Shannara'nın Kılıcı II - Terry Brooks

227 Pages·2014·0.82 MB·Turkish

by  Terry Brooks

Gün doğumu dağ sırtlarında ve Ejderha Dişi'nin tepelerinde,
keyifsiz, hoşa gitmeyen soğuk, gri bir azimle asılı kalmıştı.
Yükselen güneşin sıcaklığı ve parlaklığı, alçak bulut
tabakalarıyla ve uğursuz tepelere yerleşip yerinden
kımıldamayan yoğun sisle tamamen perdelenmişti .Rüzgârlar,
kanyonların ve sarp uçurumların arasından, dağ sırtlarından
ve rampalardan eserek şiddetli bir güçle çıplak kayalara
çarpıyordu. Bitki örtüsünü kırılıncaya dek kadar büküyor,
birbirine karışmış haldeki bulutlarla sisin arasından kayıyor,
gene de tuhaf bir şekilde bunları kımıldatmıyorlardı. Rüzgârın
sesi; kıyıda patlayan, gürleyerek yuvarlanan ve boş tepeleri,
tepelerden biri onunla bir sure sarılı kaldığında kendi
sessizliğini yaratmakta olan tuhaf bir uğultuyla kaplayan,
derin bir okyanus kükreyişi gibiydi. Kuşlar, rüzgârla beraber
bir alçalıyor bir yükseliyordu, sesleri dağınık ve boğuktu. Bu
kadar yükseklikte birkaç hayvan vardı -özellikle dayanıklı
cinsten dağ keçisi sürüleri ve kayaların en içteki oyuklarında
yaşayan küçük, kürklü fareler. Hava, soğuktan da öteydi; çok
çok soğuktu. Kar, Ejderha Dişi'nin doruklarını kaplamıştı ve
bu yükseklikte mevsim değişikliklerinin nadiren otuz
dereceye ulaşan sıcaklığa çok az etkisi oluyordu.
İçindeki ölüm korkusunu en azından geçici olarak tüketmişti.
Ölüme çok yaklaşmıştı, öyle ki, sonunda onu sadece
içgüdüleri kurtarmıştı. Gnomlar her bir yönden arı sürüsü
gibi, ancak kan dökerek yatışabilecek bir nefretle üstüne
gelmişlerdi. Wolfsktaag'ın kenarına kaymış, çalılıkların içinde
hareketsizce beklemiş ve sonunda biriyle karşılaşana kadar
Gnomların etrafa yayılmalarına soğukkanlılıkla izin vermişti.
Savunmasız avcıyı bayıltıp esirine Cücelere has pelerini
giydirmek, sonra da bağırarak yardım istemek ancak birkaç
saniyesini almıştı. Karanlıkta, av heyecanından coşmuş
haldeki Gnomlar pelerin haricindeki hiçbir şeyin farkına
varacak durumda değillerdi. Farkında olmadan kendi
kardeşlerini parçalara ayırmışlardı. Hendel gizlenmiş ve ertesi
gün geçidi aşmıştı. Bir kez daha hayatta kalmayı başarmıştı.
Vadililer ve Elfler, Hendel'deki güçlü kendine yeterlilik
duygusuna sahip değildiler. Bremen'in gölgesinin kehaneti
onlarda şok etkisi yaratmıştı. Dağlardaki rüzgârın
uğultusunda kelimeler tekrar tekrar yineleniyordu.
Aralarından biri ölecekti. Ah, kehanetteki tabir harfiyen böyle
değildi, ama içinde saklı olan anlam açıktı. Bu yüz yüze
gelmek zorunda kalacakları acı bir olasılıktı ve hiçbiri bunu
gerçekten kabul edemiyordu. Her nasılsa bu tahminin
yanlışlığını kanıtlamak için bir yol bulurlardı.
Önde ilerleyen, iri cüssesi dağ rüzgârının kuvvetinin karşı
sırada bükülen Allanon, Kayaç Vadisi'nde yaşanan olayları
düşünüyordu. Karabüyücü Lord'u, sonunda yok edilene kadar
ara dünyada gezmeye mahkûm edilen yaşlı Druid Bremen'in
gölgesiyle garip karşılaşmasını yüzüncü kez düşündü. Ancak
onu şu anda rahatsız eden sürülmüş hayaletin görünüşü
değildi. En karanlık gerçeklerin arasında taşıdığı, gömdüğü
korkulardı.
