Buzyeli Vadisi Serisi - 1 - Kristal Parçası - R. A. Salvatore

713 Pages·2014·1.65 MB·English

by  R. A. Salvatore

Buzyeli Vadisi

Cilt1

Kristal Parçası

R. A. Salvatore

Gelin etrafıma toplanın Bozkırların sert halkı Ve hikayemi
dinleyin
Cesur kahramanlar ve sıkı dostlar hakkında Ve Buzyeli
Vadisi'nin tiranı
Bir grup dostun
Hile ya da beceri ile
Ozanlar için efsaneler yazdığı
Feci kibrini, zayıf bir zavallının
Ve dehşetini Kristal Parçası'nın.

İblis, dev bir mantarın gövdesine oymuş olduğu koltukta
arkasına yaslandı. Kayadan adacığın etrafında sulu çamurlar
höpürdeyip köpürüyordu. Bu, Cehennem katmanının
işaretçisi olan sonsuz bir sızıntı ve deveran idi.
Errtu pençeli parmaklarıyla tempo tutuyor ve boynuzlu,
maymunumsu kafası omuzlarının üzerinde tembelce
sallanırken karanlığın içine dikkat le bakıyordu.
"Nerelerdesin, Telshazz?" diye tısladı iblis, büyülü antika
hakkında haberler bekleyerek. Crenshinibon bütün iblislerin
düşüncelerini doldururdu. Errtu, kırık parça elindeyken bütün
katman üzerinde egemenlik kurabilirdi. Hatta belki de birkaç
katman üzerinde.
Ve Errtu onu elde etmeye çok yaklaşmıştı!
İblis bu ziynetin gücünü biliyordu. Yedi tane lich, şeytani
büyülerini birleştirip kristal parçasını yarattıkları zaman, Errtu
onlara hizmet etmekteydi. Lichler, yani ölümlü vücutları
yaşam alemini terk ettiği zaman dinlenmeye çekilmeyi
reddeden kudretli büyücü ruhları, şimdiye kadar yapılmış en
şeytani ziyneti yaratmak için bir araya gelmişlerdi. İyiliğin
savunucularının en kıymetli olarak adlandırdığı şey
tarafından, güneşin ışığı tarafından beslenip geliştirilen bir
kötülüktü bu.
Ama onlar kendi hatırı sayılır güçlerinin bile ötesine
geçmişlerdi. Onun yapımı yedisini birden yiyip yutmuştu.
Crenshinibon kendi yaşamının ilk titreşimlerini beslemek için
lichlerin ölüm ötesi durumlarını koruyan büyü kudretini
çalmıştı. Meydana çıkan güç patlamaları Erttu'ytı Cehennem'e
geri yollamış ve iblis kırık parçanın yok olduğunu sanmıştı.
Fakat Crenshinibon öyle kolay kolay yok edilemezdi.
Şimdi, yüzyıllar sonra Errtu kristal parçasının izine yeniden
rastlamıştı. Nabzı atan bir kalbe sahip kristal bir kule, bir
CryshalTirith, Crenshinibon'un kesin görüntüsüydü.
Errtu büyünün yakınlarda olduğunu biliyordu; iblis bu
antikanın kudretli varlığını hissedebiliyordu. Keşke bu şeyi
daha önce bulsaydı... keşke onu yakalasaydı...
Ama sonra, olağanüstü güce sahip meleğimsi bir varlık
olan Al Dimeneira gelmişti. Al Dimeneira tek bir sözle
Errtu'yu Cehennem'e geri göndermişti.
Erttu şap şap yaklaşan ayak seslerini duyduğunda, dönüp
duran dumanın ve karanlığın içine doğru baktı.
"Telshazz?" diye böğürdü iblis.
"Evet sahip," diye yanıtladı daha küçük olan iblis,
mantardan tahta yaklaşırken sinip büzülerek.
"Onu aldı mı?" diye kükredi Errtu. "Al Dimeneira kristal
parçasını aldı mı?"
Telshazz titreyip sızlandı, "Evet lordum... ah, hayır
lordum!"
Erttu'nun şeytani kızıl gözleri kısıldı.
"Onu yok edemedi," diye açıkladı küçük iblis hemencecik.
"Crenshinibon ellerini yaktı."
"Hah!" diye kahkaha attı Errtu. "Al Dimeneira'nın bile
gücünün ötesinde! Peki nerede o zaman? Onu getirdin mi,
yoksa ikinci kristal kulenin içinde mi duruyor?"
Telshazz yeniden sızlandı. Acımasız sahibine gerçeği
söylemek istemiyordu ama itaatsizlik etmeyi de göze
alamazdı. "Hayır sahip, kulenin içinde değil," diye fısıldadı
iblis.
"Hayır mı?" diye kükredi Errtu. "Nerede?"
"Al Dimeneira onu fırlattı."
"Fırlattı mı?"
"Alemlerin üzerine, merhametli sahip!" diye haykırdı
Telshazz. "Bütün gücüyle!"
"Varoluş düzlemlerinin üzerine!" diye hırladı Errtu.
"Onu durdurmaya çalıştım, ama..."
Boynuzlu kafa ileri doğru atıldı. Erttu'nun yırtıcı ağzı,
Telshazz'ın boğazını deşerken küçük iblisin sözleri
anlaşılamaz bir hırıltı halinde çıktı.
Crenshinibon, Cehennem'in karanlığından çok uzaklarda
bir yerde, dünyanın üzerinde dinlenmekteydi. En büyük
sapkınlık olan kristal parçası, Unutulmuş Diyarlar'm kuzey
dağlarının çok yükseklerinde çanak şeklindeki bir vadide
karın içine yerleşmişti.
Ve bekliyordu.

