Kaos Sarayları - Roger Zelazny

180 Pages·2002·1.38 MB·Turkish

by  Roger Zelazny

BEŞİNCİ CİLT

KAOS SARAYLARI
AMBER YILLIKLARI

BEŞİNCİ CİLT
Kaos Sarayları

ROGER ZELAZNY

Çeviren: Niran Elçi

Tarayan: Eylem Yurtsever
Düzenleyen: eldkaan
Bölüm 1
Amber: gün ortasında Kolvir’in tepesinde yüksek ve
parlak.
Kara yol: güneyde Kaos’tan Garnath’a, alçak ve kötücül.
Ben: Amber’deki sarayın kütüphanesinde küfreden, odayı
adımlayan, zaman zaman okuyan biri. Kütüphanenin kapısı:
kapalı ve kilitli.
Amber’in deli prensi masaya oturdu, dikkatini açık cilde
çevirdi. Kapı çalındı.
"Defol!" dedim.
"Corwin. Benim Random. Kapıyı aç, olmaz mı? Öğle
yemeği de getirdim."
"Bir dakika."
Yine ayağa kalktım, masanın çevresinden dolaştım, odayı
aştım. Kapıyı açtığımda Random başını salladı. Elinde bir
tepsi vardı. Tepsiyi masanın yanındaki küçük sehpaya koydu.
"Burada oldukça çok yiyecek var," dedim.
"Ben de açım."
"O zaman bu konuda bir şeyler yap."
Yaptı. Eti kesti. Bana bir dilim ekmek üzerinde biraz et
uzattı. Şarap doldurdu. Oturduk ve yedik.
"Hâlâ kızgın olduğunu biliyorum..." dedi bir süre sonra.
"Sen değil misin?"
"Eh, belki alıştım. Bilmiyorum. Yine de... Evet. Çok ani
oldu, değil mi?"
"Ani mi?" Şaraptan büyük bir yudum aldım. “Tıpkı eski
günler gibi. Hatta daha da kötü. Ganelonculuk oynarken onu
sevmeye başlamıştım. Şimdi geri dönüp kontrolü ele aldı ve
her zamankinden daha buyurgan. Her birimize, açıklamaya
zahmet etmeden bir dizi emir verdi ve yine ortadan
kayboldu."
"Kısa süre sonra iletişime geçeceğini söyledi."
"Ben o kadar emin değilim."
"Ve diğer yokluğu hakkında hiçbir açıklama yapmadı.
Aslında hiçbir şey açıklamadı."
"Sebepleri olmalı."
"Artık kuşku duymaya başladım, Random. Sence aklını
yitiriyor olabilir mi?"
"Seni aldatacak kadar akıllıydı."
"O içgüdüsel hayvani kurnazlığı ile şekil değiştirme
yeteneğinin bir birleşimiydi."
"Ama işe yaradı, değil mi?"
"Evet. İşe yaradı."
"Corwin, etkili olabilecek bir planı olmasını istemediğin
için kızmış olabilir misin? Onun haklı çıkmasını istemediğin
için?
"Bu saçma. Ben de bu karışıklığın düzelmesini herkes
kadar istiyorum."
"Evet, ama yanıtın başka bir taraftan gelmesini tercih etmez
miydin?"
"Neye varmak istiyorsun?"
"Ona güvenmek istemiyorsun."
"Bunu itiraf ederim. Onu çok uzun zamandır -kendisi
olarak- görmedim..."
Başını iki yana salladı.
"Benim kastettiğim bu değildi. Geri döndüğü için kızdın,
değil mi? Onu bir daha görmeyeceğimizi umuyordun."
Bakışlarımı kaçırdım.
"Bu da var," dedim sonunda. “Ama boş bir taht istediğim
için değil. Ya da sırf bunun için değil. Sorun kendisi,
Random. Kendisi. O kadar."
"Biliyorum," dedi. “Ama itiraf etmelisin, Brand’i enayi
yerine koydu. Bu hiç de kolay bir şey değil. Hâlâ
anlamadığım bir numara çevirdi ve o kolu senin Tir-na
Nog’th’tan getirmeni, benim Benedict’e götürmemi sağladı.
Benedict’in doğru zamanda doğru yerde bulunacağından emin
oldu, böylece her şey yolunda gitti ve Mücevher’i geri aldı.
Gölge oyunu konusunda hâlâ bizden daha iyi. Bizi tam
Kolvir’in tepesinden birincil Desen’e götürdü. Ben bunu
yapamam. Sen de öyle. Ve Gerard’ı alt etmeyi başardı.
