kalenin
meşaleyle aydınlatılmış koridorlarından aşağıya, kendisinden
çok daha genç birinin emin ve hızlı adımlarıyla ilerlemeye
başladı.
Efendinin uşaklarından biri, rahibin mabedin kapılarını iki
yana savurarak çıktığını duymuştu. Uşak, yaşlı adamın
adımlarına yetişmeye çalışarak sordu. "Şimdi ne olacak,
Kutsal Efendim?"
"Bir at," dedi En Yüce Rahip kısaca, adama bakmaya bile
gerek duymadan. Genç adam, sessizce rahibin isteğini yerine
getirmek üzere uzaklaştı. Kalenin efendisi savaşa gitmeden
önce uşaklarına 'Kutsal Efendi'nin her isteğine itaat edilmesini
emretmişti. Uşak ayağına çabuk mu çabuktu. Yine de rahip,
seyis çocuk atını getirene kadar birkaç dakikayı, kalenin
taştan oyulmuş güzel kapılarının önünde huzursuzca ileri geri
yürüyerek geçirdi. En Yüce Rahip atın üzerine sıçrayarak
bindi ve bineğinin başını sertçe döndürerek gürültüyle
avludan dışarı çıktı. Kutsal görevini tamamlamak için
Çember'e gidiyordu.
Rahip ve at, Eski Svalich yolundan aşağı dörtnala
ilerlerken gece bir sis perdesiyle örtünüyordu. Uçuşan çamur
parçacıkları atın ve binicinin üzerini lekeliyordu ancak yolcu
bunu umursamaz gibiydi. Tılsımın acele ettirmesiyle hayvanı
daha da hızlandırdı. Sabırsızlıkla yoldan ayrılarak Svalich
ormanına daldı. Bildiği kestirme bir yol yoktu ancak tılsım
biliyordu. Sonunda hedefine ulaştı. Barovia kasabasının
sınırlarının hemen dışında, büyük taşların oluşturduğu bir
çember.
Aynı anda attan inmeye, tılsımı çıkartmaya ve çemberin
merkezine koşmaya çalıştı ancak tüm yapabildiği uzun
cübbesinin eteklerini ayağına dolaştırarak yere düşmek oldu.
Bu yaşlı bedenden bu kadar, diye acı acı düşündü, ayağa
kalkarken. Taş çemberinin ortasındaki geniş düz bir taşın
yanına çökerek, tılsımı saygıyla üzerine bıraktı.
Son kutsama, diye düşündü, ve her şey tamam olacak...
Genç rahiplerden biri, onu ertesi sabah aynı noktada buldu.
En Yüce Rahibin yüzü huzur doluydu ve ölüm tarafından
lekelenmemişti. Gri dudakları hafif, tatlı bir gülümsemeyle
kıvrılmıştı. Bir elinde parlayan güneş madalyonunu
tutuyordu. Diğerindeyse bir not. Gözleri yaşlarla dolan genç
adam, rahibin yazdığı son sözleri okumak için birkaç kez
gözlerini silmek zorunda kaldı:
İşte Tanrıların bu topraklara armağanı. Onu saygıyla ve iyi
kullanın. Fakat bu sırrı sadece rahipten rahibe geçirin.
Kuzgun ailesi gelecek ve bu onların kutsal sembolü olacak.
Gücü güneşin gücünden gelmektedir: ışık ve sıcaklık. Bu
hüzünlü diyarların üzerine düşecek olan Gölge'yi kaldırmak
için son umuttur.
Bir
Evermeet'den gelmiş olan Kraliçe'nin Gururu, Waterdeep
limanının koyu renkli sularında ağır ağır salınıyordu. Hafif bir
akşam esintisi, katamaranın halatlarının, gecenin bu geç
saatinin göreceli sessizliğinde gürültülü bir şekilde gemiye
çarpmalarına neden oluyordu. Rüzgar hızını arttırdı ve
geminin flaması güçlü bir şekilde dalgalanmaya başladı.
Flamada koyu mavi, yıldızlı bir gökyüzü üzerinde altın bir
ağaç imgesi vardı. Uzaklardan, şamandıraların dostane uyarı
çanları duyuluyordu. Soğuk nemli havada, ağır bir deniz ve
balık kokusu asılıydı.
Dar bir ara sokaktan, yalnız bir siluet, katamarana özlemle
bakmaktaydı. Selûne'un[1] ışığında altın elfin cildi ve saçları
incimsi bir beyaza dönüşüyor, eskimiş mavi gömleği de
pelerininin ve pantolonunun grisiyle aynı renk görünüyordu.
Gömleğindeki rengi solmuş gümüş düğmeler, hala ay ışığının
yumuşak ışıltısını yansıtmaktaydı.
Jander Sunstar ırkına göre uzundu. Neredeyse 1.75
boyundaydı. İnce yapılıydı. Normalde temiz ve keskin olan
yüz hatları şu anda hissettiği acıyla yumuşamıştı. Uzun altın
saçlarının arasından zarif elf kulaklarının sivri uçları
seçilebiliyordu. Rıhtımın sudan şişmiş tahtaları üzerinde hiç
ses çıkartmayan botları dizlerinin altına kadar geliyordu. Sol
kalçasında basit bir hançer, kınında asılı duruyordu.
Jander'in gümüş rengi gözleri hüzünle doluydu.
