Hazine - Clive Cussler

717 Pages·1998·2.27 MB·Turkish

by  Clive Cussler

HAZINE / Clive Cussler
Orijinal adı: Treasure
Bu kitabın ilk baskısı, farklı bir çeviriyle Altın Kitaplar
tarafından yayınlanmıştır.
© Clive Cussler Enterprises, Inc., 1988
Peter Lampack Agency, Inc. 551 FifthAvenue, Suite 1613,
New York NY 10176-0187, USA aracılığıyla yayınlanmıştır.
Türkçe yayın hakları © Remzi Kitabevi, 1998.
Yayın hakları, Nurcihan Kesim Telif Hakları Ajansı
aracılığıyla satın alınmıştır.
Yayına hazırlayan: Gürol Koca Kapak: Ömer Erduran
I S B N 97514583-1
BIRINCI BASIM: Ağustos, 1998
Robert Esbenson 'a... Kimsenin, daha hakiki bir dostu
yoktur.
İskenderiye Kütüphanesi, bir zamanlar gerçekten vardı;
savaşlar ve dinsel çekişmeler sonucunda yok olmasaydı,
bizlere sadece Mısır, Yunan ve Roma imparatorluklarının
değil, Akdeniz kıyılarında doğmuş ve yok olmuş, az bilinen
uygarlıkların bilgilerini de aktaracaktı.
Hıristiyan imparator Theodosius, Yunan düşünürlerinin
öğretilerini de kapsayan ve dine, uzaktan da olsa ters düşen ne
kadar kitap ve sanat yapıtı varsa, hepsinin yakılıp yok
edilmesini buyurmuştu.
Bu yapıtların çoğunun gizlice kaçırılıp saklandığı sanılıyor.
On altı yüzyıl sonra günümüzde bile onlara ne olduğu, nereye
saklandıkları bilinmemektedir.
Öncüler
15 Temmuz M. S. 391 Bilinmeyen Bir Ülke
Belli belirsiz titrek bir ışık, dehlizin karanlığında ürkütücü
bir biçimde dans ediyordu. Dizlerinin altına kadar inen, yün
bir harmaniye ye sarınmış adam durakladı, elindeki yağ
kandilini başının üstüne doğru kaldırdı. Soluk ışık, altın ve
kristalden yapılmış bir tabutun içindeki cansız bedeni
aydınlatarak arkadaki düz duvara, garip, kıpırtılı gölgeler
yansıttı. Harmaniydi adam bir an tabutun içindeki cansız
bedenin donuk gözlerine baktı, sonra kandili indirerek döndü.
Bir ölüm sessizliği içinde, uzun bir sıra halinde duran
nesneleri inceledi. Öylesine çoktular ki, uzun mağaranın
karanlığının da etkisiyle sonsuza kadar uzanıp gidiyor gibi
görünüyorlardı.
Junius Venator, sandaletlerini mağaranın engebeli
zemininde sürüye sürüye yürümeye başladı. Dehliz
genişledikçe genişledi ve büyük bir galeri çıktı önüne.
Galerinin on metre yüksekliğindeki kubbe biçimli tavanı
kemerler üzerine oturtulmuştu. Kireç taşına oyulmuş oluklar
duvarlardan kıvrıla kıvrıla iniyordu; böylece sızan su bu
olukların yardımıyla derin havuzlara aktarılıyordu. Duvarlara,
bronzdan yapılmış binlerce garip, yuvarlak kabın doldurduğu
oyuklar sıralanmıştı. Ortada düzenli bir biçimde yığılmış tahta
sandıklar olmasa, insan burayı Roma'nın altındaki yeraltı
mezarlarından biri sanabilirdi.
Venator, sandıklara iliştirilmiş bakır levhacıklara bakarak,
üstlerindeki numaraları, açılır kapanır küçük bir masaya
yaydığı papirüs tomarında yazılı numaralarla karşılaştırdı.