Bu yaman dağlar, geniş, yüksek ve inanılmayacak kadar
büyüktü. Bu sabah garip bir beklentiye kapılmış gibiydiler ve
Culhaven'dan gelen küçük kafileyi oluşturan bu sekiz adam,
gri siste ilerlerken düşüncelerine yerleşen huzursuzluğu bir
türlü kafalarından atamıyorlardı Bu Bremen'in rahatsız edici
kehanetinden ya da bir süre sonra yasaklanmış Krallar
Salonu'ndan geçmeye kalkışacaklarını bilmelerinden
kaynaklanmıyordu. Bir şey onları bekliyordu, sabrı ve
kurnazlığı olan bir şey, geçmekte oldukları kıraç, kayalık
arazide saklı duran, kendilerine karşı kinci bir nefretle dolu,
eski Paranor krallığına giden yolu tıkayan dev dağlan aşmak
için çabalarken onları izleyen bir dirim gücü. Sisli ufka karşı
düzensiz bir sıra halinde kuzeye yürüyorlardı, vücutları
soğuktan korunmak için yün pelerinlerle sarılmış, yüzleri
rüzgârın önünde eğilmişti. Rampalar ve kanyonlar, gevşek
kayalar ve saklı yarıklar yürüyüşü son derece tehlikeli
kılıyordu. Grubun üyeleri birkaç kez birer gevşek kaya ve
çamur yağmuru arasında düşmüşlerdi. Ama gene de toprakta
saklı olan şey kendini göstermeyerek, yalnızca varlığının
bilinmesine izin vererek tatmin oluyor ve bu bilginin sekiz
adamın direncini yok etmesini beklemeyi tercih ediyordu.
Böylece avcılar avlanan olacaktı.
Bu fazla uzun sürmedi. Şüphe, yorgun zihinlerini sessizce,
ısrarla kemirmeye başlamıştı -adamların yüreklerinin
derinlerinde sakladıkları korku ve sırlardan hayaletler gibi
ayaklanan şüpheler. Soğuk hava ve esen rüzgârın kükreyişleri
onları birbirinden uzaklaştırmış, her biri yoldaşlarından ayrı
düşmüş, konuşamıyor olmak da huzursuzluğu daha bir
artırmıştı. Sadece Hendel'in buna bağışıklığı vardı. Suskun,
yalnız mizacı, kendinden şüphe etmeye karşı onu
sertleştirmiş, Yeşim Geçidi'nde çılgına dönmüş Gnomlardan
asap bozucu kaçışı da korkunç bilgiydi. Çıkıntılı bir kayaya
takılan ayağı tökezlemesine ve dengesini sağlamak için
mücadele etmesine sebep oldu. Süzülen bir şahin grilikten
kulak tırmalayıcı bir sesle bağırdı ve uzaktaki bir dağ
sırasının üzerinde gökte bir dalış yaptı. Gerideki grup
adımlarına yetişmeye çalışırken Druid, arkasına dönüp baktı.
Gölge'den kehanetteki sözlerden daha fazlasını öğrenmişti.
Ama bunları diğerlerine, kendine güvenen kişilere
anlatmamıştı; efsanevi Shannara'nın Kılıcı'nın bütün
hikâyesini anlatmadığı gibi... Gözleri, onlara her şeyi olduğu
gibi anlatmamakla kendini düşürdüğü kötü duruma karşı
duyduğu öfkeyle parladı ve bir an için her şeyi anlatmayı
geçirdi aklından. Kendilerinden birçok şeyi feda etmişlerdi ve
vermeler daha yeni başlamıştı... Gereklilik gerçeklerden daha
önemliydi.
