Ölüm Büyüsü - Agatha Christie

305 Pages·2006·1.08 MB·Turkish

by  Agatha Christie

Agatha Cristie
Ölüm Büyüsü
TÜRKÇESİ
ÇİĞDEM ÖZTEKİN
ALTIN KİTAPLAR
Adaletin yetine getirildiğini görmemi sağlayan
John ve Helen Mildmay White'a teşekkürlerimle...
ÖNSÖZ
Mark Easterbrook
Bu tuhaf Kır At olayına yaklaşmanın iki yöntemi olabilir.
Aslında bunu genel yazım kuralları çerçevesinde basite
indirgeyerek çözümlemek çok güç. "Baştan başla, sonuca ulaş
ve bitir" gibi bir temel kurala uy, demek olası değil.
Gerçekten de acaba bu işin bir başlangıcı var mıydı?
Bir tarihçi için işin en zor tarafı her zaman bu olmuştur;
tarihteki belirli bir olayın tarihin hangi noktasında tam olarak
başladığını saptamak.
Sizler her şeyin Peder Gorman'ın ölen bir kadını ziyaret
etmek üzere kilisedeki odasından çıktığı anla başladığını
düşünmeyi uygun görebilirsiniz. Ya da belki bundan daha
önce, Chealse'deki bir akşamda.
Sanırım, bu öykünün büyük bir kısmını anlatan kişi ben
olduğuma göre, benim başlamayı uygun gördüğüm yer
Chelsea'deki o akşam olacak.
BÖLÜM 1
Mark Easterbrook Anlatıyor
I
Tam arkamdaki espresso makinesi aynen bir yıları gibi ıslık
çalıyordu. Bu ıslık kulaklarımda sanki uğursuz, gizemli hatta
demek istemesem de şeytani bir ses gibi çınlıyordu. Birden
belki de etrafımızda yeni teknolojiden kaynaklanan tüm
seslerin yaklaşık aynı duyguyu uyandırdığını düşündüm. Jet
motorlu uçakların göğü yararken çıkardıkları öfke dolu
homurtuları, tünele giren metro vagonunun ürkütücü
uğultusu, ağır yüklü kamyonların evlerimizi temellerinden
sallayan gümbürtüleri... en basit ev aletlerinden çıkan sesler
bile -her ne kadar bunlar kullanımlarıyla büyük kolaylıklar
sunuyorlarsa da- sanki bir o kadar da uyarıyorlardı bizleri;
bulaşık makineleri, buzdolapları, buharlı tencereler, elektrikli
süpürgeler. Hepsi, "Dikkatli ol," der gibiydiler. "Ben senin
hizmetine sunulmuş bir dâhiyim, bir cinim ama bir kontrolü
kaybedersen..." Tehlikeli bir dünya... evet, bu gerçekten
tehlikelerle dolu bir dünyada yaşıyorduk.
Önümde duran, üstünden buharlar tüten fincanı karıştırdım.
İnanılmayacak kadar hoş kokuyordu.
"Başka ne isterdiniz? Muzlu beykınlı güzel bir sandviç olur
mu?"
Bu bana çok tuhaf bir karışım olarak göründü. Muzlar bana
çocukluğumu anımsatıyordu ya da en azından şeker ve romla
yapılmış flambees'leri. Beykına gelince, anılarımda beykın
hep yumurtayla birlikte yer etmiştir. Ancak Chelsea'da
olduğuma göre, bir Chelsea'lı gibi beslenmeliydim. Muzlu
beykınlı sandviçi yemeği kabul ettim.
O sıralar Chelsea'de yaşıyordum. Daha doğrusu üç aydır bu
bohem çevredeki möbleli bir dairede oturuyor, ama yine de
kendimi Londra'nın bu yöresine yabancı hissediyordum.
Moğol mimarisinin genel kavramları hakkında bir kitap
yazıyordum. Aslında bunun için Hampstead, Bloomsbury,
Streatham ya da Chelsea'da kalmak arasında hiçbir fark
yoktu, hepsi benim açımdan aynıydı. İşimi etkilemediği
sürece çevre benim açımdan tamamen önemsizdi, ben kendi
dünyamda yaşıyordum.
O akşam, her yazarın bildiği aniden ortaya çıkan isteksizlik
dönemlerinden birini yaşıyordum.
