Table Of ContentAnnie M.G. Schmidt Het grote voorleesboek
2005
Alle mensen en dieren in de wereld van Annie M.G. Schmidt zijn familie van
elkaar. Wist jij dat Floddertje familie is van Slordige Saartje? En Wiplala van
Pietertje Pluim? Dat Minoes al net zón hekel heeft aan nare overjassen als
Isabella Caramella? Dat de beren Moem en Psasj uit Pluk redt de dieren al bij
mevrouw Van Gelder in de kelder zaten voor ze bij Spijtebijts tante Pleeg
terechtkwamen?
In Het grote Annie M.G. Schmidt voorleesboek kom je de hele Schmidt-familie
tegen: Otje en Abeltje, tante Patent en Jip en Janneke, Ibbeltje en Wiplala,
Floddertje en Pluk en ga zo maar door. Ook haar versjes en andere verhalen
ontbreken natuurlijk niet in deze bloemlezing. Net zo min als de tekeningen van
Fiep Westendorp. Maar er zijn ook illustraties van Thé Tjong-Khing, Jan Jutte,
Margriet Heymans, Harrie Geelen, Martijn van der Linden en anderen
De sprookjesschrijver
Ik ken een man die verhaaltjes verzint
en ‘s-morgens al heel in de vroegte begint.
Hij schrijft over heksen en elfen en feeën
van kwart over zessen tot ‘s middags bij tweeën.
Hij schrijft over prinsen en over prinsessen van kwart over tweeën tot ‘s-avonds
bij zessen.
Dan slaapt hij en ‘s-morgens begint hij weer vroeg.
Hij heeft aan een inktpotje lang niet genoeg.
Hij heeft in zijn tuin dus een vijver vol inkt, een vijver door donkere struiken
omringd, en altijd, wanneer hij moet denken, die schrijver, dan doopt hij zijn
kroontjespen weer in de vijver.
Hij heeft nu al tienduizend sprookjes verzonnen en is nu weer pas aan een ander
begonnen.
En als hij daar zit tot het eind van zijn leven, misschien is die vijver dan
leeggeschreven.
Pluk redt de dieren Moem
en Psasj
Pluk stond op het punt om in zijn kraanwagentje te stappen toen er een grote
politieauto aankwam, die vlak voor ‘m ging staan.
Goeie help, dacht Pluk. Sta ik soms fout geparkeerd?
Maar de agent die zich uit het raampje boog, zei: “Soms twee beren gezien,
jongeman?”
“Beren? Hebt u ‘t over beren?”
“Twee grote Griezelberen zijn ontsnapt uit de dierentuin,” zei de agent.
“Niets gezien? Vooruit dan maar weer, we gaan verder.”
De politie reed door.
Zouden ze al in het park gezocht hebben? dacht Pluk. Weet je wat, ik rij er
even heen.
In het park was het doodstil. Herfstig, met een grauwe vijver en kleumige
eendjes, en er was geen spoor van beren te ontdekken. Pluk reed alle paadjes
langs en toen hoorde hij ineens roepen. Het leek wel of er iemand ‘help’ riep.
Het kwam van boven. Hij keek omhoog.
Daar, in de grote spar, zat mevrouw Helderder. Ze had een spuitbus in haar
hand.
“Help!” riep ze. “Er zijn beren in het park.”
Pluk keek om zich heen.
“Waar dan?”
“Tussen de bomen,” zei mevrouw Helderder. “Ik liep hier in het park te
spuiten, weet je, en toen kwamen er ineens twee beren.”
“Liep u in het park te spuiten?” vroeg Pluk. “Waarom?”
“Nou, er zijn zoveel insecten. Vlinders en torren en zo. Ik dacht: dat moet
maar eens uit wezen. En daarom nam ik de bus mee naar ‘t park…en toen
kwamen ineens de beren en ik ben in de boom geklommen.”
“Zal ik u met de kraan uit de boom tillen?” vroeg Pluk. Maar voordat zij kon
antwoorden, klonk er vlakbij hen, in het struikgewas, een hevig gebrom en
gehijg.
“Help!” gilde mevrouw Helderder weer. “Daar zijn ze!”
Maar er kwam geen beer tevoorschijn. Wel de majoor. De majoor uit de
Petteflet met een groot geweer.
“Ik heb gehoord dat er zich twee beren in het park bevinden,” zei hij.
“Daarom heb ik mijn geweer meegenomen. Ik ben zo blij dat ik weer eens mag
“Daarom heb ik mijn geweer meegenomen. Ik ben zo blij dat ik weer eens mag
schieten. Alleen zijn ze nergens te vinden. Kunt u mij zeggen waar ze zijn?”
“Pas op! Achter u!” gilde mevrouw Helderder.
De majoor draaide zich om. Achter hem stonden twee enorme dikke bruine
beren. Hij deed zijn mond open, haalde heel diep adem en begon te rennen zo
hard als hij kon, terwijl hij zijn geweer in de lucht afschoot.
Door het gegil van mevrouw Helderder en de knal van het schot, waren de
beren erg boos geworden. Ze kwamen dreigend op het kraanwagentje af.
Pluk gaf gas. Hij reed weg zo snel hij kon, telkens achteromkijkend of de
beren hem inhaalden. Ja, ze liepen hem na, maar hij was tóch vlugger!