Hava kuruydu, ağırdı; tenini kaplayan toz tabakası arasından
ter damlacıkları akmaya başladı. İki saat sonra, her şeyin yerli
yerinde olduğunu öğrenmekten memnun, tomarı katlayıp
belindeki kuşağa soktu.
Galerideki eşyalara son bir kere uzun uzun baktı ve
üzüntüyle iç çekti. Onları bir daha göremeyeceğini, onlara bir
daha dokunamayacağını biliyordu. Yorgun düşmüştü; dönüp
kandili ileriye doğru tutarak dehlizde yürümeye başladı.
Genç değildi Venator, elli yedisine gelmişti, yaşadığı çağa
göre yaşlı sayılırdı. Ağarmış saçları, kırışıklıklarla dolu yüzü,
çökük yanakları, yorgun adımları, artık yaşama bağlı olmayan
bir adamın bitkinliğinin belirtileriydi. Yine de, içinin
derinliklerinde bir çeşit tatmin duyuyordu. Büyük tasarı
gerçeğe dönüşmüştü, omuzlarındaki ağır yük kalkmıştı. Artık
geriye bir tek o uzun Roma yolculuğunu hayırlısıyla bitirmek
kalmıştı.
Tepeye çıkan dört dehlizi daha geçti. Biri, taş yığınlarıyla
kapatılmıştı. Kazıda çalışan kölelerden on ikisi, tavan
çöktüğünde ölmüştü. Hâlâ oradaydılar, ezilmiş ve toprağa
gömülmüşlerdi. Pek üzüntü duymuyordu Venator. Yıllar
boyunca imparatorluğun madenlerinde acı içinde çalışıp,
sürekli aç yaşayarak hastalıklarla pençeleşmeden ya da
çalışamayacak hale geldikleri için bir yana atılmadan önce
ölmeleri daha iyiydi onlar için.
Soldaki uzun geçide saptı, belli belirsiz görünen gün ışığına
doğru yürüdü. Tepedeki giriş deliği, en büyük sandıkların
içeri girebileceği büyüklükte, iki buçuk metre çapındaydı.
Ansızın uzaklardan gelen bir çığlık yankılandı geçidin
duvarlarında. Venator, endişeyle kaşlarını çattı, adımlarını
hızlandırdı. Gün ışığına çıkar çıkmaz gözlerini kırpıştırdı.
Durakladı, biraz ötedeki yamaca kurulmuş kampa baktı. Bir
grup Romalı asker, barbar kavminden birkaç kadının
çevresine toplanmıştı. Genç bir kız, bir çığlık daha atarak
kaçmaya çalıştı. Az kalsın çemberi yarıp kaçıyordu da, ama
askerlerden biri onu uzun siyah saçlarından yakaladı.
Çekince, kız diz üstü yere düştü.
İriyarı bir asker Venator'u gördü ve ona yaklaştı. Dev gibi
bir adamdı bu, kamptakilerin hepsinden uzun boyluydu, geniş
omuzları vardı, meşe ağacının kollarına benzeyen kollarından
sarkan elleri dizlerine değiyordu neredeyse.
Latinius Macer adlı bir İspanyol’du bu, kölelerden
sorumluydu. Venator'u selamladı, kendisinden umulmayacak
ince bir sesle, "Her şey tamam mı?" diye sordu.
Venator, başını salladı. "Sayım bitti. Girişi
kapatabilirsiniz."
"Kapatıldı bil."
"Nedir kamptaki bu kargaşa?"
Macer siyah, soğuk gözleriyle askerlere bir göz attı, sonra
yere tükürdü. "Salak lejyonerler sıkıntıdan beş fersah ileride,
kuzeydeki bir köyü bastı. Anlamsız bir kıyım. En az kırk
barbar öldürüldü. Sadece onu erkekti, gerisi kadınlarla
çocuklar. Durup dururken. Ne altın, ne de katır boku
değerinde bir eşya. Oynaşmak için birkaç suratsız karıyla
döndüler. O kadar."