Moğolların mimarileri, Moğol hükümdarları ve yaşam
şekilleri. Birden tüm bunlar, her nedense bana çok boş, çok
anlamsız göründü. Ne önemleri vardı ki? Niçin onlar
hakkında yazmaya çalışıyordum ki?
Neler yazdığımı gözden geçirmek için birkaç sayfa geriye
çevirdim. Bir anda tüm yazdıklarım çok kötü göründü bana;
son derece yalın, tekdüze ve sıradan. Her kim "Tarih
safsatadır," dediyse (Henry Ford muydu?) kesinlikle haklıydı.
Bu moral bozukluğu içinde yazdıklarımı kenara itip ayağa
kalktım ve saate baktım. Saat gece on bire yaklaşıyordu.
Akşam yemeği yemiş miydim? Midemde hissettiğim boşluğa
bakılırsa yememiş olmalıydım.
Athenaeum'da öğlen yemeğinde bir şeyler atıştırmıştım
ama bunun üzerinden de çok zaman geçmişti.
Mutfağa gidip buzdolabına baktım. Yalnızca biraz kurumuş
dil vardı ve bundan hiç hoşlanmadım. Kısa bir süre sonra
King's Yolu'na çıkmış, ön camında boydan boya kırmızı neon
ışıklarıyla "Luigi" yazan bir espresso kafeye girmiştim bile.
Beykınlı muzlu sandviçi beklerken günümüzün
gürültülerinden kaynaklanan tekinsiz karmaşayı ve bunların
atmosfere etkilerinin üzerinde düşünüyordum.
Bütün bunlar aklıma bir şekilde çocukluk günlerimin
temsillerini, seyrettiğim pantomimleri getiriyordu.
Denizin dibinden dumanlar arasında çıkan Davy Jones!
Şeytanın meydan okuyan ve iyiye karşı çıkan lanet gücünü
yansıtmak için birden açıları tavan kapıları ile pencereler,
geçilmez gibi görünen duvarlardan geçen ve kalın, tok
sesleriyle umut verici alışıldık sözleriyle iyinin zaferini
müjdeleyen ve böylece başlangıçtan itibaren kaçınılmaz
olarak bu pantomimdeki öyküyle ilgisi olmasa da, "hep o aynı
şarkıyı" söyleyen iyi kalpli periler ya da melekler.
Biran için ister istemez şeytanın belki de daima Tanrı'dan
bile daha etkin olduğunu düşündüm. Şeytanın sürekli olarak
şov yapması gerekiyordu. Ürkütmek ve meydan okumak
zorundaydı. Bu aslında bir anlamda dengeye saldıran
dengesizlikti. Düşünüyordum da denge ve doğruluk sonuçta
daima kazanırdı. Denge iyi kalpli perinin yumuşak sesle
söylediği alışıldık öğütlerle, kafiyeli beyitlerle, hatta
"Tepeden aşağı inen rüzgârlı bir yol var, eski dünyanın
sevdiğim köyüne uzanan" mısralarının ilgisiz ses uyumuyla
sağlanırdı. Her ne kadar başlangıçta iyinin tüm bu silahları
çok zayıf gibi görünse de yine de kaçınılmaz bir şekilde
egemen olurdu.
Oyun her zaman olması gerektiği gibi biterdi. Sonuçta da
Hıristiyan inancına göre insanlık erdemini temsil eden iyi
kalpli peri ve artık insanı tuzağa düşüren, nefesinden alevler
ve kükürt dumanları fışkıran Şeytan Kral olarak değil de
yalnızca kırmızı taytlı sıradan bir adam olarak görünen
düşmanı yan yana ve aralarında birinci (bu durumda sonuncu)
olmayı bile aramadan, bir resmi geçidi andırır şekilde kıdem
sırasına göre seyirciyi selamlamak üzere döner
merdivenlerden aşağı inerlerdi.
Kulağımın dibinde yeniden espresso makinesinin ıslığını
duydum. İkinci bir fincan daha ısmarladıktan sonra lokalin
içine bakınmaya başladım. Kız kardeşim benim hep dikkatsiz
olduğumu, etrafımda olup biteni fark bile etmediğimi
söylerdi. "Tamamen kendi dünyanda yaşıyorsun," derdi
endişeyle. Onu mahcup etmek istercesine, neler olduğunu
görmek amacıyla bilinçli bir şekilde etrafı süzmeye başladım.
Chelsea'deki kahve salonları ve patronları hakkında
gazetelerde her gün bir şeyler okunabiliyordu; bu da benim
açımdan bugünün yaşamı hakkında bir görüş edinmek için
büyük bir şanstı.