Gündoğumunun griliği, yavaşça öğle vaktinin griliğine
dönüştü ve Ejderha Dişi'nin içlerine doğru yürüyüşleri devam
etti. Dağ sırtları ve yokuşların kasvetli bir özdeşlikle bir
belirip bir kaybolması yolcuların zihinlerinde hiç
ilerlemedikleri izlenimini uyandırıyordu. İleride, tepelerin
geniş, yüksek çizgileri sisli kuzey ufkuna karşı sevimsizce
yükseliyor ve doğruca geçilmesi imkânsız taştan bir duvarın
içine gidiyorlarmış gibi görünüyordu. Derken yoğun siste
gözden kaybolan dar, dolambaçlı bir yolun aşağı doğru
yardığı geniş bir kanyona girdiler. Ufuk gözden kaybolup
rüzgâr yerini durgunluğa bırakırken Allanon, girdaplanan
grilik içinde onlara yol gösteriyordu. Sessizlik, ani ve
beklenmedikti, el yordamıyla ilerleyen yolcuların
kulaklarında sessiz, tedbirli fısıltılar gibiydi. Sonra geçit
genişledi ve sis donuk bir pusa dönüşerek dolambaçlı geçidin
sonundaki kayalıkta büyük, kocaman bir açıklığı ortaya
çıkardı.
Krallar Salonu'nun girişini.
Dehşet verici, muazzam ve korkutucuydu. Kara dikdörtgen
girişin her iki yanında kayalara oyulmuş canavarımsı, taştan
heykeller duruyor ve karanlık kaya sırtında rahat rahat yüz
metre yükseliyordu. Yoğun loşlukta tetikte duran elleri keskin
tarafları aşağı bakan büyük kılıçlarının kabzalarını sıkıca
kavramış, taştan nöbetçilere zırhlı savaşçılar olarak şekil
verilmişti. Yaralı, sakallı yüzleri zamanın ve rüzgârın etkisiyle
aşınmıştı, gene de korumakta oldukları eski salonun eşiğinde
duran sekiz ölümlüye dikili olan gözleri neredeyse canlı
gibiydi. Büyük girişin üst tarafında, kayaya, asırlık, artık
unutulmuş bir dilde, içeri girenleri buranın ölülerin mezarı
olduğuna dair uyaran üç kelime kazınmıştı. Geniş kapının
ötesi ise karanlık ve sessizlikti.
Allanon onları etrafına topladı.
"Yıllar evvel, Irkların Birinci Savaşı'ndan önce, soyu zamanla
tükenmiş insanların tarikatı ölümün tanrılarına hizmet
ediyordu. Bu mağaralarda, aileleri, hizmetkarları, en
sevdikleri mallan ve servetlerinin büyük bir kısmıyla beraber
dört karanın hükümdarlarını gömdüler. Bu odalarda ancak
ölülerin barınabileceği ve defnedilmiş kralları yalnızca
rahiplerin görmeye izinli olduğuna dair bir efsane gelişti. İçeri
giren diğer insanlardan bir daha haber alınamadı. Zamanla,
tarikat ortadan kalktı, ama Krallar Salonu'nda bulunan
kötülük, kemikleri yıllar önce toprak olmuş rahiplere körü
körüne hizmet etmeye devam ederek varlığını sürdürmeye
devam etti. Birkaç adam geçebildi..."
Dinleyicilerinin gözlerindeki dile getirilmemiş soruyu
görünce kendini tuttu.
"Krallar Salonu'ndan daha önce geçtim -şu ana kadar yalnız
ben, şimdi de siz. Ben yeryüzünde kalan son Druidim.
Bremen, ondan önce de Brona gibi ben de kara ilimleri
öğrendim ve ben de bir büyücüyüm. Karanlık Lord'un sahip
olduğu güce sahip değilim -ama bu mağaraları sağ salim
geçip Ejderha Dişi'nin diğer tarafına çıkmamızı
sağlayabilirim."
"Sonra?" Balinor'un sorusu sislerin içinden geldi yavaşça.
"Ejderha Çizgisi denen dar bir kayalık patikası dağlardan
aşağı iniyor. Oraya vardığımızda, Paranor göz erimine girmiş
olacak "
Uzun, rahatsızlık verici bir sessizlik oldu. Allanon ne
düşündüklerini biliyordu; aldırmayarak devam etti.