Venator'un yüzü gerildi, "Kıyımdan kurtulan barbar olmuş
mu?" diye sordu, adam kaçmış diye duydum."
"Öteki köyleri ayaklandırırlar. Severus arı kovanına çomak
sokmuş anlaşılan."
"Severus!" Macer bu adı söylerken bir balgam daha fırlattı
yere. "Yüzbaşıyla adamlarının uyumaktan, şaraplarımızı
içmekten başka bir şey yaptıkları yok. Bana kalırsa, başımıza
bela ettik o tembelleri.
Venator, "Bizi korumak için tutulmuşlardı," diye hatırlattı.
"Neye karşı?" diye sordu Macer. "Böcek ve yılan yiyen
ilkel dinsizlere karşı mı?"
"Köleleri topla da dehlizin girişini kapattır. İyice kapatın.
Biz gittikten sonra barbarlar oraya girememeli."
"Korkma. Gördüğüm kadarıyla, bu lanet ülkede kimse
maden işçiliğini bilmiyor." Macer durakladı, geçidin girişine
yerleştirilmiş destekleri, dev kütük yığınını gösterdi. "Bunları
çektik mi, değerli antikaların güvende sayılır. Hiçbir barbar
yaklaşamaz onlara. Elle kazımakla başa çıkılmaz."
Venator rahatladı biraz, Macer'den ayrılıp öfkeyle Domitius
Severus'un çadırına yöneldi. Askeri birliğin özel simgesi olan,
bir mızrağın tepesine yerleştirilmiş gümüş boğa figürünün
altından geçti; yolunu kesen nöbetçiyi elinin tersiyle itti.
Yüzbaşı açılır kapanır bir iskemleye oturmuş, yerde oturan,
çıplak, kir pas içindeki bir barbar kadını seyretmekteydi.
Garip sesler çıkarıyordu kadın. Gençti; olsa olsa on
dördündeydi. Severus'un üstünde, sol omzuna düğümlenmiş
kırmızı bir harmaniye vardı. Çıplak kollarında pazılarını
süsleyen bronz kolluklar görülüyordu. Bu kollar, bir askerin
kılıç ve kalkanla eğitilmiş kaslı kollarıydı. Severus,
Venator'un böyle ansızın gelmesine aldırmadı bile.
Venator soğuk, alaycı bir sesle, "Demek zamanını böyle
geçiriyorsun, Domitius?" dedi. "Dinsiz bir çocuğun ırzına
geçip Tanrı' inayetine hakaret etmekle yani?"
Severus sert, gri gözlerini ağır ağır Venator'a çevirdi.
"Hıristiyanlık vaazlarını dinlemek için hava çok sıcak. Benim
tanrım, seninkinden çok daha hoşgörülüdür."
"Doğrudur, ama sen puta tapıyorsun."
"Tercih meselesi, ikimiz de tanrılarımızla yüz yüze
gelmedik. Hangimizin haklı olduğunu kim bilir?"
"Isa, gerçek Tanrı’nın oğluydu."
Severus sıkılarak baktı Venator'a. "Artık beni rahatsız
ediyorsun. Ne söyleyeceksen söyle de, bir an önce git."
"Bu zavallı dinsizi beceresin diye mi?"
Yanıt vermedi Severus. Ayağa kalktı, şarkı söyler gibi garip
sesler çıkaran kızı kolundan tutup çadırındaki döşeğe fırlattı.
"Sen de katılır mısın Junius? istersen önce sen buyur."
Venator gözlerini yüzbaşıya dikti. İçini bir ürperti sardı.
Roma ordusunun piyade bölüğüne komuta eden bir
yüzbaşının çetin biri olması doğaldı. Ancak bu adam düpedüz
acımasız biriydi, vahşinin tekiydi.
