Evrenin Ötesi - Beth Revis

389 Pages·2014·1.45 MB·Turkish

by  Beth Revis

1: Amy
Babam, "Önce annenin gitmesine izin ver," dedi.
Annem ise benim önden gitmemi istiyordu. Sanırım annem
onlar dondurulduktan sonra, çekip gitmemden ve kendimi o
soğuk, şeffaf kutuya emanet etmektense normal yaşama
dönmeyi tercih etmemden korkuyordu. Ama babam ısrar etti.
"Amy'nin bu işlemin nasıl olduğunu görmesi gerekiyor.
Önce sen git ve onun izlemesine izin ver. Ardından o gider ve
ben de o gidene dek onunla olabilirim. En son ben
gideceğim."
Annem, "Sen önce git," dedi. "En son ben gideceğim."
Uzun lafın kısası, işlem esnasında çıplak olmanız gerekir
ve ikisi de kendilerini çıplak görmemi istemiyorlardı (sanki
ben onları çıplak görmek istiyormuşum gibi) ama seçim şansı
verildiğinde, en iyisi annemin önce gitmesiydi. Sonuçta
ikimiz de benzer vücut parçalarına sahiptik.
Annem soyunduğunda, onun çok sıska olduğunu gördüm.
Köprücük kemiği daha da çıkık görünüyordu; cildi incecik ve
yaşı geçkin insanların cildi gibi fazlasıyla nemliydi. Midesi—
daima giysilerinin altına saklar—buruş buruş sarkmıştı ve onu
daha da hassas ve zayıf gösteriyordu. Laboratuvarda çalışan
adamlar, babamın ve benim varlığıma ne kadar ilgisizlerse,
annemin çıplaklığına karşı da o kadar ilgisizlerdi. Annemin
şeffaf ve soğuk sirojenik (Sirujeni: Aşırı soğuk ısı
derecelerine erişim ve bu şartlar altında incelemeler yapan
bir bilim dalı.) kutuya yatmasına yardımcı oldular. Kutu bir
tabuta benzetilebilirdi ama tabutların yastıkları olur ve çok
daha rahat görünürler. Bu kutu ise daha çok bir ayakkabı
kutusuna benziyordu. Annem, "Soğuk," dedi. Solgun ve
beyaz cildi, kutunun tabanına yapıştı.
İlk görevli, "Hissetmeyeceksiniz," diye homurdandı. İsim
etiketinde ED yazıyordu.
Diğer görevli Hassan annemin cildine damar enjeksiyon
iğnelerini yerleştirirken öteki tarafa baktım. Biri annemin sol
koluna, dirseğinin iç kısmındaki kıvrıma tutturulmuştu; diğeri
ise sol eline, parmak ekleminin altındaki büyük damardan
fırlıyordu. Ed, "Rahat ol," dedi. Bu nazik bir istek değil, bir
emirdi. Annem dudağını ısırdı.
Damar enjeksiyon torbasındaki ilaç, su gibi akmıyordu. Bal
gibiydi. Hassan torbayı sıktı ve böylece sıvının damar içi
boyunca hızlı akmasını sağladı. Sıvı gök mavisi rengindeydi,
tıpkı Jason'ın bana mezuniyet balosunda verdiği mavi
peygamber çiçekleri gibi... Annem acıyla tısladı. Ed, annemin
dirseğindeki boş damar enjeksiyonundan san plastik bir pens
çıkarttı. Damar enjeksiyonundan parlak kırmızı renkte kan
fışkırarak, torbaya doldu. Annemin gözleri dolmuştu. Diğer
damar enjeksiyonundaki mavi yapışkan madde parladı,
gökyüzünün yumuşak parıltısı annemin damarlarında, kolu
boyunca hareket etmeye başlamıştı.
Ed bize bakarak, "Kalbe ulaşmasını beklememiz
gerekiyor," dedi. Babam yumruklarını sıktı ve gözlerini
anneme dikti. Annemin gözleri sımsıkı kapalıydı,
kirpiklerinin ucunda iki damla sıcak gözyaşı vardı.
Hassan, mavi yapışkan maddenin olduğu torbayı yine sıktı.
Annemin dudaklarını ısırdığı yerden kan damladı.
"Bu ilaç sayesinde sirojenik dondurma işe yarıyor." Ed,
sohbet ediyormuş gibi konuşmuştu, sanki bir fırıncı idi ve
ekmeğin kabarmasını sağlayan mayasından bahsediyordu. "O
olmadan, hücrelerde küçük buz kristalleri oluşur ve hücre
duvarlarını yararlar. Bu ilaç hücre duvarlarını güçlendiriyor,
anladınız mı? Buz, onları yaramıyor." Anneme baktı. "Ama
yine de çok fazla acı verir."