Kafenin içi etrafı rahatça görmeyi engelleyecek kadar
karanlıktı. Müşteriler genellikle genç insanlardı.
Sanırım bunlar olağandışı olarak adlandırılan gruba dahil
gençlerdi. Kafedeki kızların birçoğu, o günlerde tüm kızların
olduğu gibi derbeder görünümlüydü. Üstelik fazlasıyla kalın
giyinmiş gibiydiler. Bunu birkaç hafta önce bazı dostlarımla
yemeğe gittiğimde de fark etmiştim. Bitişik masamızda
oturan yaklaşık yirmi yaşlarındaki bayan, lokanta oldukça
sıcak olmasına rağmen kalın sarı bir yün kazak, siyah bir etek
ve siyah yün çoraplar giymişti. Orada bulunduğumuz sürece
yüzünden aşağı terler süzüldü. Kazağı terle karışmış yün
koktuğu gibi yağlı saçları da bu ağır kokuya eşlik ediyordu.
Arkadaşlarıma göre çok çekiciydi. Ancak benim görüşüm çok
farklıydı! Bende uyandırdığı tek duygu onu hemen sıcak bir
banyoya sokup, eline bir sabun tutuşturmak ve ondan iyi bir
şekilde yıkanmasını istemekti. Sanırım bu da içinde
yaşadığım döneme ne kadar az uyum sağlayabildiğimi
gösteriyor. Belki de bunun nedeni uzun sürelerle yurtdışında
yaşamış olmam.
Siyah, bukle bukle dalgalı saçlarıyla Hintli kızları,
yumuşak kıvrımlarla dökülen canlı renklerle ışıldayan
sarilerini ve yürürken kıvrılan ince vücutlarının ritmik
hareketlerini özlemle, zevkle anıyorum...
Bu hoş anılardan ani, şiddetli bir gürültüyle uyandım. Tam
bitişiğimdeki masada iki genç bayan tartışmaya başlamışlardı.
Onlarla birlikte olan genç adamlar olayları yatıştırmaya
çalıştılarsa da bu çabaları boşunaydı.
Birden birbirlerine bağırmaya başladılar. Kızlardan biri
diğerinin suratına bir tokat indirdi, diğeriyse onu
sandalyesinden aşağı itti. İsterik bir şekilde bağırıyor,
birbirleriyle mahalle kadınları gibi kavga ediyorlardı.
Biri kıvırcık kızıl saçlı, diğeriyse uzun sarı saçlıydı.
Neden kavga ettiklerini ise anlayamıyordum. Ancak diğer
masalardan ıslıklar ve bağrışmalar da duyulmaya başladı.
"Haydi kızlar! Haydi bastır, Lou!"
Barın arkasında duran, uzun boylu, ince, favorili, İtalyan
görünümlü tam Londra şivesiyle konuşarak onlara doğru
yanaştı. Sanının bu Luigi idi.
"Yeter artık! Kesin şunu, diyorum size! Bir dakikaya
kalmaz yoldakilerin yarısı içeri dolar... tabi polis de!
Durun diyorum size."
Ancak sarışın olan kızılı saçlarından yakalamış, öfke içinde
çekiştirirken bağırıyordu.
"Pis cadı! Sen bir erkek hırsızından başka bir şey değilsin."
"Asıl cadı sensin."
Luigi ve şaşkınlık içindeki iki genç adam kızları zorla
birbirlerinden ayırdılar. Şansının parmakları arasında kızıl
saçlar görünüyordu. Kız saçları zafer kazanmışçasına yukarı
kaldırdıktan sonra yere attı.
O anda açıları kapıdan içeri geniş omuzlu bir polis memuru
daldı.
"Neler oluyor burada?" diye sordu otoriter bir sesle.
Bir anda tüm lokaldekiler polise karşı ortak bir cephe
oluşturmuşlardı sanki.
"Hiç, yalnızca biraz şakalaşıyorduk," dedi genç adamlardan
biri.
"Hepsi bu!" diye ekledi Luigi. "Arkadaşlar arasında biraz
şakalaşma, hepsi o kadar."
Ayağıyla belli etmeden yerdeki saç demetini en yakındaki
masanın altına itti. İki öfkeli rakip ise birbirlerini sevgiyle
süzüyor, gülünmüyorlardı.
Polis kuşkuyla içeridekileri tek tek süzdü.