Mavi Altın - Clive Cussler

483 Pages·2014·1.53 MB·Turkish

by  Clive Cussler

MAVİ ALTIN
ALTIN KİTAPLAR YAYINEVİ

KİTABIN ORİJİNAL ADI
BLUE GOLD

YAYIN HAKLARI
CLIVE CUSSLER KESİM Telif Hakları Ajansı
ALTIN KİTAPLAR YAYINEVİ ve TİCARET A.S.

Bu kitabın her türlü yayın hakları Fikir ve Sanat Eserleri
Yasası gereğince ALTIN KİTAPLAR YAYINEVİ ve
TİCARET A.S.'ye aittir.
BASKI 1. BASIM / ŞUBAT 2002
AKDENİZ YAYINCILIK A.Ş. Matbaacılar Sitesi No: 83
Bağcılar İSTANBUL
ISBN 975 21 0226 3

ALTIN KİTAPLAR YAYINEVİ
Celal Ferdi Gökcay Sok. Nebioğlu İshanı Cağaloğlu
İstanbul
Tel: [phone]
Faks: (0212) 526 80 11
www.altinkitaplar.com.tr - [email protected]
GİRİŞ
Sao Paulo Havalimanı, Brezilya, 1991
Çifte turbo motorunun güçlü bir itisiyle uçak havalanarak
Sao Paulo semalarına doğru yükseldi. Güney Amerika'nın en
büyük kentinin üzerinde hızla gözden kaybolan Lear jet kısa
sürede on üç bin metre yüksekliğe erişti. Saatte beş yüz mil
süratle kuzeybatıya yöneldi. Arkaya dönük koltukta oturan
Profesör Francesca Cabrai, pencereden pamuk yığınlarını
andıran bulutlara bakarken yaşadığı kentin enerjisini ve kirli
hava yüklü sokaklarını şimdiden özlediğini düşünüyordu.
Karşı taraftaki koltuktan gelen kısık bir horultu, genç
kadını daldığı düşüncelerden uzaklaştırdı. Bumburuşuk takım
elbisesiyle horuldayarak uyuyan orta yaslı adama bakarken,
babasının Phillipo Rodriques'i niçin kendisine koruma olarak
seçtiğini merak etti.
Çantasından çıkardığı dosyayı açıp, Kahire'de Uluslararası
Çevrebilimciler Konferansı'nda yapacağı konuşmanın
kenarına notlar almaya başladı. Konuşma metnini defalarca
gözden geçirmişti, ama çok düzenli olmak karakterinin bir
parçasıydı. Francesca başarılı bir mühendis ve saygın bir
profesördü, ama erkeklerin egemenliğindeki bir toplumda ve
iş alanında bir kadının kusursuzluktan öte olması
bekleniyordu.
Sözcükler birbirine karışıyordu. Bir gece önce geç saatlere
dek bavulunu toplamış ve bilimsel raporlarını bir araya
getirmişti. Uyuyamayacak kadar heyecanlıydı. Şimdiyse
uyuyan korumaya gıptayla bakıp biraz kestirmeye karar verdi.
Konuşma metnini bir yana bırakıp, koltuğun arkasını iyice
yatırarak gözlerini yumdu. Ninni gibi gelen motorların
uğultusuna kendini kaptırıp, uykuya daldı.
Düşler birbirini izledi. Francesca denizin üzerinde tıpkı bir
denizanası gibi, yumuşak dalgalarla kıpırdayarak
dolanıyordu. Sonunda bir dalga onu tepelere çıkarıp
kontrolden çıkmış bir asansör gibi suya bırakana dek zevkli
bir duygu yaşamıştı. Bir anda gözlerini açtı ve çevresine
bakındı. Sanki biri yüreğini avuçlamış gibi garip bir duyguya
kapılıvermişti. Ama her şey olağan görünüyordu.
Antonio Carlos Jobim'in çok dokunaklı "One Note Samba"
adlı parçası uçağı dolduruyordu. Phillipo hala uyuyordu. Bir
terslik olduğu duygusundan sıyrılamamıştı. Öne eğilip
uyuyan adamın omzunu hafifçe sarstı. "Phillipo, aç gözlerini."
Korumanın eli derhal belindeki tabancasına gitti ve bir
silkinişte uyandı.
Karşısında Francesca'yı görünce rahatladı.
“Sinyora, çok üzgünüm,” dedi esneyerek.
"Uyuyakalmışım."
“Ben de uyudum,” dedi kadın ve bir şeyleri dinlercesine
sustu. "Bir terslik var gibi."
“Ne demek istiyorsunuz?”
Francesca endişeyle güldü. "Bilmiyorum."
Phillipo gecenin yarısında karısı hırsızların tıkırtısını
duymuş bir erkeğin bilgiç ifadesiyle gülümseyerek elini
okşadı. "Gidip bakayım."
Yerinden kalkıp gerindi ve kokpitin kapısını tıklattı. Kapı
açılınca basını içeri uzattı. Francesca mırıltılı konuşmaları ve
kahkaha seslerini duydu.
