Het dagboek van Anne Wil 2

186 Pages·1991·0.44 MB·Dutch

by  Beishuizen Tineke

Title:
Het dagboek van Anne-Wil (2)
Author:
Tineke Beishuizen
Year:
1991
Synopsis:
Ze had niet gedacht ooit nog verliefd te kunnen worden op een ander dan Rob,
die nu al zoveel jaren geleden verongelukte. Maar het gebeurt, en het is fijn.
Behalve dan dat Bart dwarsligt…en hij is niet de enige. Want Dick heeft een
zusje, Carla, en zij lijkt hem voor een ander bestemd te hebben. Ze gaat ver in
haar pogingen om Anne-Wil dwars te zitten. En Dick adoreert haar, heeft niets in
de gaten. Er zijn meer zorgen. Om haar ouders in het bejaardentehuis, die met de
dag kwetsbaarder en brozer lijken te worden. En haar eeuwige twijfel of ze het
wel goed aanpakt met de kinderen; Manon die verliefd wordt, Bart die het huis
verlaat. Is Anne-Wil geen nieuw geluk gegund?
Begin
Vrijdag
Nog even en het nieuwe jaar begint. Zoals elk jaar vind ik het vreemd dat
tussen de ene dag en de andere een jaartal verschil zal liggen. En niet alleen dat.
Eigenlijk gaat het veel verder. Het gevoel dat er een jaar is afgesloten met alles
wat het heeft gebracht aan vreugde en verdriet. En de hoop dat het nieuwe jaar
een kans is om dingen anders en beter te gaan doen. Niet voor niets dat zoveel
mensen aan de lijn beginnen op 1 januari. Of gaan trimmen.
“In het nieuwe jaar wil ik een vriend-voor-altijd vinden,” zei Ellen gisteren
tegen me. En allebei moesten we lachen, omdat het zo’n kinderlijke uitspraak
was. Toch was het geen grapje.
“Ik zal zo blij zijn als dit jaar voorbij is,” zei ze eerder in het gesprek.
“Het is geen goed jaar voor me geweest. Die ellendige affaire met George, die
m’n gedachten zo in beslag nam, dat ik voor mijn gevoel veel te weinig aandacht
aan Sandra heb besteed. Die daar weer behoorlijk opstandig en lastig van werd.
Géén goed jaar was het. Moet maar snel over zijn.”
Ik luisterde naar haar zonder veel te zeggen. Voor mij was het wél een goed
jaar. Met Bart is het de laatste maanden van het jaar zoveel beter gegaan dan in
het begin. We hebben een verrukkelijke vakantie gehad. Ik ben met Marijke naar
Parijs geweest. En vooral: ik heb Dick ontmoet. Een ontmoeting waarvan ik nog
geen idee heb waartoe die zal leiden, maar het heeft in elk geval een emotie in
m’n leven gebracht, die ik heel lang heb moeten missen. Nee, het was voor mij
eigenlijk een heel prettig jaar en heimelijk hoop ik dat het volgende jaar op
dezelfde voet door zal gaan. Als ik bij Robs moeder langsga, die onmiddellijk
een kaarsje aansteekt “want kind, wat is dit toch een heerlijk gezellige tijd,” voel
ik me ingekapseld in haar warme hartelijkheid. Zoals ze daar zo heel tevreden in
het bejaardentehuis zit. Haar kleine kamertje volgestouwd met meubeltjes van
vroeger, zodat ze zich nauwelijks nog bewegen kan. En blij met alles wat ze
heeft.
“Weet je wat me erg lijkt, kind? Als je in een verpleegtehuis moet. Niks meer
zelf kunnen. Of dement worden en de hele dag zo’n beetje in je stoel hangen.
Ook al schijn je het zelf niet te weten dat je dement bent. Maar toch…het is toch
zeker een zegen dat ik op mijn leeftijd nog zo goed in orde ben?” En haar smalle
hand met de levervlekken erop tast naar de onderkant van het houten tafeltje om
het af te kloppen.
