Drizzt Do'Urden'in Maceraları - 4 - Şafağa Geçit - R. A. Salvatore

506 Pages·2018·1.7 MB·Turkish

by  R. A. Salvatore

Drizzt Do'urden'in Maceraları

Cilt 4

Şafağa Geçit

R. A. Salvatore

Şimdi hırlama sırası ondaydı. Bu yabani, ilkel bir ses
değildi. Aklın ve ahlakın, eskiden olduğu kişiden geriye kalan
o küçücük kıvılcımın bir ürünüydü. Dilberin elini kavradı ve
onu büküp çevirerek kendisinden uzaklaştırdı. Dilberin karşı
koyarken gösterdiği güç adamın bütün hafızasını canlandırdı.
Zira bu doğa üstü bir şeydi, kadının küçük vücuduyla
başarabileceğinin çok ötesindeydi.
Yine de o daha güçlüydü. Böylece kadının elini zorla
uzaklaştırıp öbür tarafa çevirmeyi başardı ve bakışlarını ona
kenetledi.
Kadının gür saçları biraz değişmiş, beyaz ve küçük
boynuzlarından birisi saçların arasından dışarı çıkmıştı.
"Yapma bunu, aşkım," diye işveyle mırıldandı. Kadının
yalvarışının ağırlığı neredeyse direnişini kıracaktı. Tıpkı
fiziksel gücü gibi, kadının sesi de doğaüstüydü. Sesi
cazibenin, hilekârlığın, bütün bu mekânın aslen kendisi olan o
koca yalanın bir simgesiydi.
Adamın dudaklarından bir feryat sızıverdi ve kadını bütün
gücüyle geri doğru çekip çıkıntının kenarından aşağı fırlattı
İri, yarasamsı kanatlar açıldı ve succubus* ona gülerek
havada süzüldü. Açılan ağzı, eğer yenilseydi boynunu ısırıp
delecek olan feci dişlerini gözler önüne serdi. Dişi iblis ona
gülüyordu ve adam, direnmiş olmasına rağmen galip
gelmediğini, asla galip gelemeyeceğini biliyordu.
* Ç.N. succubus; kurbanına cazibesiyle işkence eden bir tanar'ri türü
Bu sefer neredeyse iradesini kırmayı başarmış, onu alt
etmeye bir öncekinden daha çok yaklaşmıştı ve bir sonrakinde
daha da yaklaşacaktı.
İşte bu yüzden ona gülüyor, onunla alay ediyordu. Hep alay
ediyordu!
Bunun bir sınav olduğunu fark etti, her zaman bir sınav
olurdu. Bunu kimin tasarladığını biliyordu ve bir kamçı sırtını
yarıp onu yere devirdiğinde hiç şaşırmadı. Büzüşüp kendisini
korumaya çahşti, etrafında yükselen yoğun ısıyı hissetti, ama
hiçbir kaçış olmadığını biliyordu.
İkinci bir kırbaç darbesi, adamın uçurum kenarına doğru
sürünmeye başlamasına sebep oldu. Sonra üçüncü darbe
geldi ve adam çıkıntının kenannı kavradı, haykırdı ve
kendisini çekerek aşağı fırlattı. Uçurumdan aşağı çakılmak ve
vücudunu kayalara çarpıp parçalanmak istiyordu. Çaresizce
ölümü arzuluyordu.
Üzerinden dumanlar tüten koyu kırmızı pulları ve şişkin
kaslarıyla, yaklaşık beş metre boyundaki büyük balor Errtu,
kayıtsızca uçurum kenarına yürüdü aşağıya baktı. Zamanın
şafağından beri Cehennem'in sislerinin ardını gören gözlerle
Errtu, düşen şekli buldu ve ona doğru uzandı.
Adamın düşüşü yavaşladı, sonra tamamen kesiliverdi.
Efendisi tarafından yukarı çekilen telekinetik ağa yakalanmış
bir halde yükselmeye başladı. Kamçı onu bekliyordu ve bir
sonraki darbe —şükür ki— adamın kendisinden geçip
bayılmasına sebep oldu.
Errtu kamçımn kayışlarını geri çekmedi. Balor, aynı
telekinetik enerjiyi kullanarak kayışları kurbanının etrafına
doladı ve onu sıkıca sarmaladı.
Errtu isterik bir şekilde gülen succubusa baktı ve başıyla
takdir etti. Bugün iyi iş çıkartmıştı.