Anayurdundan gelen bir gemi görmeyeli birkaç on-yıl
geçmişti. Muhteşem Evermeet, güzellik ve uyumun ülkesi.
Bir daha asla orayı göremeyecekti. Meraklı gözlerden
gizlenmek için, uzun, ince parmaklarıyla öne çektiği
pelerinine iyice sarındı.
Elf, buna daha fazla dayanamayacaktı. Sessizce arkasını
dönerek rıhtımdan uzaklaştı ve insanların Waterdeep dediği
şehrin kalbine doğru ilerlemeye başladı. Bu şehir de bir süre
için onun evi olmuştu. Macera tutkusu onu felaketine
çekmeden önce.
Jander, kendisi için artık fazla kalabalık olmaya başlayan
şehre nadiren geliyordu. Şehrin hemen dışında, hala güzel
ağaçlar ve biraz sessizlik bulmanın mümkün olduğu, ufak bir
mağarada yaşamaktaydı. Orada Jander, içinden gelen elflere
özgü doğa ve güzellik sevgisini, geceleri açan çiçeklerden
oluşan küçük bir bahçe oluşturarak besliyordu. Fakat bu gece
elfin Rıhtım Bölgesi'ne gelmesine neden olan büyük bir
gereksinimdi.
Tam bir sessizlik içinde ölümcül bir amaçla yürüyor, gri
botları kaldırım taşlarının üzerinde en ufak bir gürültü bile
çıkartmıyordu. Jander, meyhaneleri, dükkanları ve depoları
önemsemeden geçti. Şehirdeki en berbat yere gidiyordu.
Toril'deki en talihsiz ruhların anlamsız yaşamlarını, pislik ve
acı içerisinde geçirdikleri yere. Keskin hatları açlıktan
belirginleşmiş elf, gri pelerini arkasından uçuşarak bir köşeyi
döndü.
Waterdeep'te para hemen her şeyin çaresini satın alabilirdi.
Yaralarınız için bir şifacı, iyi şans için bir büyücü bulmak her
zaman mümkündü. Ancak bazen, tanrılar rahiplerinin
dualarını dinlemezlerdi. Ve bazen, büyüler istenildiği gibi
gitmeyebilir ve korkunç sonuçlara sebep olurlardı.
Bir zamanlar, zihinsel hastalıkları sihirle tedavi
edilemeyenler mahzenlere kapatılır veya öylece sokaklara
salıverilirlerdi. Hatta özellikle acımasız olan bazı kişiler,
sorun olan deli yakınlarının 'kaybolmalarını' bile ayarlarlardı.
Oysa bugün, yani uygar 1072 yılında, iyileştirilemeyecek
durumda olan deliler için bir yer vardı.
Taş ve ahşaptan yapılma binaya yaklaşırken Jander yüzünü
buruşturdu. Hassas kulakları içeriden gelen korkunç
gürültüden dışarıdayken bile rahatsız oluyordu. Tımarhaneler,
hayaletli şatolardan bile daha korkunç yerler diye düşündü.
Ne de olsa burada lanetlenmiş olanların iniltilerini gerçekten
de duymak mümkündü. Buraya beslenmek için gelmekten
hoşlanmıyordu ve bunu sadece birkaç yılda bir yapıyordu.
Korkunç susuzluğu artık hayvan kanıyla yatıştırılamayacak
hale geldiği zaman. İçerde karşılaşacağı manzaraya kendisini
hazırlayarak kapıya doğru yürüdü.
Tımarhanede iki ana koğuş vardı, biri erkekler, diğeri
kadınlar için. Diğer küçük koğuşlar ise ana koğuşlarda
kalamayacak kadar şiddete eğilimli olanlara ya da cinsiyeti
ayırt edilemeyecek kadar kötü durumdaki zavallılara
ayrılmıştı. Prensip olarak Jander asla tekli koğuşlara
girmezdi. Bir vampir olabilirdi, ancak acı ve çirkinliğe
tahammülü de bir yere kadardı.
Başlangıçta sadece kadınlar koğuşunun kapısındaki
çatlaklardan içeri sızan bir sisten ibaretti. Sis yavaşça çeşitli
renklere büründü -mavi, altın ve gümüş rengi. Sonra, şekilsiz
sisin bulunduğu yerde pek çok kişinin bir melekle
karıştırabileceği bir varlık belirdi.
Hastaların yetişemeyeceği yükseklikte duran meşaleler
ortalığı iyice aydınlatıyordu. Delilerin çoğu karanlıktan çok
korktuğu için bu zorunluydu. Yer, saman ve talaşla
kaplanmıştı. Odalarda klozetler vardı, ancak tımarhane
sakinlerinin pek azı bunları kullanmaktaydı. Birkaç haftada
bir, şehir görevlileri hastaları çıkartıp tüm koğuşları kovalar
dolusu suyla yıkıyorlardı ancak bu, içerinin pisliğini
temizlemek için pek yetersiz kalıyordu.
Jander bir kedi zarafetiyle, kendisine deli kadınlar arasında
yol açarak ilerlemeye başladı. Başını sağa sola çevirerek
gümüş gözleriyle ortalığı tarıyordu. Delilerin bazıları,
yaklaştığı zaman kaçışarak, iniltiler içinde, köşelerde bir
araya toplanıyorlardı. Diğerleri ona aldırmıyordu. Hatta
bazıları ona sırnaşıyordu bile. Kendisini bunlardan nazikçe
kurtararak ilerlemeye devam etti.