“Op mijn leeftijd zeggen dat het goed met m’n gezondheid gaat—ik lijk wel
niet wijs,” zegt ze. Mijn eigen moeder is zoveel minder optimistisch. Ze heeft
last van pijntjes, waarover ze erg ongerust wordt. Vader maakt het er niet beter
op met zeggen dat het nou eenmaal bij de leeftijd hoort. En ook al zegt de dokter
van het tehuis dat moeder prima in orde is, echt geruststellen doet het haar niet.
“Zo’n jonge dokter, wat weet die nou van ouwe mensen,” zegt ze afkeurend.
Ze klaagt erover dat iedereen steeds maar jonger wordt. Als ik in de lach schiet,
kijkt ze even beledigd, maar dan lacht ze mee.
“Nou ja, ik weet best dat het komt doordat ik steeds ouder word,” zegt ze dan.
“Maar toch…” Als vader me naar m’n fiets brengt, zegt hij: “Jij bent
langzamerhand de enige die moeder nog kan laten lachen. Ze is altijd zo
opgeknapt als jij bent geweest.”
En schuldbewust realiseer ik me dat ik veel minder vaak ga dan ik zou willen.
Erger nog: veel minder vaak dan ik zou kunnen. Gelukkig dat Manon en Bart
tussendoor nogal eens bij hen aanwippen. Even een kopje thee met een koekje
halen. Om de een of andere reden zijn ze dol op de sfeer van vroeger, die er in
hun kleine kamer hangt. Het theelichtje, de Jan Hagel-koekjes die ze thuis nooit
krijgen en ook niet willen krijgen omdat het ‘oma-koekjes’zijn. Ik merk dat ik
glimlach terwijl ik aan al deze dingen denk. Dan doe ik m’n jas aan om een
eindje met Dinky te gaan lopen. Die is er in deze drukke decembermaand nogal
bekaaid afgekomen wat wandelen betreft. Nog net even gelegenheid om het een
beetje goed te maken.
Maandag
Ineens overvalt me het verlangen naar lente. Naar groen aan de bomen en
bloemen in de tuin. Ik zie op tegen die lange sombere maanden die tussen nu en
het voorjaar liggen. Tenzij…ik denk terug aan die twee jaren achter elkaar dat de
elfstedentocht gereden werd. De strakblauwe hemel, de zon, overal mensen met
schaatsen. Ik ben toen ook nog even op het ijs geweest met Manon en Bart.
Manon bleef trouw bij me in de buurt terwijl ik stuntelde op m’n Friese
doorlopers. Maar Bart hield het al direct voor gezien. Met een blik van: mam, ik
hou écht van je, maar hiervoor schaam ik me dood! verdween hij naar een paar
ijshockeyspelende vriendjes. Na een halfuur vond ik het zelf ook welletjes.
“Je bent te bang, mam,” zei Manon. En ze had gelijk. Ik moest er niet aan
denken dat ik zou vallen en iets zou breken. Dat is misschien nog wel het meest
vervelende van ouder worden, dat je overal direct de gevaren van ziet en dan
gaat afwegen of je dat risico er wel voor over hebt. In elk geval stapte ik al gauw
met m’n schaatsen onder de snelbinders op de fiets, vrolijk nagewuifd door
Manon. Maar ook zonder schaatsen waren het heerlijke weken, met als enig
nadeel het veel te vroeg in de knop komen van een aantal struiken in de tuin.
Misleid door de warme zon dachten ze kennelijk dat het al lente was, waarna ze
werden afgestraft door de strenge vorst. Ik zou er wat voor over hebben als we
weer zo’n februarimaand zouden krijgen! Ik sta voor het raam en kijk naar de
kale tuin. Bah, wat is er toch met me aan de hand dat ik ineens bijna
zwaarmoedig over het weer sta te zeuren.
Dinsdag
De kinderen liggen al in bed en ik zit met Dinky aan m’n voeten de krant te
lezen. Heerlijk, die laatste uurtjes voor het slapen gaan. Vaak wordt het later dan
ik had gepland, maar ik geniet ook zo van de avonden; als de gordijnen de saaie
wereld aan de andere kant van het raam buitensluiten en alles om me heen warm
en gezellig is. Dan gaat de telefoon.
