Table Of ContentŞAFAK PROJESİ
ARTHUR C. CLARKE
BASKAN YAYINLARI
Yazan : Arthur C. Clarke
Çeviren :Ayşe - Osman T. Taşkın
«The Sands of Mars»
Ali Rıza Başkan Güzel Sanatlar Matbaasında dizilmiş ve
basılmıştır.
Her hakkı mahfuzdur.
Başkan Yayınları A. Ş.
İstanbul — 1983
Birinci Bölüm
PİLOT, «Uzaya ilk çıkışın mı?» diye sordu ve öne-arkaya
sallanan koltuğuna tembelce yaslandı. Yanındaki yolcuyu
umursamazcasına ellerini ensesinde kenetledi.
— Evet, dedi Martin Gibson. Bunu söylerken gözlerini bir
an olsun kronometreden ayırmamıştı.
— Ben de öyle düşünmüştüm. Çünkü yazdığın öykülerde
anlattıklarının pek doğru olduğu söylenemez, ivme nedeniyle
insanların bayılması gibi saçmalıklar örneğin. Böyle saçma
sapan şeylere ne gerek var? Bunu yapmak zorunda mısın?..
— Özür dilerim ama, herhalde ilk yazdığım öykülerden söz
ediyorsun. O zamanlar uzay yolculukları henüz başlamamıştı
ki. Ben onları yazarken yalnızca hayâl gücümü kullandım.
Başvurabileceğim hiç bir veri yoktu.
— Olabilir, dedi pilot isteksizce. Bu sırada makinelerle hiç
ilgilenmiyordu. Oysa kalkışa iki dakika kadar bir zaman
kalmıştı. «Bu konuda pek çok şeyler yazan biri olarak bu
yolculuk size sanırım, çok eğlenceli gelecek.» diye söylendi.
Gibson o an içinde bulunduğu durumu tanımlayabilecek
sıfatı bulmakta güçlük çekiyordu. Onun düzinelerle öykü
kahramanları, sonsuza gitmek üzere ayarlanmış roketlerde
kalkışı beklerlerken, kronometrenin saniye ibresini büyük bir
heyecanla izlemişlerdi. Ve şimdi -uzun bir bekleyişten sonra-
hayalleri gerçek olmak üzereydi. Doksan saniye gibi kısa bir
süre sonra onun yeni geleceği başlıyordu. Evet çok garipti.
Kaderin kaçınılmaz sonucu olarak adalet yerini bulmuştu.,.
Ona bakıp da duygularını yüzünden okuyan pilot hafifçe
sırıttı.
— Yazdığın öyküler seni ürkütmesin, dedi. Bir keresinde
sırf bir iddia yüzünden, roket ateşlendiğinde ayakta durdum.
Aslında yapılmaması gereken, aptalca bir şeydi bu...
— Korkmuş falan değilim, dedi Gibson sesini yükselterek.
Pilot saate bir göz attıktan sonra «Hımmm» dedi. Saniye
ibresi son turuna başlamıştı. «Koltuğu böyle tutmasan iyi
olacak, çünkü yumuşak bir metalden yapılmıştır ve sen onu
kıvırabilirsin.»
Heyecandan koltuğun kenarını sımsıkı tutmakta olan
Gibson, bunun üzerine biraz sıkılarak elini geri çekti. İçinde
bulunduğu durumun gerçek olduğuna bir türlü inanamıyordu.
— Tabii, dedi pilot. Hâlâ rahatça oturuyordu, fakat gözlerini
cihaz panelinden ayırmıyordu. Bir kaç dakika kadar pek rahat
olmayacaksın. Oh, yakıt pompalan ateşlendi. Dikey kalkış
sırasında garip şeyler olursa endişelenme sakın. Yalnızca
koltuğunu kendi sallamasına bırak. Eğer istersen gözlerini de
kapayabilirsin. (Bu şırada ateşleyici jetlerin sesi duyuldu).
Tam itiş için on saniye kadar zamanımız var. Aslında
gürültüden başka birşey duymayacaksın. Yalnızca buna
katlanmak zorundasın. YALNIZCA BUNA KATLANMAK
ZORUNDASIN DEDİM, DUYDUN MU?
Fakat gürültü Martin Gibson’un umurunda bile değildi. O
büyük bir mutlulukla sanki, henüz ışık hızına ulaşmamış ama
yüksek hızda giden bir asansörde gidiyormuş gibi dalıp
gitmişti.
Birkaç bin kilometreye karşı gelen bir kaç dakika geçtikten
sonra kendine geldiğinde Gibson oldukça utanmıştı. Güneş
ışınları yüzünü tümüyle aydınlatıyordu. Dış gövdenin
üzerindeki koruyucu kapağın kaymış olduğunu farketti. Bütün
parlaklığına karşın, güneş ışınlarının beklediği kadar yakıcı
olmadığını hissetti. O zaman koyu renkli camın güneş
ışınlarını süzdüğünü ve sadece bir kısmını geçirdiğini farketti.
Pilota baktı. Cihaz panelinin üzerine eğilmiş rotayı
kaydetmekle meşguldü. Herşey oldukça sakindi, fakat zaman
zaman boğuk boğuk patlama sesleri geliyordu. Bunlar küçük
patlamalardı ama Gibson’un aklını karıştırmaya yetiyordu.
