Öksüzler Treni - Christina Baker Kline

396 Pages·2014·1.27 MB·Turkish

by  Christina Baker Kline

Öksüzler Treni
Christina Baker Kline
ISBN: 9789759997649
Yazar Adı: Christina Baker Kline
Yayıncı: Arkadya Yayınları
Çeviren: Duygu Parsadan
Çeviren: Duygu Parsadan
Yayın Yılı: 2014
Orjinal Adı: Orphan Train
Daha önce tüm hayat, gelişigüzel anlardan oluşan bir
tesadüf gibiydi. Bu defa ilk kez bir tesadüf değil de
kaderin ta kendisiydi. Seni seviyorum. Seni özlüyorum.
Kendine dikkat et.
Wabanakiler bir nehirden diğerine yolculuk ederken,
kanolarını ve diğer tüm eşyalarını da taşımak
zorundaydılar. Herkes az eşyayla yol almanın değerini
bilir ve bunun, bazı şeyleri arkalarında bırakmalarını
gerektirdiğini anlardı. Korkudan başka hiçbir şey hareket
etmelerine engel olamazdı. Ve vazgeçilmesi en zor olan
yükleri, korkularıydı.
-BUNNY McBRIDE, Women of the Dawn
kitabından
Giriş

Hayaletlere inanırım. Onlar bizi arkalarında
bırakanlar ve sık sık ziyaretimize gelenlerdir. Bu
dünyada neler olup bittiğini kimse bilmez ya da
umursamazken, onların etrafımda olduğunu, beni izleyip
yaşadıklarıma şahitlik ettiklerini pek çok kez
hissetmişimdir.
Ben doksan bir yaşındayım. Bir zamanlar hayatımda
olan herkes, artık birer hayalet.
Bazen bu ruhlar bana insanlardan ya da Tanrı’dan
daha gerçekmiş gibi geliyorlar. Tıpkı örtünün altında
kabaran ekmek hamuru gibi ağırlıklarıyla,
yoğunluklarıyla ve sıcaklıklarıyla sessizliği dolduruyorlar.
Büyükannemin şefkatli bakışları ve talk pudrasıyla
pudralanmış teni… Ayık bir şekilde kahkahalar atan
babam… Bir ezgi mırıldanan annem… Bu hayali dünya,
karamsarlıktan, alkolden ve kederden arınmıştı. Onların
hayaletleri, beni yaşarken hiç yapmadıkları kadar
avutup koruyordu.
Bazen cennetin ne olduğunu düşünüyorum. Sanırım
cennet, diğerlerinin hatıralarıyla hayatımızı
sürdürdüğümüz bir yer olsa gerek.
Belki de ben şanslıyım. Dokuz yaşındayken bana
anne ve babamın hayaletleri, yirmi üç yaşında ise
gerçek aşkımın hayaleti verildi. Ve kız kardeşim, Maisie,
o da omzumdaki bir melek. Ben dokuz yaşındayken, o
on sekiz aylıktı. Yirmi yaşına bastığımda, on üç olmuştu.
Şimdi ben doksan bir, o ise seksen dört yaşında ve hâlâ
yanımda.
Belki yaşamanın yerini hiçbir şey tutmaz, ama bana
bir seçenek verilmedi. Onların varlığıyla avunabilir ya da
kendimi koyuverip, kaybettiklerimin yasını tutabilirdim.
Hayaletler bana yola devam etmemi fısıldadılar.
Spruce Harbor, Maine, 2011