Erg dapper is het niet, dacht Pluk. Die arme mevrouw in de steek laten en
hard wegrijden. Maar ze zouden me uit m’n wagentje geplukt hebben of ik een
apenootje was, ik móést wel. Weet je wat, ik ga Spijtebijt halen.
Pluk herinnerde zich het verhaal van Spijtebijt. Hij was opgevoed door beren.
In Canada. Misschien zou Spijtebijt wel met ze kunnen praten.
Toen hij het kleine wilde jongetje thuis had opgehaald en ze samen in de
Toen hij het kleine wilde jongetje thuis had opgehaald en ze samen in de
kraanwagen zaten, zei Spijtebijt: “Misschien zijn die beren wel familie van
Moem en Psasj.”
“Wie zijn Moem en Psasj?”
“Dat zijn de twee beren die mij hebben opgevoed,” zei Spijtebijt. “Ze waren
ontzettend lief voor me. Ik mocht altijd tussen ze in slapen, dat was zo lekker
warm. En ze leerden me bijten. Kijk nou toch eens, wat een drukte in het park!”
Fietsen en auto’s en brommers en voetgangers, van alles reed er naar het park.
De politieauto was er weer. En zelfs de brandweer was aanwezig. Iedereen wou
de beren zien en de beren vangen.
Met moeite kon Pluk zijn kraanwagen door de menigte rijden. Om de boom
van mevrouw Helderder was een grote open plek. Daar durfden de mensen niet
te komen, want daar stonden de twee grote Griezelberen te brommen. Ze beten
naar iedereen die dichterbij durfde te komen.
“Nog niet schieten,” riep iemand. “Laat eerst de brandweer spuiten met een
slang!”
“Juist wel schieten!” riep iemand anders.
Op dat moment waren Pluk en Spijtebijt vlakbij met hun kraanwagen.
“O,” kreunde Spijtebijt. “O, als ze maar niet schieten! Het zijn ze! Het zijn
Moem en Psasj.”
Hij sprong pardoes uit het rijdende wagentje en liep naar de beren.
“Pas op!” schreeuwden de mensen. “Dat kind wordt dadelijk verscheurd!
Schieten!”
“Nee! Juist niet schieten! Dan raak je het kind!”
Het was een spannend moment. Het kleine jongetje liep dwars over de grote
Het was een spannend moment. Het kleine jongetje liep dwars over de grote
open plek. De beren begonnen woedend naar voren te schuifelen…ze strekten
hun klauwen uit…toen stonden ze stil en begonnen te snuiven…
“Moem!” riep Spijtebijt. “Psasj!”
Hij holde nu naar ze toe. En alle toeschouwers zagen het gekste tafereel dat ze
ooit gezien hadden: twee beren die een kleine jongen knuffelden, heel teder.
“Mag ik er even bij,” zei een stem. “Ik ben de oppasser van de dierentuin. Ik
heb m’n wagen hier staan. Ze moeten erin!”
Nu de beren zo mak waren geworden, lieten ze zich gedwee de wagen in
duwen.
De oppasser ging aan het stuur zitten en wilde wegrijden, onder het gejuich
van het publiek, toen Spijtebijt zich naar voren drong en zei: “Mag ik mee?”
“Ga jij maar mee ventje,” zei de oppasser. En de grote auto van de dierentuin
reed weg. Mevrouw Helderder klom uit de boom. De mensen liepen naar huis.
Pluk ging met zijn kraanwagentje naar de Petteflet.
Toen hij naar binnen ging en in de lift wilde stappen kreeg hij de schok van
z’n leven. Daar in de lift stond Spijtebijt. Met de twee beren. Ze konden er
nauwelijks in.
“Kom gauw, je kunt er nog net bij,” zei Spijtebijt. Hij trok Pluk de lift in,
deed de deur dicht en drukte op de knop.
“Waar is de oppasser…wat heb je gedaan?” vroeg Pluk.
“Ik heb ‘m gebeten,” zei Spijtebijt. “Ik beet hem heel hard en ik heb gezegd
dat hij me hier moest afzetten, met Moem en Psasj.”
“En wou hij dat dan?”
“Nee,” zei Spijtebijt. “Maar ik heb gezegd dat het heel slecht met hem zou
aflopen als hij niet deed wat ik zei. Dat de beren hem op zouden eten. Op mijn
bevel.”
“Goeie help,” zei Pluk. “En waar breng je ze dan nu?”
“Naar m’n huis,” zei Spijtebijt. “Naar tante Pleeg.”
Tante Pleeg keek enigszins verschrikt toen ze de flatdeur opendeed. Ze moest
zich vastgrijpen aan de deurpost om niet flauw te vallen.
“Wat…wat moet dat…” stamelde ze.
“Dit zijn mijn vroegere pleegouders,” zei Spijtebijt. “Ze mogen in de
logeerkamer. Dat vindt u toch wel goed?”
“Het lijkt me wel een beetje veel!” zei tante Pleeg. Maar ze liet iedereen
binnenkomen, ook Moem en Psasj, die haar dankbaar aankeken en haar een
grote lik gaven in haar nek.
“Ze zijn zó lief,” zei Spijtebijt. “U zult eens zien, hóé lief.”
“Ik ben alleen bang dat ze niet hier kunnen blijven,” zei Pluk. “Er wordt jacht