Annemin yüzü solgundu ve o kutuda yatıyordu, hiç
kıpırdamıyordu, sanki kıpırdamak onu parçalayacakmış gibi.
Çoktan Ölü gibi görünmeye başlamıştı.
Babam, "Bunu görmeni istedim," diye fısıldadı. Bana
bakmadı— hâlâ anneme bakıyordu. Gözlerini bile
kırpmıyordu. "Neden?"
"Böylece yapmadan önce ne yapacağını bileceksin."
Hassan içinde mavi yapışkan maddenin olduğu torbayı
ovalamaya devam ediyordu. Annemin gözleri bir an için
geriye kaydı ve ben de onun bayılacağını sandım. Ama
bayılmadı.
Ed, annemin kan torbasına bakarak, "Neredeyse bitti," dedi.
Akış yavaşlamıştı. Çıkan tek ses, yapışkan madde torbasının
plastik kenarlarını ovalayan Hassan'ın ağır nefes alıp
verişleriydi. Ve annemden de tıpkı ölmekte olan bir kedi
yavrusu gibi hafif bir inilti yükseliyordu.
Annemin dirseğindeki damar enjeksiyonunda hafif mavi bir
parıldama meydana geldi. Ed, "Tamam, dur," dedi. "Şu an
hepsi kanında"
Hassan damar enjeksiyonlarını çıkarttı. Annem hırıltıyla
içini çekti. Babam beni ileriye doğru sürükledi. Anneme
baktığımda, aklıma geçen sene kilisede büyükanneme
baktığım an geldi. O zaman ona veda ediyorduk ve annem
onun daha iyi bir yerde olduğunu söylemişti ama aslında onun
öldüğünü anlatmaya çalışıyordu.
"Nasıldı?" diye sordum.
Annem, "Kötü değildi," diye yalan söyledi. En azından
hâlâ konuşabiliyordu. Ed'e, "Ona dokunabilir miyim?" diye
sordum. Omzunu silkti. Ben de uzandım ve annemin sol
elindeki parmaklan kavradım. Çoktan buz gibi olmuşlardı.
Parmaklarını sıkmama karşılık vermedi.
Ed, "Devam edebilir miyiz?" diye sordu. Elindeki büyük
göz damlalığını salladı. Babamla birlikte geri çekildik ama
çok da uzaklaşmadık. Annem, kendisini o buz gibi tabutta
yalnız bıraktığımızı düşünmemeliydi. Adamın parmaklan iri
ve nasırlıydı. Annemin incecik göz kapaklarının yanında kaba
kütüklere benziyordu. Her iki yeşil gözbebeğine de birer
damla sarı sıvı düştü. Ed hızlı davranıyordu—tıp tıp—
ardından annemin gözlerini kapattı. Annem de tekrar açmadı.
Sanırım şok olmuş gibi görünüyordum çünkü Ed, bu noktada
bana baktığında, güven verici bir biçimde gülümsemek için
bir müddet yaptığı işi bıraktı. "Kör olmasını engelliyor," dedi.
Annem ayakkabı kutusuna benzer tabutundan, "Bir şey
yok," dedi. Gözleri tamamen kapalı olsa da, sesinden
ağladığını anlayabiliyordum. Ed, "Tüpler," dedi. Hassan ona
üç tane temiz plastik tüp uzattı. Ed, annemin yüzüne doğru
yaklaşarak, "Tamam, bak," dedi. "Bu tüpleri boğazına
yerleştireceğim. Pek iyi hissetmeyeceksin. Onları
yutuyormuşsun gibi yap."
Annem başıyla onayladı ve ağzını açtı. Ed tüpleri boğazına
yerleştirdi. Annem öğürdü ve karnından yukarıya, kuru ve
çatlamış dudaklarına doğru şiddetli bir hareket başladı.
Babama göz attım. Gözleri buz gibiydi ve sertti. Hareketsiz
kalana ve sessizleşene dek uzun süre geçti. Yutkunmaya
çalışıp duruyordu, boynundaki kaslar tüplere uyum
sağlayabilmek için kendilerini yeniden düzenliyorlardı. Ed,
tüpleri ayakkabı kutusuna benzeyen tabutun üst kısmında,
annemin kafasının yanındaki bir delikten geçirdi. Hassan bir
çekmece açtı ve bir sürü elektrik kablosu çıkarttı. İlk tüpten
bir dizi, parlak renkli tel geçirdi. Ardından ikincinin sonundan
küçük bir kutuyla birlikte uzun siyah bir kablo ve son olarak
da bir güneş paneline benzeyen, fiber optik bir sicime bağlı
küçük dikdörtgen şeklinde siyah bir plastik parçası geçirdi.