“Met Dick. Ik gokte erop dat je nog wakker zou zijn…” Even de bekende
hartkloppingen en de vurige blos, maar dan ben ik al gauw verdiept in m’n
gesprek. We hebben elkaar gezien in de kerstvakantie. Niet lang. Aan het einde
van een ochtend een uurtje koffie gedronken samen, in het restaurant waar we
vaker zijn geweest. Toen we afscheid namen in de winderige straat overviel me
ineens een gevoel van eenzaamheid. Ik had hem zo graag wat langer willen zien.
Kon ik hem maar thuis uitnodigen, maar ik durfde het niet aan met Bart. Geen
idee hoe ik het aan moest pakken. En dan ineens zeg ik het. Dwars door het
verhaal van Dick heen: “Ik zou het zo leuk vinden als je hier een keer zou komen
eten. Maar ik weet niet hoe ik het aan Bart moet vertellen.”
Het is even stil aan de andere kant van de lijn en ik kan m’n tong wel afbijten.
Had ik maar niks gezegd. Misschien heeft hij er niet de minste behoefte aan om
hier met de kinderen erbij aan tafel te zitten. En dan ineens is z’n stem er weer.
“Ik zou het erg leuk vinden, als je me zou uitnodigen. En ik denk dat je toch
een keer een beslissing moet nemen wat Bart betreft. Nu of later, het ziet ernaar
uit dat hij toch een keer met mij geconfronteerd gaat worden.”
Ik laat de woorden tot me doordringen. Als hij werkelijk bedoelt wat ik denk
dat hij bedoelt, bedoelt hij véél. Ik voel me verward als een schoolmeisje en
stotter een nietszeggend antwoord. Tactvol verandert Dick van onderwerp en ik
ben blij als ik tien minuten later de telefoon neer kan leggen en kan proberen wat
orde te brengen in m’n verwarde gedachten.
Woensdag
“Je wordt met de dag mooier,” zegt Evelyn, terwijl ze me keurend aankijkt.
“Geen beter schoonheidsmiddel dan verliefd zijn.”
Ik bloos hevig, tot vreugde van Evelyn, die zo aanstekelijk om me begint te
lachen dat ik niet anders kan dan meedoen.
Dinsdag
Ik loop met Bart door het winkelcentrum en af en toe kijk ik opzij, omdat ik
dat lange slungelige aan hem zo leuk vind. De nonchalante manier waarop hij
beweegt en de terloopse manier waarop hij heel even de meisjes die we
tegenkomen bekijkt. Het is duidelijk dat hij een man-van-de-wereld-act opvoert,
maar als we een meisje tegenkomen dat hem hartelijk groet, bloost hij dieprood.
Waarna hij snel en onverschillig tegen me zegt: “Stom kind is dat…niks aan!” Ik
heb hem een trui beloofd en wetend hoe moeilijk hij is met kleren uitkiezen, heb
ik er een paar uur voor uitgetrokken. Pas na vier winkels ziet hij iets dat hem
bevalt, natuurlijk duurder dan ik had gehoopt. Maar de trui staat hem zo goed dat
ik ‘vooruit dan maar’ zeg. Met Bart dolblij naast me loop ik even later weer op
straat. En dan zie ik hem. Dick, met een aantrekkelijke vrouw naast zich.
Opgewekt pratend en zich naar haar over-buigend als ze iets vertelt. Het voelt
alsof er een loodzwaar gewicht op m’n schouders wordt gelegd. Naast me praat
Bart opgewekt door en het valt hem kennelijk niet op dat ik nauwelijks en met
veel moeite antwoord geef. Gelukkig maar dat ik niet met Manon ben, denk ik,
want die heeft het altijd binnen de seconde door als er iets met me is. De hele
weg naar huis, fietsend tegen de koude winterwind in, zie ik ze weer voor me.
Dick met die jonge vrouw. Zo vrolijk en vertrouwd met elkaar. Hoe kan ik
gedacht hebben dat hij iets speciaals voor mij voelde? Fantasieën waren het,
veroorzaakt door het zo lang alleen zijn. Dromen spinnen om de eerste man die
aardig voor me is.
“Wat is er mam?” vraagt Manon als ze de keuken binnenkomt, terwijl ik sta te
koken.
“Verschrikkelijke hoofdpijn,” zeg ik. En bezorgd haalt ze een aspirientje voor
me uit het medicijnkastje.