"Bu girişin ötesinde, yolu bilmeyen biri için labirentten
farksız bir dizi geçit ve oda var. Bunlardan bazıları tehlikeli,
bazıları değil. İçeri girdikten kısa bir süre sonra Sfenksler
tüneline ulaşacağız. Bunlar, buradaki nöbetçiler gibi dev
heykeller, ama yarı insan yarı canavar olarak yontulmuşlar.
Eğer bunların gözlerinin içine bakarsanız, o anda taşa
dönüşürsünüz. Bu yüzden gözlerinizin bağlanması gerekiyor.
Ek olarak birbirinize bağlanacaksınız. Bana konsantre
olmalısınız, yalnızca beni düşünmelisiniz, çünkü onların
iradeleri, zihinsel emirleri göz-bağlarınızı çözüp gözlerinin
içine bakmak için sizi zorlayacak."
Yedi adam kuşkuyla birbirlerine baktılar. Daha şimdiden bu
yaklaşımın doğruluğunu sorgulamaya başlamışlardı.
"Sfenksler'i geçince, Rüzgâr Koridoru'na giden zararsız
geçitler başlayacak. Bu tünellerde, Bansheeler denen
görünmez, efsanevi astral ruhlar yaşar. Sesten başka bir şey
değildirler, ama bu sesler ölümlüleri çıldırtır. Kulaklarınız
bağlanacak, ama yine yapmanız gereken en önemli şey bana
konsantre olmak, bu seslerin gücünden korumam için
zihnimin kulaklarınızı örtmesine izin vereceksiniz. Rahat
olun, benimle mücadele etmeyin. Anlaşıldı mı?"
Belli belirsiz onaylayan yedi tane baş saydı.
"Rüzgâr Koridoru'nu geçince, Kralların Mezarı'nda olacağız.
Bundan sonra geriye yalnız bir engel..."
Konuşmayı kesip ihtiyatla gözlerini mağaraların girişine
çevirdi. Bir an için cümlesini bitirecekmiş gibi göründü, ama
bunun yerine karanlık girişe doğru ilerlemelerini işaret etti.
Taştan devlerin arasında huzursuzca durdular, gri sis onları
çevreleyen kayalıkları bulutlandırıyor, önlerinde açılan siyah
boşluk büyük bir canavarın avını bekleyen açık kursağı gibi
görünüyordu. Allanon, geniş kumaş şeritleri çıkarıp her birine
bir tane verdi. Uzun bir tırmanış ipini kullanarak küçük
gruptakiler kendilerini birbirlerine bağladılar. Sağlam
adımlarıyla Durin öne geçti, Callahorn Prensi yine arkadaki
koruma görevini üstlenmişti. Gözbağları sıkıca bağlandı ve
eller bir zincir oluşturacak şekilde birleşti. Daha sonra, grup,
Krallar Salonu'nun girişine ihtiyatla hareket etti.
Rüzgârın aniden kesilmesi mağaralardaki derin sessizliği ve
kayalık geçit boyunca ayak seslerinin yankısını daha da
arttırıyordu. Tünelin zemini tuhaf bir şekilde düzdü, ama
asırlardır değişmeyen ve eski kayalara sirayet eden soğuk,
gergin bedenlerine hemen sızdı ve üşüyüp titremelerine neden
oldu. Allanon onları dikkatle bir dizi dolambaçlı geçitten
geçirdi. El yordamıyla ilerleyen sıranın ortasındaki Shea
elinin kendilerini çevreleyen karanlıkta Flick'in eli tarafından
sıkıca tutulduğunu hissetti. Vadi'den kaçışlarından beri
birbirlerine daha çok bağlanmışlardı, bu bağ artık kan
bağından ibaret değil, paylaşılan deneyimlerden oluşan bir
bağdı. Ne olursa olsun, Shea bu yakınlığın asla
kaybolmayacağını hissetti. Menion'un kendisi için
yaptıklarını da unutmayacaktı. Bir an Leah Prensi'ni düşündü
ve kendini gülümser buldu. Dağlı, geçen şu birkaç gün içinde
çok değişmiş, âdeta yeni bir insan olmuştu.