Piycm
Büyünün Sahipkulesi'nden gelen büyücüler kervanı, düz
ufuk çizgisinden yükselen Kelvin Yığını'nın karla kaplı
tepesini gördüğünde epey rahatlamıştı. Luskan'dan,
OnKasaba diye bilinen uzak sınır yerleşimine yaptıkları
yolculuk üç haftadan fazla sürmüştü.
İlk hafta o kadar da zor geçmemişti. Ekip, Kılıç Sahili'ne
yakın bir yol izlemişti ve Diyarlar'ın en kuzey uzantılarına
seyahat ediyor olsalar bile, Engin Deniz'den gelen yaz
meltemleri yeterince rahatlatıcıydı.
Ama Dünyanın Omurgası'mn, yani çoğu kimsenin
medeniyetin kuzeydeki sınırı olarak gördüğü sıra dağların, en
batısındaki rampalardan dolaşıp Buzyeli Vadisi'ne döndükleri
zaman, büyücüler bu yolculuğa çıkmamalarının neden
öğütlendiğini hemen anlayıverdiler. Bin mil karelik çorak ve
engebeli tundra olan Buzyeli Vadisi, onlara bütün Diyarlar'ın
en nahoş topraklarından biri olarak anlatılmıştı. Ve Dünyanın
Omurgası'mn kuzey kısmında yapılan sadece bir günlük
yolculuk, Eldeluc'a, Alacalı Dendybar'a ve Luskan'dan gelen
diğer büyücülere bu şöhretin hakkıyla kazanıldığını
düşündürmüştü. Güneyde geçit vermeyen dağlarla, doğuda
uzanmakta olan bir buzul tabakasıyla ve kuzey ile doğuda
sayısız aysberglerle dolu, gemi yüzdürmeye elverişsiz bir
denizle sınırlanmıştı Buzyeli Vadisi. Buraya geçiş sadece
Dünyanın Omurgası ile kıyı şeridi arasındaki geçitten
sağlanabiliyordu. Bu patika ise en tecrübeli tüccarlar
tarafından bile nadiren kullanılırdı.
Hayatlarının geri kalan kısmında her ne zaman bu
yolculuğu düşünseler büyücülerin aklına net bir şekilde iki
şey gelecekti. Buraya seyahat edenlerin hiç unutamadıkları,
Buzyeli Vadisi'ndeki hayatın iki gerçeği. Birincisi rüzgarın
sonsuz uğultusuydu; sanki arazinin kendisi işkence
görüyormuşçasına durmadan inliyor gibiydi. Ve ikincisi
vadinin boşluğuydu; miller boyunca uzanan gri ve kahverengi
ufuk çizgileri.
Kervanın varış noktası, bütün vadideki yeryüzü
şekillerinden farklı olan tek bölgeydi. Bölgenin üç gölünün
etrafına konuşlandırılmış, civardaki tek dağ Kelvin Yığını'mn
gölgesi altında bulunan on küçük kasaba. Bu haşin topraklara
gelen herkes gibi büyücüler de OnKasaba'nm oyma süsleri
için buradaydı. Bu süsler göl sularında yüzen boğumbaş
alabalıklarının kafatası kemiklerinden yapılan kaliteli
oymalardı.
Tabii bazı büyücülerin akıllarında daha sinsi çıkarlar da
vardı.
Adam incecik hançerin yaşlı adamın cüppesinin katları
arasına kayıp kırışık teninin derinlerine ne kadar da kolayca
battığına hayretle dikkat etti.
Kızıl Morkai çırağına doğru döndü. Gözleri çeyrek
yüzyıldır sanki kendi oğluymuş gibi yetiştirdiği adamın
ihaneti karşısında genişlemiş, hayrete düşmüş bir halde
sabitlenmişti.
Akar Kessell ölümcül şekilde yaralanmış adamın hâlâ
ayakta durması karşısında dehşete kapılmış bir halde hançeri
bıraktı ve ustasından uzaklaştı. Onun menzilinden dışarı kaçıp
geri çekildi. Ev sahibi Doğulimanı Şehri tarafından, Luskan
büyücülerine geçici bir süreliğine karargah olarak tahsis
edilen küçük kulübenin arka duvarına doğru tökezledi.
Kessell gözle görülebilir bir şekilde titriyordu. Yaşlı
büyücünün sihirsel ustalığının ölümün kendisini bile
yenebilecek bir yol bulduğu gibi, git gide büyüyen bir