Molly yatak odasının duvarından, salondaki üvey
anne babasının kendisi hakkında konuştuklarını
duyabiliyordu.
“Biz bunun için başvurmamıştık,” diyordu Dina. “Eğer
bu kadar sorunlu olduğunu bilseydim asla kabul
etmezdim.”
“Biliyorum, biliyorum,” dedi Ralph bitkin ve bunalmış
bir ses tonuyla. Molly, bir evlat edinmek isteyenin Ralph
olduğunu biliyordu. Ralph’in anlattığına göre uzun
zaman önce kendisi de ‘sorunlu bir çocuk’ken, bir sosyal
hizmetler görevlisi onu Big Brother programına
yazdırmıştı. Ve gönüllü ağabeyinin -kendi deyimiyle
ustasının- onu her zaman doğru yolda tutacağını
hissetmişti. Ancak Dina, daha en başından beri Molly’ye
şüpheyle bakıyordu. Daha önce evlat edindikleri bir
çocuğun, ilkokulunu ateşe vermeye çalışmış olmasının
da Molly’ye bir yardımı dokunmamıştı.
“İşyerinde yeterince stres yaşıyorum,” dedi Dina
sesini yükselterek. “Bir de eve gelip bu saçmalıklarla
uğraşmaya ihtiyacım yok.”
Dina, Spruce Harbor Polis Merkezi’ne gelen
telefonlara bakmakla görevliydi. Molly’nin görebildiği
kadarıyla bu -birkaç sarhoş sürücü, bazen morarmış bir
göz, ufak çaplı hırsızlıklar ve kazalar- o kadar da stresli
bir iş değildi. Eğer dünyanın herhangi bir yerinde
telefonlara bakacaksanız, Spruce Harbor bu iş için en
stressiz yer olsa gerekti. Fakat Dina doğuştan gergin bir
yapıya sahipti. En ufak şey onun canını sıkmaya
yetiyordu. Sanki her şeyin yolunda gideceğini varsayıyor
ve gitmediğinde şaşırıp küçük düşürüldüğünü
hissediyordu.
Elbette bu çok sık oluyordu.
Molly ise tam tersiydi. On yedi yıllık hayatında ters
giden öyle çok şey yaşamıştı ki aksinin olmasını
beklemiyordu. Bir şey yolunda gidecek olsa, ne
düşüneceğini bilemiyordu.
Jack ile de aynen böyle olmuştu. Molly bir önceki yıl
onuncu sınıftayken Mount Desert Island Lisesi’ne nakil
olduğunda, diğer çocukların çoğu ondan uzak durmak
için çaba gösteriyorlarmış gibiydi. Hepsinin kendi
arkadaşları, kendi grupları vardı ve Molly onların
hiçbirine uyum sağlamıyordu. Kendisinin de bu durumu
kolaylaştırdığı söylenemezdi. Tecrübelerinden öğrendiği
kadarıyla sert ve tuhaf biri gibi görünmek, acınası ve
savunmasız görünmekten çok daha iyiydi. Bu yüzden
bir zırh gibi giydiği, gotik bir karaktere bürünürdü. Bu
zırhı aşmaya çalışan tek kişi ise Jack olmuştu.
Ekim ayının ortalarıydı. Sosyal bilgiler dersindeydiler.
Sıra bir proje için takım oluşturmaya geldiğinde,
Molly her zamanki gibi tek başına kalmıştı. Jack,
Molly’ye kendisine ve partneri Jody’ye katılmasını teklif
etmişti. Jody’nin bu durum karşısında çok da
sevinmediği belliydi. Elli beş dakikalık ders boyunca,
Molly tüyleri diken diken olmuş ve tetikte bekleyen bir
kedi gibiydi. Neden Jack ona bu kadar iyi davranıyordu?
Ondan ne istiyordu? Yoksa o da tuhaf kızlarla alay
etmekten zevk alan çocuklardan biri miydi? Jack’in
amacı ne olursa olsun, Molly’nin ona yanaşmaya niyeti
yoktu. Geri çekilerek kollarını göğsünde kavuşturdu.
Sırtını kamburlaştırmış, koyu renk saçlarını gözlerinin
önüne düşülmüştü. Jack’in sorularına omzunu silkip
homurdanarak karşılık verse de projede üzerine düşen
görevi yerine getirdi. “Şu kız amma tuhaf,” diye
fısıldadığını duydu Jody’nin, zil çaldıktan sonra sınıftan
çıktıkları sırada. “Beni korkutuyor.” Molly arkasına
dönüp Jack ile göz göze geldiğinde, Jack’in kendisine
gülümsediğini görerek şaşırdı.
“Bence harika biri,” dedi Jack, gözlerini Molly’den
ayırmıyordu.
Bu okula geldiği günden beri Molly ilk kez kendini
tutamadı ve Jack’in gülümsemesine gülümseyerek
karşılık verdi.
Sonraki birkaç ay boyunca Molly, Jack’in hikâyesi
hakkında ufak tefek şeyler öğrendi. Jack’in babası
Dominikli bir göçmendi ve Cherryfield’da yabanmersini
toplayan annesiyle tanıştıktan sonra onu hamile
bırakmış, sonra da Dominik’e geri dönüp ardına bile
bakmaksızın yerli bir kızla birlikte yaşamaya başlamıştı.
Hiç evlenmeyen annesiyse, denize nazır bir köşkte
yaşayan zengin, yaşlı bir bayan için çalışıyordu.
İşin doğrusu, Jack’in de biraz asosyal olması
gerekirdi, ama o öyle değildi. Onun bazı büyük
meziyetleri vardı: Futbol sahasında sergilediği havalı
hareketler, baş döndürücü bir gülümseme, kocaman,
harika gözler ve muhteşem kirpikler. Ayrıca Jack kendini
ciddiye almıyor olsa bile, Molly onun oldukça, hatta