Buzyeli Vadisi Serisi - 3 - Buçukluğun Mücevheri - R. A. Salvatore

441 Pages·2014·1.56 MB·Turkish

by  R. A. Salvatore

Buzyeli Vadisi

Cilt3

Buçukluğun Mücevheri

R. A. Salvatore
UNUTULMUŞ DİYARLAR
BUZYELİ VADİSİ
ÜÇÜNCÜ KİTAP
BUÇUKLUĞUN MÜCEVHERİ
(c) [2002] TSR, Inc. All rights reserved.
(c) 2002 Wizards of the Coast, Inc. All rights reserved.
Yayın hakları 3D LicensiLtd. firması tarafından Arka Bahçe Yayıncılık ve
Reklamcılık Ltd. Şti.' ne verilmiştir.
This material is protected under the copyright laws of the United States of
America. Any reproduction or unauthorized use of the material or artwork
contained herein is prohibited without the express written permission of
Wizards of the Coast, Inc. Forgotten Realms and the Wizards of the Coast
logo are registered trademarks of Wizards of the Coast, Inc., a subsidiary of
Hasbro, Inc.
All Forgotten Realms characters and the distinctive likenesses thereof are
trademarks of
Wizards of the Coast, Inc.

Dizgi: ALPIN GRAFİK STÜDYO HİZMETLERİ LTD. ŞTİ.

Baskı: GÜZEL SANATLAR MATBAASI A.Ş.
Birinci Baskı: Ocak 2003
ARKA BAHÇE YAYINCILIK VE REKLAMCILIK LTD. ŞTİ. Kalıpçı Sk.
No : 111/1 Teşvikiye - İSTANBUL
Tel: [phone] (4 Hat)
Fax : [phone]
www.gerekliseyler.com.tr