Görünüşte Menion hâlâ eski Menion'du, ama Shea
tanımlamakta zorlandığı yeni boyut buluyordu onda. Ama
aslında hepsi, Menion, Flick ve kendi, her biri bir bütün
olarak dikkate alınmadığı takdirde fark edilmeyecek küçük
değişimler yaşamışlardı. Allanon'un kendisindeki
değişiklikleri fark edip etmediğini merak etti -Allanon, ona
adamdan çok bir çocuk gibi davranan adam."
Durdular ve yoğun sessizlikte liderleri Druidin emreden sesi
fısıltı halinde her bir adamın zihninde yankılandı: Uyarıyı
unutmayın, düşüncelerinizin bana yönelmesine izin verin,
bana konsantre olun. Sonra grup ilerlemeye başladı, çizmeli
ayakların sesi mağara zemininde yankılanıyordu. Gözleri
bağlı adamlar ileride bekleyen, sabırla, sessizce onları
seyreden bir şeyin varlığım anında sezdiler. Grup mağaranın
içlerine ilerlerken saniyeler hızla geçiyordu. Adamlar büyük,
hareketsiz şekillerin her bir yanda yükseldiğinin farkına
varmışlardı -taşa oyulmuş tasviri imkânsız canavarların
kambur bedenlerine bağlı, insan yüzlerine sahip şekiller.
Sfenksler. Adamlar zihinlerinde, Allanon'un soluk
görüntüsünün ardında o gözleri görebiliyorlardı ve dev gibi
Druide yoğunlaşmakta zorlandıklarını hissetmeye
başlamışlardı. Taştan canavarların ısrarcılığı dağınık
düşüncelerini karma karışık ederek, insan gözlerinin kendi ölü
bakışlarıyla birleşeceği ana kadar vazgeçmeksizin beyinlerini
zorluyordu. Her biri görmesini engelleyen bezleri parçalayıp
kendine sessizce bakan canavarların bakışlarına özgürce
kavuşmak için önüne geçilmez bir arzu duyuyordu.
Ama Sfenksler'in fısıltıları adamların direncini iyice
söndürdüğü ve düşüncelerini Allanon'un soluk görüntüsünden
tamamen ayırdığı anda tarihçinin demir iradesi bir bıçak
keskinliğiyle araya giriyor ve sessizce onları çağırıyordu.
Sadece beni düşünün. Zihinleri, içgüdüsel olarak bu çağrıya
uyuyor, taş yüzlerin onlara neredeyse hakim olan kendilerine
bakma güdüsünden çekilip kurtarılıyordu. Bu garip savaş,
adamlar, durgunlukta, soluk soluğa ter içinde, birbirlerine
bellerinden bağlanmış, sıkıca el ele tutuşmuş, kulaklarında
Allanon'un emreden sesi olduğu halde görünmeyen
görüntülerin karmaşık labirentinde el yordamıyla ilerlerken
aralıksız devam ediyordu. Kimse, tuttuğu eli bırakmamıştı.
Druid, demirden iradesiyle zihnini görünmez mücadelede
tutmaya çabalarken gözleri mağaranın zemininde, Sfenksler
arasından öncülük ediyordu. Sonra, nihayet, taştan
canavarların yüzleri, ölümlüleri sessizlikte ve karanlıkta
yapayalnız bırakarak kaybolmuştu.
Dolambaçlı, uzun geçitler boyunca ilerlediler. Sonra bir kez
daha durdular ve Allanon'un gözbağlarını çıkarmalarını
söyleyen sesi karanlığı böldü. Tereddütle emrini yerine
getirdiler ve bir kayanın tuhaf, yeşil bir ışık yaydığı dar bir
tünelde olduklarını gördüler. Gergin yüzleri bu garip ışıkla
yıkandı, herkesin orada olduğundan emin olmak için
birbirlerine aceleyle göz attılar. Druid, sessizce bellerini
bağlayan ipi kontrol edip Rüzgâr Koridoru'na geldiklerini
söyledi. Allanon'un Bansheeler dediği görünmez varlıkların
seslerinden korunmak için kulaklarına küçük bez parçaları
tıkayıp bunları gevşek gözbağlarıyla bağladılar ve yeniden el
ele tutuştular.