Bayılan adamın görüntüsü karşısında dişi iblisin alt
dudağından salyalar süzülüyordu. Kendisine ziyafet çekmek
istiyordu. Onun gözünden bakılırsa, yemek sofrası
hazırlanmıştı ve kendisim bekliyordu. Kanatlarını tek bir
çırpışı, dişi iblisi çıkıntının üzerine geri indirdi ve succubus
ihtiyatla, balorun savunmasını aşmanın bir yolunu arayarak
yaklaştı.
Errtu onun yaklaşmasına, daha da yaklaşmasına izin
verdikten sonra kamçısına hafifçe asıldı. Kurbanı garip bir
şekilde hopladı ve balorun ebedi alevlerinin dışına çıktı.
Errtu yana doğru bir adım attı ve iri vücudunu kurban ile
succubusun arasına yerleştirdi.
"Yapmalıyım," diye cıyakladı dişi iblis yan yürüyüp yarı
uçarak biraz daha yaklaşmaya cüret etti. Aldatıcı bir şekilde
zarif olan elleri ileri uzandı ve dumanlı havayı kavrayarak
kapandı. Dişi iblis titriyor ve sık nefes alıyordu.
Errtu yana adım attı ve dişi iblis daha da yaklaştı.
Balorun kendisiyle alay ettiğini biliyordu, ama buna
arkasını dönüp gidemezdi, karşısında çaresizce yatan bu
adamın sergilediği manzarayı görmezden gelemezdi.
Cezalandınlacağım bildiği için bir kez daha cıyakladı, ama
duramazdı.
Hafifçe dolambaçlı bir yol takip eden dişi iblis, balorun
yanından geçti. Tekrar cıyakladı ve hızla ileri koşup Errtu
onu defetmeden önce en azından kurbanın şöyle bir tadına
bakabilmek için ayaklarım sıkıca yere sabitledi, Errtu'nun
kolu ileri doğru savruldu, elinde şimşekten oluşmuş bir kılıç
vardı. Kılıcı havaya kaldırıp bir emir sözü söyledi ve çarpan
yıldırımın gücüyle birlikte zemin sarsıldı.
Succubus bekledi ve ileri sıçradı. Çıkıntıya doğru koşturdu
ve cıyaklamaya devam ederek uçurumun kenanndan aşağı
atladı. Errtu'nun şimşeği dişi iblisin sıranda patladı ve döne
döne düşmesine neden oldu. Succubus kendisine gelemeden
önce çıkıntının çok aşağısına düşmüştü bile.
Çıkıntının tepesindeki Errtu, dişi iblisi bir daha düşünmedi.
Balor esirini düşünüyordu, her zaman esirini düşünürdü. Bu
sefil şeye işkence etmeye bayılıyordu, ama sürekli olarak
hayvani güdülerini dizginlemek durumundaydı. Bunu yok
edemez, çok fazla hırpalayamazdı, aksi takdirde kurbanın
balor için hiçbir değeri kalmazdı. Bu sadece tek bir canlıydı
ve Ana Madde Düzlem'de tekrar serbestçe yürüme vaadine
kıyasla pek büyük bir bedel gibi görünmüyordu.
O özgürlüğü, sadece Entu'yu yüz yıllığına Cehenneme
sürgün etmiş olan hain kara elf Drizzt DoUrden
bahsedebilirdi. Errtu, bu sefil yaratığın karşılığında drowun
bunu yapacağına inanıyordu.
Errtu boynuzlu, gorilimsi kafasını çevirip iri omzunun
üzerinden baktı. Balom kuşatan alevler şimdi azalmıştı ve
Errtu'nun hiddeti gibi için için yanıyordu. 'Sabır,' diye
kendisine hatırlattı balor. Bu sefil yaratık değerliydi ve
korunması gerekiyordu.
Errtu zamanın yaklaştığının farkındaydı. Madde Düzlem'de
bir yıl daha geçmeden önce Drizzt Do'Urden ile konuşacaktı.
Errtu, cadıyla irtibat kurmuştu ve o da iblisin mesajını drowa
iletecekti.
Aşağı düzlemlerin en büyük yaratıklarından, gerçek
tanafrilerden birisi olan balor serbest kalacaktı. Errtu işte
ondan sonra bu sefil şeyi, Drizzt Do'Urden'i ve hain drowu
seven her canlıyı yok edebilirdi.