Hassan tüm telleri, Ed'in karmaşık bir paketleme kasasının
üzerinde tepedeki bir deliğe yerleştirdiği küçük, beyaz bir
kutuya bağladı. "Vedalaşabilirsiniz." Kafamı kaldırdım, nazik
ses tonu yüzünden şaşırmıştım. Ed'in sırtı bize dönüktü,
bilgisayara bir şeyler yazıyordu. Konuşan Hassan idi. Cesaret
verici bir biçimde bana doğru kafasını salladı. Babam,
anneme yaklaşmamı sağlamak için kolumdan çekmek
zorunda kaldı. Bu... Bu annemle ilgili hatırlamak istediğim
son anı değildi. Gözlerinde sarı tabakalar oluşmuştu, boğazı
tellerle bağlanmış tüplerle doluydu ve damarlarında yumuşak
gök mavisi renginde bir parıldama vardı. Babam, annemi
öptüğünde sanki cam tabutunun içinde yatan Pamuk Prenses'i
öper gibiydi ama bu Pamuk Prenses uyanmadı sadece tüplerin
arasından azıcık gülümseyebildi. Ben de omzun u sıvazladım.
Çok soğuktu. Bana bir şeyler söylemeye çalıştı, duyabilmek
için eğildim. İki kelime, iki anlaşılmaz homurdanma,
gerçekten... Annemin kolunu sıktım. Tüpleri aşarak ne
söylemeye çalıştığını biliyordum. "Seni seviyorum."
"Anneciğim," diye fısıldadım. Bir yandan incecik cildini
okşuyordum. Yedi yaşımdan beri ona anneciğim diye
seslenmemiştim.
Ed, "Tamam, bu kadar," dedi. Babamın eli, dirseğimi tuttu
ve beni nazikçe çekti. Kendimi kurtardım. O da taktiğini
değiştirdi ve omzumu kavradı. Beni sert ve kaslı göğsüne
doğru çekerek, sıkıca sarıldı. Bu defa karşı koymadım. Ed ve
Hassan, hastane versiyonu yangın hortumuna benzer bir şey
kaldırdılar ve gök mavisi renkte parıldayan sirojenik suyu
ayakkabı kutusuna benzeyen tabuta doldurmaya başladılar. Su
annemin burnuna kadar ulaştığında, annem tükürmeye çalıştı.
Ed dolan suyun gürültüsü arasından, "Yalnızca nefes alır
gibi içine çek," dedi. "Rahat ol."
Mavi suda kabarcıklar oluştu ve annemin yüzü belirsiz hale
geldi. Suya kendisini boğma şansını vermek
istemiyormuşçasına kafasını salladı ama bir andan sonra
vazgeçti. Sıvı her yanını kapladı. Ed, hortumu kapattı ve
dalgalanmalar kesildi. Su sakinleşti. Annem de aıtık
hareketsizdi. Ed ve Hassan, ayakkabı kutusuna benzeyen
tabutun kapağını annemin üzerine doğru indirdiler. Kutuyu
arka duvara doğru ittiler ve ancak o zaman duvardaki küçük
kapıyı gördüm. Aslında tıpkı bir morg gibi pek çok küçük
kapı vardı. Kulpunu indirdiler. Kapıdan buhar çıktı— hızlı
dondurma işlemi sona ermişti. Bir an annem oradaydı ve
ardından annemi annem yapan her şey donmuştu ve cansız
hale gelmişti. Sonraki üç yüz yıl boyunca, biri gelip o kapıyı
açana ve onu uyandırana dek bir ölüden farksız olacaktı. Ed,
"Sırada kız mı var?" diye sordu.
Öne doğru bir adım attım. Titrememeleri için ellerimi
yumruk haline getirmiştim.
Babam, "Hayır," dedi.
Babamın yanıtını beklemeden, Ed ve Hassan çoktan diğer
ayakkabı kutusu tabutunu hazırlamaya başlamışlardı. Benim
veya babamın sırada olması onlar için önemli değildi. Onlar
yalnızca görevlerini yerine getiriyorlardı.
Babama, "Ne?" diye sordum.
