Table Of ContentDİJİTAL KALE
DAN BROWN
ODTÜ Yayıncılık
Çeviren: Sezer SONER
Öğretmenlerim ve kahramanlarım olan annem ve
babama...
Teşekkür
St. Martin's Press'teki editörlerim Thomas Dunne'ye ve çok
yetenekli Melissa Jacobs'a; New York'taki temsilcilerim
George Wieser, Olga Wieser ve Jake Elwell'e; yayına hazırlığı
sırasında kitabı okuyarak katkıda bulunan herkese ve özellikle
de heyecanı ve sabrı için karım Blythe'e teşekkür ederim.
Bir de... gönderdikleri, anonim e-posta iletileriyle çok
değerli katkılarda bulunan, kimlikleri gizli iki eski NSA
kriptografina sessiz teşekkürlerimi sunarım. Onlar olmasaydı
bu kitap yazılamazdı.
giriş
PLAZA DE ESPANA
SEVÎLLA - İSPANYA
11:00
Denir ki, ölüm anında her şey açıklığa kavuşur. Ensei
Tankado artık bunun doğru olduğunu biliyordu. Göğsünü
tutup acı içinde yere yığılırken, yaptığı hatanın
korkunçluğunun farkına varmıştı.
İnsanlar çevresine toplanmış, yardım etmeye çalışıyorlardı.
Ne var ki Tankado yardım istemiyordu. Artık bunun için çok
geçti.
Sol elini havaya kaldınp parmaklarını açtı. Eli titriyordu.
"Elime bakın!" Çevresindekiler dikkatle baktılar ama o,
söylediğini anlamadıklarından emindi.
Parmağında, üzerine birtakım işaretler kazınmış altın bir
yüzük vardı. Yüzüğün üzerindeki işaretler bir an için Endülüs
güneşinde parladı. Ensei Tankado bu güneşin görüp gördüğü
son ışık olduğunu biliyordu.
1
Puslu Dağlardaki en sevdikleri otelde, yatakta kahvaltı
yapıyorlardı. David kadına gülümsedi. "Ne dersin güzelim?
Benimle evlenir misin?"
Kadın kubbeli yataktan bakarken David'in aradığı adam
olduğunu biliyordu. Sonsuza kadar da öyle kalacaktı.
Bakışları adamın koyu yeşil gözlerine kilitlendiğinde uzakta
bir yerlerde kulaklarını sağır eden bir zil çalmaya başladı. Bu
ses adamı çekip ayırıyordu ondan. Uzandı ama elleri boşlukta
kalakaldı.
Susan Fletcher'ı gördüğü rüyadan uyandıran şey telefonun
sesiydi. Soluk soluğa yatakta doğruldu ve el yordamıyla
ahizeyi arayıp buldu. "Alo?"
"Susan, ben David. Uyandırdım mı?"
Susan yatakta diğer yanına dönerken gülümsedi. "Ben de
tam rüyamda seni görüyordum. Çıkıp gelsene, oynaşırız
biraz."
Adam güldü. "Dışarısı hâlâ karanlık."
"Mmm." Sesinde davetkâr bir hava vardı. "Öyleyse
kesinlikle gelmelisin. Kuzeye doğru yola çıkmadan önce bir
şeyler yapabiliriz."
David hüsran dolu bir sesle içini çekti. "Seni aramamın
nedeni de bu zaten. Yolculuğumuz hakkında. Bu geziyi
ertelememiz gerekecek."
Susan birdenbire tamamen ayılıverdi. "Ne!?"
"Üzgünüm. Kentten ayrılmak zorundayım. Yarın geri
döneceğim. Sabah ilk iş olarak yola çıkarız. Önümüzde hâlâ
iki gün var."
"Ama rezervasyon yaptırmıştım," dedi Susan, incinmişti.
"Taş Köşk'teki eski odamızı ayarlamıştım."
"Biliyorum, ama—"
"Altıncı ayımızı kutlayacağımız bu gece özel olacaktı.
Nişanlı olduğumuzu hatırlıyorsun, değil mi?"
"Susan," diye iç geçirdi David. "Şu an bunu açıklamaya
gerçekten zamanım yok, dışarıda bekleyen bir araba var.
Uçaktan seni arayıp her şeyi anlatacağım."
"Uçak mı?" diye tekrarladı Susan. "Neler oluyor?
Üniversite niye sana uçak— ?"
"Üniversite değil. Daha sonra telefon edip açıklayacağım.
Şimdi gerçekten gitmem gerek, beni çağırıyorlar. Seni
arayacağım. Söz veriyorum."
"David!" diye bağırdı Susan. "Neler—"
Ama artık çok geçti. David telefonu kapatmıştı.
Susan Fletcher, onun yeniden aramasını bekleyerek,
uyumadan, saatlerce yatakta kaldı. Telefon bir daha çalmadı.
O gün öğleden sonra banyo küvetinde keyifsiz keyifsiz
yattı. Sabunlu suya dalıp çıktı ve Taş Köşk'le Puslu Dağlar'ı
unutmaya çalıştı. Nerede olabilir ki? diye düşündü, merak
içindeydi. Neden aramadı?
Vücudunu saran su giderek ılıklaştı, en sonunda da soğudu.
Telsiz telefonu çaldığında artık küvetten çıkmak üzereydi.