KISIM 1
RÜZGAR VE SERPİNTİLER
Altı yıl. Bir drovmn hayatında pek uzun bir süre değil. Ama
yine de, geçip giden ayları, haftaları, günleri ve saatleri
düşününce bana bundan yüz kat daha fazla bir süre boyunca
Mührü Salonu'ndan uzak kalmışım gibi geliyor. Orası uzaktı,
başka bir zamandı, başka bir yaşam biçimiydi ve sadece bir
basamak taşıydı...
Peki ne için? Neresi için?
Mührü Salonu hakkında hafızamdaki en canlı hatıra,
yanımda Cattibrie ile birlikte oradan ayrılırken arkamı dönüp
baktığımda gördüğüm, Konaktaşı kasabasından Dördüncü
Zirve adındaki dağa doğru yükselen duman bulutlarının
manzarası, Mührü Salonu Bruenor'un krallığı, Bruenor'un
yuvasıydı. Bruenor ise benim en yakın dostlarımdan birisiydi.
Ama orası benim yuvam değildi ve asla olmamıştı.
Bunu o zaman açıklayamıyordum ve hâlâ
açıklayamıyorum, istilacı drow ordusu mağlup edildikten
sonra orada her şeyin yolunda olması gerekirdi. Mührü
Salonu refah ve dostluğunu etrafındaki bütün yerleşim
birimleriyle paylaşıyordu. Sınırlarını koruyup fakirlerini
besleyebilecek kadar güçlü olan krallıklardan oluşan bir
ittifakın üyesiydi.
Bunların hepsi tamamdı, ama yine de Mührü Salonu benim
için ve Cattibrie için bir yuva değildi. İşte bu yüzden batıya,
sahile, Derinsu'ya doğru yola koyulmuştuk.
Cattibrie'ın Mührü Salonu'nu terk etme kararına asla karşı
çıkmadım ki o kesinlikle benim bunu yapacağımı sanmıştı. Biz
kafa dengiyiz. Oraya gerçek anlamda bir türlü ısınamamıştık
Hep çok meşgul olmuştuk; oraya hakim olan düşmanları
yenmekle, cüce madenlerini tekrar açmakla ve Mührü
Salonu'na gelen kara elflerle savaşmakla uğraşmıştık hep.
Bunların hepsi tamamlandığında, artık şöyle adamakıllı
yerleşip dinlenmenin ve maceralarımız hakkında hikâyeler
anlatmanın zamanı gelmiş gibi görünüyordu. Eğer
savaşlardan önce Mührü Salonu bizim yuvamız olsaydı,
orada kalırdık. Savaşlardan, kayıplardan sonra...
hem Drizzt Do'Urden, hem de Cattibrie için artık çok geçti.
Mührü Salonu Bruenor'un mekânıydı, bizim değil. Kara
ırkımın mirasıyla yeniden yüzleşmek zorunda kaldığım, savaş
yaraları almış bir yerdi orası. Beni Menzoberranzan'a geri
götüren yolun başlangıcı orasıydı.
Wulfgar'ın öldüğü yer de orasıydı.
Cattibrie ve ben, günün birinde oraya döneceğimize yemin
etmiştik ve dönecektik de. Çünkü Bruenor ve Regis oradaydı.
Ama Cattibrie işin aslını görmüştü. Kan kokusunu asla
taşların üzerinden silip atamazsınız.
Eğer kan döküldüğünde orada bulunmuşsanız, asılı kalan
koku, yanında yaşayamayacağınız kadar acı verici görüntüler
canlandırır hafızanızda.
Altıyılın ardından Bruenor'u, Regis'i, StumpetRakingclaw'u
ve hatta Konaktaşı'nı yöneten Cesur Berkthgar'ı dahi özledim.
Muhteşem Gümüşay'a yaptığım yolculukları ve Dördüncü
Zirve'nin kayalıklı yükseltilerinden şafağı seyretmeyi özledim.
Şimdi Kılıç Sahili'nde dalgaları sürüyorum, yüzümde rüzgâr
ve su serpintileriyle. Tavanım hızla uçup geçen bulutlardan ve
yıldızlardan oluşan çardak; zeminim ise hızlı, bakımlı bir
geminin gıcırdayan tahtaları; onun ötesinde düz ve durgun,
yükselen ve coşan, yağmurda tıslayan ve yukarı sıçramış bir
balinanın düşüşüyle patlayıp havaya saçılan masmavi bir
yorgan.
Peki burası benim yuvam mı? Bilmiyorum. Başka bir
basamak taşı olduğunu tahmin ediyorum, ama beni yuvam
diyebileceğim bir yere götürecek bir yolun gerçekte var olup
olmadığını bilmiyorum.
Ve bu konuyu pek sık düşünmüyorum, çünkü bunu
umursamadığımı fark ettim. Eğer bu yol, sürüp giden bu
basamak taşları hiçbir yere çıkmıyorsa, o zaman öyle olsun.
O yollarda dostlarımla birlikte yürüyorum, öyleyse yuvam
dayanımda.
—Drizzt Do'Urden

BÖLÜM 1
SU PERİSİ
Drizzt Do'Urden geminin en ucunda duruyordu,
gidebileceği kadar ileri gitmiş ve dalgalanan flok yelkeninin
yön tayin halatını bir eliyle sıkıca kavramıştı. Bu hafif bir hız
gemisiydi, dengesiyle ağırlığı mükemmeldi ve mürettebatı da