ihtimalin ışığında başına gelebilecek felaketleri düşünüyordu.
Bu ihaneti karşısında kudretli hocası ona nasıl da feci bir
kader hazırlayacaktı? Morkai gibi hakiki ve güçlü bir büyücü,
yeryüzünde bilinen bütün işkencelerin en acı verenlerini bile
gölgede bırakacak ne gibi sihirli ıstıraplar yaratacaktı?
Yaşlı adam, ölmekte olan gözlerinin son ışıklan silinmeye
başladığında bile bakışlarını sertçe Akar Kessell üzerinde
tuttu. Neden diye sormadı. Akar Kessell'i muhtemel sebepleri
için yüksek sesle sorgulamadı bile. Biliyordu ki işin içinde bir
yerde güç elde etme hırsı vardı. Bu çeşit ihanetlerdeki sebep
hep bu olurdu. Onun kafasını karıştıran bu iş için
kullandıkları piyondu, sebepler değil. Kessell mi? Kekeleyen
ağzı en basit sihirli sözleri bile zar zor telaffuz edebilen
mızmız çırak Kessell, kendisine gereğinden fazla ve nazik bir
ilgi gösteren tek adamın ölümünden ne gibi bir çıkar elde
etmeyi umabilirdi ki?
Kızıl Morkai ölüp gitti. Cevabını asla bulamadığı pek az
sorudan biriydi bu.
Kessell, elle tutulabilir desteğine ihtiyaç duyduğu duvara
yaslanmış bir halde kaldı ve uzun dakikalarca titremeye
devam etti. Onu bu tehlikeli duruma sokan güveni yavaş
yavaş yeniden içinde büyümeye başladı. Şimdi patron oydu.
Eldeluc, Alacalı Dendybar ve diğer büyücüler öyle
söylemişti. Ustası gittiğine göre o, Akar Kessell, Luskan'daki
Büyünün Sahipkulesi'nde hakkı olan, kendine özel
meditasyon dairesi ve simya laboratuvarıyla
ödüllendirilecekti.
Eldeluc, Alacalı Dendybar ve diğerleri öyle söylemişti.
"İş halledildi yani?" diye sordu iri yarı adam, Kessell,
buluşma noktası olarak tasarlanan karanlık sokağa girdiğinde.
Kessell hevesle başını salladı. "Luskanlı al cüppeli büyücü
bir daha büyü yapamayacak!" diye ilan etti, komplocu dostları
gibiler için oldukça yüksek sayılacak bir sesle.
"Kısık konuş, ahmak," dedi, sokağın gölgelerinin içine
sokulmuş narin yapılı bir adam olan Alacalı Dendybar, her
zaman kullandığı aynı monoton sesle. Dendybar zaten pek
nadir konuşurdu ve konuştuğunda duygularını asla açık
etmezdi.
Her zaman cüppesinin aşağı doğru çekilmiş kapüşonunun
içinde gizlenirdi. Dendybar'da, onu tanıyan çoğu kimseyi
rahatsız eden soğukkanlı bir hava vardı. Büyücü, sınır
yerleşimi OnKasaba'ya dört yüz millik yolculuk yapan tüccar
kervanında fiziksel olarak en küçük ve en az heybetli adam
olmasına rağmen, Kessell diğer hepsinden korktuğundan daha
fazla korkardı ondan.
"Kızıl Morkai, benim eski ustam öldü," diye tekrarladı
Kessell yavaşça. "Bu günden itibaren Kızıl Kessell diye
bilinecek olan Akar Kessell, şimdi Luskan'ın Büyücüler
Loncası'na tayin edildi."
"Sakin ol dostum," dedi Eldeluc, Kessell'in heyecanla
titreyen omuzlarına rahatlatıcı bir el koyarak. "Şehre
döndüğümüzde münasip bir tayin töreni için yeterli
zamanımız olacaktır." Gülümsedi ve Kessell'in kafasının
arkasından Dendybar'a göz kırptı.
Kessell'in başı dönüyordu. Kararlaştırılmış olan tayinin
dallanıp budaklanmasıyla ilgili bir hayale kapılıp
kaybolmuştu. Bir daha diğer çıraklar tarafından, ondan çok
daha genç olup da lonca mevkileri içinde yorucu adımlarla
yükselmiş çocuklar tarafından aşağılanmayacaktı. Ona artık