-1-
Büyücü, genç kadına kararsızlıkla baktı. Kız ona sırtı
dönük duruyordu; Adam onun kestane rengi buklelerle dolu
gür saçlarının omuzlarına dökülüşünü görebiliyordu, parlak
ve yaşam doluydular. Ama büyücü, kızın gözlerindeki kederi
de biliyordu. Öylesine gençti ki, neredeyse bir çocuktu ve bir
o kadar hoş bir masumluğu vardı.
Fakat bu hoş kız çocuğu, onun sevgili Sydney'inin kalbine
bir kılıç saptamıştı.
Harkle Harpel, ölmüş aşkının hatırlamak istemediği
anılarını bir kenara itti ve tepeyi inmeye başladı. "Güzel bir
gün," dedi neşeyle, genç kadının yanma vardığında.
"Sence kuleye varmışlar mıdır?" diye sordu Cattibrie,
bakışlarını güney ufkundan hiç ayırmadan.
Harkle omuz silkti. "Henüz değilse bile yakında
varacaklardır." Cattibrie'ı inceledi ve yaptığı şey yüzünden
ona karşı hiçbir hiddet duygusu bulamadı içinde. Sydney'i
öldürmüştü, bu doğruydu. Fakat Harkle ona sadece bir kez
bakarak anladı ki, kızın kılıç tutan kolunu yönlendiren
zorunluluktu, kötülük değil. Ve şimdi ona sadece
acıyabiliyordu, o kadar. "Nasılsın?" diye kekeledi Harkle, onu
ve dostlarını yakalayan feci hadiselerin tam ortasındayken
göstermiş olduğu cesarete hayranlık duyarak.
Cattibrie başını salladı ve büyücüye doğru döndü. Koyu
mavi gözlerinde kesinlikle keder vardı fakat daha çok, her
türlü zayıflık emaresini uzaklaştıran inatçı bir kararlılıkla
yanıp tutuşuyorlardı. Bruenor'u, yani kendisini evlatlık edinen
ve çocukluğunun en erken günlerinden beri onu kendi öz kızı
gibi yetiştiren cüceyi kaybetmişti. Ve Cattibrie'ın diğer
dostları şu anda, bir kiralık katilin peşinde bütün güney diyarı
boyunca umutsuz bir takip üzerindeydi.
"Her şey ne kadar da çabuk değişti," diye fısıldadı Harkle
sessizce, genç kadına karşı bir acıma duygusu hissederek.
Sadece birkaç hafta önce, Bruenor Battlehammer ve onun
küçük grubunun Mithril Salonu'nun, yani cücenin kayıp
anayurdunun arayışıyla Uzunsemer'e geldiği zamanı hatırladı.
Hikâyelerin anlatıldığı ve Harpel klanıyla gelecekte kurulacak
dostluk ilişkileri hakkında vaatlerin verildiği dostane bir
buluşmaydı. İçlerinden hiçbiri, şeytan kalpli bir kiralık katil
ile Harkle'ın sevgili Sydney'i tarafından yönetilen ikinci bir
ekibin Cattibrie'ı esir tuttuğunu ve grubu takip etmek için
toplanmakta olduğunu bilemezdi. Bruenor Mithril Salonu'nu
bulmuş ve orada ölüp gitmişti.
Ve Sydney, Harkle'ın delicesine sevdiği o kadın büyücü,
cücenin ölümünde rol oynamıştı. Harkle kendini toplamak
için derin bir nefes aldı. "Bruenor'un intikamı alınacak," dedi
sert bir yüz ifadesi takınarak.
Cattibrie adamın yanağına bir öpücük kondurdu ve
Sarmaşık Konak'a doğru tepeyi tırmanmaya başladı.
Büyücünün duyduğu samimi ıstırabı anlıyordu ve Mithril
Salonu'na dönüp orayı Battlehammer Klanı için geri alma
yeminini yerine getirmesi konusunda, adamın kendisine
yardım etme kararını içtenlikle takdir ediyordu.
Ama Harkle için başka bir seçenek yoktu. Sevmiş olduğu
Sydney yalancı bir maskeden ibaretti; güç delisi, duygusuz bir
canavarın üzerine kaplanmış tatlı bir maske. Ve Bruenor'un
grubunun nerede olduğunu kasıtsız olarak Sydney'e açıkladığı
için kendisi de bu felakette bir rol oynamıştı.
Harkle, Cattibrie'ın gidişini izledi, dertlerinin ağırlığı kızın
yürüyüşünü yavaşlatıyordu. Ona karşı hiçbir kızgınlık