"Buradaki görevimiz tamamlandı," dedi Venator. "Macer'le
köleler mağaranın ağzını kapatacaklar. Çadırları toplayıp
gemilere dönebiliriz."
"Yarın Mısır'dan ayrılışımızın on birinci ayı doluyor.
Buranın keyfini bir gün daha çıkartsak kıyamet mi kopar?"
"Görevimiz yağmalamak değildi. Barbarlar öç almak
isteyecek. Biz azınlıktayız, onlar çoğunlukta."
"Ben ve askerlerim barbarlardan gelebilecek her türlü
saldırıyı püskürtebiliriz."
"Adamların paralı asker olarak bir hayli hımbıllaştılar."
Severus kendine güvendiğini gösteren bir gülümseyişle,
"Savaşmayı unutmadılar ama" dedi.
"Onuru için ölmeyi göze alırlar mı peki?"
"Niye alsınlar? Ya da niye alalım? imparatorluğun güzel
devirleri çoktan geçip gitti. Bir zamanlar Tiber kıyısındaki o
görkemli kent, mezbeleye döndü artık. Damarlarımızda akan
kanın pek azı Roma kanı. Adamlarımın çoğu taşralı, ben
İspanyol’um, sense Yujunius. Kargaşanın yaşandığı şu
günlerde, taa doğuda hiç görmediğimiz kentlere hükmeden bir
İmparator’a neden bağlı kalıyor Junius, benim adamlarım bu
işten para kazandıkları için, dövüşmeleri karşılığında para
aldıkları için dövüşürler."
"Barbarlar onlara başka seçenek bırakmazlar belki."
"Zamanı gelince o pisliklerle başa çıkarız."
"Biz yine de çatışmadan kaçınalım. Karanlık basmadan
gitsek diyorum..."
Venator'un lafı, yeri sarsan korkunç bir gümbürtü nedeniyle
yarım kaldı. Çadırdan fırladı, ileride yükselen duvara baktı.
Köleler destekleri çekince, tonlarca kaya çığ gibi düşerek
mağaranın ağzını kapatmıştı. Büyük bir toz bulutu kaplamıştı
vadiyi. Yankılanan gümbürtüyü kölelerle askerlerin sevinç
çığlıkları izledi.
"Tamam," dedi Venator; sesi ağır, yüzü bitkindi. "Çağların
bilgisi güvende artık."
Severus yanma gidip durdu. "Yazık ki, bizim için aynı şeyi
söylemek olanaksız."
Venator döndü. "Tanrı, eve sağ salim ulaşmamızı sağladığı
sürece neden korkacağız?"
Dümdüz bir sesle, “İşkence ve ölümden," dedi Severus.
"İmparator’a meydan okuduk. Theodosius kolay kolay
unutmaz. imparatorlukta saklanabileceğimiz bir yer yok. En
iyisi yabancı bir ülkeye sığınalım."
"Karımla kızım... beni Antakya'daki evimizde
bekleyeceklerdi."
"İmparatorun adamları onları çoktan tutuklamıştır. Belki
ölmüş, belki de köle olarak satılmışlardır."
Venator inanmaz bir tavırla başını iki yana salladı. "Onları
benim dönüşüme kadar koruyacak güçlü dostlarım var," dedi.
"Dostlar tehdit edilebilir, satın alınabilir."
Venator'un gözleri savunma güdüsüyle iri iri açıldı ansızın.
"Bu başarımız her şeye değer. Eğer yolculuğumuzla ilgili
kayıtlar ve buranın haritası olmadan dönersek her şey boşa
gider," dedi.
Severus yanıt verecekti ki, komutan yardımcısı Artorius
Noricus'un koşarak yamacı tırmandığını, çadıra doğru
geldiğini gördü. Genç asker uzaktaki kayalıkları gösteriyordu;
esmer yüzü öğle sıcağında pırıl pırıl parlıyordu.