Hafifçe öksürerek kendine geldiğini anlatmak istedi. Sonra
pilota dönerek bu duyduğu seslerin ne olduğunu sordu.
— Motorlardaki termal kontraksiyon (termal büzülme), beş
bin derecede çalışır ve oldukça da hızlı soğuyorlar. Bu yüzden
bu sesler çıkıyor. Kendini şimdi iyi hissediyor musun?..
Gibson, iyiyim diye karşılık verdi. Artık kalkabilir miyim?
Dibe çarpmış sonra da geri sıçramıştı. Oldukça kararsız bir
pozisyondaydı. Ama bunu pek farketmemişti.
Pilot, nasıl istersen, dedi. Dikkat et, kalkarken sert bir
şeylere tutunsan iyi olur.
Gibson inanılmaz duygular içindeydi. Tüm hayatı boyunca
beklediği an gelmişti. Uzaydaydı! Kalkışı göremediğine biraz
hayıflandı. Ama yazarken bu eksikliği gayet ustaca
gizleyebileceğim de biliyordu.
Bin kilometre uzaklaşmış olmalarına rağmen Dünya hâlâ
çok büyük görünüyordu. Bu onda biraz hayâl kırıldığı
yaratmıştı. Nedeni de oldukça açıktı. Yüzlerce roket fotoğrafı
ve filmi görmüştü. Bu nedenle de hiç bir şey onu şaşırtmıyor
ve göreceği hemen her şeyi önceden bilmiş oluyordu.
Dünyanın etrafında bulutlar hareketli bandlar gibi
görünüyorlardı. Kürenin merkezinde, kara ve deniz arasındaki
ayrım çok belirgindi. Pek çok ayrıntı da çok net görülüyordu.
Fakat ufuğa doğru, her şey kalınlaşan bir sis perdesi arkasında
kayboluyordu. Görebildiği alanın ötesindeki her şey tanınmaz
ve anlamsız geliyordu. Bir süre sonra kentleri ayırdetmekten
yoruldu. Binlerce yıllık insan uygarlığının, aşağıda görülen
panoramada görünür bir değişiklik yaratmadığını düşünmek
Gibson’a biraz garip geldi.
Daha sonra yıldızlara bakmaya başladı ve yine hayal
kırıklığına uğradı. İşte görmeyi beklediği pek çok sayıda
yıldız soluk renkleriyle sıralanmıştı. Aslında suçlu olan koyu
renkli camdı: Çünkü güneşin ışıklarını engellemeye
çalışırken, yıldızların ihtişammdan çalıyordu.
Gibson garip bir can sıkıntısına kapıldı. Yalnızca bir tek şey
onun beklediğinden farklıydı. Havada asılı durabilmek, tek
bir parmağının hafif bir hareketiyle duvardan duvara
gidebilmek umduğundan da zevkli bir şeydi. Fakat etraf, daha
fazla hareket edebilmesi, eğlenceli denemeler yapabilmesine
pek olanak tanımayacak ölçüde dardı. Ama yine de çok hoştu.
İnsanın ağırlığının olmadığını hissetmesi büyüleyici bir şeydi.
Şimdi denge organları için ilâçlar vardı ve uzay hastalığı da
artık geçmişte kalmıştı. Bu havanın ortasında yüzer gibi
durma duygusu Gibson’un çok hoşuna gitmişti. Onun öykü
kahramanları bu durumda nasıl da ızdırap çekmişlerdi. Tabii
kadın kahramanları da! Mardan Dust adlı kitabının özgün
uyarlamasında, Robin Blake’in ilk uçuşunu hatırladı. Onu
yazdığı sıralarda D.H. Lawrence’in aşırı etkisi altındaydı.
(Günün birinde onu etkilememiş olan yazarların bir listesini
çıkarmak oldukça ilginç olacaktı.)
Lawrence’in fiziksel sansasyonları tanımlamadaki ustalığı
su götürmezdi ve Gibson bunu bile bile onu kendi alanında
yenmeğe kalkıştı. Kitabında bütün bir bölümü uzay
hastalıklarına ayırdı. Her semptomu ince ince tanımladı.
Sonuçta bu bölüm katı gerçekçiliğin bir şaheseri olarak
ortaya çıktı. Fakat yayımcılar, «Ayın Kitabı Kulübü»
titizliğiyle bu bölümün çıkarılması üzerinde ısrar ettiler. Oysa
o bölümü yazarken çok uğraşmış, hatta o duyguların
pekçoğunu adeta yaşamıştı. Şimdi de aynı duygular için
deydi...
* * *
«Hayret verici bir şey doğrusu» dedi sağlık görevlisi
düşünceli düşünceli. Yazar artık sakinleşmişti ve havalı geçiş
bölmesinde ileri doğru hareket etmeye başlamıştı. Tıbbî
Description:Yirmiüçüncü Yüzyılda...
Mars’ta, aralarında Dünya’nın en parlak zekâlarının da bulunduğu
bir grup insan, gezegenin yüzünü değiştirmek amacıyla savaşım
veriyorlardı.
... Son birkaç haftada bu bitkiler nasılda büyümüştü!..
Şimdi boyları bir insan boyundan çok dah