"Şimdi ben gideceğim. Annen bunu kabul etmezdi—senin
vazgeçeceğini, bizimle gelmemeye karar vereceğini
düşünüyordu. Şimdi, ben sana bu seçeneği sunuyorum. Sırada
ben varım. Ardından, eğer çekip gitmek istersen, donmak
istemezsen, sorun değil. Teyzene ve amcana söyledim.
Dışarıda bekliyorlar; saat beşe kadar orada olacaklar. Ben
dondurulduktan sonra, çekip gidebilirsin. Annen ve ben,
yüzyıllar boyunca, uyanana dek bunu bilmeyeceğiz ve eğer
sen dondurulmak yerine yaşamayı tercih edersen, biz yine de
seni anlarız." "Ama baba, ben—"
"Hayır. Seni buna sürüklememiz doğru değil. Bizimle
yüzleşmeden dürüstçe bir karar alman çok daha kolay
olacaktır."
"Ama sana söz verdim. Anneme söz verdim." Sesim
çatladı. Gözlerim acı içinde yandı ve ben de gözlerimi sımsıkı
kapattım. Sımsıcak iki damla gözyaşı, yanaklarımdan
süzüldü.
"Önemli değil. Bu tutmanı bekleyemeyeceğimiz kadar
büyük bir söz. Seçimi kendin yapmalısın — eğer burada
kalmak istersen, seni anlarım. Sana bir çıkış yolu
sunuyorum."
"Ama onların sana ihtiyacı yok! Burada benimle
kalabilirsin! Hatta görev için bile önemli değilsin — Tanrı
aşkına, ordu için çalışıyorsun! Yeni bir gezegende bir savaş
alanı analisti nasıl yardımcı olabilir? Burada kalabilirsin—sen
—" Babam kafasını salladı.
"—benimle kalabilirsin," diye fısıldadım ama ondan
kalmasını istemenin bir anlamı yoktu. Kararını çoktan
vermişti. Doğru da değildi zaten. Babam idarede altıncı
seviyedeydi ve bu onu her ne kadar başkomutan yapmasa da,
yine de oldukça üst seviyedeydi. Annem de önemliydi;
genetik bağlamada kimse onun kadar iyi değildi ve yeni
gezegende yetiştirilecek ürünlerin gelişimi için ona ihtiyaçları
vardı. İhtiyaç duymadıkları tek kişi bendim.
Babam perdenin ardına geçti ve soyundu. Dışarıya
çıktığında, soğuk hazneye doğru giderken kullanması için Ed
ve Hassan ona bir el havlusu uzattılar. Yattığında havluyu
aldılar ve ben de gözlerimi yüzünde tutabilmek için kendimi
zorladım. Bu durumu her ikimiz için de daha fazla
zorlaştırmaya gerek yoktu. Ama yüzü korkuyla doluydu,
babamın yüzünü daha önce hiç böyle görmemiştim. İçim daha
da fazla korkuyla ve şüpheyle doldu. İki damar enjeksiyonunu
ona taktıklarını gördüm. Gözlerini sabitlemelerini izledim.
Kendi içime kapanarak, zihnimde beliren korku çığlıklarını
susturmaya çalıştım ve demirden yapılmış bir omurgayla ve
taştan bir yüzle dimdik durmaya çabaladım. Ardından
boğazına tüpleri yerleştirirlerken, babam bir kez ve güçlü bir
biçimde elimi sıktığında hem içten hem de dıştan
parçalandığımı hissettim. Kutusunu mavi parıltılı sıvıyla
doldurmadan önce, babam kolunu kaldırdı ve serçe parmağını
uzattı. Ben de serçe parmağımı onunkine doladım. Bu şekilde
bana her şeyin yolunda gideceğini anlatmaya çalıştığını
biliyordum. Ve neredeyse ona inandım.
Soğuk haznesini yüzü görülmeyecek biçimde sıvıyla
doldururlarken, hıçkıra hıçkıra ağladım. Ardından kapağı
indirdiler, onu morguna kaldırdılar ve morgunun
boşluklarından beyaz bir buhar kütlesi dışarıya yayıldı. "Onu
görebilir miyim?" diye sordum.
Ed ve Hassan birbirlerine baktılar. Hassan omzunu silkti.
Ed, küçük kapının kulpunu tekrar kaldırdı ve şeffaf ayakkabı
kutusu tabutu dışarıya çekti. İşte babam oradaydı. Yarı
saydam sirojenik sıvı donmuştu, katıydı ve babamın da aynı
şekilde donduğunu biliyordum. Elimi camın üzerine koydum.
Buzun üzerinden onun sıcaklığını hissetmenin bir yolu