Sefiller(Oda Yayınları) - Victor Hugo

2041 Pages·2005·6.05 MB·Turkish

by  Victor Hugo

VICTOR HUGO
Sefiller
TAM METİN
Çeviren: Nurten Tunç
DÜNYA KLASİKLERİ
SEFİLLER
VICTOR HUGO
Türkçesi: NURTEN TUNÇ
ISBN 975 - 385- 334 -3 ISBN 975 - 385- 335 -1
Dizgi: Tunç Reklam (0212) 292 64 86
Baskı: Umut Matbaacılık San. ve Tie. Ltd. Şti.
1. Basım Kasım 2004
ODA YAYINLARI TURİZM SAN. VE TİC. LTD. ŞTİ.
Tünel, Kumbaracı Yokuşu 119 Beyoğlu - İSTANBUL
Tel.: [phone]
Fax: [phone]
www. oda yayinlari. com. tr.
ePub düzenleme ve kapak tasarım: : BZ
Birinci Sürüm: Ağustos 2014
Romantik akımın ilk kuramcısı ve şefi Victor
Hugo’nun Sefiller adlı bu romanı 19. Yüzyıl’ın en çok
tanınmış ve sevilmiş klasik yapıtlarının başında gelir.
Klasik tiyatronun yapay ve dar dünyasını kıyasıya
eleştirerek modern dram tarzını ortaya atan, çağının
sanatçılarını derinden etkileyen Hugo, yaşadığı
yüzyıla damgasını vuran belli başlı sorunları, halkın
özgürlük tutkusunu Sefiller'de değişik bir biçim ve
şiirsel bir tarzla dile getirir. Bu bakımdan Sefiller,
roman olduğu kadar trajik bir şiir, görkemli bir söz
ustalığının örneğidir.
Halk bir sessizliktir.
Ben bu sessizliğin
yılmak bilmez avukatı olacağım.
Dilsizler için konuşacağım.
Halkın dili haline geleceğim.
Tıkacı çıkarılmış
kanlı bir ağız gibi konuşacağım.
Her şeyi bir bir söyleyeceğim.
İçindekiler