besleyemezdi -Sydney kendi ölümünü hazırlayan senaryoyu
kendisi yazmıştı ve Cattibrie'ın da oynamaktan başka
seçeneği olmamıştı. Büyücü bakışlarını güneye doğru çevirdi.
Kendisi de, drow elfi ile koca barbar oğlan için endişeleniyor
ve onları merak ediyordu. Uzunsemer'e bitkin bir hâlde
sadece üç gün önce gelmişlerdi, dinlenmeye çok ciddi şekilde
ihtiyaç duyan, ıstırap dolu ve bitkin bir gruptu onlar,.
Ama dinlenmek diye bir şey söz konusu değildi. Şimdi
olamazdı, çünkü karanlık kiralık katil, yanında gruplarının
son üyesi olan buçukluk Regis'i de alıp kaçmıştı. Şu son
birkaç haftada çok şey yaşanmıştı; Harkle'ın bütün dünyası,
Buzyeli Vadisi diye adlandırılan uzak ve mahzun bir diyardan
gelen garip kahramanlar ve hiç suçlayamayacak hoş bir genç
kadın tarafından tepetaklak edilmişti.
Ve, aslında bir yalandan ibaret olan en derin aşkı
tarafından. Harkle tekrar çimlerin üzerine sırt üstü uzandı ve
pofuduk yaz sonu bulutlarının gökyüzü boyunca salınışını
seyretti.
Bulutların ötesinde, yıldızların ebediyen parladığı yerde,
panterin varlığı olan Guenhwyvar heyecanla volta atıyordu.
Sahibinin, yani Drizzt Do'Urden adındaki drow elfinin onu
madde düzleme son çağırışından bu yana birçok gün geçmişti.
Guenhwyvar, sahibi ve diğer dünyayla arasındaki bağlantı
olan oniks heykelciğe karşı hassastı; sahibi heykelciğe sadece
hafifçe dokunsa bile, o kadar uzaktaki bir yerden dahi içinde
heyecan kıpırtıları hissederdi. Fakat Guenhwyvar, Drizzt ile
arasındaki o bağlantıyı bir süredir hissetmemişti ve kedi şimdi
tedirgindi. Dünya dışı aklıyla, Drowun artık heykelciği elinde
bulundurmadığını her nasıl oluyorsa anlıyordu. Guenhwyvar,
Drizzt'ten önceki zamanları hatırladı, başka bir Drowun,
şeytani bir Drowun kendisine sahip olduğu zamanları. Özü
bakımından bir hayvan olsa dahi Guenhwyvar'ın bir şerefi
vardı, önceki sahibinin ondan çalıp götürmüş olduğu bir
vasıftı bu. Guenhwyvar, efendisinin zevklerini tatmin etmek
uğruna çaresiz düşmanlara karşı acımasızca ve alçakça
hareketler sergilemeye zorlandığı o zamanları hatırladı. Ama
Drizzt Do'Urden heykelciğe sahip olduğundan beri her şey
epey farklıydı. Şimdi bir vicdan ve güven duygusu söz
konusuydu ve Guenhwyvar ile Drizzt arasında dürüst bir
sevgi bağı gelişmişti.
Kedi, kenarları yıldızla çevrelenmiş bir ağacın üzerine yattı
ve bu astral olayı izleyenlerin, boyun eğmiş bir iç geçiriş
olarak algılayacağı bir şekilde hafifçe hırıldandı. Eğer şimdi
heykelciğe sahip olanın katil Artemis Entreri olduğunu
bilseydi, kedi daha da derin bir iç geçirirdi.
"Bir günden daha fazla zaman kaybettik," diye homurdandı
barbar, atının dizginlerini çekip omzunun üzerinden geriye
bakarak. Güneşin en alt perçemi ufuk çizgisinin altına henüz
düşmüştü. "Kiralık katil şu anda bile bizden uzaklaşıyor!"
"Harkle'ın tavsiyesine kulak verirsek iyi etmiş oluruz," diye
yanıtladı kara elf Drizzt Do'Urden. "Bizi yanlış yola
sürüklemez." Güneş batmakta olduğundan, Drizzt kara
pelerininin kapüşonunu omuzlarının üstüne düşürdü ve düz
beyaz saçlarını silkeledi. Wulfgar bir takım uzun çam
ağaçlarını işaret etti. "Bu Harkle'ın sözünü ettiği koru olmalı,"
dedi, "fakat ben bir kule, ya da bu unutulmuş bölgede
herhangi bir yapının inşa edilmiş olduğuna dair bir işaret
falan göremiyorum."
Derinleşen karanlıkta lavanta renkli gözleri daha rahat