Geri döndüğünde gülümsüyordu. "Pilotlar her şeyin
yolunda olduğunu söylüyorlar sinyora."
Francesca adama teşekkür edip koltuğuna yerleşti ve derin
bir soluk aldı. Aptal bir korkuya kapılmıştı. İki yıl süren
yorucu çalışmaların ardından adeta beynini öğüten kıyma
makinesinden kurtulmak fikri bir bakıma onu ürkütüyordu.
Günlerce, gecelerce üzerinde çalıştığı proje, onu neredeyse
eritmiş, sosyal yaşamını yok etmişti. Bakışları uçağın arka
tarafındaki kanepeye takılınca, metal bavulunun hala
yastıkların altında güvende olup olmadığını kontrol etme
dürtüsüne güçlükle engel oldu. Bavulundan, Pandora’nın
Kutusu'nun tam tersine açıldığı zaman kötülük yerine iyi
şeyler ortaya dökülecekti. Buluşları milyonlarca insana sağlık
ve zenginlik getirecek, dünya bir daha eskisi gibi
olmayacaktı.
Phillipo ona bir şişe portakal suyu getirdi. Francesca
tanıştıkları kısacık süre içinde yakın korumasından
hoşlanmaya başladığını düşünerek teşekkür etti.
Buruşuk kahverengi takım elbisesi, seyrelmiş kır sacları,
ince bıyıkları ve yuvarlak gözlükleriyle Phillipo rahatça
dalgın bir akademisyen olarak algılanabilirdi. Böylesine
utangaç, acemi tavırlarını kusursuzlaştırmak için yıllardır
çalıştığını elbette Francesca bilemezdi. Rengi solmuş duvar
kağıdı gibi bulunduğu ortamlarda kendini adeta görünmez
hale getirme yeteneğinden dolayı Brezilya Gizli Servisi'nin en
iyi elemanlarından biriydi.
Francesca’nın babası onu özellikle seçmişti. İlk başlarda
genç kadın bir yakın korumayla yolculuk yapma fikrine
şiddetle karsı çıkmıştı. Bir bebek bakıcısına gereksinim
duymayacak yaşa gelmişti. Ama sonunda babasının, çevresini
saracak yakışıklı servet avcıları dışında gerçek endişeleri
olduğunu anlayınca kabul etmişti.
Ailesinin serveti olmadan bile Francesca erkeklerin ilgisini
kolayca çekebilirdi. Koyu renk tenli ve saçlı insanların
ülkesinde hemen göze çarpan bir kadındı. Simsiyah, badem
gözleri, upuzun kirpikleri ve kusursuz dudakları Japon
kökenli büyükbabasından miras kalmıştı. Alman
büyükannesinden ise açık kahverengi saçlarını, uzun boyunu
ve Töfon'laran özgü inatçılığın simgesi olan keskin hatlı
çenesini almıştı. Biçimli vücudu ise Brezilya'da yasamasından
ileri geliyordu. Brezilyalı kadınların bedenleri ülkenin ulusal
dansı samba için biçimlendirilmişti. Francesca da islerinin
gerginliğinden kurtulmak için devam ettiği jimnastik
salonunda bedeninin doğal güzelliğini geliştirmişti.
Japon imparatorluğu mantar şeklinde iki bulut altında yok
oluverdiğinde büyükbabası düşük dereceli bir diplomattı.
Brezilya'da kalmış, kendisi gibi birden bire işini yitirivermiş
olan Üçüncü Reich'in büyükelçisinin kızıyla evlenmiş,
Brezilya vatandaşlığına geçmiş ve ilk aşkı olan bahçesiyle
uğraşmaya başlamıştı. Bahçe düzenleme şirketinin varsıl ve
güçlülere hizmet verebileceği Sao Paulo'ya yerleşmişti.
Hükümetin ve ordunun etkili kişileriyle yakın ilişkiler
geliştirmişti. Oğlu, yani Francesca'nın babası bu bağlantıları
kullanarak Ticaret Bakanlığı'nda yüksek bir konuma rahatça
yerleşmişti. Francesca’nın annesi ise iyi bir ev hanımı ve anne
olabilmek uğruna akademik kariyerini bir yana bırakmış olan
parlak bir mühendislik öğrencisiydi. Gerçi kararından
pişmanlık duyduğunu hiçbir zaman açığa vurmamıştı, ama
kızı onun adımlarını izlemeye başlayınca çok mutlu olmuştu.
Birleşmiş Milletler görevlileriyle birlikte Kahire'ye gitmek
için yola çıkacağı New York'a kadar kendi şirket uçağıyla
gitmesi için babası ısrar etmişti.
Francesca kısa süre için bile olsa Amerika'ya tekrar