Tam metin "Sefiller" romanının içeriğini ayrıntılı olarak
gösteren tabloya ulaşmak için aşağıdaki bağlantıyı tıklayınız:
İçindekiler
BİRİNCİ BÖLÜM -FANTİNE
BİRİNCİ KİTAP -HAKTANIR BİR ADAM
1 PİSKOPOS MYRİEL
Mösyö Charles François Bienvenu Myriel, 1815
yılında, Digne şehrinin piskoposuydu. Yetmiş beşine
merdiven dayamış bu adam, 1806 yılından beri burada
görevliydi.
Anlatacaklarımızın dışında olsa bile, bu Piskoposa
dair, burada göreve başladığından bu yana yayılan
dedikodulara değinmek istiyoruz; doğru ya da yanlış,
kişinin hayatı ve alınyazsına ilişkin kulaktan kulağa
yayılanların, genellikle, yaptığı işlerden daha önemli
işlevler üstlendiğini söylemeliyiz.
Mösyö François Bienvenu Myriel, Aix
Parlamentosuna mensup bir üyenin oğluydu.
Anlatılanlara bakılacak olursa, babası da kendisinin
yerine geçmesini ve aynı görevi sürdürmesini istediği
için, onun hayli genç bir yaşında dünya evine girmesini
sağlamıştı. Böyle vakitsizce evlendirmeler bu tür aileler
arasında epey rağbet görüyordu. Daha yirmili
çağlarında evlenen Myriel, bütün bunlara karşın
kendisinden uzun uzun söz ettirmişti. Alımlı bir
delikanlıydı, fazla uzun boylu sayılmamasına rağmen,
kibar ve göz alıcıydı. Epey de nükteli konuştuğu için
kadınlar katında hayli beğeni kazanmıştı. Evlenmesi
onun dingin bir hayata kavuşmasını sağlamadı.
Delikanlılık yıllarını çeşitli zevkler ardında koşarak
harcadı. Fakat bunların yanı sıra, Fransız ihtilaliyle
gelen karışık ve çetin yıllar, ailelerin mahvolup dağılışı,
Myriel’in hayatında da bazı değişikliklere meydan
verecekti. Charles Myriel, ihtilalin ilk haftalarında
ailesiyle İtalya’ya göçmek zorunda kalmıştı. Yıllardır
ince hastalığa yakalanmış olan eşi, orada hayata
gözlerini kapattı. Çocuksuzlardı. Bu vefat Charles
Myriel’i altüst etti ve hayatının değişmesine zemin
hazırladı. Adeta alınyazısını değiştirdi. Moral
bakımından yıkılmıştı. Eski Fransız sosyetesinin
parçalanıp çözülmesi, kendi ailesinin yıkımı, onu hayli
yıpratmıştı. Zevkperest delikanlı, önceleri tek başına
olmayı istedi, her şeyden vazgeçip inzivaya çekilmek
istedi. Nasıl olduğunu kimsecikler bilemedi, fakat
İtalya’dan döndüğünde Myriel, dine adamıştı kendini.
Takvimler 1804’i gösterdiğinde Myriel, Brignolles’de
rahipti.
Yaşı alabildiğine geçkin olduğu için, zorlu bir
yalnızlık içinde geçiriyordu günlerini.
Napoleon’un taç giyme töreni için hazırlıklar
hızlandırılırken, kimi işleri yüzünden ara ara Paris’e
giden Rahip Myriel, Kardinal Fesh’i görmeye gidiyordu.
Konakta dayısını ziyarete gelen Napoleon’la karşılaştı.
Kocamış bir din adamının kendisine üsteleyerek
bakmasına işkillenen Napoleon, aniden bir yaverine,
yüksek sesle:
«Gözlerini benden ayırmayan şu adam kim acaba?»
diye sordu.
Myriel hazırcevap biriydi; kayıtsızca karşılık verdi:
«Majesteleri! Siz herhangi bir adama bakıyorsunuz,
ama ben karşımda çok önemli bir adam görüyorum. Bu
fırsatı ikimiz de değerlendirebiliriz.»
O günün akşamı, İmparator, dayısına bu hazırcevap
din adamının adını sordu. Hemen sonra, Myriel, Digne
şehrinde boş duran Piskoposluk makamına tayin
edildiğini hayretler içinde kalarak haber aldı.
Charles Myriel’in, delikanlılık yıllarına ilişkin
dedikoduların gerçeğe uygunluk derecesi nedir
bilmiyoruz.
İhtilalden önce onun ailesini tanıyan hayli az kişi
vardı.
Sonraki yıllarda, Charles Myriel, gevezeleğin bol,
zekânın sınırlı olduğu bu şehre yerleşince, oradakilerin
öfkesini üzerine çekti. Ayrıca, piskopos olması da,
bunda hayli rol oynamıştı. Ama yine de, hakkındaki
dedikodular salt boş sözler olabilirdi. Gereksiz gürültü,
anlamsız konuşmalar, maval da olabilir diyebiliriz.
İşin esası ise, tam dokuz yıl Digne’de görevine
devam ettikten sonra, hakkında söylenmiş ne varsa
unutulmuştu. Bunların sözünü bile etmeye kimse
kalkışamazdı.
Charles Myriel, Digne’ye yerleşirken, yanına, o güne
kadar evlenmemiş kız kardeşi Matmazel Baptistine’i de
almıştı. Evlerindeki tek hizmetçi Madam Magloire da
Matmazel Baptistine ile akran bir kadındı. Önce
Papaz’ın hizmetçilik görevinde bulunan Madam
Magloire şu sırada, hem Matmazel Baptistine’in
hizmetini, hem de evdeki işleri görüyordu.
Ağabeyinden on yaş küçük olan Matmazel
Baptistine, narin yapılı, uzunca boylu, solgun benizli bir
kadındı. Hayatı boyunca güzel olmayan evde kalmış kız,
geçen yıllar sonucu iyi yürekli olmanın güzelliği olarak
adlandırılan bir güzelliğe ermişti. Gençliğinde sıskalık
sayılan zayıflığı, kocamışlığında saydamlığa evrilmişti.
Bir haleyle kuşatılmış gibiydi. Cinsiyetini geç anlaşılsa
da gösteren bedeni ışıkla dolu bir kütleye benziyordu.
Parıltılı gözlerinin sürekli öne eğikliği, bir ruhun
dünyada kalabilmesinin gerekçesi oluyordu.
Madam Magloire ise gürbüz, pamuk tenli, yuvarlak
yüzlü bir kadındı. Hep koşturduğu için, soluğunu
sıklaştıran astım krizi yüzünden, sürekli nefes darlığı
çekerdi.
Charles Myriel, şehre adım attığında konumuna ve
onuruna yaraşan Piskoposluk Konağına yerleştirildi.
Vali ile Belediye Başkanı, onun ilk ziyaretçileri oldular.
Piskopos da garnizon komutanı generali ve emniyet
müdürünü ziyarete gitti.
Yerleşme yeni tamamlanıyordu ki, şehir, yeni
Piskoposun ne yapacağını sabırsızca beklemeye
koyuldu.
2 CHARLES MYRIEL’İN «MONSENYÖR
BIENVENU»(*) UNVANINI ALMASI
(*) Monsenyör: Piskoposların bir unvanı. Bienvenu: ‘Hoş
geldiniz' demektir.
Piskoposun konağı şehir hastanesinin yanındaydı.
Doğrusu, bu bir konak da değil, krallara yaraşır bir