Yavaşladığını sanmıyorum. Bence ne yaptığını çok iyi biliyor
ve biz hoşlansak da, hoşlanmasak da, bence mevcut durumla
başa çıkabilecek tek kişi o."
"Ona güvenmem gerektiğini mi söylemeye çalışıyorsun?"
"Başka seçeneğin olmadığını söylemeye çalışıyorum."
İçimi çektim.
"Sanırım tam üzerine bastın," dedim. “Kızmam mantıklı
değil. Yine de..."
"Saldırı emri seni rahatsız ediyor, değil mi?"
"Evet, başka şeylerin yanında. Biraz daha beklesek
Benedict daha büyük bir güç toplayabilirdi. Üç gün böyle bir
şeye hazırlanmak için yeterli değil. Düşman hakkında bu
kadar bilgisizken değil."
"Ama öyle olmayabiliriz. Benedict ile uzun uzun konuştu."
"Bu da başka bir konu. Bu müstakil emirler. Bu gizlilik...
Hiçbirimize gerektiğinden daha fazla güvenmiyor."
Random güldü. Ben de öyle.
"Tamam," dedim. “Belki ben de güvenmezdim. Ama
savaşa hazırlanmak için üç gün." Başımı salladım. “Bizim
bilmediğimiz bir şey biliyor olsa iyi olur."
"Bunun bir savaştan çok önleyici bir saldırı olacağı
izlenimi altındayım."
"Yalnız, neyi önlediğini bize söylemeye zahmet etmedi."
Random omuzlarını silkti, biraz daha şarap doldurdu.
"Belki geri döndüğünde söyler. Sen özel emirler almadın,
değil mi?"
"Yalnızca durup bekleyeceğim. Ya sen?"
Başını iki yana salladı.
"Zamanı geldiğinde bileceğimi söyledi. En azından Julian’a
emri var. Birliklerini, hemen harekete geçirebilecek şekilde
hazır tutmasını söyledi."
"Öyle mi? Birlikler Arden’de mi?"
Başıyla evetledi.
"Bunu ne zaman söyledi?"
"Sen gittikten sonra. Julian’ı Koz Kartı ile buraya getirdi ve
birlikte gittiler. Babamın yolun bir kısmını onunla gideceğini
söylediğini duydum." *
"Kolvir üzerinden, doğu yoluna mı saptılar?"
"Evet. Onları ben uğurladım."
"İlgi çekici. Başka neler kaçırdım?"
Oturduğu yerde kıpırdandı.
"Beni rahatsız eden kısım şu," dedi. “Babam ata binip hoş
çakal dedikten sonra, bana döndü ve şöyle dedi, 'Martin’e göz
kulak ol.'"
"Bu kadar mı?"
"Bu kadar. Ama bunu söylerken gülüyordu."
"Yeni gelen birine karşı doğal şüphe, sanırım."
"O zaman neden gülsün?"
"Pes ediyorum."
Bir parça peynir kestim ve yedim.
"Ama kötü bir fikir olmayabilir. Belki sebebi kuşku
değildir. Belki Martin’in bir şeyden korunması gerektiğini
düşünüyordur. Ya da her ikisi birden. Ya da hiçbiri. Bazen
nasıl davrandığını bilirsin."
Random ayağa kalktı.
"Alternatifler üzerinde düşünmemiştim. Şimdi benimle gel,
olmaz mı?" dedi. “Tüm sabah buraya kapandın."
"Tamam." Ayağa kalktım, Grayswandir’i taktım. “Martin
nerede, bu arada?"
"Onu birinci katta bıraktım. Gerard ile konuşuyor."
"O zaman iyi ellerde. Gerard kalacak mı, yoksa filoya mı
dönecek?"
"Bilmiyorum. Aldığı emirlerden bahsetmedi."
Odadan çıktık. Merdivene yöneldik.
İnerken, aşağıdan kargaşa sesleri geldi ve adımlarımı
hızlandırdım.
Tırabzanların üzerinden baktım ve taht odasının girişinde
küçük bir muhafız kalabalığı ile Gerard’ın iri bedenini
gördüm. Hepsi sırtını bize dönmüştü. Son basamakları
sıçrayarak aştım. Random arkamdan takip ediyordu.
Aralarından geçtim.
"Gerard, neler oluyor?" diye sordum.
"Biliyorsam belamı versin," dedi. “Kendin bak. Ama içeri
girmenin yolu yok."