gören Drizzt, genç dostuna itiraz edebilmek için kullanacağı
bir delil arayışı içinde dikkatle ileri doğru baktı. Burası
kesinlikle Harkle'ın tarif ettiği mekân olmalıydı, çünkü az
ötelerinde küçük gölcük duruyordu ve onun da ötesinde
Neverwinter Korusu'nun gür ağaçları uzanıyordu.
"Endişelenme," diye hatırlattı Wulfgar'a. "Büyücü,
Malchor'un evini bulmak için insana sağlanan en büyük
yardımın sabır olduğunu söylemişti. Yalnızca bir saattir
buradayız."
"Yol hep daha da uzuyor," diye mırıldandı barbar. Drowun
keskin kulaklarının tek bir kelimeyi bile kaçınmadığının
farkında değildi. Drizzt, Wulfgar'ın bu şikâyetlerinde haklılık
payı olduğunu biliyordu, çünkü Uzunsemer'deki bir çiftçinin
hikâyesine -bir atın üstündeki karanlık, pelerine bürünmüş bir
adam ve bir de buçukluk hakkındaki hikâyesine— bakılırsa,
kiralık katil en azından on günlük mesafe önlerindeydi ve
hızla ilerliyordu.
Ama Drizzt, Entreri ile daha önce de yüzleşmişti ve
kendisini bekleyen sınavın büyüklüğünü anlıyordu. Regis'i o
ölümcül adamın pençesinden kurtarma konusunda
görebileceği her türlü yardımı edinmek istiyordu. Çiftçiye
bakılırsa Regis hâlâ hayattaydı ve Drizzt, Calimport'a
varmadan önce Entreri'nin buçukluğa bir zarar vermeye hiç
niyeti olmadığından emindi.
Eğer iyi bir sebebi olmasaydı Harkle Harpel onları bu yere
yollamazdı.
"Bu gece kamp kuracak mıyız?" diye sordu Wulfgar. "Bana
kalırsa, yola geri dönüp güneye doğru at sürelim derim.
Entreri'nin atı iki kişi taşıyor ve şimdi yorulmuş olmalı. Bütün
gece at sürersek mesafeyi kapatabiliriz."
Drizzt dostuna gülümsedi. "Şimdiye kadar Derinsu
şehrinden geçmişlerdir," diye açıkladı. "Entreri en kötü
ihtimâlle kendisine yeni atlar tedarik etmiştir." Drizzt
meseleyi bu kadarıyla bıraktı ve daha derin olan korkularını,
yani Entreri'nin denize açılmış olduğu hakkındaki korkularını
kendisine sakladı.
"Öyleyse beklemek daha da aptalca!" diye çabucak tartıştı
Wulfgar. Ama barbar konuşurken, Harpeller tarafından
yetiştirilmiş olan atı, küçük gölcüğe doğru ilerlemeye başladı.
Sanki adım atabileceği bir .yer arıyormuş gibi suyun
üstündeki havaya doğru toynağını sallıyordu. Hemen sonra,
güneşin en son perçemi de batı ufuk çizgisinin altına indi ve
gün ışığı solup gitti. Ve alaca karanlığın tılsımlı loşluğu
içinde, gölcüğün üzerindeki küçük bir adacıkta büyülü bir
kule görünür oldu. Her bir noktası sanki yıldız ışığı gibi
parıldıyordu ve çok sayıdaki kıvrımlı minareleri akşam
göğüne doğru uzanıyordu. Zümrüt yeşiliydi ve sanki
yaratılışına cinler ve periler yardım etmiş gibi mistik bir
şekilde davetkârdı. Derken suyun üzerinde, Wulfgar'ın atının
toynağının hemen altında, yeşil bir ışıkla parıldayan bir köprü
beliriverdi.
Drizzt atından indi. "Alaca Karanlık Kulesi," dedi
Wulfgar'a, sanki bu bariz mantığı ta başında anlamışçasına.
Koluyla yapıya doğru bir yay çizerek, dostunu başı çekmeye
davet etti. Ama Wulfgar kulenin ortaya çıkışıyla birlikte
afallayıp kalmıştı. Atının dizginlerine daha da sıkıca asıldı ve
hayvanın şaha kalkıp kulaklarını kafasına doğru yatırmasına
sebep oldu. "Büyü hakkındaki şüphelerini . aşmış olduğunu
zannediyordum," dedi Drizzt iğneleyici bir şekilde. Wulfgar
hakikaten, bütün Buzyeli Vadili barbarlar gibi, büyücülerin
zayıf düzenbazlar olduğu ve onlara güvenilmemesi gerektiği