Lavabonun üstünde bıraktığı ahizeye ulaşmaya çalışırken yere
su sıçratarak küvetten fırladı.
"David?"
"Ben Strathmore," diye yanıtladı karşıdaki ses.
Susan'ın omuzlan çöküverdi. "Ah," Duyduğu hayal
kırıklığını gizle-yemiyordu. "İyi günler, komutanım."
"Daha genç bir adam mı bekliyordun?" Komutan kendi
kendine gülüyordu.
"Hayır, efendim," dedi Susan, utanmıştı. "Göründüğü gibi
değ—"
"Aynen göründüğü gibi!" bir kahkaha attı. "David Becker
iyi bir a-dam. Sakın onu elinden kaçırma."
"Teşekkür ederim, efendim."
Komutanın sesi aniden ciddileşti. "Susan, burada sana
ihtiyacım olduğu için arıyorum. Derhal."
Susan dikkatini toplamaya çalıştı. "Bugün cumartesi,
efendim. Biz genellikle cumartesileri—"
"Biliyorum," dedi Strathmore sakince. "Bu acil bir durum.'"
Susan doğruldu. Acil bir durum? Komutan Strathmore'un
dudaklarından bu sözcüğün döküldüğünü hiç duymamıştı.
Acil bir durum mu? Kripto'da mı? Tahmin edemiyordu. "E-
evet, efendim." Durakladı. "Mümkün olduğu kadar çabuk
orada olacağım."
"Daha çabuk olsun." Strathmore telefonu kapattı.
Susan Fletcher bir havluya sarınıp ayakta durdu. Önceki
gece hazırlayıp özenle katladığı giysilerine (yürüyüş şortu,
serin dağ akşamları için bir kazak ve gece giymek için satın
aldığı yeni iç çamaşırları) su damlatıyordu. Temiz bir
gömlekle etek almak için keyifsizce giysi dolabına yöneldi.
Acil bir durum mu? Kripto'da mı?
Susan alt kata inerken günün daha ne kadar
kötüleşebileceğini merak ediyordu.
Birazdan öğrenecekti.
2
David Becker Leaıjet 60'ın küçük, oval penceresinden
dokuz bin metre aşağıdaki sütliman okyanusa mutsuzca
bakıyordu. Uçağın telefonunun bozuk olduğu söylenmişti.
Susan'ı arama fırsatı bulamamıştı.
"Burada ne yapıyorum?" diye yakındı kendi kendine. Ama
yanıt basitti: Bazı adamlar vardır ki onlara hayır
diyemezsiniz.
"Bay Becker," diye cızırtılı bir ses geldi hoparlörden.
"Yarım saat içinde varmış olacağız."
Becker, sahibi görülmeyen sese başını salladı hüzünle.
Harika. Gölgeliği çekip uyumaya çalıştı. Ama tek
düşünebildiği Susan'dı.
3
Susan'ın Volvo'su, tepesi dikenli telle sarılmış üç metre
yükseklikteki tel örgünün gölgesinde durdu. Genç bir nöbetçi,
elini arabanın üstüne koydu.
"Kimlik lütfen."
Susan kimliğini verip her zamanki yarım dakikalık
bekleme süresinin geçmesini bekledi. Görevli asker, Susan'ın
kimlik kartını bilgisayara bağlı bir tarayıcıdan geçirdi. En
sonunda Susan'a baktı. "Teşekkür ederim Bayan Fletcher."
Belli belirsiz bir hareket yaptı ve kapı ağır ağır açıldı.
Susan, sekiz yüz metre kadar ötedeki elektrikli tel örgünün
önünde aynı işlemleri tekrarladı. Hadi çocuklar... Bir milyon
kez geçtim buradan.
Son kontrol noktasına yaklaştığında, yanında saldırgan
görünen iki köpek, elinde de makineli tüfek olan kısa boylu
bir nöbetçi Susan'ın arabasının plakasına baktı ve elini
sallayarak geçmesini işaret etti. Susan bir 250 metre daha
Köpekli Yol'u takip etti ve park yerinin çalışanlara ayrılmış
olan C bölümüne doğru ilerledi. İnanılmaz, diye düşündü.
Yirmi altı bin çalışanları ve on iki milyar dolarlık bütçeleri
var ama ben olmadan bir hafta sonunu bile geçiremiyorlar.
Susan hızla arabayı kendisine ayrılmış olan yere doğru sürüp
park etti ve motoru durdurdu.
Manzaralı taraçayı geçip ana binaya girdikten sonra, içeride
iki kontrol noktasından daha geçti ve en sonunda binanın yeni
kanadına giden penceresiz tünele vardı. Girişte bir ses tarama
noktası vardı.
ULUSAL GÜVENLİK TEŞKİLATI (NSA)
KRİPTO TESİSİ YETKİLİ PERSONEL DIŞINDA
GİRMEK YASAKTIR
Silahlı bir nöbetçi başını kaldırıp baktı. "İyi günler Bayan
Fletcher."
Susan bıkkınca gülümsedi. "Merhaba John."
"Bugün sizi beklemiyordum."
"Yaa, ben de." Parabolik mikrofona yöneldi. "Susan
Fletcher," diye net bir şekilde adını söyledi. Bilgisayar onun
sesindeki frekans konsantrasyonlarını hemen doğruladı ve bir
"tık" sesiyle kapı açıldı. Susan içeri girdi.