Yana çekildi ve ben bir adım attım. Sonra bir tane daha. O
kadar. Sanki hafifçe esnek, tamamen görünmez bir duvara
yaslanmış gibiydim. Ötesinde anılarımı ve duygularımı
düğümleyen bir manzara vardı. Bir korku beni ensemden
yakalayıp ellerimi tuttu. Katılaştım. Bu hiç de kolay bir
numara değildi.
Martin gülümseyerek sol elinde bir Koz Kartı tutuyordu ve
Benedict -görünüşe göre yeni çağrılmış- önünde
duruyordu.
Tahtın yanında, yükseltinin üzerinde, yüzü öte yana dönük
bir kız vardı. İki adam konuşuyor gibiydi, ama sözlerini
duyamıyordum.
Sonunda Benedict döndü ve kıza hitap etti. Bir süre sonra,
kız ona yanıt verdi. Martin kızın soluna doğru ilerledi. Kız
konuşurken Benedict yükseltinin üzerine çıktı. O zaman kızın
yüzünü gördüm. Konuşma devam etti.
"O kız bir şekilde tanıdık geliyor," dedi, öne çıkıp yanımda
durmuş olan Gerard.
"Yanımızdan geçerken görmüş olabilirsin," dedim ona.
"Eric’in öldüğü gün. Bu Dara."
Keskin bir nefes aldığını duydum.
"Dara!" dedi. “Demek sen..." Sesi solup gitti.
"Yalan söylemiyordum," dedim. “O gerçek."
"Martin!" diye bağırdı, gelip sağımda durmuş olan
Random. "Martin! Neler oluyor?"
Yanıt gelmedi.
"Seni duyabildiğini sanmıyorum," dedi Gerard. “Bu engel
bizi onlardan tamamen koparmış görünüyor."
Random ellerini görünmez duvara koyarak ittirdi.
"Hep beraber itelim," dedi.
Yine denedim. Gerard da ağırlığını görünmez duvara verdi.
Başarısız bir yarım dakikadan sonra vazgeçtim.
"Faydası yok," dedim. “Kıpırdatamıyoruz."
"Bu lanet şey de ne," diye sordu Random. “Bu şeyi tutan
ne..."
Neler olup bittiği konusunda içime bir şeyler doğuyordu
ama yalnızca o kadar. Ve sırf mekanın dejâ vu özelliği
yüzündendi. Ama sonra... Sonra, Grayswandir’in hâlâ
yanımda olduğundan emin olmak için elimi kına götürdüm.
Yanımdaydı.
O zaman orada aniden beliren, herhangi bir destek
olmaksızın tahtın önünde havada asılı duran, Dara’nın
boğazına dokunan, üzerindeki girift desenlerin hepimizin
görmesi için parladığı, o tanıdık kılıcın varlığını nasıl
açıklayabilirdim?
Açıklayamıyordum.
Ama o gece gökyüzündeki rüya şehrinde, Tir-na Nog’th’ta
olan bitene, tesadüf olamayacak kadar çok benziyordu.
Burada diğer unsurların hiçbiri yoktu -karanlık, kargaşa, derin
gölgeler, o zamanki karmaşık duygularım- ama yine de her
şey o gece olduğu gibiydi. Çok benzer. Ama tam olarak değil.
Benedict biraz daha uzakta duruyordu. Biraz arkada, bedeni
farklı bir açı yapıyordu. Dudaklarını okuyamadım, ama
Dara’nın aynı tuhaf soruları sorup sormadığını merak ettim.
Bundan kuşku duyuyordum. Tablo -benim yaşadığıma benzer,
ama değil- muhtemelen diğer uçtan renklendirilmişti -yani
herhangi bir bağlantı varsa- o sırada Tir-na Nog’th’un
güçlerinin zihnim üzerindeki etkileri ile.
"Corwin," dedi Random, “önünde asılı duran
Grayswandir’e benziyor."
"Benziyor, değil mi?" dedim. “Ama görebildiğin gibi,
benim kılıcım yanımda."
"Onun gibi bir tane daha olamaz... değil mi? Neler
olduğunu biliyor musun?"
"Belki de bildiğimi düşünmeye başlıyorum," dedim. “Her
ne ise, onu durduracak gücüm yok."
Benedict aniden kılıcını çekti ve benimkine o kadar
benzeyen diğeri ile karşılaştı. Bir an sonra, görünmez bir