gideceğine seviniyor, bir an önce ulaşmak için
sabırsızlanıyordu. Kaliforniya'daki Stanford Üniversitesi'nde
geçirdiği yıllar tatlı anılar olarak kalmıştı. Pencereden dışarı
bakınca nerede olduklarını bir türlü kestiremedi. Sao
Paulo'dan ayrıldıktan sonra pilotlar uçuş konusunda bilgi
vermemişlerdi. Francesca yerinden kalkıp kokpite yöneldi.
"Bom dia senhores. Nerede olduğumuzu ve daha ne kadar
uçacağımızı merak etmiştim."
Kaptan pilot Riordan, kısacık kesilmiş saman rengi saçlı,
Teksas aksanlı bir Amerikalıydı. Francesca onu daha önce hiç
görmemişti ama şaşırdığı söylenemezdi.
Riordan'ın yabancı olması da şaşırtıcı değildi. Gerçi uçak
özel bir şirkete aitti ama yerel bir havayolunun pilotlarını
kullanıyordu.
Eyii gunlar, dedi kaptan çarpık bir gülüşle yarım yamalak
Portekizcesiyle.
"Sizi bilgilendirmediğimiz üzgünüm küçük hanım.
Uyuduğunuzu görünce, rahatsız etmek istemedik. Gelişmiş
kasları halter çalışmalarına düşkün olduğunu gösteren iri
yapılı Brezilyalı yardımcı pilota göz kırptı. Yardımcı pilot
gözlerini Francesca’nın bedeninde dolaştırırken sırıttı. Genç
kadın kendini bir muzurluk yapmaya hazırlanan iki yaramaz
çocuğa raslamış gibi hissediyordu.
Tarifeye göre durumumuz nedir?
"Şeey Venezüella üzerindeyiz. Yaklaşık üç saat sonra
Miami'de olmamız gerekiyor.
Yakıt alırken biraz dinleneceğiz ve üç saat sonra da New
York'a inmiş olacağız."
Francesca’nın bakışları pilotların önlerindeki ekranlara
takılmıştı.
İlgilendiğini gören yardımcı pilot bu güzel kadını etkileme
fırsatını kaçırmak istemedi.
"Bu uçak o kadar akıllı ki, kendi kendine uçarken, biz
ekranda futbol maçı izleyebiliyoruz, dedi tüm dişlerini
gösteren bir gülümseyişle."
Carlos'un sizi kandırmasına izin vermeyin, dedi kaptan.
"Bu gördüğünüz elektronik uçuş gereçleridir. Ekranlar daha
önce kullandığımız aygıtların yerini aldı."
Teşekkürler, dedi Francesca kibarca. Başka bir ekranı işaret
etti. "Bu pusula mı ? "
Sim, sim, dedi yardımcı pilot yeterince iyi bir öğretmen
olduğuna inanarak.
Öyleyse niçin dümdüz kuzeye doğru gittiğimizi gösteriyor?
diye sordu genç kadın kaslarını çatarak. "Miami'ye doğru
daha batıya uçmamız gerekmez mi?"
İki erkek bakıştı. "İyi bir gözlemcisiniz sinyora," dedi
Teksas'lı. "Kesinlikle haklısınız. Ama havada iki nokta
arasındaki en kısa yol bazen düz bir çizgi değildir. Dünyanın
yuvarlaklığıyla bağlantılıdır. Örneğin Amerika'dan Avrupa'ya
uçarken en kısa yol oldukça yükselip, büyük bir kavis
çizmektir. Ayrıca Küba'nın hava sahasına da dikkat etmek
zorundayız. İhtiyar Fidel'i kızdırmak istemeyiz."
Yine göz kırpıp sırıttı.
Francesca başını salladı. "Bana zaman ayırdığınız için
teşekkür ederim beyler.
“Beni bilgilendirdiniz. Sizi işinizle baş başa bırakayım."
“Rica ederim efendim. Ne zaman isterseniz.”
Koltuğuna dönerken Francesca öfkeden köpürüyordu.
Aptalları Yoksa onun salak olduğunu mu düşünmüşlerdi?
Dünyanın yuvarlaklığı ile bağlantılıymış!
Dediğim gibi her şey yolunda, değil mi? diye sordu
Phillipo gözlerini okuduğu dergiden ayırarak.
Francesca eğilip alçak, kesin bir sesle konuşmaya başladı.
"Hayır, her şey yolunda değil. Bence bu uçak doğru rotayı
izlemiyor." Pusulada gördüklerini aktardı. "Uyurken bir
gariplik hissettim. Sanırım yön değiştirirlerken uçağın
döndüğünü hissettim."
“Belki yanılıyorsunuz.”
“Belki ama sanmıyorum.”
“Pilotlardan bir açıklama istediniz mi?”
"Evet. Bana dünyanın yuvarlaklığından dolayı iki nokta
arasındaki en kısa mesafenin düz bir çizgi olmadığı
konusunda saçma sapan bir öykü anlattılar."